Nee echt helemaal niemand, pas nu een maand of 3 weet ik het van een assistente bij de dierenarts (komen wij regelmatig voor onze katten) waar ik nu af en toe mee app. Maar zij is een stuk jonger en zit aan haar eerste IUI (wat niks zegt maar ze staat nog erg aan het begin en wil haar ook niet overladen met mijn/onze ervaringen). Had een meid via een comment op Facebook leren kennen uit Jamaica maar die heeft inmiddels geadopteerd en dat was zo heel af en toe even inchecken hoe het ging. Zo pas een meid uit Engeland ook ineens via Facebook naar aanleiding van een comment op een filmpje. Je praat er wel een beetje over maar niet heel veel of zo, meer van oh hoever ben jij in het traject, en wat is de aanleiding, oh wat rot, ja voor jouw ook, en hou je op de hoogte. Nu moet ik wel zeggen dat ik vroeger om kwam in de vriendinnen en kennissen maar dat is allemaal afgenomen. Wij houden heel erg van samen zijn en door onze ADHD kunnen wij het gewoon niet opbrengen om vriendschappen te onderhouden. Woon hier nu ook 9 jaar ben 180km verderop gaan wonen en daar bloedde vriendschappen echt op dood. En de meiden waar ik destijds mee om ging waren stuk voor stuk (super) vruchtbaar. 1 heeft er 4 en de rest allemaal 1 of 2. Dan heb ik het zeker over een stuk of 10/15 meiden. Mijn beste vriendin is onlangs bevallen van haar zoon, tijdens corona, en heb de kleine nog steeds niet gezien. Zij was binnen 4 maanden zwanger. Dus ja, sta er best alleen voor. Totdat ik 2 jaar geleden toch hier terecht ben gekomen, ben er wel snel weer mee gestopt toen wij een pauze in lastte en wilde gewoon even niks over kinderen en wens erover horen of lezen. Maar nu sinds een paar maand weer actief en kom ik toch op een anonieme wijze in contact met anderen wat ik erg prettig vind. Zo schep je en heb je ook geen verwachtingen van elkaar en ook geen verplichtingen en daar hou ik van. Ben graag baas over mijn eigen tijd als je snapt wat ik bedoel. Kan me voorstellen dat het voor jouw op een andere manier weer lastig is als je al die succes verhalen hoort.. Zo zie je maar.
zie je hoe het kan verschillen. Snap wel dat als je evt weg verhuist je veel achter je laat ja. Ik woon nog waar ik gestudeerd heb en veel vriendinnen wonen hier, maar veel inmiddels ook elders. heb een vriendin die icsi heeft gedaan en ook gaat beginnen voor de 2e. Ben eigenlijk erg bang dat ze straks nog eerder zwanger is dan dat ik ben. Dat zou ik echt heel moeilijk vinden denk ik. Zou natuurlijk ook blij voor haar zijn, dat zeker. het is fijn om er over te kunnen praten, maar ik vind het wel lastig om dan te zien dat het bij een ander wel lukt en bij ons niet. maar zo zullen anderen ook weer tegen mij aan kijken/ hebben gekeken. Het heeft allemaal 2 kanten ook
Wat een verschil hè! Ik heb ook wel bevriende stellen waarbij het (eerst) niet lukte, zijn nu wel spontaan zwanger, onderzoeken gehad en de een gelijk na onderzoek en de ander na jaren acupunctuur spontaan zwanger. Nog een ander stel waar het niet bij gelukt is en die zijn gestopt. Verder ook via via wel mensen in de omgeving, het komt stiekem zo veel voor! Maar ondanks dat het in mijn omgeving bekend is en ik er open over ben vind ik hier het meest steun, misschien juist omdat het anoniemer is, op een afstand en iedereen je (zonder persoonlijke emotionele band) wel echt begrijpt! Dus dankjulliewel daarvoor!!
Ik heb het al van lichaamseigen progesteron voordat ik ongesteld moet worden, soms, dus lijkt me inderdaad dat utrogestan dat zeker ook kan doen.
https://www.reddit.com/r/IFchildfree/ Dit is een community van mensen die na onvruchtbaarheid kinderloos verder gaan. Wellicht interessant om eens door te kijken?
Hier in de omgeving een paar mensen bij wie de eerste lang duurde (>1,5 jaar), maar bij wie in onderzoeken niks was gevonden. Nu wel allebei 2 kinderen. En verder vooral héél veel mensen die OEPS eerste ronde raak of OEPS was niet de bedoeling raak waren Eén stel in de naaste familie die ook ongewenst kinderloos zijn (behandelingen gefaald, na aantal icsi gestopt). En een aantal stellen onder vrienden en familie die gewenst kinderloos zijn, en een paar vrijgezellen (dus ook geen kinderen). Vind dat toch wel fijn eigenlijk. Dat niet iedereen nonstop met kinderen bezig is. We kunnen van onze neefjes/nichtjes/kinderen van vrienden genieten, maar ook leuke dingen doen met de mensen die géén kinderen hebben en waar we er nu lekker geen rekening mee hoeven te houden
Ik heb het programma ook gekeken! En het gaf me aan de ene kant een beetje hoop maar aan de andere kant zegt het helemaal niks. ik volgde een aantal mensen die hadden deelgenomen( kon alleen dat meisje niet vinden die helemaal was doorgeschoten en allemaal spulletjes kocht) Een kleine update van mij kant: ik mag met ivf starten, maar eerst moet ik 3 maanden de endometriose rustig houden. Er is een studie waar ik aan mee kan doen waardoor het of door de pil 3 maanden rustig wordt gehouden of door de Lucrin. Als je niet mee doet aan de studie dan is het advies sws Lucrin. Natuurlijk wil ik heel graag meedoen aan de studie, maar wil ik ook kijken wat het beste voor mezelf is. Ik vind heel lastig de keuze te maken.. iemand misschien advies?
lastig. Ik neem aan dat de studie is om te kijken wat beter werkt. Blijkbaar weten de artsen het niet zeker wat het beste werkt?. Dus ja, dan denk ik eigenlijk dat je er geen uitsluitsel over gaat krijgen wat het beste is. wat zeiden de artsen erover. Heb je de afweging met hen ook besproken? ben je blij met de keuze voor ivf? Kan me voorstellen van wel, maar kan me ook voorstellen dat het dan ineens wel weer een soort van volgende fase is. Hoe ben je eronder?
Oh, dus je hebt het iedere maand? Lijkt me pittig. Denk dat, dat het bij mij ook was dan. Helaas pindakaas. Dat OEPS heb ik in mijn omgeving niet echt gehad. Lijkt me echt vreselijk irritant als mensen dat ook echt gaan zeggen kan me ook voorstellen dat het fijn is zo’n mix in je vriendengroep te hebben. Kun je alle kanten mee uit. ik heb eigenlijk maar 1 iemand in mijn omgeving die echt ongewenst kinderloos is. Die was alleen al wel dik boven 40 toen ze aan behandeling begon en heeft 1 ivf/icsi gehad en waarvan de man al stuk ouder was en tese moest ondergaan ivm eerdere sterilisatie volgens mij. Dus dat hielp allemaal niet echt mee.
Overigens bij afspraak met internist veel duidelijkheid en info gekregen over stollingsafwijkingen die ik heb. Op zich is niet bewezen dat fraxiparine helpt, er zijn onderzoeken die zeggen dat het niets doet, maar er kan ook niet met zekerheid worden gezegd dat het niet helpt in deze specifieke situatie (er zijn ook onderzoeken die zeggen dat het wel helpt). Dus heb van mijn internist fraxiparine voorgeschreven gekregen, mede op mijn nadrukkelijke wens. Super blij mee en super flexibel, want weet dat dit nog best lastig voorgeschreven te krijgen is voor gebruik in luteale fase. verder nog weer wat aanvullend bloedonderzoek uitgevoerd waar ik over circa 4 weken de uitslag van krijg. Duurt 2-3 weken om uit te voeren. internist was overigens niet echt te spreken over supplementen die ik in Duitsland voorgeschreven had gekregen. Veel te hoge dosering. Wel goede tips gekregen wat ik dan wel moet nemen. En ga binnenkort sowieso bloedprikken om alle waardes te bepalen nu ik de supplementen een tijdje gebruik. Kunnen we ook gewoon zien wat het doet. Huisarts werkt hier goed in mee. Weer stapjes verder. Ben blij dat ik dit allemaal in gang heb gezet.
Ja ik zei dat ik in principe Lucrin wilde maar dan kan ik dus niet mee doen aan de studie. Reden dat ik Lucrin wilde is omdat ik niet lekker ga op de pil, Maja ik weet natuurlijk ook niet hoe ik ga op Lucrin. Dus vind lastig. Aan de ene kant ben ik wel Blij dat we het ivf traject ingaan maar de andere kant heb ik geen idee wat er allemaal me afkomt. Voelt als een stilte voor de storm.
kan me de keuze voor lucrin dan voorstellen. En als het nou heel slecht valt kun je vast nog wel overstappen op de pil? En ja, super goed dat je mee wilt doen aan die studie, maar komt dan gewoon even niet uit. Andere keer weer. En ivf is pittig, maar je bent iui al gewend, dus overstap is nou ook weer niet mega. Ik vond het goed te doen. Alleen die punctie is wel echt anders. En ja, naarmate de tijd verstrijkt wordt het steeds lastiger wel vind ik. En het hangt ook wel een beetje af van de opbrengst. Als die niet zo hoog is geeft dat heel veel extra stress denk ik. Dat je evt na aantal terugplaatsingen een nieuwe punctie moet. Dan wordt het wel echt snel heel pittig denk ik.
Bedankt voor de tip❤️ Al voelt zoiets ook weer anders omdat wij met een donor nog wel kans hebben op een kindje..
@Lisa280887 : heb jij ook een eileider verwijdering gehad bij de BBZ? Als het een te persoonlijke vraag is, gewoon aangeven. Ik sta er betreft de kinderloosheid ontzettend dubbel in, soms krijg ik ineens een gevoel van: Als het niet lukt dan kan ik het eindelijk afsluiten en mijn focus op een andere droom leggen. We zijn al zo lang bij elkaar en we hebben het zo fijn samen. Maar dan word ik geconfronteerd met zwangerschappen van anderen en zie ik hoeveel geluk het brengt en hoe bijzonder het is. En dan denk ik: dit gevoel zou ik voor geen goud willen missen. Ik ken twee stellen die ook in IUI en IVF traject hebben gezeten en die kinderloos zijn gebleven en helaas uit elkaar. @Betsies: ik ben juist helemaal niet open over het traject en na zoveel te hebben meegemaakt vind ik het steeds lastiger. Zoals nu voel ik me door de hormoonstimulatie voor de punctie echt niet fijn, opgezette buik en hoofdpijnaanvallen. Zou ik gaan wandelen met vriendin maar ik voel me niet goed en moet afzeggen met een smoes. De paar vriendinnen die het weten zijn ondertussen zelf zwanger geraakt en ik merk dat de interesse afneemt. We zijn nu zo lang bezig dat er niet meer naar gevraagd wordt. Weten bijvoorbeeld niet eens meer dat ik nu in een 2e ivf traject bezig ben. Dat doet soms echt pijn.. Dus ik heb ook dat ik de meeste steun en begrip hier op het forum vind.
Ik herken je vooral heel goed, het is alsof als je het deelt, mensen het niet echt intresseert of omdat ze niet weten hoe het echt is. Of nog erger medelijden met je hebben. Ik heb nog vrij jong en me vriendinnen weten er semi van af, maar er is weinig interesse en weinig begrip. Een vriendin gaf aan dat ze blij was dat iui niet was gelukt zodat we lekker naar een festival konden gaan( bedoelde ze goed) en de andere vriendin zei dat het toch geen slecht nieuws was dat ik in het iui traject ben beland, want dan krijg ik toch juist hulp en dan komt het allemaal goed. Ze kon niet begrijpen dat niks is gegarandeerd en dat het mentaal heel zwaar is. Maar dat komt ook door de taboe die er over heerst. En OHja toen ik m’n schoonmoeder vertelde over de pcos en endometriose vond ze het nodig om het zonder mijn toestemming met de hele familie te delen en daarna werd er op een feest even speciaal aandacht voor me gevraagd omdat het niet goed voor me ging. Tranen stonden in me ogen. Dus ik deel het ook niet meer.
Welkom bij mijn mindfuck van vandaag. De zelfde test, gister avond. Negatief, weg gelegd niet meer naar om gekeken. Vanmorgen keek ik nog eens en ineens licht positief, hart maakte een sprongetje om vervolgens 2 x negatief te testen. Dus zie hier een vals "licht" positieve KV early... heel erg bedankt Kruidvat. Heel fijn voor mensen die een lange onvervulde kinderwens hebben. Maar ik wacht mijn menstruatie rustig af.. en we gaan er volgende maand weer voor. Komt deze niet doe ik het weekend weer een test.
irritant is dat hè? Je denkt wat te zien, maar het is gewoon een slechte test. Heb dat over die Kruidvat hier al vaker gelezen. Denk dat veel van de early testen er regelmatig last van hebben. Vage streepjes. Misschien omdat ze zo sensitief zijn dat ze wel eens wat oppikken ofzo. Laatst ook artikel gelezen over hoe dat werkt met die testen, het is heel logisch dat sommige hcg testen ook op LH reageren bijvoorbeeld.
dit is best wel insensitief, dat voorbeeld. Ze bedoelt het vast goed over dat festival, maar wat een rottige opmerking. Zo zei een vriendin van mij ooit tegen mij (toen ik nog geen kind had en zij al heel lang voor de 2e bezig was) dat het voor haar erger was omdat zij al weet wat het is en weet wat ze mist, ik wist dat nog niet, dus wist niet wat ik miste en was het voor mij minder erg. Hoe krijg je het uit je mond. Ook heel atypisch voor haar om te zeggen gelukkig, maar ik heb daar best tijdje last van gehad. Weet het nog precies wanneer en waar dat was dat ze dat zei. Ik ben wel naar mensen die dichtbij staan open over het traject, maar nooit over de details. Geen zin in vragen van: en, heb je al getest. Mijn beste vriendin is nu ook zwanger van de 2e en alhoewel de 1e met iui is gekomen en ze het echt wel begrijpt nu ook geen zin om dit onderwerp met haar te bespreken.