ik heb trouwens wel ergens heel erg veel spijt van, dat had ik nooit moeten doen. Ik ben ooit getrouwd geweest, terwijl ik er al over twijfelde van te voren. Ik durfde het niet meer te zeggen Zonder er teveel woorden aan vuil te maken... het was een kort huwelijk en heb er veel van geleerd.
Ik doe eigenlijk niet aan spijt. Er zijn dingen die ik beter anders had kunnen doen, maar die dingen hebben mij ook gebracht tot waar ik nu ben en daar ben ik, over het algemeen, heel tevreden mee. Dus probeer vooral te focussen op het nu en niet op "wat had kunnen zijn".
Veel spijt heb ik ook niet, behalve de tattoo dan. Wel denk ik vaak aan hoe het allemaal gelopen is in het leven. En waarom ik bepaalde keuzes gemaakt heb. Wat we (man en ik) ontdekt hebben uit het verleden. Mijn conclusie is dat ik voor bepaalde situaties gewoon nog niet klaar was. En dat het mij, hoe moeilijk soms ook, wel tot een beter mens heeft gemaakt. En daarom wil ik me ook blijven uitdagen en sterker worden lichamelijk en mentaal. Ik zit ook nog wel met wat angsten. En denk zelfs wel eens, wat heb ik toch een moeilijke man uitgekozen, en dat is wederzijds .
Hmmmm spijt kan ik het niet echt noemen. Mijn scheiding heeft mij alleen maar gelukkiger gemaakt, ik heb toen gekozen voor mijn geluk en dat heb ik gevonden! Wel denk ik nu dat ik de breuk beter had kunnen aanpakken.... spijt heb ik wel dat ik mijn ex man zoveel pijn heb gedaan ook al is het nu na 4 jaar beter voor ons allemaal!
Dat ik verdorie niet gewoon aan de balie heb gestaan in januari 2015 en een oogarts daaroverheen getrokken heb. Als die toen even gekeken had, was het allemaal nog goed gekomen. Oké, waarschijnlijk niet zo goed als dat het 10 jaar geleden was, maar een stuk beter dan nu...
Dat doe ik ook altijd, maar over één ding niet. Dat blijft in mijn achterhoofd hameren en wil er niet uit. Wat ik vaak doe is tegen mezelf zeggen; ben blij met wat je hebt, niet ongelukkig met wat je niet hebt. Soms helpt dat heel goed!
Toen mijn ex-man mij ten huwelijk vroeg in een gondel in Venetië, was ik heel erg blij, maar er flitste wel hééééél eventjes door me heen: 'wil ik dit echt?' Heel stom misschien en het was echt maar een klein flitsje, maar achteraf denk ik weleens; misschien heb ik het toch goed aangevoeld.
Dat ik een huis heb gekocht met mijn nu expartner. Waren we maar in mijn huurappartement gebleven denk ik wel eens haha.. Gelukkig is er wel een prachtig kind uit die relatie voortgekomen.
Beetje zelfde idee in ieder geval na de middelbare Dat ik niet naar Amerika ben geweest voor een jaar High school.
nou komt ie dan he. Spijt dat ik mijn man in de steek heb gelaten alhoewel hij mij al eerder alles alleen liet doen want hij was altijd weg en toen groeiden we al uit elkaar. Maar ik zat meer op mijn telefoon dan bij hem op het laatst en afgelopen maandag zijn we gescheiden Ook heb ik spijt van mijn drugsgebruik toen ik jonger was. En het allerergste en wat niemand snapt is dat ik fouten heb gemaakt met mijn katten. Eentje kwam altijd op schoot maar ineens niet meer ja langzaam ging dat en ze werd mager en moest overgeven en ze deed nog wel dat prrrt als ze blij is maar de hele dag misselijk voor een kat en niet kunnen eten vond ik echt zielig en ik heb haar in laten slapen. Ze konden ook niets vinden maar ik heb spijt dat ik da niet eerder gedaan heb en met een andere kat ook. Als ik nu zie bij een van mijn katten dat hij of zij heel ziek is en niets helpt laat ik meteen inslapen. Maar goed normaal denk ik daar niet zo aan maar ik mis ze nog steeds na 2 en 4 jaar. Oh ja het meeste spijt wat ik heb is dat 10 jaar van mijn leven weg zijn door allerlei sores.
Ik heb er spijt van dat ik me niet meteen op mijn 18e heb ingeschreven als woningzoekende bij woningnet.
Ja dat is herkenbaar. Ik moest 5 minuten lang huilen. Hij keek me toen aan van halloo? Antwoord? En toen zei ik maar dat ik huilde van blijdschap. Oh wat domdomdom...
Hahaha ja daar heb je gelijk in! Nu natuurlijk nog wel met hem te maken, maar niks romantisch meer. Thank God. Gewoon praten over mijn dochter gaat prima
Ik heb spijt dat ik niet eerder uit huis ben gegaan. Situatie met mijn moeder werd onhoudbaar. Mede daardoor mijn studie afgebroken en gaan werken zodat we een huis konden betalen. Ik was 20 toen ik uit huis ging. Ik heb ook spijt dat we niet eerder aan kinderen zijn begonnen. Man had mij gevraagd toen ik 27 was, getrouwd op mijn 28e en na ruim 3 jaar was dochter er pas. Misschien voor sommigen niet oud maar als ik kijk hoe mijn conditie nu is had ik liever eerst aan kinderen begonnen en daarna pas het trouwen verhaal.
Spijt van dat ik niet naar mijn eigen onderbuik gevoel heb geluisterd en daardoor dus zes jaar en 18 behandelingen verder zwanger ben geraakt, maar dat dat eigenlijk nog maar geluk hebben was. Ook spijt van dat het hoofd van de kliniek toe heeft gegeven dat er een verkeerd protocol gevolgd is, we daar niet meer mee gedaan hebben. Spijt van keuzes die ik in mijn puberteit heb gemaakt, mijn ouders hebben het niet makkelijk gehad, en dat verdiende ze niet.
Ik heb spijt dat ik, na het behalen van mijn diploma verzorgende, niet door ben gegaan voor verpleegkundige. En ik heb spijt dat ik niet direct na het VO de opleiding verzorgende heb gedaan, want dan had ik waarschijnlijk wel verpleegkundige erachteraan gedaan. Ik heb eerst 2 andere opleiding verkloot en daarmee 4 jaar van mijn leven weggegooid. Na 7 jaar MBO vond ik het wel welletjes en wilde ik werken. De BBL kwam toen niet eens in mij op. Nu heb ik 4 jonge kinderen en is het allemaal net wat lastiger, want ik wil mijn kinderen niet elke dag bij de opvang brengen. Ik wil zelf ook nog genieten van mijn kinderen, in plaats van alleen maar bezig zijn met werken en school. Maar... over 3 jaar gaat onze jongste ook naar school en dan ben ik nog steeds jong genoeg om aan een opleiding te gaan beginnen.
Spijt dat ik vanaf mijn 18e 10 jaar bij mijn eerste 'serieuze' vriend ben gebleven. Ook al heb ik hem (zeker in het begin) wel leuk gevonden, ik hield niet van hem, nooit gedaan, maar het was een soort 'comfortabele' relatie geworden. Als hij maar zijn 'portie' kreeg dan was hij tevreden, en hoewel ik dit afschuwelijk vond het allemaal maar toegelaten voor de lieve vrede. Ik vraag me aan de andere kant dan ook af hoe ik in het leven had gestaan als dit niet zo was gebeurd, en of ik dan uiteindelijk (zoals nu) op mijn 28e mijn ware liefde had gevonden.
Ik kan soms spijt hebben dat ik niet meer geëxperimenteerd heb met sex met verschillende mannen (omstebeurt welteverstaan..) voordat ik mijn vriend leerde kennen. Tot die tijd is het bij een beetje friemelen gebleven en hij is de enige met wie ik 'het' ooit gedaan heb. En ik heb niks te klagen, maar soms denk ik terug en vind ik het stom dat ik niet wat losser was op dat gebied in mijn studententijd.