To, wat jij probeert te doen lukt niet. Jij kunt anderen niet veranderen. Dat kunnen mensen alleen zelf doen. En hoe ouder mensen worden hoe lastiger dat is. Daarbij hebben ze een totaal ander denkpatroon. Wellicht speelt schaamte, taboe of de omgeving ook een grote rol (wat zullen anderen wel niet denken?). Misschien zijn ze wat minder slim of een ander niveau dan jij waardoor ze anders denken etc. Hoe dan ook het maakt niets uit. Leef je eigen leven. Stel zelf voorwaardes aan jullie contact. Bepaal zelf of en wanneer jij ze wilt zien (of niet). En wacht niet langer op excuses of een andere mening. Laat het los! Hoe moeilijk ook! Ga ook geen verantwoording afleggen over jouw keuzes. En ga niet langer in discussie. Het is zinloos en kost jouw negatieve energie.
Allereerst ben ik het helemaal eens met de mensen hierboven die je aanraden om een andere psycholoog te zoeken. Een psycholoog die iemand na 2 (!) gesprekken al aanraadt om met je ouders (die de daden van je oom goedpraten of negeren) te praten is mijns inziens geen goede psycholoog. Daarnaast is mijn mening heel zwart-wit als het om kindermisbruik gaat. Iedereen die kinderen misbruikt heeft is schuldig, en iedereen die deze daden goedpraat evenzo. Mijn vader heeft mij jarenlang misbruikt, en op mijn 18de, toen ik het huis uit was, durfde ik het eindelijk tegen mijn moeder te zeggen. Zij heeft direct een scheiding aangevraagd en daarna alle contact onderbroken met mijn vader. Mijn broer echter heeft nog wel een tijd contact gehad met hem. Ik heb mijn broer toen gezegd dat ik dat begrijp (het lijkt me ook lastig om een relatie opeens te moeten herdefiniëren; het was je vader en opeens is hij een dader, dat lijkt mij ook lastig), maar dat het wel als verraad voelt (hij neemt mijn verhaal niet serieus). Gelukkig heeft mijn broer een jaar later uit zichzelf contact met zijn vader verbroken. Maar ik zou ook nooit mijn kinderen alleen laten met mensen die de daden van een kindermisbruiker goedpraten/wegwuiven. Maar echt, zoek een goede psycholoog. Want ik denk dat je nog veel te verwerken hebt. Als je hiermee klaar bent en je zit wat lekkerder in je vel kun je later altijd nog (uit jezelf!!!) beslissen of je nog met je ouders wilt praten of niet. Maar laat je dit door niemand opleggen, het gaat om jou, jij bent belangrijk.
Zo hee.. wat een heftig verhaalvan jouw. Ik laat sowieso zeer zeker niet m'n kind daar achter alleen. Ik heb eerlijk gezegd ook geen behoefte eraan om naar m'n ouders te gaan.
De 1e x had ik er e ht een goed gevoel bij, maar toen ze zei dat ik met m'n ouders moest praten, had ik er een ander gevoel bij.
Huh, ik vind het maar een bizarre gang van zaken. Je komt eerst voor de intake en dan vragen ze meestal naar doelen die je wilt bereiken en dan volgt een behandeltraject. Wat waren jou doelen (als je deze wilt delen) Wil je als doel dat je ouders de feiten onder ogen komen en vanuit daar je oo. laten vallen. Dat lijkt mij geen realistisch doel, dus niet haalbaar. Ik zou dan meer toe werken naar een doel gericht op verwerking van en de gebeurtenissen en het handelen van je ouders hierin. Wil je geen contact meer dan ga je een soort rouwproces in denk ik.. Heel veel sterkte, wijsheid en kracht!
Maar ik neem aan dat je het hierover al eens met je ouders over hebt gehad. Anders wist je niet hoe je ouders er in staan. Dan heb je toch al aan die eis voldaan?, alleen dat was dan al voordat je naar de psycholoog ging, maar dat moet mi niet uitmaken.
M'n doel was om het te verwerken. En ik weet gewoon zeker dat zo'n gesprek met m'n ouders niks uit za halen.
M'n vader heeft me 2 keer opgebeld. De 1e keer was ik echt een beetje overdonderd, en ik wist even niet wat ik moest zeggen. De 2e keer dat ik werd gebeld door m'n vader, en het eerste wat hij zei was : het is wel de broer van je moeder hé.. ongelooflijk hè dat je zo kan denken en praten. Ik heb staan schreeuwen door die telefoon dat hij 2 van zijn kinderen iets aan had gedaan maar ach: het was niet zo erg, het is maar 3 x gebeurd. En hij deed er beetje lacherig over. Ik zei veder tegen hem dat ik veder niks erover hoefde te horen wat er precies wat er was gebeurd. Toen zei die ja (mij naam) nu weet ik het wel.
Maar nu even alles op een rijtje. Je bent 2x bij de psycholoog geweest, die raadde jou aan om in gesprek te gaan met je ouders, dat had je daarvoor al gedaan, en nu ben je niet meer terug gegaan naar de psycholoog omdat "een gesprek met je ouders toch niets uithaalt". Hierna ben je niet meer naar de psycholoog terug gegaan en zit je nog steeds met hetzelfde probleem? Als ik je advies mag geven, en dat bedoel ik echt niet onaardig of lullig of wat dan ook, dan zou ik nu per direct het contact met je ouders verbreken, terug naar de psycholoog gaan en daar echt naar toe blijven gaan. Misschien wel 2x per week, in ieder geval een intensief traject volgen. Want het lijkt alsof je mentaal onwijs in de knoop zit doordat dit gebeurd is. Wat ik snap want het niet niks. Het contact hoeft niet voor eeuwig verbroken te worden. Soms heb je gewoon even pauze nodig van andere mensen om bij te komen en te begrijpen waarom sommige mensen niet kunnen veranderen. Dat frustreert enorm, (geloof mij, dat kan ik weet ) maar jij kan mensen niet veranderen. Zo te lezen ga je er zelf niet uitkomen, en dat is oké! Zorg dan in ieder geval wel dat je hulp neemt en het ook blijft volhouden. Dat is, in mijn ogen, de enige manier om uit dit dal te komen.
dus je bent nog niet met je ouders in gesprek geweest? Je hebt alleen je vader gesproken via de telefoon? Dan is het toch geen gek advies van de psycholoog om een gesprek aan te gaan?
Ja daar ben ik het mee eens. Heb je nadat je erachter kwam dus je moeder niet meer gezien of gesproken? Ik vind het dan geen gek advies van de psycholoog. Dit betekent niet dat je het moet bijleggen ofzo. Maar elkaar een keer recht in de ogen kijken en uitleggen hoe dit voor jou is en waarom je geen contact meer wilt lijkt me geen slecht idee.
dan begrijp ik moeders ook wel een beetje waarom ze elke 2 weken belt of appt dat ze niet helemaal snapt waarom er geen contact is. De situatie is natuurlijk heel heftig, maar het is jaren geleden gebeurd dus voor hun is het misschien een soort van afgesloten (of dat goed of fout is laat ik in het midden). Jij weet er pas net vanaf dus voor jou is het alsof het gisteren is gebeurd. Zij snappen jouw hevige emotionele reactie niet, jij snapt hun onverschilligheid niet. Daarom is praten juist zo belangrijk. Dan hoef je het niet met elkaar eens te zijn, je mag besluiten om ze nooit meer te willen zien. Maar dan is alles iig gezegd en op tafel, en weet iedereen van elkaar keuzes af. Toevoeging: Ook voorkomt praten theorieën, aannames en speculatie waarom er geen contact is. Schoonzus kreeg nu de schuld , misschien omdat ze zelf antwoorden gingen invullen. Daarom dus ook goed om dat allemaal duidelijk te hebben.
Vreselijk lijkt me dat.. Je ouders die jou zouden moeten beschermen. Het enige wat ik kan zeggen; neem afstand van ze. Hoe moeilijk en pijnlijk ook. Nu blijf je ermee geconfronteerd worden. Alle contact verbreken en om jezelf denken.
Het is dan idd geen gek advies. En met praten met je ouders, bedoelt ze niet dat je het bij moet leggen, of het met elkaar eens moet zijn, maar dat zij en jij hun verhaal kunnen doen. Daarna kan je het misschien afsluiten. En je hoeft niet te begrijpen waarom zij doen wat ze doen, maar misschien kan je het dan loslaten en het contact verbreken.
Normaal gesproken ben ik inderdaad van het praten. Maar in dit geval eigenlijk niet, waarom niet? Ik vind persoonlijk : in geen 1 geval accepteer je dat je kind /kinderden misbruikt word. Misschien ben ik eigenwijs...
Dan schrijf je ze een brief, dat zolang zij nog met die oom omgaan je geen contact wil. En dan blokkeer je hun nummer en zeg je tegen je schoonzus dat je er niks meer over wil horen.
Maar zie je praten gelijk als accepteren? Want dat is absoluut niet het geval. Ik ben volledig met je eens dat dat in geen geval geaccepteerd is. Maar praten kan ook zijn, uitleggen wat jij ervan vindt, hun de kans geven om hun standpunt te wijzigen, de boel af te sluiten en ieder zijn eigen weg te gaan.
Het is begrijpelijk dat je boos bent en daardoor niets van ze wil weten op dit moment , maar daardoor is het niet gek dat de situatie is zoals hij nu is. Namelij je moeder die niet begrijpt waarom je geen contact wil , en je ouders die invullen dat misschien schoonzus er iets mee te maken heeft.