Ja deze vind ik altijd heel dubbel. Als mensen in staat zijn hun eigen probleem los te koppelen, dan kan het, maar lastig is het wel. Zelfde met hulpverleners in de zorg die zelf ook een achtergrond hebben met diverse problemen. Vaak denken ze juist goed te kunnen helpen, soms is dat ook zo, maar er zijn ook gevallen waarbij het totaal niet werkt.
Maar het gaat mij erom dat je dat gewoonweg niet wéét. Als ik iemand zie met onder- of overgewicht, dan weet ik niet of dat door een afwijkend eetpatroon komt (en dan nóg kan dat een onderliggende oorzaak hebben, zoals een eetstoornis) of door iets anders. Het is m.i niet aan mij om te oordelen over de achterliggende reden van iemands gewicht of over andere dingen. Ik snap ook niet goed dat anderen zo'n drang voelen daar een oordeel over te vellen. Natuurlijk zijn er genoeg mensen die "gewoon" teveel eten (van teveel gezond eten kan je overigens net zo dik worden) maar er zijn ook weer mensen die "gewoon" teveel eten en daar een bepaalde reden voor hebben. Of het nou het een of het ander is, dat is niet mijn pakkie an. Het lijkt me lastig dat je je het dermate aantrekt dat je er moe van wordt. Ik vind de oordelen soms ook lastig, maar gelukkig vermoeit het me niet. Verder leg ik niemand woorden in de mond, wel stel ik een drietal vragen. (Kennelijk is letterlijk lezen soms best een opgave, ik zal hier proberen rekening mee te gaan houden. Soms weet ik wel dat anderen snel allerlei conclusies trekken uit een post, maar daar houd ik dan weer onbewust te weinig rekening mee, omdat ik er gewoon vanuit ga dat er alleen wordt gelezen wat er staat.)
Bij verre weg de meeste mensen met (veel) overgewicht is het gewicht inderdaad vaak het gevolg van verkeerd of te veel eten. Maar je kan niet aan de buitenkant zien waarom iemand te veel of verkeerd eet, en in de meeste gevallen is daar een reden voor. Dit kan psychisch zijn (trauma, depressie enz) of fysiek (schildklier, medicatie enz) Iemand met (morbide) obesitas is dat niet omdat ze “gewoon van eten houden) Daar zit meestal een verhaal achter, wat je niet aan de buitenkant kan zien en wat die persoon zeer waarschijnlijk ook niet aan iedereen zal vertellen. Niemand kiest er vrijwillig voor om constant veroordeeld te worden, gepest en buitengesloten te worden, om fysiek misschien niet alles te kunnen wat ze willen en zich vaak te schamen en niet veilig te voelen. En omdat je niet kan zien aan iemands buitenkant wat er met iemand aan de hand is zouden mensen elkaar wel wat minder mogen veroordelen. Waarom elkaar zo kwetsen en veroordelen?
Precies en daarom vind ik het ook zo raar dat er (kennelijk) zo makkelijk wordt gesteld dat iemand "gewoon teveel en slecht eet".
Dat zijn gewoon mensen die er niks vanaf weten en makkelijk wat roepen. Het is toch redelijk algemeen geaccepteerd om dikke mensen af te kraken.
Mss is het gewoon ook vaak een combinatie ? Ik heb bijvoorbeeld hetzelfde probleem als suus. Schildklier die op 3 jaar tijd nog bij geen enkele controle goed ingesteld stond. Resultaat ik schommel al al die tijd tussen de 65 en 80 kilo. Had mijn start gewicht al wat te hoog geweest, dan was het mss tussen de 80 en 100 kilo . Dan had ik ook kunnen zeggen dat mijn schilkdlier er voor zorgde dat ik zo zwaar was maar 80 kilo was ook al te veel geweest natuurlijk.
Tja. Ik was voorheen op een goed gewicht, nooit te zwaar geweest (alleen tijdens zwangerschappen zwaarder uiteraard).
Maar dan ben jij nu nog niet iemand die 100+ weegt e. Dan ben je mss wat zwaarder nu en zwaarden dan je zou willen maar ben je dan extreem dik ?
Ja ik ben bijna 100 kilo en daarmee zo'n 20 kilo te zwaar. Allemaal in 1 jaar erbij toen het gedoe met mijn schildklier begon. 80 kilo is voor mij trouwens bijna een gezond gewicht. Ik weet niet wat je onder extreem dik verstaat, maar mijn bmi schommelt rond de 31-33, wat toch écht veel te hoog is helaas. Probeer het nu eerst onder de 30 weer te krijgen. Mijn zusje zit trouwens met 80 kilo op een gezond gewicht, is nu met haar 70 kilo echt te mager aan het worden. Je kunt niet alleen naar kilo's kijken. Een lang iemand is natuurlijk altijd zwaarder.
Ja bmi 31-33 is te hoog maar ik zie toch nog iets anders voor mij, als het over echt dik gaat. Als uw gezond gewicht 80 is, vind ik 100 kilo dus te zwaar maar niet dik .
Tja ik ben ook niet bepaald slank te noemen. Ik ben ook niet morbide obese, maar ben toch wel echt te dik.
Ik vind gewicht niet altijd wat zeggen. Ja er zijn mensen die zichzelf dik eten. Maar er zijn ook genoeg dikke mensen die veel gezonder leven dan een slank iemand. Het zijn allemaal meerdere factoren. Niet alleen te veel en ongezond eten. De ene persoon heeft nu eenmaal meer aanleg om aan te komen of is van zichzelf al wat molliger gebouwd dan de ander. Dat verschil zie ik al bij mijn eigen kinderen. Mijn zoon is heel mooi slank. Mijn dochter is niet dik, maar ze is wel voller dan d’r broer. En ze krijgen allebei hetzelfde te eten. Mijn dochter eet juist veel gezonder dan mijn zoon. Hij wil nooit groente en fruit. Terwijl mijn dochter zo een bak tomaatjes, komkommer of watermeloen weg eet.
Gaat het nu wéér of nog steeds over gewicht? Het is natuurlijk wel iets waar iedereen lekker een mening over heeft Ik heb een collega die arts is en diabetes heeft en zegt dat ze te dik is door de insuline. Ondertussen vindt ze 100 meter lopen vanaf de parkeerplek naar kantoor al veel te ver. Dat kan ik dan ook niet serieus nemen hè... En dan is de wereld oneerlijk verdeeld omdat ik de hele dag door kan (lees: moet) eten om op gewicht te blijven. Beide kanten van de medaille zijn vervelend denk ik. Eten zonder hongergevoel en niet eten terwijl je trek hebt, om welke reden dan ook.
Dik zijn kan allerlei redenen hebben. En ja, er zijn zeker mensen die dik en mooi zijn. Ik ben nu zelf ook te zwaar, ja dat heeft redenen, maar daar kan ik zeker iets aandoen. En als iemand kritiek op mijn gewicht zou geven, ga ik niet zeuren over redenen en dat een maatje meer prima is. Laten we wel realistisch blijven, dik zijn, om welke reden dan ook, is gewoon ongezond.
Dat brengt mij op een vraag: Wanneer is iemand zijn gewicht een issue om iemand in zijn vak als diëtiste niet serieus te nemen? En wanneer is iemand dan te dik? Maat 44? 46? Of nog meer? ( geen verwijt maar ben daar nu wel oprecht nieuwgierig naar )
Een achterliggende reden hoeft trouwens niet altijd medisch te zijn. Ik ben na het nemen van een spiraaltje enorm aangekomen. En kwam in een burn out terecht. Mijn lijf reageert heftig op stress/hormoon disbalans. Terwijl ik net bijna 10 kilo was afgevallen...Heb maanden bij een diëtiste gelopen, die ook aangaf dat afvallen soms wel 1+1=2 is maar soms ook totaal niet. Waar een ander bij het volgen van de afspraken die we hadden gemaakt, over het algemeen lekker gewicht zou verliezen, ging er bij mij geen grammetje af. Nog strakkere regels dus. Het hele idee van “gewoon niet snoepen en gezond eten, dan komt het goed”...I wish! En de wetenschap: ik zal de rest van mijn leven zo moeten blijven eten. Momenteel eet ik volgens de regels van een “gewoon” iemand die wil afvallen, en uiteraard heel gezond, en blijf op gewicht. Wellicht heeft mijn leeftijd er ook wat mee te maken, ik ben 47. Voel nog niks qua overgang maar goed, hormonaal kan er uiteraard al het een en ander bezig zijn. Maar ik kan die grote extra stap, weer echt heel streng, om weer af te vallen,momenteel niet opbrengen. Kortom. Oordeel nooit over iemand met overgewicht. Het achterliggende verhaal kent men meestal niet.
Dit is zeker niet het juiste moment om te vertellen dat ik blij ben dat de pepernoten weer in de winkels liggen? Fijn al in augustus. Mijn jongste zoon is er gek op en zal de chocolade pepernoten die ik voor hem gekocht heb enorm kunnen waarderen. Hij heeft trouwens een keurig gewicht volgens zijn kinderarts.