Luc was tot een jaar ook veel te zwaar. Toen moesten we van het cb naar een kinderarts. Die heeft het een beetje in de gaten gehouden en hem helemaal onderzocht. Er kwam niets uit. En nu, nu hij is gaan lopen, is al het vet al sneeuw voor de zon verdwenen. Ik weet nog dat ik het onzin vond dat we met Luc naar een kinderarts moesten omdat Ies hetzelfde had en wij ook aangaven dat het bij hem waarschijnlijk hetzelfde zou zijn als bij haar (namelijk vetjes weg zodra het lopen ging beginnen), maar nu ben ik toch wel blij dat we het gedaan hebben. Er zou maar wél iets geweest zijn...
Hier hetzelfde. Wij moesten ook een paar keer extra op controle komen, bleef het zo, eetpatroon was goed, dan zou er verder onderzoek worden gedaan. Maar toen hij ging lopen ging het er vanzelf af. Prima verder, al vond ik het wel erg dubbel dat de arts die erover ging zelfs meer dan een een beetje overgewicht had. Denk niet dat ze haar eigen voeten nog kon zien en ik vond het wel lastig om haar daarin serieus te nemen daardoor.
Kijk je daar nu dan niet anders tegenaan? Met je eigen ervaring? Aan jou kun je vast ook niet zien dat er een medische reden is dat je overgewicht hebt, dat kan natuurlijk ook best zo zijn geweest bij die arts. Ik vind het best een vooroordeel (niet onbegrijpelijk hoor, ik zou denk ik ook wel mijn bedenkingen hebben, maar ik probeer me er meestal wel van bewust te zijn dat dat een vooroordeel is).
Weet ik niet eigenlijk, dat ligt ook aan de manier waarop zij ermee om ging. Enorm beschuldigend. Ik kreeg al commentaar dat hij te dik was toen hij met 5 week oud op het cb kwam en hij 6 kilo woog. Ja veel te zwaar in de curve, maar voor een kind dat 5 kilo woog bij de geboorte was iets anders niet echt een optie geweest. Daarbij is overgewicht, ondanks de reden waarom je het hebt, ongezond. Ik weet de reden waarom ik te zwaar ben en dat het voor mij moeilijker is om af te vallen, maar niet onmogelijk en daar ben ik dus ook zeker mee bezig. Ik vind dat je in zo'n functie toch enigzins een voorbeeld moet geven als je zo'n commentaar wilt hebben (en dan heb ik het niet over een paar kilo te veel, maar over morbide obesitas). Er is misschien een heel goede reden waarom ze overgewicht had, maar dan is ze in mijn ogen toch misschien niet de juiste persoon om er bij anderen wat over te zeggen. Ik ga nu ik te zwaar ben ook geen voedingstips aan mensen geven, ondanks dat ik er genoeg over weet. Komt gewoon stom over.
Bij ons was het al wel bekend toen er aan de bel getrokken werd dat het grotendeels door de medicatie kwam. Daarnaast is zijn bouw gewoon grof zeg maar. Qua bouw lijkt hij niet op mij maar ook zeker niet op zijn vader, hij lijkt qua bouw incl dikker worden net voor een groeispurt vooral op mijn broer die had het echt exact hetzelfde. En ondanks dat hij nu al een aantal jaar op een goed gewicht zit behalve net voor een groeispurt blijft hij enorm gepest worden omdat hij te dik zou zijn, met als gevolg dat hij soms dus niet wil eten door wat klasgenoten en kids uit de buurt (vaak dezelfde) zeggen. Hij wordt door veel mensen ook ouder geschat dan dat hij is, maar ook dat hebben we al vanaf kleins af aan. Maar wij zien nu ook de andere kant bij dochter en daar wordt dus echt heel laat voor aan de bel getrokken terwijl ik zelf uit ervaring weet hoeveel problemen dat ook later oplevert. Ook dat heeft een medische oorzaak maar werd in onze ogen te lang gegooid op vooral mijn postuur. @GroeneBomen ik woog voor mijn vorige zwangerschap 44 kilo ook toen ik 3 jaar geleden trouwde, ik ben persoonlijk al heel trots wanneer ik de 50/55 kilo haal en enigszins vast kan houden maar dan zit ik nog steeds op de ondergrens. Met dat gewicht vind ik mezelf alles behalve aantrekkelijk om het zo te zeggen. Oudste weegt nu net zo zwaar als ik tijdens de huidige zwangerschap, maar hij is wel bijna een kop groter met zijn maatje 44
Ja, dan snap ik het wel inderdaad. Mijn zoon zat trouwens ook helemaal bovenin de curve met zijn gewicht als baby (en hij was gewoon 3700 gram bij geboorte ), maar omdat hij borstvoeding kreeg, werd daar toch echt niets van gezegd. Mijn schoonmoeder kreeg wel altijd commentaar dat mijn man te dik was als baby trouwens en mijn man is nu 1m96 en weegt zo’n 76 kg, op het randje qua ondergewicht dus en zo is hij sinds hij ging lopen. Ik vind dat ze bij babys wel wat voorzichtiger mogen zijn om er wat over te zeggen, vaak zegt dat heel weinig over de uiteindelijke groeicurve.
Maar het is natuurlijk wel haar taak als arts om er iets over te zeggen, ongeacht haar eigen gewicht. Stel dat er een probleem zou geweest zijn met jullie kind (bv. onderliggende ziekte) en ze kaart het niet aan uit angst veroordeeld te worden/niet serieus genomen te worden o.w.v. haar eigen gewicht... dat lijkt me ook geen wenselijke situatie. De manier waaróp ze het aankaart, dat is een ander paar mouwen. Dat hoeft absoluut niet veroordelend te zijn (en al zeker niet m.b.t. een baby die net een paar weken is komen piepen ), maar ook dat staat m.i. los van het gewicht van de arts. ‘t Mag wat mij betreft de magerste pannenlat van ‘t land zijn, dan nog wil ik met respect behandeld worden als mijn kind te zwaar zou zijn... (want dat is het uiteindelijk, niet respectvol, als er meteen veroordelend wordt toegesproken i.p.v. dat er constructief het gesprek wordt aangegaan)
dat brengt mij op nog een onpopulaire mening. diëtisten die zelf erg zwaar zijn neem ik niet voor vol aan. Coaches die mensen helpen om te stoppen met roken neem ik ook niet serieus, enzovoorts...
Ik heb een kennis die kindercoach is (gespecialiseerd in ontgiften, ontstoren en dat soort onzin) maar zelf heeft haar zoontje ernstig gedragsproblemen en is ze bekend bij jeugdzorg door allerlei problemen. Dat kan natuurlijk allemaal niet aan haar/haar kind/de opvoeding liggen. Maar ik zou haar nooit inhuren mocht ik behoefde hebben aan een kindercoach.
Ik heb een vriendin die diëtiste is. Lange tijd leed ze aan een eetstoornis (waar ze natuurlijk niks aan kan doen), maar ik heb nooit getwijfeld aan haar kunde. Dat zou eerlijk gezegd ook niet eens in me zijn opgekomen.
misschien omdat het je vriendin was, eetstoornis vind ik ook wel anders... maar als ik bij een dietist zou komen en die is erg zwaar. Nee sorry dat gaat voor mij niet werken, compleet geen vertrouwen in dan.
Omdat ik haar persoonlijk ken (en niet zozeer professioneel) wist ik idd de reden van haar gewicht, maar haar cliënten natuurlijk niet. Er staat immers niet op haar hoofd geschreven dat haar gewicht te wijten is aan een stoornis. Wat ik ermee wil zeggen dat een afwijkend gewicht zoveel oorzaken kan hebben en dat wil nog niet zeggen dat zo'n persoon zijn/haar beroep niet naar behoren uitvoert.
Zo is mijn leidinggevende de persoon die mij in een burn out heeft getrapt. Gedragsverandering bij mij heeft e nooit herkend, heel boos worden om niks, mee ik was vervelend, etc. Oh, heb ik al verteld dat ze burn out coach is??? Zij begeleidt mensen met burn out om eruit te komen..... Dus haar neem ik sowieso al nooit mee serieus.
nee maar dat is met alles in het leven. Ook met kinderen met overgewicht. En daar ken ik er genoeg van. Vaak is het ook gewoon weinig beweging en slechte leefstijl. Klein percentage dat komt door iets anders dan dat. punt is, je gaat dat niet allemaal achterhalen bij zo’n persoon als je bij iemand komt. Maar goed, ik vind ook dat veel mensen ongezond leven, dus ik ben wel bevooroordeeld.
Nee, maar dat hoeft ook niet. Het is namelijk niet aan mij om dat allemaal te gaan achterhalen. Ik ga liever uit van de professionaliteit van een persoon, verder is het niet aan mij om zo'n persoon te veroordelen wanneer hij/zij niet alles perfect volgens de regels doet. Iets anders vind ik het wanneer een docent spelfouten maakt (komt regelmatig voor). Want dan beoefent hij/zij het beroep gewoonweg niet naar behoren.
En een eetstoornis is precies dat: "gewoon" teveel en verkeerd eten. Een neefje van ons heeft het syndroom van Prader-Willi (geen idee of je dat kent) en is dus ook echt heel erg zwaar. Maar ook bij hem is het "teveel en verkeerd eten", uiteindelijk. Maar wat is je punt precies? Het gaat mij erom dat het niet aan mij is om te achterhalen waarom een ander weegt wat hij/zij weegt. Dat iemand alleen dik "mag" zijn wanneer dat een duidelijk lichamelijke of psychische oorzaak heeft? Of beter gezegd: dat een dik persoon enkel een beroep mag uitoefenen wanneer er sprake zou zijn van bv een stoornis? En vind je dan ook van mensen met ondergewicht dat zij "gewoon te weinig en te slecht eten?" Ik ben blij dat ik me niet dermate bezig houd met het (ver)oordelen van anderen.
Waar zeg ik dat? Ik word er moe van dat als mensen te dik zijn omdat ze teveel en te ongezond eten/leven er altijd moet worden gezegd dat er mensen zijn die overgewicht hebben door iets anders dan alleen maar dat Ik zeg nergens dat ze hun beroep niet mogen uitoefenen Zo makkelijk iemand woorden in de mond te leggen
Jij kunt het er wel heel moe van worden, maar in heel veel gevallen speelt er ook (psychisch) meer dan alleen teveel eten.