Ik ben eerlijk gezegd bang dat als hun zeggen dat het niet erg is, dat ik dan laaiend word. Ik persoonlijk heb al heel duidelijk via de telefoon gezegd dat ik afstand wil, en waarom. Ik begrijp jullie op zich ook wel hoor, dat praten ook goed is. Pfff, wat een gedoe allemaal..... soms wilde ik maar dat het een slechte droom was.
Ja goed idee! Schrijven is sowieso een goed idee om het iets meer los te kunnen laten. En zoals ik al eerder zei is het in mijn ogen echt heel eet verstandig om naar een psycholoog te gaan en ook te blijven gaan.
Ik heb al eens eerder een brief geschreven, wel voor mezelf gehouden, en niet aan m'n ouders laten zien. Misschien moet ik dat wel eens maar weer doen.
Als ik lees dat jullie hier nog nooit een persoonlijk gesprek over hebben gehad? Dan begrijp ik misverstanden en onbegrip van beide kanten. Misschien is een gesprek met een psycholoog of onpartijdige professionele gespreksleider een idee? Dan krijgt iedereen de kans zijn verhaal te doen. Iemand die de leiding heeft. Met een brief of telefoon kan je geen echte emoties laten zien (nonverbale communicatie is 80%) van de boodschap. Nogmaals niet om iets goed te maken. Maar zodat jij duidelijkheid kan geven. Willen ze het dan nog niet begrijpen dan is dat wat het is. Dan ksn je aangeven het contact te verbreken.
Dit. Je draait al sinds Februari rond in een cirkel. Je begrijpt je ouders niet, je wil ze niet begrijpen, je bent boos en je hebt het gevoel dat je door je ouders niet naar jou geluisterd wordt. Dat volledig onterecht want ze zouden in jou ogen absoluut onmiddelijk moeten breken met je oom. Je gaat je ouders niet veranderen. Zij hebben vanuit hun levenservaring, kennis, misschien wel angst, schaamte, religie hun keuze gemaakt. Ik zou me nu richten op jezelf. Hoe ga jij hiermee om. Wil je contact of niet. Zo niet zeg dan duidelijk tegen je ouders waarom (met een psycholoog erbij is zeker geen slecht idee zodat deze het gesprek in goede banen kan leiden) en welk contact je nog wel of niet wil. Ik denk ook dat je er baad bij zou hebben als je verder met een (andere) psycholoog praat om dit een plek te geven. Hoe staan je broers hier zelf in? Hoe is het contact tussen hun/ je ouders/ je oom. Hoe was het contact van tevoren met je ouders/ je oom. Probeer te begrijpen dat niet alles om jou draait maar dat onderlinge banden en interpersoonlijke relaties vaak erg gecompliceerd zijn en voor jou, een buitenstaander vaak onbegrijpelijk. Maar je hoeft ook niet alles te begrijpen. Stel vanuit je eigen normen en waarden je grenzen aan het contact. Heel veel succes
Als ik in jouw schoenen stond, dacht ik er zeker hetzelfde over. Ik zou niet kunnen begrijpen waarom mijn ouders niet onvoorwaardelijk achter mij zouden staan. Zeker niet als zoiets is voorgevallen als jij aangeeft. Voor mij zou dit dus ook een reden zijn om te breken, mochten zij ervoor kiezen met die persoon om te blijven gaan. Maar ik zou wel gaan kijken, vooral voor jezelf, om het een plaatsje te geven. Schrijf een brief, en zet daar bijvoorbeeld in dat je het eenmaal duidelijk uit wil leggen waarom je zo denkt en handelt zoals je doet... En geef daarin bijvoorbeeld aan dat je er niet mee kan leven dat zij nog met degene omgaan, en dat je dan het contact zal verbreken. Je moet verder, je moet door. Dit achtervolgt je al zolang, het slurpt en zuigt energie. Energie die je beter aan andere dingen kan besteden. Ik sta volledig achter je dat je geen contact meer wil. Maar idd zoals eerder hierboven gezegd; als ze niet willen, is het trekken aan een dood paard. En het enige wat dan aan de hand is is dat jij je met de dag ellendiger voelt. Probeer duidelijk te zijn naar je ouders en stel je eigen grenzen. Niemand kan en mag over jouw grenzen oordelen, jij alleen maakt die. En mocht het zo zijn dat het contact dan over is, dan zou dat in mijn geval zo zijn. Heel erg, maar in dit geval is mijn eigen gevoel belangrijker dan het contact met mijn ouders. Enorm veel sterkte, heftig hoor!
Dankjewel voor je berichtje! Ik zal er zeker over na gaan denken om een brief te schrijven/sturen. Ik had het aan m'n schoonmoeder gevraagd, of zei in mijn situatie zou gaan praten, en het antwoordt was: nee, als hun liever je oom kiezen, prima! Maar dan hoef je mij niet meer te verwachten. En eerlijk gezegd zo zie ik het ook. M'n schoonmoeder weet ook dat ons gezin(al m'n broers) helemaal uit elkaar ligt.
Tussen m'n broer 1 en de hele familie is er geen contact meer, hij wilt met niemand iets meer te maken hebben... en als ik dan aan m'n ouders vraag waarom? Dan krijg ik te horen : dat is iets tussen je moeder, je oom en je broer, ik weet daar niks van. Hij is ook helemaal van de aardbodem verdwenen niemand weet iets van hem. Broer 2, die had eerst wel nog contact met m'n oom, de laatste jaren ook niet meer omdat m'n oom hem helemaal de grond in stamp. Onze hele familie ligt uit elkaar... ik ben helaas de jongste, dus ik weet van veel dingen niet af Er zijn ook geheimen vanuit m'n ouders kant. Al met al raar vaag en niet eerlijk!!
Pff heftig. Ik vind het niet gek van de psycholoog om dit te adviseren, maar wel de timing. Jij kwam daar om het te verwerken en dan moet je het gesprek met ze aangaan, vind ik wel wat snel gaan. Daar missen stappen. Als ik dan lees hoe het je broers is vergaan. Tja, als zelfs het feit dat ze met zoon 1 totaal geen contact meer hebben hen niet heeft doen veranderen... en het feit dat zoon 2 wordt afgekraakt. Want ze vinden dus het contact met oom belangrijker. Wat zei zeggen, ja maar hij doet het niet meer, we hebben er over gepraat. Dat doet er helemaal niet toe in dit geval. Hun zonen is pijn gedaan en voelen zich niet gehoord. Zoveel dat ze het contact verbreken. En dat was niet erg? Dan ook niet zeuren als dochter het contact verbreekt. Ik kan me voorstellen dat er mogelijk meer speelt, waarom maken je ouders deze keus? Maar ja, waarschijnlijk gaan ze geen open kaart spelen.
Verschrikkelijk. Het is mijn moeder ook overkomen en haar moeder en broer beschermde ook de dader (stiefvader). Tot die zwakkeling op zn sterfbed toegaf. Het heeft verre gevolgen gehad voor mijn moeder. Tussen haar moeder en broer is het nooit goedgekomen. Zij wouden nooit praten, onder het mom van: we weten het nu en klaar. Maar zo werkt het niet. Mijn moeder heeft heel veel hulp nodig gehad om daar mee om te kunnen gaan. En ik heb daar als kind ook veel van meegekregen. Persoonlijk denk ik dat ik het contact volledig zou verbreken. Jouw ouders willen het blijkbaar in een soort van doofpot stoppen. Maar dat gaat jou en je broers niet helpen.
Voor familie en vrienden hanteren we dezelfde maatstaven. Gaat het tegen onze principes in en is dat na 3 pogingen niet bij te draaien (bij niet extreme zaken) dan verbreken we contact. Zijn al aardig wat schepen verbrandt. Als we het niet doen blijven we ons kapot ergeren en daarbij krijg ik t ook niet uitgelegd aan mn dochter als zij straks onderscheid moet maken tussen goede en slechte vrienden. Nee, lering getrokken, het was leuk gezellig zo lang als het duurde bedankt voor de mooie momenten die we deelde, hier ligt de grens en hier komt de deur, wij nemen de afslag en gaan ons eigen paadje verder. Komt er in de familie dan ineens een rampspoed oid, kunnen we er nog wel zijn ipv dat het inmiddels uitgelopen is tot standje oorlog. Nu zijn we in het algemeen toch al niet heel erg close al is er geen vuiltje aan de lucht. Als "shit hits the fan" dan staat er ineens een leger. Dan gaan de agenda's overboord en staat het hele span er. Verder is t alleen bij trouwen en rouwen dat je elkaar ziet eigenlijk, het is voor een ander allicht raar maar hier al generaties lang de norm, ik weet niet beter.
Als je voor jezelf hebt besloten geen contact meer te willen en een laatste gesprek lastig vind of niet wilt zou ik al hun nummers blokkeren en verwijderen. Stuur ze een brief dat je geen contact meer wil en sluit het voor jezelf af door dit met een psycholoog een plaatsje te geven. Je ouders zijn geen uitzondering, besef dat dit helaas in heel veel families zo gaat. En zorg nou dat als je via via een verhaal hoort dat je jezelf niet gaat verdedigen. Dat is tijdverspilling. Echt.
Dankjewel voor jullie reacties! Het is allemaal moeilijk altijd hele goede band gehad, en nu... nu is het allemaal stuk. Allemaal door 1 persoon. Ik blijf afstand houden. M'n ouders willen het inderdaad in de doofpot stoppen Ten koste van alles.
wat verdrietig voor je. Misschien is het ook niet definitief. Ik was ooit om heel heel andere redenen er ook helemaal klaar voor om het contact te verbreken met mijn ouders. Ik had er toen gewoon vrede mee en was vastbesloten om nooit meer contact op te nemen, het was klaar. Na een paar weken voelden mijn ouders het aan en hebben zij stappen gezet. Ik ben toen veranderd en de grenzen waren toen duidelijk voor mezelf en mijn ouders. Ze zijn vanzelf met mij mee veranderd. Nu hebben we een betere band dan ooit tevoren. Niet perfect, maar zeker wel ok voor beide partijen. Maar ik heb het echt bij mezelf gehouden, na een duidelijk gesprek zonder verwijten, maar wel heel duidelijk uitgesproken welk gevoel ik kreeg door hun acties en woorden (onder begeleiding van een psychiater) was toen allereerst voor beide kanten het contact klaar, tot mijn ouders toch weer een opening en mogelijkheden zochten. Hou het bij jezelf. Wees duidelijk in je grenzen. Misschien veranderen ze met je mee en vind je ooit de kracht om te vergeven. Tot die tijd, wees trots op je keuzes, sta erachter en heb vertrouwen in de toekomst! Niet voor je ouders, voor jou en je gezin!
M'n schoonzus was dusn etjes wezen praten met m'n ouders, en verteld dat zei er niks mee te maken heeft. En ja hoor... je raadt het al nog geen week later komt ze weer met de vraag: hoe ik over onze moeder dochter relatie denkt. En nog wat dingetjes waar ik mee zit, en overal heeft ze een weerwoord op, en ze denkt niet inoplossingen maar in moeilijkheden Ze wil praten met mij erover, maar en ik heb eerlijk gezegd: zolang jullie met hem omgaan heeft hrt voor mij geen zin. En toen kreeg ik terug: dan stopt het hierbij, want we gaan om met wie wij zelf willen. En jij vind je hartsvriendin toch ook belangrijker als ons. Hartsvriendin bedoeld ze m'n schoonzus, het is gewoon m'n schoonzus meer niet. Ik had namelijk gezegd : ik vind persoonlijk dat jullie hem belangijker vinden als ons als kinderen. Toen zei ze nog als laatst: broer en of schoonzus heeft dit expres gezegd dat ze dus niks ermee te maken hebben, alleen om een wit voetje te halen. M'n schoonzus hoeft niet meer te komen praten, dat doet ze maar met mij.... ouders dood verklaard. Dat laatste zinnetje zeg je toch niet tegen je dochter?? Ik wilde nog eventjes m'n ei kwijt hier.. ik wil het proberen om het naast me neer te leggen.
Ik snap je frustratie maar zolang jij hierin geen keuze maakt of voor jezelf duidelijkheid schept zal dit je blijven frustreren en raken. Want je geeft haar die ruimte (om het jou in dit geval ook te laten raken). En nogmaals dat is ook begrijpelijk. Maar de enige die hierin echt iets kan ‘kiezen’ ben jijzelf... Ik heb een soortgelijke situatie gehad jaren geleden en heb de keuze voor mezelf gemaakt destijds. En ja die was vervelend en heeft me alsnog veel pijn en verdriet gedaan en veel therapie met emdr gekost. Maar het heeft me ook veel gebracht. Rust, ruimte en vrijheid. Kracht ook ergens wel zelfs. Het belangrijkste is dat ik destijds voor mezelf op rij heb gezet wat mijn normen en waarden waren voor mij en mijn gezin; wat wilde ik voor mij (maar ook voor mijn kinderen als voorbeeld) en daaruit bleek dat dit totaal niet ging met wat in dit geval mijn familielid (in dit geval mijn vader) uitstraalde. Dat kon ik niet verkopen. Die relatie is dus ook gestrand. Ik denk dat jij pas rust gaat krijgen wanneer je voor jezelf duidelijkheid maakt/kiest en je grens aangeeft. Zoals je merkt blijft je moeder hem toch wel opzoeken en porren. Zolang je haar die ruimte ook geeft zal ze dit blijven doen vrees ik...