Een huis vinden waar we de komende 20 jaar in willen wonen. Het is een droom die sowieso werkelijkheid gaat worden maar het vraagt tijd (we willen hierna niet meer verhuizen de 1ste 20 jaar dus gaan niets meer kopen dat bijna is wat we willen).
ik doe ook mee! dit soort dromen, heerlijk! Ik zou wel een paar jaar niet willen werken en zorgen dat het thuis lekker doorloopt. We hebben behoorlijk heftige jaren achter de rug. Eerst maar eens kijken wat wij straks aan maandlasten kwijt zijn, niet werken zal geen optie zijn, maar iets minder wel. En minder met angsten bezig zijn, dat is eigenlijk prio 1 maar nog wat confronterend...
Ik zei het gisteren nog tegen mijn man.. Lijkt me heerlijk om thuis te blijven tot zoon 4 jaar is. Maar helaas geen optie hier. Succes met de angsten overwinnen. Ik hoop dat zsm lukt.
Een draagmoeder vinden is toch echt nog wel een droom. Al weet ik ook dat de kans steeds kleiner wordt nu ik zelf ook wat ouder word. Maar loslaten kan ik toch ook nog niet
Nogal nietszeggend ten opzichte van de genoemde dromen, maar ik wil heel graag een keer walvissen in het echt zien.
Alles alles mag een strakker lichaam, zodat ik mezelf ook mooi ga vinden of een beter zelf beeld krijgen.
Droom voor jou, nachtmerrie voor mij. Heb echt een fobie voor walvissen. Scheelt dat ik ze niet dagelijks tegenkom
Ik zou ontzettend graag een ouderinitiatief opzetten waar mijn zoon eindelijk ontwikkelingsgericht ervaringsonderwijs op maat kan krijgen. Mijn grote droom is uiteraard dat hij hierdoor tot praten komt. En misschien kan hij ook wel zindelijk worden..? Verder zou ik graag écht goed worden met keramiek. Een betere oven, een iets groter atelier, of in ieder geval een atelier met voorzieningen als verwarming en water, zodat ik niet meer zo hoef te sjouwen met jerrycans water en gasflessen.
PS Ik zou het geweldig vinden als dat Amerikaanse home make-over team langs kwam. Je kent het programma wel: ze breken een vervallen eengezinswoning compleet af en zetten er een exorbitante villa voor in de plaats, in slechts een week tijd, terwijl het gezin naar Disneyland is. Nu kunnen we met onze zoon niet naar Disneyland, maar een weekje Texel zou ook heerlijk zijn. En als we dan terugkomen staat er een gerenoveerd huis, met een compleet atelier in het souterrain, een thuiskantoortje zodat man en ik niet meer aan die krakkemikkige houten eethoek hoeven te werken. En in een bijgebouw, achterin de tuin, hebben ze een prachtig klein leslokaaltje gemaakt met een snoezelruimte. Een ligschommel in de tuin, een ingegraven trampoline, een mini appartementje voor inwonende ondersteuning... Wat een droom!
Sorry maar ik denk niet dat je dat voor een ander kunt beoordelen als je niet weet wat de trigger is. Vast lief bedoeld van je maar zelfs de beste psychologen hebben me verteld dat een stressloos en zorgloos leven niet haalbaar zal zijn
Helemaal stress- en zorgeloos kan inderdaad niet. Bij niemand. Maar je kan wel leren om stress en zorgen zo op te vangen dat ze je geestelijk en/of lichamelijk minder tot geen kwaad doen. Dus @Asil heeft wel een punt, vind ik. Life happens, maar op je reactie op alles wat voorbijkomt in het leven heb je wel controle.
Mijn droom is op vakantie naar disney world. Als de kinderen zelf verdienen willen wij deze wens gaan waarmaken maar dat duurt nog een tijd
Mooi om ieders droom te lezen. Groot of klein, dromen mag Ik heb vele dromen, de een wat praktischer en makkelijker realiseerbaar dan de ander natuurlijk. M'n grootste droom is nog een keer moeder worden... Daarnaast droom ik altijd van het bouwen van mijn eigen huis, liefst aan de rand vh bos met genoeg ruimte voor dieren.
Een tweede kindje (is onderweg ) Oud worden met mijn wederhelft Weer gezond worden of écht leren accepteren dat ik chronisch ziek ben Nooit meer zomer/warmer dan 23 graden in Nederland Twee keer per jaar kerst Een hobby (kerst)bomen kwekerij
Dat klopt maar ook dat is tot op zekere hoogte. Zolang de bron van de stress niet weg is ( en dat is mijn ernstig zieke kind dus ik mag hopen dat dat nog heeeel lang duurt) zal er altijd stress en zorgen zijn. En ja, daar ga ik in de loop van de jaren op en af beter mee om maar ik kom niet meer volledig uit de overleef stand dus er zullen altijd sporen zijn, het trauma zit als het ware in mijn lijf opgeslagen