Relatie met langere periodes zonder intimiteit

Interesse discussie. Ik denk dat je in een goede relatie zeker begrip kunt en moet kunnen opbrengen voor een tijdelijke periode waarin het niet lukt. Bijvoorbeeld door ziekte, zwangerschap of bevalling met nasleep. Wel denk ik dat je daarin zou moeten kijken naar andere manieren om intimiteit te delen. Wat meespeelt is dat er een reden is en dat het tijdelijk is (en er dus wel perspectief blijft bestaan).

Situaties waarbij dat perspectief totaal ontbreekt zijn wel van een andere orde. Ik denk dat de gemiddelde man (er zijn gelukkig uitzonderingen) daar erg moeilijk mee om kan gaan. Intimiteit (in verschillende vormen) is vaak toch wel belangrijk in een relatie. Zaken als een knuffel, goed gesprek of gezelligheid kan je immers ook van anderen krijgen. Maar seksuele intimiteit is het ene dat een relatie exclusief maakt en anders dan een zeer goede vriendschap. Ik denk dat er bij het langdurig of zelfs blijvend ontbreken daarvan (zonder uitzicht op hetstel) er wel problemen kunnen ontstaan. En bij mannen eerder dan bij vrouwen. Ik ken of hoor maar zeer zelden een man zeggen dat hij nooit meer intiem is en dat het niets uitmaakt. Biologisch en hormonaal zijn mannen immers ook "gemaakt" om vaker actief te kunnen zijn (ooit met de bedoelingvoor zoveel mogelijk nageslacht te zorgen). Terwijl dat bij vrouwen echt anders is.

 

Het is ook een interessante discussie! Ik denk dat dat wel klopt, dat maakt veel verschil.
Mijn ervaring is wel dat de vrouwen die dat roepen, dat zelf eigenlijk ook heel hard willen geloven, maar het altijd iets is wat blijft knagen. Ook omdat het vanuit de maatschappij echt gezien word als abnormaal. Ik heb het zelf gelukkig nooit ervaren, ik wilde perse van het probleem af komen.. maar goed ik weet niet als dat nog jaren had geduurd of ik niet ook een keer een punt had bereikt van.. nu is het even genoeg! Maar het blijft knagen, velen weten alleen niet meer hoe ze eruit kunnen komen en hebben daar vaak al therapieën voor achter de rug of durven niet in therapie. Het is in ieder geval een heel ingewikkeld probleem denk ik. Want je partner heeft daar soms ook echt een invloed op, waar je met goeie therapie dan ook wel achterkomt.

Maar ja ik denk als je partner weet dat je het moeilijk hebt en er graag verandering in zou willen hebben en daarnaast ook hoe klein en langzaam die stapjes ook zijn, de stapjes wel maakt veel verschil uitmaakt. Je komt er wel ooit!

 

En wat als die ziekte, die je als mogelijke reden ziet, niet tijdelijk is? Dan is er dus geen perspectief en dus geen basis voor een relatie die stand kan houden? Niet als aanval hoor, maar als oprechte vraag. Dat dat een ingewikkelde situatie is, dat ben ik met je eens en waarschijnlijk gaan er voldoende mensen nu reageren met: dan maak je afspraken om seks buiten de deur te kunnen hebben en in theorie zou ik daar achter staan, maar ik weet niet of dat ook voor de praktijk zou gelden. Ik denk niet dat ik daar wat over durf te zeggen tot je in zo’n situatie zit. Dit zijn dingen die natuurlijk beide kanten op werken, ik bedoel, jij zegt dat het voor vrouwen anders is, maar volgens mij hebben hier boven ook voldoende vrouwen aangegeven dat ze niet goed zonder seks kunnen.

 

Ik vind het mooi hoe je dat schrijft en kan me daar helemaal in vinden.
Zelf geen ervaring met vaginisme, maar mijn man en ik leerden elkaar al vrij jong kennen, en mede door onze christelijke achtergrond, maar vooral ook doordat we hier zelf ook achter stonden, hebben wij tijdens onze 4 jaar verkering en verloving geen sex met elkaar gehad. We wilden vooral een basis opbouwen op andere vlakken en het puur lichamelijke niet de boventoon laten voeren. En toen het eindelijk 'mocht', dacht ik ook wel "What's all that fuzz about?"
Ik weet niet of ik, als ik het opnieuw zou kunnen doen, er weer zo in zou staan om tot aan ons huwelijk te wachten. Maar alsnog heb ik er zeker geen spijt van zoals wij het gedaan hebben. Hierdoor weet ik wel heel zeker dat onze basis heel breed en heel sterk is samen. En is onze intimiteit echt iets exclusiefs van ons tweeen. Misschien daarom ook dat het ook nu geen heel groot ding is in onze relatie. Ook als het er een periode wat minder van komt is daar van beide kanten vrede mee en begrip voor, omdat we dan op andere vlakken verbinding vinden. We kunnen er wel beiden heel erg van genieten, maar gaan liever voor kwaliteit dan voor kwantiteit. En dit geldt voor mijn man zelfs nog meer dan voor mij, haha. Dus helemaal met je eens: wat is normaal?, wie bepaalt dat? Wij doen het op onze manier, hebben beiden geen eerder vergelijkingsmateriaal en zijn daar prima content mee.

En in tegenstelling tot @Iertje81, Ik kan bijv prima 2 weken lang zonder sex, maar als mijn man 4 dagen achter elkaar van 's morgens vroeg tot 's avonds laat weg is of op zolder zit te werken, daar wordt ik dan weer bloedchagerijnig van. Dan mis ik echt mijn maatje.

 

Ik denk dat het in de praktijk heel erg moeilijk zou zijn. Maakt natuurlijk ook verschil hoelang je al bij elkaar bent (stel je bent al jaren samen en opeens komt er een ziekte, of je kent elkaar net). En het maakt vast ook verschil wat je nog wél doet qua intimiteit. Daar zijn natuurlijk ook andere manieren voor.

 

Zeker een interessante discussie!

Ik ben al wat ouder dan de meesten van jullie, en met het ouder worden is de zin bij ons wel wat minder. Onze frequentie is in niets meer te vergelijken met wat het ooit was in de beginjaren, en onze twee tieners in huis maken het er ook niet makkelijker op. Er is echter nooit door mij of mijn man uitgesproken dat we er totaal geen zin meer in hadden, het komt er gewoon niet meer zo van. En als je het minder doet leer je ook met minder leven, tenminste, dat voel ik toch zo aan. Het gebrek is minder problematisch dan wat het vroeger zou zijn geweest. Er zijn nog andere vormen om je verbonden te voelen, zolang je maar het idee hebt dat seks niet helemaal van het menu is verdwenen.

Dat is wel een heel andere situatie in vergelijking met iemand die omwille van een ziekte of lichamelijk probleem echt heel lang geen seks meer kan hebben - in sommige gevallen misschien zelfs een heel leven lang niet meer. Een vriendin van me is door een ernstige ziekte enkele maanden na haar huwelijk in een rolstoel beland en is al jarenlang hulpbehoevend - ze kan geen seks meer hebben maar is ook niet meer in staat haar man te verwennen op andere manieren. Hij is omwille van het gebrek aan inimiteit wel vreemd gegaan, maar omdat ze afhankelijk van hem is, is ze er nog steeds bij en laat ze hem met regelmaat aan zijn overspel terugdenken - wat ook niet echt gezond is denk ik. Hoe lang het gebrek aan seks duurt en wanneer het een impact heeft in je leven zijn dus volgens mij best belangrijk en het gebrek aan seks vroeg in je relatie heeft omwille van de simpele biologie (de voortplantingsdrang) er achter wellicht meer een impact op mannen dan op vrouwen. Niet dat vrouwen seks niet kunnen missen, maar ik denk dat de lichamelijke drang bij mannen gewoon groter is, omdat de mens gewoon zo in elkaar zit om te kunnen overleven.

Er is dus volgens mij een groot verschil in wanneer het gebeurd en op welke manier en of er nog verbetering mogelijk is: vlak na een huwelijk, of als je elkaar al 20 jaar door en door kent, of van de ene dag op de andere of geleidelijk aan, en of de vrouw er zich heeft bij neergelegd of dat ze er zelf nog wil aan werken...

 

@Orchid24 Ik ben dus echt wel 'blij' met zoveel herkenning... Het gevoel in ieder geval niet alleen te zijn doet toch wel heel veel...

@one of kind Ik heb je inderdaad verkeerd gelezen/begrepen, en zie nu ook dat het je manier van schrijven is; die is gewoon heel kortaf. Sorry, mijn excuus hiervoor. Ik heb het andersom opgevat. Maar zoals je hebt kunnen lezen inmiddels doet het mij dus inderdaad wel heel veel. Ik krijg het alleen niet omgezet naar een actie op ondernemen. En ik denk dat dat komt omdat ik bang ben dat het alsnog niet lukt/ik hem alsnog teleur moet stellen en dat het dan een nog grotere klap is. Kortom; ik maak de olifant in de kamer alleen maar groter nu.

Ik weet niet wie het zei maar ik denk wel dat het echt zo werkt; de drempel wordt alleen maar groter naarmate het duurt. Want zoals ik hierboven al omschrijf; ik maak mezelf steeds gekker. Dus je gaat je eigen angsten ook voeden. Je moet er een keer doorheen. Mijn man zegt nu ook; weet je, ik ben inmiddels ook 'bang' voor de eerst volgende keer, want stel je voor dat het mij ook niet meer lukt? En dan hebben we gelukkig samen de slappe lach want dan gieren we het uit dat we dan in ieder geval samen mislukt zijn, knuffelen we de boel plat en heb je tóch weer je stukje intimiteit daar... Maar niet waar je eigenlijk heen zou willen. Stom he? Waarom is mijn hoofd zo ingewikkeld?

 

@Bailey07
Ben je gevoelig voor beelden? Dat hoeft niet direct porno te zijn hoor (daar hou ik zelf ook niet van) maar bijvoorbeeld een erotische scene in een film of boek?

En hebben jullie wel eens geprobeerd om net even iets teveel te drinken? Als je dat combineert met iets wat voor jou werkt om in de mood te komen dan kan dat misschien helpen om te ontspannen en over die eerste hobbel te komen?

 

Lief dat je meedenkt, waardeer ik enorm (oprecht!). Alcohol verdraag ik helaas niet door mijn migraine, dat is een enorme trigger. Dus daar blijf ik ver vandaan Ik heb weleens geroepen om dan maar spacecake te proberen haha, wellicht reageer ik daar beter op maar eh daar kan je weer compleet laveloos van worden he. Ook niet gezellig...

 

Ik heb precies hetzelfde, daarom al 4 jaar geen druppel op. Stom he?

Als jullie gewoon veilig thuis zijn kan je best spacecakes of gewoon wiet proberen toch? Werkt het niet dan is dat geen ramp, dan maak je een goede nacht, haha.

(kinders wel even naar opa en oma of zo he? )

 

Tja en soms is het niet anders. Kennis van mij haar man zit in een verpleeghuis met MS. Midden 40, maar aflopende zaak. Dan houdt het wel gewoon op.

 

Er zijn hier precies dames die erbij zitten als andere gesprekken hebben over hun seksleven .
Hoe kan je nu als buitenstaander weten hoeveel moeite er gedaan word, hoeveel er gepraat word, wat de afspraken zijn?

 

Dat is nu ontzettend vervelend, maar ik denk wel dat er opgeven moment een punt komt waarop je toch wat meer gaat proberen. Ik kreeg altijd de slappe lach van space cake dus had sowieso een leuke avond, proberen kan geen kwaad! Ik denk vooral de druk op jezelf leggen en streng zijn voor jezelf een enorme obstakel is, dat is vaak mijn grootste vijand. En elke stap die je neemt, vier die! Hoe klein ze soms ook lijken, elke stap is er een!

wat inderdaad wel zo is volgens mijn seksuoloog dat bij vrouwen je de motor aan moet houden, dus regelmatig proberen opgewonden te raken etc om je libido steeds meer een boost te geven. Het moet onderhouden worden. Bij mannen is het vaak meer dat ze toch vanuit stilstand meteen weer kunnen optrekken. Ik moest dan ook elke dag een kwartier bezig zijn met seks, of dat een erotisch boek was, erotische film of aan mezelf zitten of met mijn man. Maakt niet uit zolang ik er maar iets van opgewonden werd. Niet dat ik het elke dag deed.. maar omdat het huiswerk was deed ik het toch wel bijna elke dag.. en het heeft denk ik achteraf gezien wel geholpen. Ik merk nu ook wel verschil of we het 1x of meerdere keren in de week doen of paar weken niet. Klinkt niet leuk het plannen etc en ik dacht echt jeetje een kwartier elke dag? maar soms moet je toch iets plannen om de draad weer een beetje op te pakken. Nu doe ik het niet meer elke dag Je mag me altijd pb'en erover ❤️

 

En ook, dit gaat over zieke mensen. Als ik de tekst goed lees, lijkt het er op neer te kome' dat de zieke persoon maar wat meer moeite moet doen, want dat het hard is voor de partner.
Laten we mss wel niet vergeten dat de zieke er ook zelf niet voor kiest e.

 

Ja blijf ik me over verbazen, maar ik denk als je zelf niet in een situatie zit waarbij het speelt of mensen kent waarbij het speelt en je seks misschien daardoor ook heel belangrijk vind. Je moeilijk kan voorstellen dat een relatie net zo leuk en goed en intiem kan zijn zonder seks dan met seks. De ene kan zich er beter iets bij voorstellen dan de ander. Soms gaat het gewoon niet tijdelijk of voor altijd.

 

Hahaha! Om het laatste uiteraard moet gewoon even hard lachen. Ben je 30, ga je dit soort dingen proberen voor je libido notabene...

 

Zo lief. ❤️ Ik vind zelfbevrediging ook echt een ding. Een vies ding. Ofja vies..: moeilijk. Het voelt niet natuurlijk? Mijn hoofd maakt daar ook een hele grote warboel van in ieder geval. Ik denk ook door mijn verleden. Ondanks de emdr is dat toch iets wat blijft helaas.
Zijn er hier meer die dat herkennen toevallig? Als we dan toch de beerput open hebben?

 

Ik vind het niet vies, maar ik krijg heel moeilijk een orgasme. Ik zit veeels te veel in mijn hoofd. Het lukt dus meestal niet, soms wel. Maarr ik kan wel echt opgewonden raken van alleen een boek lezen en fantaseren en dan zit ik niet altijd aan mezelf. Maar opgeven moment kan je natuurlijk wel wat stapjes ondernemen, denk eerst zelf ervaren dat het oke is en misschien zelfs opgeven moment fijn. Is misschien voor iedereen anders, maar misschien zou ik daar eerder mee beginnen. Lekker space cake erbij, bad/boek/film en zie het wel, zonder man.

 

Precies! Het is voor de zieke mi altijd zwaarder, die hoeft niet ook nog eens een schuldgevoel te worden aangepraat, omdat de partner misschien wel wat te kort komt. That's life (helaas). Voor- en tegenspoed.