Joh, daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen! Ik bedoelde in mijn OP vooral de poep- en spuugverhalen maar ik zie nu dat er ook velen véél heftiger dingen vertellen. (Ik kom nu pas weer een beetje bij bewustzijn, deze buikgriep is echt nasty...) Wat verschrikkelijk voor degenen die zoiets hebben meegemaakt. Maar wel mooi dat jullie er hier over willen vertellen. Tenminste, ik vind het, hoe afschuwelijk ook, altijd troostend dat we niet de enige zijn nare dingen meemaken. Ik heb als kind met mijn vader ook dingen meegemaakt die nooit meer van mijn netvlies gaan. Ik was 9 toen hij kanker kreeg (longkanker met oa een uitzaaiing in de hersenen) en 13 toen hij overleed. Alle chemo's en operaties, epileptische aanvallen door de hersentumor (oa een keer toen ik alleen met hem thuis was). En ik voelde me zo verantwoord voor mijn moeder en twee jongere broertjes. Ik kon er wel altijd goed over praten maar kreeg er toch toen ik begin 20 was pas echt 'last' van. De psycholoog waar ik toen heenging merkte op dat ik eigenlijk al die tijd in de overlevingsstand was blijven staan en dat klopte. Toen pas ging ik dingen echt verwerken. Inmiddels is het (afgelopen week) 21 jaar geleden dat hij overleed. Heel af en toe kan ik hem ineens enorm missen. En balen dat hij mijn man en kinderen nooit heeft leren kennen. Dikke knuffel voor alle heftige verhalen hier!
Het ergste wat ik van mijn ex heb meegemaakt is toen ik een wondroosinfectie had en 40 graden koorts. Dat hij tegen mij zei: nu kan ik wel een extra dienst draaien, jij bent toch thuis. Op dat moment was het heel normaal voor mij wat hij zei en deed. Achteraf, nadat we gescheiden waren realiseerde ik me dat dit wel heel erg is als je je partner met hoge koorts alleen last met 2 kleine kinderen. Verder laat ik op het gebied van ziek en zwak heel moeilijk mijn muren zakken. Speel eigenlijk mooi weer totdat ik finaal instort.
Ook een knuffel voor jou! En wat enorm herkenbaar van die verantwoordelijkheid, overleven en dat het dan jaren later pas naar boven komt.. Hier ook al 17 jaar geleden. En precies wat je zegt, al zou je maar 1 x je man en kinderen kunnen laten zien en elkaar nog een keer knuffelen..
Hier ook de bevalling. Q zat vast achter mijn bekken. Er hebben drie verschillende gynaecologen met hun hand in mij gezeten om hem los te krijgen. En ik moest in verschillende posities liggen. Dit beeld vergeet hij nooit meer. Daarna voor hem erachteraan dat Q werd gereanimeerd en stroomstootjes kreeg omdat hij al ‘weg’ was. Dit heb ik niet meegekregen. Andersom heb ik (gelukkig) nog nooit iets heftigs bij hem gezien of meegemaakt. En dat houden we zo!!
Ik ben inmiddels alle schaamte voorbij. Heb zoveel voor m’n kiezen gehad. -een baarmoederinfectie waarbij de pus letterlijk men lijf uit liep en hij t zkh in moest dragen. -Zo zwak zijn na een mk dat ik flauwviel en wakker werd in m’n eigen uitwerpselen. - In m’n broek poepen en piesen, overgeven op de raarste plekken. - stolsels bij baarmoederinfectie controleren - inwendige onderzoeken waarbij een halve miskraam uit me getrokken werd. - een rondleiding krijgen down Under bij het hechten van m’n knip bij m’n dochter. - toppunt was vanmorgen. Thuis in bad bevallen en mij en onze zoon in een bad zien liggen vol vruchtwater, bloed, huidsmeer dat letterlijk aan mijn lijf plakte en je raadt nooit wat er voorbij kwam drijven in grote getalen.. Vervolgens de placenta die afgespoeld werd en nauwkeurig in elkaar gepuzzeld werd ivm vermoeden van restweefsel. Heerlijk toch?
Toen we net verkering hadden kreeg ik koliekaanvallen ivm galstenen. Aanvallen tot wel 9 uur lang, zeker een stuk of 10 in 3 weken tijd. Ik lag dus urenlang te kermen op de grond en durfde niet naar de dokter. Veel te lang mee rondgelopen. De arme knul wist niet wat hem overkwam, maar hij was heel lief voor me. De bevalling was natuurlijk een beetje goor, maar ja. Dat noem ik niet 'erg' in mijn geval, dat hoort er gewoon bij als je een kind op de wereld zet. Maar de psychotische depressie daarentegen... dat was best wel heftig. Ik was ontzettend paranoïde en depressief. Dat vroeg echt veel van hem. Maar hij kreeg op zijn beurt enorme woedeaanvallen ivm huilbaby, dus we waren allebei niet te harden. We zijn daar allebei wel héél goed uitgekomen. Veel gepraat, therapie enz. En nu heb ik ondertussen 2 autoimmuunziektes, ben bijna kaal, ben 40 kilo aangekomen en ben na een werkdag met regelmaat zo moe dat ik om 19u al naar bed ga. Snap eerlijk gezegd niet dat hij nog steeds bij me is.
Ik denk dat wij ook wel alle schaamte voorbij zijn. 5 bevallingen en 2 mk samen meegemaakt. Dan ga je al heel wat grenzen over samen lijkt mij Na mijn 1e bevalling ging mijn man met mij mee douchen, omdat ik nog niet aangesterkt was. Op gegeven moment zij ik, ik voel me niet goed worden. Hij maakt een grapje dat hij dat ook voelde. En volgende moment werd ik naakt wakker op de grond. Vond dat zo gênant dat ik heel hard moest lachen toen hij mij nog in mijn gezicht aan het slaan was om mij maar wakker te krijgen. Mijn man en ik liepen ook een keer samen van de trap af onderaan een flat gebouw. Hij wilde mij wat aanwijzen en viel zo van dat trapje af voor mij op de knieën. Ik heb tijdens mijn late dienst nog zo gelachen hierom. Verder geen poep en spuug verhalen hier. Wel buikgriepjes gehad, maar daar generen we ons totaal niet om. We helpen elkaar gewoon .
Ok ik ben niet de enigste met een overdosis dan kan ik dat wel schrijven. Man heeft mij ook gevonden,ambulance gebeld en 5 dg coma maar dat was een zelfmoordpoging en geen overdosis. Ik wilde toen echt dood. Gelukkig is hij een koude kikker en heeft er niets van geleden. Toen de baby van zn zus stierf zei hij: die dingen gebeuren terwijl ik volledig in paniek was Oh ja hij heeft mij ook tijdens een operatie gezien,hoe heet dat tegenwoordig dat ze van onderen met een camera naar binnen gaan een snee maken in de bm en zo de eierstokken bekijken. Ik heb echt gegild van de pijn
Ja inderdaad. De mijne was de buiten kozijnen aan het schilderen, bij een spontane miskraam is dat niet zo raar maar deze was opgewerkt dus voelde me vreselijk en was bang.
ja ik had ook een opgewekte en moest huilen toen ik het eerste bloed zag nadat ik 3 mnd niet ongesteld ben geweest en na 2 kilo poep (sorry) durfde ik niet te kijken omdat ik zo bang was. Nog altijd spijt van.
Ik denk het heftigste was in het prille begin van onze relatie Ik was nog aan het herstellen van een zware depressie / dissociatie Ik kreeg toen ECT behandelingen (elektroshocks) Hij is een paar keer mee geweest Is heel heavy voor een pril koppel maar hij heeft mij zien evolueren van een zieke vrouw naar een zelfzekere (plus)mama
Haha, we hebben het er nog geregeld over. Als we een (nieuwe) pannenlikker gebruiken in de keuken, hoeven we elkaar alleen maar aan te kijken en we schieten in de lach.
Dat is een aardige waslijst, maar in the end wel mooi een klein krummeltje in jullie handen Gefeliciteerd!
Man: toen hij helemaal doorheen zat in zijn burn-out. We zaten bij een vreemde huisarts, hij was totaal overstuur. Zat zo ongelooflijk te huilen. Ja dat was een heftige tijd. Mijn moeder: (in kader van de poep verhalen) Ik had een totaal ruptuur. En ik mocht niet op het toilet poepen, vanwege de hechtingen teveel spanning. Dus ik heb onder de douche gepoept. De ex was al naar zijn werk. Mijn moeder kwam toen elke vroeg om mij te helpen. En zij heeft het moeten opruimen, want ik kon niet bukken. Kon eigenlijk de 1e week helemaal niets. Mezelf: ik denk dat het ergste is geweest. Na een stomme val, wegens gladheid, ben ik een whiplash patiënt geworden. Deels ook door fout handelen vd Hap. Ik ben toch van een vrouw die alles aankon en van alles deed, naar een vrouw die bijna niets meer kon. Veel op bed lag te huilen vd pijn. Het normale leven heeft een aantal jaren stil gestaan. Dat was voor iedereen in het gezin heftig. Vooral voor mijn dochter, ze was toen 10 jaar. Ze dacht echt mama gaat dood.
Toen vriend vorig jaar 2 nekwervels en 4 rugwervels brak door een motorcross-ongeluk. De eerste dagen had ie zoveel pijn. Katheter, drain in zn long wegens een klaplong. En de operatie werd uitgesteld, terwijl we al de hele dag zaten te wachten tot ie naar de ok kon. (zaterdagmiddag ongeluk, woensdag uiteindelijk pas geopereerd) En dan na de ok, het herstel en dan horen dat je nog een keer geopereerd moet worden. Dat was echt een flinke tegenslag. Helpen met scheren, helpen met naar de wc gaan. Ach ja, je doet dat gewoon. Maar het was wel heftig, heb er lang last van gehad psychisch. Dochter ging net naar school, dat wilden we wel allemaal normaal houden voor dr. 3 weken lang elke dag naar ziekenhuis uur rijden verderop. Het verdriet toen ie zn motor verkocht. Ik vond ,mn bevalling peanuts vergeleken met die periode.
Absoluut mijn bevallingen. Bij bevalling 1 en 4 kwam er tijdens het persen meer uit dan alleen het kind. Wat een stank en wat enorm gênant. Bij de 2e bevalling heeft de gyn een knip gezet. Mijn man zei dat het bloed alle kanten op spoot. Toen ik 35 weken zwanger was van de 2e, wilden we een gipsbuik maken. Halverwege viel ik bijna flauw, daar was mijn man ook erg van geschrokken. Van mijn man heb ik nog geen nare dingen gezien.