Bedankt voor alle reacties. Ik heb alles paar keer opnieuw gelezen. Ik heb nu een nachtje goed kunnen slapen, maar werd toch met een raar gevoel wakker. Voel me echt schuldig naar haar vriend en familie toe. Ook al weet ik nu dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Kan vandaag wel weer lachen met de kinderen, dus denk dat dat wel een goed teken is. Heb gisteren nog even met mijn schoonzus gebeld, die heeft er ook een flinke klap van gehad, maar gaat er goed mee om gelukkig. We hebben gedaan wat we konden. En nu een plekje gaan geven. Zal vast even tijd kosten. In alle eerlijkheid, als het vandaag weer zou gebeuren blijft het een enorme 2 strijd die ik weer opnieuw zou hebben. Je moet kiezen tussen 2 kwaden. Op dit moment denk ik toch dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Zoals eerder gezegd door iemand , ik leef al dagen met de strenge regel in mijn hoofd, dat ik met niemand contact mag maken. Dat maakt het zo moeilijk. Nogmaals bedankt dames!! X
Iedereen kan achteraf zeggen wat hij/ zij op dat moment zou doen, maar als je midden in deze situatie zit, dan kan je altijd anders reageren. Ook jij had voorafgaand misschien gedacht dat je zou reanimeren, maar op het moment zelf schat je op dat moment de situatie in en jouw lichaam zei: niet doen! stel je had gereanimeerd, ze had COVID-19 gekregen en ze komt daaraan te overlijden, dan had je altijd gedacht, wat als ik niet had gereanimeerd maar gewacht op de ambulance en hun het laten doen, dan had ze nu nog geleefd... wat niet het geval is. veel sterkte toegewenst, Corona heeft impact op alle mogelijke manieren.
Jij zegt precies zoals ik het voel. Van tevoren had ik mij allang bedacht, dat ga ik dan gewoon doen als dit zou gebeuren! Daarom begrijp ik de reacties ook echt van diegene die zeggen dat ze het wel hadden gedaan.Maar ik had tot en met gisteren echt symptomen, die ik nu overigens niet meer heb, waardoor ik het gewoon niet aandurfde. En wil echt niemand ziek maken, al helemaal niet iemand die zo slecht erbij lag. Tegelijk denk je, als ik niet ga, gaat ze misschien ook dood......Maar dan weer, maar wat als ik het wel heb en ze overleefd het en ik heb jaar besmet.. als die testen eerder konden had ik het gisteren gewoon geweten...al die gedachten gaan tegelijk door je hoofd. En als je dan hoort , ze heeft het niet gehaald., dan denk je, sh*t had ik er toch heen moeten gaan?..Bizar dit..
Ik snap je waar je gevoel vandaan komt maar ten eerste jij wist niet vooraf dat het flauwvallen zou leiden tot een reanimatie setting. Dus je hebt op dat moment gehandeld met de kennis wat je van dat moment had en daar hoef je je niet schuldig over te voelen. Tenslotte, ook al was je wel ter plaatse geweest dan was ook niet de uitkomst gegarandeerd dat je buurvrouw het overleefd zou hebben want er zijn heel veel oorzaken wat kunnen leiden tot een reanimatie en die kunnen het beste behandeld worden in het ziekenhuis i.p.v daarbuiten. De positieve uitkomst van patiënten die buiten het ziekenhuis worden gereanimeerd zijn aanzienlijk lager. Sterkte ermee!
Dit vind ik dus ook! Zij weten het het beste. Waarom bel je niet het ziekenhuis op en vraag je naar die broeders? Misschien geeft dat wat rust. Ik zou nachten niet slapen.
Dit is ook gewoon zo'n uitzonderlijke situatie waarvan je hoopt dat niemand die ooit mee hoeft te maken. Welke beslissing je ook had genomen, ik verwacht dat je achteraf hoe dan ook met een rotgevoel had gezeten! Ik zal je zeggen, ik vind het ontzettend knap dat je zo je hoofd onder controle hebt weten te houden en weloverwogen hebt geholpen!!! Ik zou me ook proberen te sterken aan de ambulance broeders en de arts die je hebt gesproken: zij zeggen dat je juist hebt gehandeld, dat zeggen ze niet zomaar. Persoonlijk vind ik het wel jammer dat er in de media/persconferenties geen aandacht aan dit soort situaties is besteedt. Ze zijn zo ontzettend dol op regels, dat ze hier ook wel een regel/beleid voor hadden kunnen maken. Hulpverleners zouden mi dan veel beter weten wat er wel/niet van ze wordt verwacht, en je krijgt ook geen 'scheve' gezichten van buren als je niet te hulp schiet...
Maar dan zou jij dus je eigen gevoel voor de gezondheid van alle betrokkenen zetten? TS heeft mogelijk corona.. ze had idd kunnen gaan zodat ze zelf het gevoel had dat ze had geholpen.. maar mogelijk ook alle betrokkenen besmet.. Ik vind dat ts juist een goede keuze heeft gemaakt. Ze dacht niet aan zichzelf.
Inderdaad....snap niet waarom hier geen aandacht aan besteed word in de media. Zo belangrijk om te weten wat je moet doen als het je overkomt. Vandaag een flinke dip. Vanacht erover gedroomd en werd wakker met de gedachten..je hebt iemand dood laten gaan. Ik weet echt dat de kans groter was dat ze het niet had gehaald alsnog....Maar poeh wat blijft dit knagen zeg. Vandaag een dipdag... Ik weet niet of ik in contact wil met de broeders. Mijn man zei net ook al, misschien moet je erover praten met iemand. Ik geef het even de tijd. Het is nog vers natuurlijk. Wie weet voel ik mij over een week weer stukken beter.
misschien kun je informeren waaraan ze is overleden. Als het een achterliggende ziekte is geweest of een gescheurde slagader, dan had je misschien toch niets kunnen doen, hoe graag je ook had willen helpen. Sterkte!
Ik zou er met iemand over praten. Ik heb iemand moeten reanimeren, 20 min tot de ambu het over kon nemen. En hij heeft het niet overleefd. Ik heb wekenlang geen oog dicht gedaan, voelde me ontzettend schuldig, heb me nachtenlang afgevraagd, deed ik het wel juist, deed ik het wel goed. Uiteindelijk bleek het slachtoffer nog een open tbc te hebben en moest ik nog allerlei vaccinaties en had ik nog zorgen om mijn eigen gezondheid. En ook al train ik mezelf elk jaar.. mond op mond geef ik niet meer. Ik heb wel een Kiss of life en mondkapje, maar ik hoop het nooit meer mee te maken en die keuze moeten maken. Ik denk dat de keuze die je hebt gemaakt heel goed is. Er waren mensen bij, je schoonzus was erbij, 112 was aan de telefoon, je had niet meer kunnen doen dan de mensen die er bij waren. Achteraf is het makkelijk praten, ohja ze had dit en dit en dan had ik dat en dat gedaan. Maar dat denk ik niet. Op dat moment is er alles gedaan wat kon. Heel veel sterkte.
Je weet niet hoe het was afgelopen. En probeer jezelf niet schuldig te voelen. Hier in de buurt hebben we een AED en diverse buurtbewoners (die daarvoor zijn of al waren opgeleid) zijn aangesloten bij de oproepdienst. Wellicht dat jullie ook zoiets kunnen opzetten? Ik zou zelf overigens wel gegaan zijn. Het totale aantal overleden is minimaal als je kijkt naar het totaal aantal besmettingen en de gehele bevolking. Ik ken intussen best wat mensen die corona hebben gehad en de meesten hebben minimale klachten gehad. Een paar zijn wat zieker geweest maar gewoon weer hersteld. Als ik of mijn dierbaren in een levensbedreigende situatie zouden komen mag iedereen komen helpen. Corona of niet.
Even heel hard gezegd; maar jij zou dan zo egoïstisch zijn en het risico nemen dat haar partner wellicht niet naar de uitvaart kan van zijn vrouw omdat hij ook in quarantaine moet? Dat is namelijk het risico wat je er ook mee neemt. En ik denk dat ik dat in deze nog veel groter vind wegen. Want zoals eerder is gezegd hierboven; je weet niet of er onderliggend lijden is geweest. Over het algemeen gaat een vrouw van 48 niet ‘zomaar’ dood. En dat is nu net de hele clou van deze shit covid; TS zat in quarantaine in afwachting van. Ook dat was niet voor niets. Wanneer zij alsnog was gaan reanimeren, wat een héle logische fight reactie was geweest -absoluut- had zij daarmee wellicht de partner nu weer in een hele andere positie gezet. Moet je dat dan willen vraag ik me af...
Nou...We zijn beide getest vanmiddag. Was toch een soort van afleiding ofzo. Wel gemengde gevoelens. Ene kant hoop ik natuurlijk negatief, maar aan de andere kant....tja...lastig dit hoor. Nogmaals ik begrijp de reacties echt van diegene die zeggen dat ze wel gegaan waren. Zo dacht ik er namelijk ook over en zo zou ik misschien ook hier gereageerd hebben. Maar ineens val je er zo middenin....dan moet je iets beslissen wat beide niet strookt met je gevoelens...in een rap tempo moet je afwegingen maken. De ene zegt goed, de andere zegt fout....Ik hoop echt dat niemand deze keuze hoeft te maken.
Als je iemand gaat reanimeren is je eerste gedachte die persoon redden. Dan denk je niet aan nabestaanden etc. Immers beter covid of quarantaine dan een hartstilstand. En natuurlijk heeft iemand betere kansen in een ziekenhuis. Maar juist in dit soort gevallen telt iedere seconde. Daarom hangen ook overal AED's en stimuleert de overheid reanimatiecursussen tot een professional het kan overnemen.
Ja en in deze heb je je te houden aan de richtlijnen; net zoals dat je een covid verdacht persoon NIET mag reanimeren zoals je dit normaal zou hebben gedaan incl mond op mond beademing. Je moet zelfs een hoofd afdekken. Denk je dat dat niet tegen je gevoel ingaat op zo’n moment? Daar draait hij dus net zo goed om volgens de richtlijnen van de Nederlandse reanimatie raad. Ik ben het met je eens dat je primaire gedachte levensreddend handelen zou moeten zijn. Móeten. Ik denk eerder dat je je af moet vragen waarom de betreffende partner in deze niet direct 112 heeft gebeld en is gaan handelen. Maar dan kom je op de fight or flight discussie denk ik. Niet iedereen kan handelen...
Ja wij hebben als buren er ook over gehad vaniddag, hoe haar vriend gereageerd had. Hij wist echt niet wat hij deed en wat hij moest doen. Maar conclusie is echt, hij was volledig in paniek. Ook hij werd ermee overvallen natuurlijk. Dit was zijn manier. Kreeg nog wel lieve reactie vandaag van een buurvrouw die zei dat het zo goed was dat ik riep, met spoed ambulance laten komen nu!! Want haar vriend wist niet wat hij moest doen. Heb fijn gesproken met haar. Ze weet hoe ik mij voel en dat ik ermee worstel. Vrijdag is de uitvaart. We gaan bloemen laten sturen namens de straat. Heb vanmiddag lekker genoten van onze kinderen. Mijn emoties opzij gezet zodat ze er geen last van hebben. Met onze oudste dochter die er helaas veel van mee heeft gekregen nog wel even gesproken. Ze gaat er goed mee om gelukkig. Nu hopen dat ik het snel een plaatsje kan geven.
Dit antwoord is eigenlijk buiten het topic om, maar ik het "kriebelt" me zo dat ik toch een poging doe. COVID is niet onschuldig. Ook mensen met minimale klachten hebben vaak restverschijnselen (afwijkende longfoto's, hartritmestoornissen, langdurige vermoeidheid, neurologische verschijnselen, immuunsysteem e.d.) en niemand weet nog of dat in de loop van de tijd beter of slechter wordt. Een vriend van ons had COVID terwijl hij het niet wist, geen klachten, maar hij werd getest omdat hij in de gezondheidszorg werkt. Heeft eerst geen klachten gehad, nooit koorts, geen hoest oid, maar drie maanden later zijn er allerlei enge dingen te zien in zijn longen en nu, terwijl hij al maanden negatief is, kan hij niet meer hardlopen (hij liep marathons) en raakt buiten adem als hij de trap op komt. Hij is nog een schim van de man die hij ervoor was. Een jonge vent, zonder gezondsheidsproblemen voor hij COVID kreeg, lijkt nu op een 80 jarige. Een andere kennis, die wel lichte klachten (koorts 38C en lichte hoest) had, kan na 2 maanden nog steeds niet zelf naar de WC gaan, laat staan voor de kinderen zorgen. Dit zijn problemen die pas nadat de Covid test weer negatief was begonnen zijn. Wat niet wil zeggen dat er niet genoeg mensen zijn die er niets of weinig van overhouden. In ieder geval niets dat ze op het moment kunnen zien, maar ik zou toch heel voorzichtig zijn als ik wist/dacht dat ik besmet was, want zou nooit de oorzaak willen zijn dat iemand anders niet meer voor zijn kinderen kon zorgen of zijn hele leven als een halve invalide moest leven. De focus van de meeste onderzoeken ligt op mensen die in het ziekenhuis zijn opgenomen of zwaar ziek zijn geweest. Pas de laatste tijd wordt er ook gekeken naar de mensen die weinig of geen klachten hadden en het zal nog wel een tijdje duren voordat we weten hoeveel van die mensen restverschijnselen houden.