Oh man ik dacht dat ik de enige was. Ik raak al bijna in paniek als iemand begint te hoesten (alsof dat zomaar overgaat in kotsen haha..). Vermijd het liefst het openbaar vervoer, aangezien ik daar nare dingen heb gezien haha.
OMG, zo ben ik ook. Ik ben in 2017 (ik weet zelfs de exacte datum nog) naar een hotel gevlucht toen mijn dochter buikgriep had. Mijn man was bij haar, want ik had haar uiteraard nooit alleen gelaten. Maar ik raak zo in paniek
Ik ben zelf een enorme braker en zou dus perfect de overgeven de vrouw kunnen zij, die zich beplast. Maar als ik van andere volwassen en braak geluid hoor of zelfs kokhalzen, ga ik al mee doen. Op het werk gebeurd het af en toe eens en het is echt een ramp voor mij. Als ik zou kunnen, ik liet het aan een ander over.
Ik heb als kind een keer in de deuropening van een restaurant de hele voordeurmat onder gekotst. Sindsdien durfde ik niet meer over te geven. Heel heel heel misselijk geweest de eerste weken van mijn zwangerschap, tot overgeven aan toe maar dat durfde ik alleen als ik in mijn eentje thuis was. Als ik buiten de deur was of op kantoor aan het werk was ik constant bezig met mezelf tegenhouden en er niet aan toegeven. Gevolg: zo misselijk als ik thuiskwam, dat alles eruit moest. Een hele stap dus al dat ik het thuis nu wel kan, maar dan ook echt alleen in mijn eentje thuis en op het toilet. In een emmer of teiltje of weet ik het waar mensen in kotsen als ze geen WC bij de hand hebben kan ik het gewoon niet, mijn hele lijf weigert dat.
zelf hoef ik gelukkig nooit. Laatste x braken voor mij was toen ik 6 jaar was. Verder gelukkig ook nooit misselijk. Ook nooit geweest tijdens mijn zwangerschappen of bevallingen
Oh jee.... er is voor mij NIETS zo beschamend als over te geven buitenshuis. Ik krijg meteen het hele menu: maagkrampen, rillingen, wenen en geen controle meer over mijn blaas. Ik ben iemand die zelf heel makkelijk misselijk wordt en dus ook al heeft gebraakt op de meest onmogelijke momenten, met als hoogtepunt die keer toen ik dringend moest plassen en met m'n stomme kop nog snel-snel even de drogisterij binnen wou voor ik naar huis ging rijden. Er hing een geur waar ik echt misselijk van werd, ik loop buiten, moet braken en voor ik het weet loopt de plas gewoon in mijn laarzen. Erg fijn om nadien met natte kleren in de wagen te gaan zitten. NOT. Meestal voel ik het wel aankomen en kan ik nog snel ergens heen lopen, maar dit: kan ik dus niet en ik begrijp werkelijk niet hoe je dat tegen kunt houden.
Ik kan dat ook niet binnenhouden hoor. Als ik het voelde opkomen kon ik mss nog net wat wegstappen en mijn zakje nemen maar niet overgeven, dat ging niet. Dan kwam het er langs mijn neus gewoon uit.
Als ik iemand (behalve mijn kinderen) zie of hoor braken ga ik ook braken. Ik kan er niet tegen. Ik heb gelukkig geen angst ervoor. Dat heeft mijn zus wel en die heeft het daar echt heel moeilijk mee. Die krijgt al paniek bij het horen van het woord buikgriep en eet bijvoorbeeld alleen kip thuis omdat ze bang is ziek te worden ervan. Zelf braak ik trouwens heel makkelijk, als iemand aan tafel iets vies zegt dan kan ik al naar de toilet wandelen want dan hou ik niets meer binnen. Ook in de ochtend braak ik vaak, want ik word misselijk van haasten. Ik kan het doordat het zo makkelijk gaat wel heel goed ophouden. Ik kan zo misselijk worden in een winkel of in de auto en het nog 30 minuten ophouden tot ik bij mijn eigen toilet thuis ben. Het moet eruit maar kan wel nog timen wanneer dat gebeurd.
Door het lezen alleen al van dit topic, wordt het mij letterlijk slecht. Ik heb een onwijze angst voor overgeven. Afgelopen december, ben ik spontaan in een winkel ontzettend misselijk geworden. Op het randje van net niet hoeven overgeven. Waardoor ik daarna maanden in angst heb geleefd, dat ik nergens meer naar toe durfde. Want, bang om te moeten overgeven. Daar zat ook nog eens een burn-out bij. Ik ben nu eindelijk op het punt, dat ik iets aan de angst durf/wil doen. Want mijn leven, heeft echt ontzettend onder die angst geleden. Maanden van angst, wat ik niemand gun. Ik ben nu samen met een psycholoog aan het zoeken naar de juiste behandeling.
tocotholin in een zakdoek om je neus houden, of een mondmasker aangezien we ze nu toch massaal hebben. Hebben die mondmaskers tegenwoordig gelijk een extra functie! Help mama de kotsbuien van koters door.
Nouja hier wel in elk geval. Thocotalin is dermate heftig dat die kotslucht weinig kans heeft en mn maag blijft ook gelijk wat rustiger. Ik krijg t in elk geval voor elkaar om t op te kunnen ruimen zonder zwaar te kokhalzen en kantje boord niet sociaal mee te doen.
Hier ook emetofobie, als van kinds af aan. Elk moment in mijn leven, vanaf dat ik een jaar of 4 was, waarop ik geconfronteerd werd met braken kan ik zó voor me halen. Op mijn diepte punt, in 2008, kwam ik niet meer uit de paniekmodus. Dagenlang hartkloppingen, niet kunnen eten, niet meer naar buiten gaan door zo'n verlammende angst dát je er misselijk van wordt. Toen had ik altijd al een flesje water en domperidon (antibraakmiddel) bij.. Wat een ellende. D.m.v. EMDR is er veel verbeterd. Ik heb kinderen, een baan in de zorg en ik vier carnaval en bezoek pretparken. Ik denk dat anderen weinig aan me zullen merken. Maar mijn man ruimt dat van de kinderen op als het even kan en eten lukt me dan nog steeds nauwelijks. Op mijn werk doe ik de urines- en fecesonderzoeken, het bloed en de verwondingen. Als er iemand braakt gaam mijn collega's. En ontspannen naast een achtbaan zal me nooit lukken. Man houd altijd een oogje in het zeil op bijvoorbeeld festivals en mijn zusje met carnaval. Het blijft lastig
Ohhh die verhalen zijn echt niet goed voor iemand met deze fobie. Dat je de ervaring al durft te herbeleven terwijl je het typt. Misschien in de topic titel erbij laten zetten met waarschuwing lezen oid.. Vind het best wel triggers bevatten namelijk.
Waar ben je dan precies bang voor als je in het openbaar zou moeten spugen? Ik vind braken ook een heeeel vies woord, daar zou ik meteen al mee stoppen haha. ben je bang dat het gênant is? Kan iedereen overkomen toch? Stikken in braaksel kan alleen als je ver weg bent en op je rug ligt lijkt mij.
Psychisch totaal blokkeren. Doe er ook niks voor maar de angst is blijkbaar altijd groter dan de misselijkheid.