Dat doe ik steeds. En dat is voor mij moeilijk want het liefste zou ik bij hem zijn. Maar ja niet zoals het nu is.
Maar ja, dan hebben jullie allebei een beetje last met loslaten. Iemand die maar half wil kost vooral heel veel energie
Ja dat en ja waarom? Hij blijft volhouden met bindings angst en ik.....die man heeft iets waardoor ik heel moeilijk nee kan zeggen. Verstandelijk weet ik dat het nergens toe leid. Maar ja hij blijft steeds contact zoeken.
Ik zeg het niet snel, maar voor dit soort types bestaat de blokkeerknop. Snap best dat het moeilijk kan zijn trouwens. Maar je bepaald in deze zin wel je eigen geluk. En mannen die bindingsangst benoemen hebben vaak geen bindingsangst. Je bent gewoon een leuk speeltje voor tussendoor dan. En elke keer als hij om aandacht verlegen zit en denkt wie zal ik eens appen... oh ja zsazsa die reageert meestal wel. Door de deur voor hem op een kier te houden is geef je jezelf niet de kans om een echte leuke man tegen te komen. En volgensmij is het voor jou helemaal niet lastig een date te vinden. Misschien eens buiten je confordzone gaan daten. Kan heel leerzaam en vooral leuk zijn.
Reageren doe ik al lang niet meer en hij komt er ook zeker niet in hier. Blokkeren werkt helaas niet toch vind hij me dan weer. Hij was de buiten mijn comfort zone date.... Ach ooit geeft hij wel op
Dat verschilt maar ik heb zo het vermoeden dat zijn werk het makkelijker maakt. Of misschien dating app
Oke maar heb je hem ooit gezegd dat je geen contact meer wil? En hem geprobeerd te blokkeren als hij doorgaat? Want als jij hem overal blokkeert en hij je dan alsnog weet t vinden dan is dat creepy. Maar kap jij het niet echt af. En zeg je alleen iets in de trant van misschien is het handig dat We elkaar niet meer spreken. Dan is dat iets anders dan hij weet me overal te vinden. En zn werk maakt dat waarschijnlijk gemakkelijker.
Ik kap het af blokkeer etc. En eens in de zoveel tijd krijg ik dan weer een bericht links of rechtsom. Nu reageer ik ook niet meer. Het ik vind dit geen goed idee gesprek hebben we al te vaak gehad. Enige wat nog kan is mijn nummer wijzigen en mijn socials offline halen.
Nadat ik voor mn gevoel de afgelopen 2 weken een dipje had gehad en afspraken elke keer niet doorgingen omdat hij slecht in orde was is ie hier gisteren van het eind van de middag tot.. nou ja hij is er nu nog geweest. Was superfijn en ik had dat ook echt even nodig. Ook al is het niet per se handig, gezien ik moet werken zometeen en hij nog in bed ligt maargoed. Zal wel zien of ie er straks nog is. We zien elkaar elke keer maar een paar uurtjes en dat is prima. Maar hem zo lang bij me hebben is heel fijn. Hij opperde laatst ook al dat ie graag een keer iets wil ondernemen met mij en A. Naar de dierentuin ofzo, maar dan moet ie nog wel een heel stuk beter worden, want op deze manier valt er helemaal niks te plannen (En dat voor een planner als ik... ugh. Vind dit echt wel lastig soms)
Tuurlijk, dat is het ook zeker. En het is ook superlief. Vind het soms gewoon lastig dat zo'n ziekte zoveel invloed heeft op hem, op zijn lichaam, op onze relatie op een bepaalde manier. Vooral voor hem, dat hij zijn leven ook niet kan leven zoals hij dat zou willen. Geld natuurlijk voor veel chronisch zieke mensen, dat besef ik me ook. Maar dat er eigenlijk weinig aan te doen is behalve hopen dat het beter wordt en zoeken naar dingen die zouden kunnen helpen, geeft me soms een machteloos gevoel.