Die tip kreeg ik ook en dat wil ik zeker, de vraag is nu even of we dat dan eerst doen of het traject voor testen starten of dat zoiets naast elkaar kan...
Hem voorbereiden kán in sommige situaties helpen, maar als hij het niet in z’n koppie heeft dan kun je het wel schudden. We hadden een kleur overlegd en die hadden we in huis, want samen naar een winkel ervoor is echt geen doen. Rustig voorbereid op het idee dat ie zo heel even die jas moest aan proberen. Maar het maakte niks uit. Over de aanpak van de juf zijn we enorm tevreden en de school doet er alles aan om het beter te maken voor hem. Ze proberen aan alle kanten hem te laten ontprikkelen maar het blijft druk in een kleuterklas natuurlijk. We hebben hier en daar wat praktische oplossingen, maar buitenspelen en gym zijn heel moeilijk en muziekles al helemaal niet te doen. Ook bij de gewone dagelijkse dingen op school kost het enorm veel moeite om hem mee te krijgen in wat ze willen zeg maar, net als thuis. Er komt een gedragsdeskundige om hem te observeren om te kijken wat ze verder nog kunnen doen maar we houden er sterk rekening mee dat het niet gaat lukken hier.
Dit vind ik echt heel fijn om te lezen. Wat een mooie, duidelijke uitleg over de verschillen! Dat kon onze orthopedagoog niet zo vertellen. Het maakt mijn twijfels er niet beter op haha. Dan neig ik weer naar dit en dan weer naar dat. Dat van die mapjes... kun je dat met een voorbeeld uitleggen? Onze zoon kan zich goed inleven in gevoelens, vooral bij mensen waar hij van houdt zeg maar. Hij vindt het afschuwelijk als zijn zusje verdriet heeft en wil haar dan graag troosten bijvoorbeeld maar zegt gerust tegen het vriendinnetje van zus dat ze maar naar huis moet gaan als het hem niet zint. Het is misschien niet echt een waarom-vragend jongetje. En waar zijn zusje overal uitleg bij wil helpt het bij hem beter om gewoon te zeggen: zo is het, bam!
Wat betreft inleven in gevoelens. Een autistisch kind denkt vanuit zichzelf. Stel hij houdt van poezen. Dan zijn poezen lief. Dus als jij niet van poezen houdt snapt hij daar niks van. Als hij ziet dat zusje verdriet heeft snapt hij dat als feit. En zusje heeft verdriet is gekoppeld aan Niet fijn. En aan Ik moet zusje troosten. Dat heeft hij zo geleerd. Het is dan niet perse dat hij snapt waarom zusje verdriet heeft. Dus het feit dat hij met zusje meeleeft en wil troosten betekent niet perse dat hij niet autistisch kan zijn. Dat mappenverhaal is wat lastiger uit te leggen. Ik kom hier nog wel op terug. Staat ook heel mooi beschreven in Geef me de 5. Maar de jongens komen terug van voetbal. Dus geen tijd nu
Zoals ik je berichten lees vind ik het heel slim om te laten testen. Ik heb inmiddels 2 kinderen laten testen, en zij vonden dat helemaal niet vervelend. Onze jongste heeft een prikkelverwerkingsstoornis, niet icm ASS maar icm met ADHD. Voor de ADHD en de begeleiding heeft hij speltherapie gehad. Voor de prikkelverwerking is hij bij een SI therapeut geweest. Dat laatste vind ik echt een aanrader, prikkelverwerking houdt zoveel meer in dan ik dacht. Je hebt bv nl onderprikkeling en overprikkeling. Zij heeft dat helemaal mooi in kaart gebracht, waardoor heel duidelijk werd waar de knelpunten zaten.
Onze jongste (si stoornis) wilt ook alles weten en ziet veel details. En vraagt daar dan ook weer over door. Wilt precies weten hoe iets zit of werkt. Kijkt ook talloze filmpjes er dan over. zijn broer (autisme) heeft dat helemaal niet. Die interesseert het minder. Die vind het juist fijn om bijv een film 4x achter elkaar te zien omdat het voorspelbaar is. Testen op autisme kan geen kwaad denk ik. Misschien kom je zo verder.
Hier een meisje met ass. Op drukke momenten op school draagt ze een koptelefoon zodat er wat minder prikkels binnen komen. Verder werken wij hier heel veel met een time timer (soort wekkertje) dan spreken we af dat als de tijdbom afgelopen we naar de volgende activiteit gaan (eten naar bed etc) dat geeft haar wat meer houvast in wat er gaat gebeuren. Verder veel voorbereiden op wat er gaat gebeuren (helaas wel driftbuien als het dan toch niet door meer kan gaan) verder kies ik vaak op het moment zelf waar ik wel of niet boos op wordt adhv hoeveel ze kan hebben (vb iemand pijn doen mag nooit, met de deuren slaan mag niet maar als ze erg overprikkeld is laat ik dat gaan en zeg er niets van etc)
Helder omschreven weer. Zo heb ik er nog niet echt naar gekeken eigenlijk. Hij lijkt bij ‘ruzies’ alleen gericht op het weer goedmaken, als je probeert uit te leggen waarom iemand boos was of waarom iets niet kan of iemand anders het zo voelt dan wil hij het gewoon met een kusje weer goedmaken en even checken of je dan weer blij bent. Hij lijkt dan niet echt door te dringen waar het nu eigenlijk om ging. Maar doordat hij wel zijn favoriete knuffel geeft, zijn neefje over zijn rug aait en tegen hem aan gaat zitten als die moet huilen bijvoorbeeld dan lijkt hij juist zo mee te leven. Daar zit bij mij dan de twijfel. Maar hoe jij het uitlegt is het verschil helder.
Onze zoon houdt ook erg van herhaling. Liefst altijd dezelfde boekjes, filmpjes tot in den treuren hetzelfde haha. En hij heeft ook niet een brede interesse. Wel grappig want zijn zus is juist het tegenovergestelde ook. Dan vallen dat soort dingen wel op.
Onze zoon heeft niet zoveel moeite met onverwachte dingen, behalve natuurlijk wanneer de tv uit moet. Als we van te voren even aankondigen wat er gaat gebeuren is dat voldoende, behalve als dat wat er moet gebeuren hem niet zint. Dat laatste herken ik mezelf ook wel in, bij overprikkeling dingen laten gaan. De frustratie moet er toch uit ergens en boos worden heeft dat totaal geen zin. Voor de grote zus vind ik dat soms alleen wel wat oneerlijk. Die heeft er af en toe wel moeite mee, het rekening moeten houden met de dingen waar hij ‘niks aan kan doen’.
Je schrijft dat hij er moeite mee heeft als het hem niet zint. Denk je dat hij gebruik maakt van de situatie? Of kan je het een beetje herleiden naar de hoeveelheid drukte die vooraf is geweest? Of heeft hij misschien al een vast plan in zijn hoofd wat hij dan niet uit kan voeren?
Het is ook niet zo zwart-wit natuurlijk. Het is niet zo dat een autist totaal geen inlevingsvermogen heeft.. het zijn geen sociopaten Het kan alleen wel moeilijk voor ze zijn . Maar ook niet in elke situatie .. soms kunnen ze zich prima inleven, zo sterk zelfs dat ze het zich toe-eigenen en net zo verdrietig of boos kunnen zijn. En ook: elke autist is anders.. in grote lijnen klopt het wat @Mamafiets zegt, maar je kan dat niet 1 op 1 vertalen naar een persoon. Gezien je twijfels zou ik gewoon een afspraak maken en je vragen daar neerleggen
Bij veel drukte is het heel duidelijk aan hem te merken dat hij er niet meer bij kan hebben, dan laten we hem ook gewoon met rust. Op school is dat natuurlijk anders, dus daar ervaren ze wel moeite met dit soort dingen. Dat hij moeite heeft met de overgang van de ene activiteit naar de andere. Thuis kan hij natuurlijk meestal alles afmaken voor hij weer wat anders moet. Goeie vraag, want nu moet ik daar even heel diep over nadenken. Als hij bijvoorbeeld lekker aan het spelen is en we moeten eten dan kan hij enorm boos worden. Omdat het geen patat is roept hij dan. Maar hij heeft met veel eten moeite, houdt vooral van stevig, knapperig voedsel en minder van zacht. Eet dus veel rauwe groenten en fruit en heel graag patatjes, maar heeft een hekel aan rijst, pasta, gekookte aardappelen. Al het andere eigenlijk. Ik denk dat hij prima om kan gaan met als iets anders gaat dan hij had verwacht, ik kan geen situaties bedenken waarin dat echt een probleem vormde. Het zijn vooral de dingen die hij weigert te doen, en hoe meer ik daar over nadenk, hoe duidelijker ik dan zie wat er achter zit. Vanochtend bijvoorbeeld vroeg ik hem naar beneden te komen omdat we moesten vertrekken en dan roept hij keihard dat hij dat niet wil en is niet in beweging te krijgen, tot je je dan bedenkt dat hij zijn sokken gewoon niet aan wil, want die zitten niet lekker.
Een SI therapeut lijkt me een heel goed idee. Maar ik weet niet goed waar te beginnen nu. Ik ben er nu eigenlijk wel van overtuigd dat testen heel zinvol is en wil wel graag actie ondernemen. Moet ik dat dan eerst doen of zou ik nu alvast op zoek kunnen gaan naar een therapeut die hem kan helpen? Heeft iemand van jullie ook tips over fijne adressen in het Noorden van het land toevallig? Via pb mag ook.
In het Noorden kan ik je helaas niet helpen. Hier zijn we begonnen met speltherapie, via een indicatie van de gemeente, de praktijk heeft dat voor ons aangevraagd. En de speltherapeut had ervaring met een SI therapeut, een andere praktijk waar ze veel mee samenwerken. Maar je kunt met een verwijzing van de HA volgens mij ook direct een SI therapeut benaderen hoor.
Ik kom niet uit noorden, maar beide kinderen hadden de SI-stoornis als eerste 'labeltje'. De meeste SI-therapeuten zijn fysio of ergotherapeut en je kunt deze vaak zonder verwijzing al bezoeken. Je huisarts weet als het goed is ook welke therapeuten er in de buurt zijn. Mijn beide kinderen hadden al maanden behandeling voor hun prikkelverwerking voordat het officiële diagnostische traject (waarvoor wachtlijsten van 4-6 mnd) bij ggz ging lopen. Verwijzing daarvoor overigens ook makkelijk verkregen bij huisarts. Mijn SI-therapeut deed ook observaties op school en gaf ook gerichte adviezen, cq dacht mee met ons en juffen (wat is haalbaar in de klas, wat heeft kind nodig etc). Het verslag van Si-therapeut kon ook meegenomen worden in de diagnostiek (tegenwoordig is afwijkende prikkelverwerking onderdeel van criteria voor ASS).
Het is echt een mythe dat autisme gelijk zou zijn aan geen medeleven, geen empathie, asociaal etc. Mijn oudste heeft enorme beperkingen, maar hij is erg begaan met mensen en kan enorm meeleven, maar idd wel vanuit zijn eigen perspectief. Laatst had oma haar enkel gebroken. Het breken van een been is enorm groot, heftig en eng in zijn beleving en hij was compleet van slag en in tranen, omdat hij het zo zielig vond voor oma (want het lijkt hem zo erg om een been te breken). Oma zelf had weinig pijn en ook weinig last, beleefde het dus heel anders. Hij kon dat niet begrijpen, want hij ziet maar 1 waarheid, die van hem. Vaak merk ik het ook aan het heel praktische dingen, dat hij het perspectief van een ander mist (dochter ook overigens). Dat hij praat als hij mij niet ziet en niet kan bedenken dat ik een verdieping hoger hem niet kan horen. Hij hoort tenslotte zichzelf en snapt echt niet dat ik mogelijk niet hetzelfde hoor. Met praten merk ik het ook veel, bij beide kinderen. Dan praten ze over dingen, maar beseffen niet dat ik er niet bij was, dat ik niet gezien heb, dat ik niet in hun hoofd kan kijken, ze vergeten dan extra informatie te geven die het voor mij mogelijk maakt om het verhaal te volgen, wat wij automatisch zouden doen als je een verhaal aan een ander vertelt. Mijn man heeft autisme en ook bij hem merk ik soms het gebrek aan perspectief, niet aanvoelen, niet goed kunnen 'lezen' van situaties en gezichtsuitdrukkingen. Maar hij is ook begaan met mensen, is zorgzaam, attent en leeft zeker mee. Hij heeft grotendeels (verstandelijk) aangeleerd hoe je moet reageren, wat je moet doen.
Mijn neefje van (inmiddels 13) heeft autisme. Toen hij rond de 2-3 jaar was vonden ze hem op het kdv al ‘anders’. Super lief, maar speelde amper met andere kindjes. Als we naar een voorstelling gingen hield hij zijn handen tegen zijn oren. Wij dachten dat hij het geluid iets te hard vond....later viel het kwartje dat hij niet tegen de prikkels kon. Wat hem goed geholpen heeft is structuur aanbieden. Ze hebben een weekplanner gemaakt met magneetjes. Iedere dag stond er wat ze gingen doen. En hij kon zich ook altijd terugtrekken op zijn kamer als het in de huiskamer teveel werd. Tevens heeft hij oorbeschermers. Van die oorkleppen die het geluid dempen. Die zijn zijn redding! Hij is met 6,5 overgegaan van regulier onderwijs naar speciaal onderwijs. Iets wat we erg lastig vonden (je neefje krijgt een stempel), maar beste wat hem is overkomen. Kleinere klassen en meer aandacht. Het heeft hem geholpen dat zijn ouders er zo vroeg bij waren en hem hebben laten testen. En mijn lieve kleine neefje is inmiddels een kop grotere puber