Hoi, dat is schrikken hè. Ik kreeg zelf de diagnose vorig jaar. Heb zo ongeveer de hele fanfare aan behandelingen gehad. Ik heb heeeeel veel tips. Maar het is maar net de vraag waar je vriendin behoefte aan heeft. Ze zal ongetwijfeld heel bang zijn, wat ik heel fijn vond was als vrienden gewoon iets stuurden waaruit bleek dat ze aan me dachten. Geen lappen tekst maar een teken waardoor ik wist dat ik er niet alleen voor stond. En wat hierboven ook al gezegd werd; koken! Er is door een vriendin zowel na de operatie als tijdens de chemo periode voor me gekookt. Zo fijn! En dan ook gewoon goede voeding, want dat heeft het lichaam nodig. Heel veel sterkte in ieder geval. En wat fijn dat je vriendin zo'n lieve vriendin als jij heeft.
wat jij zegt over dat je moeder vergeten werd en er aan haar niet/amper gevraagd werd hoe het ging dat was bij mijn ouders ook. Mijn moeder heeft borstkanker gehad (28 jaar geleden) lymfeklier en borstbesparende operatie gehad en ze leeft gelukkig nog steeds (mijn kinderen hebben gelukkig de leukste oma die ze kunnen wensen) Maar mijn vader voelde zich vaak vergeten. Iedereen was bezig met mijn moeder, maar mijn vader was degene wiens vrouw ziek was en de angst om alleen achter te blijven met jonge kinderen is ook niet bepaald een makkelijk te dragen. Je bent een super vriendin, lief dat je er zo voor haar bent, maar inderdaad ga ook samen huilen en betrek haar partner ook. Wat doet deze situatie met hem? Trekt hij het allemaal, mocht je zelf voldoende draagkracht hebben kan je hem ook heel duidelijk aangeven: als ik iets voor jou kan doen, ik doe het met alle liefde, als ik op moet passen of iets. Ik ben er, ook voor jou!
Jeetje wat een vreselijk nieuws. Zo jong nog En wat ben jij een lieve vriendin dat je er zo voor haar bent. Heel veel sterkte de komende tijd.
Ook mijn moeder heeft enkele jaren geleden borstkanker gehad met aantasting van enkele lymfeklieren. Eveneens (borstsparende) operatie, bestraling, chemo en nu hormoontherapie. Hiermee gaat het nu al een hele tijd goed. @TS: Hopelijk kent het bij jouw vriendin ook zo’n afloop en worden er dus geen verdere uitzaaiingen aangetroffen! Veel sterkte, zowel voor jezelf als in het bijstaan van je vriendin.
Wat ben jij een ontzettend lieve vriendin dat je die allemaal met en voor hebt haar gedaan. Heel erg heftig voor haar en voor jou. Ik heb geen tips, maar wil jullie wel veel sterkte wensen in dit proces. Je mag me wel altijd een pb sturen, ik werk op een oncologie afdeling.
Wat afschuwelijk, heel veel sterkte voor beide ik hoop zo dat ze dit kan overwinnen wat een afschuwelijke ziekte is het ook
Pfff wat heftig dit! Ik ken jou en je vriendin niet en ben zelf gelovig. Het enige wat ik daarom voor je kan doen is zeggen dat ik voor jullie wens dat God haar geneest. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Wat erg! Gelukkig geen ervaring mee maar wou je even veel sterkte wensen! Wat een lieve vriendin ben je! Ik duim voor jullie dat er verder geen uitzaaiingen zijn!
Het is vreselijk. En ze gaat nu door een hel. Ik heb 2,5 jaar geleden de diagnose gekregen en alle behandelingen gehad. En de angst begint pas daarna, de vraag is het echt weg. Blijft het echt weg? Afhankelijk hoe erg de lymfeklieren zijn aangetast hoeft dit niet slecht nieuws te zijn. Gelukkig bij mij geen kanker in lymfeklieren. Maar ze moet nu eerst de uitslag krijgen van de petscan...want die gaat veel zeggen over het vervolg. Weet wel, als ze uitzaaiingen heeft zal ze niet genezen maar er zijn veel vrouwen die nog wel jaren met goede kwaliteit leven. Is de scan goed dan hoop ik dat ze de kracht vind om het traject in te gaan. Het is zeker te doen. Mocht ze daarover vragen hebben dan wil ik haar best tips geven. Blijf vooral betrokken. Wees ervoor haar. Ga leuke dingen doen. Het is een vreselijke tijd. En het natraject is lang. Maar dit soort vrienden maken het dragelijk en af en toe ook gewoon even gewoon.
Dit inderdaad. Er is heel veel voor ons gekookt. Ik kon het niet goed zelf, te vermoeiend. Gelukkig had ik bijna altijd wel goede eetlust. En het was fijn voor mijn man want er kwam veel op zijn schouders.
Ik vond en vind het altijd belangrijk dat de kinderen niets te kort kwamen... omdat ik voor veel dingen de energie niet had of omdat ik t fysiek niet kon of mocht. Ik vond het dus erg fijn als mijn kinderen meegenomen werden op een uitje. Of ik en mijn kinderen. Waarbij ik dan alleen fysiek aanwezig was zodat ik ze wel zag genieten, maar dat een ander voor ze zorgde zeg maar. En dat uitje kan ook simpel zijn; even nd bibliotheek, kinderboerderij, bos. En dat ik dan juist even kon liggen en naderhand een bakkie samen.. daar werd ik blij van. Het ophalen van de kinderen van school. Of juist mij ophalen om samen de kinderen op te halen. En inderdaad simpelweg dat kaartje af en toe.
Ooow dames, wat een lieve reacties van jullie en handige tips. Ik heb niet de energie om op iedereen individueel te reageren, mijn excuses hiervoor heb ze wel allen gelezen. Wat een powervrouwen heb ik ook gelezen die deze vreselijke ziekte hebben of hebben gehad. Ik wens jullie veel kracht en positiviteit toe. Ik zal hier een update plaatsen als we de uitslag hebben gehad.
Wat ontzettend spannend! Geen ervaring maar wou zeggen dat je een fantastische vrouw bent die zo behulpzaam is! Zo fantastisch om te lezen hoe goede vriendschap jullie hebben. Hopelijk krijgen jullie goed nieuws!
Hoi lieve dames, Zoals beloofd zou ik een update plaatsen. Ondertussen heeft ze de uitslag gekregen en zijn er geen uitzaaiingen. Ze zal 3 maanden chemo krijgen vanaf volgende week, daarna een borstamputatie. Door alle spanning en stress heeft ze niet kunnen vragen wat voor tumor het is en waarom uiteindelijk voor een amputatie gekozen moet worden. Maar wat ik begreep uit haar verhaal was dat de tumor zodanig groot en aparte structuur had dat ze zoveel weefsel weg moeten halen dat ze voor de zekerheid de borst weghalen. Het is nog niet helemaal doorgedrongen tot ons maar ik blijf positief voor haar en zal haar steunen en helpen waar nodig. Nogmaals bedankt voor al jullie lieve steun betuigingen! ❤️
Heel heftig, maar wat ontzettend goed dat het niet uitgezaaid is! Zal een zware tijd voor haar worden, maar met mensen zoals jij om haar heen, slaat ze zich er vast doorheen. Veel succes en sterkte komende tijd.
Wat een vreselijk nieuws en ook wat een goed nieuws! Geen uitzaaiingen, geweldig! Maar de weg is nog lang en zwaar. Sterkte voor haar en ook voor jou: een dierbaar iemand door zoiets zien gaan is ook mega zwaar. Vergeet jezelf ook niet en blijf ruimte maken voor jouw verdriet hierin.
Wat ontzettend heftig en veel sterkte! Mijn moeder is na een strijd van 24 jaar overleden aan kanker. Eerst de ene borst, paar jaar later de andere borst, tot 2x toe uitzaaing rondom borstbeen en toen een longtumor die uitzaaide naar lever / rug / hersenen / nek. Ze heeft alle mogelijke behandelingen gehad. Een enorm zware strijd. Haar lijf was op, haar geest niet.... Zorg dat ze praat of schrijft. Lotgenoten kunnen veel helpen. Er zijn is al genoeg. Geef haar soms een kaart of bloemen of doe iets in het huis of voor de kinderen. Als bij mij geconstateerd wordt dan laat ik gelijk alles weg halen borsten, baarmoeder en eierstokken. Mijn moeder had niet het gen, maar een hormoon gevoelige variant. Ik krijg daarom preventief elke 2 jaar een mammografie. Welke variant heeft zij? Ik zou in haar geval overwegen of ze niet beide borsten wil laten amputeren. De borst implantaten bij mijn moeder gaven alleen maar ellende. Plus het kan in de andere borst terecht komen. Ook zou ik haar verwijzen naar een speciale kliniek: daniel de hoed, antonie van leeuwenhoek, oid.
Heel eerlijk... Ik kan me absoluut voorstellen dat mensen dat doen. Maar als vriendin zou ik dat niet zéggen... of niet voorstellen... Ik had een voorstadium van borstkanker - en had dus 2 opties, borstsparend of amputatie. Ik koos héél bewust voor borstsparend. Maar hoeveel mensen niet vroegen of zeiden van; zou je het niet anders doen? Of ik had toch voor de zekerheid maar gekozen voor een amputatie. Nou IK NIET ! Je bent dan al in een kwetsbare positie en moet een moeilijke beslissing nemen, als ik advies wilde, had ik daar wel om gevraagd. En ja, ik had de pech dat een paar jaar later amputatie alsnog noodzakelijk was, en toen kwamen ook weer die adviezen over de andere borst. Maar ik ben (gelukkig) nog steeds blij met de keuzes die ik gemaakt heb. Veel verhalen en ervaringen van mensen, zijn ook van langer geleden en zeker op het gebied van plastische chirurgie zijn ontzettende stappen gemaakt ook weer de laatste jaren. Komende maand - misschien wel confronterend- is het borstkankermaand. Er zullen dan best wat speciale dingen zijn. Ik hoop dat je vriendin daar nog wat aan heeft (qua informatie) of nog wat steun van kan vinden. Ook voor de omgeving.. Sterkte in elk geval, ook voor jou.. iedereen is verschillend, iedereen reageert anders. Qua emoties, qua behandeling etc... @aicirtap : Wat verdrietig om te lezen van je moeder... zo lang volgehouden. Wat kan een lichaam dan kapot gemaakt worden.. en zo moeilijk om dan aan de zijlijn te staan lijkt me.
Gelukkig is het niet uitgezaaid! Natuurlijk is het schrikken en heel erg slikken van die amputatie. Maar daarna is het wel echt weg dan. En dat is wel zo fijn voor haar. Het rouwen, verdriet en de pijn zal er evengoed zijn. Maar toch is dit dan wel een’positief’ scenario.