Wat goed dat je het toch bespreekbaar gemaakt hebt, ook al kwam er nu toch wel een beetje uit waar je bang voor was. Lijkt me een ontzéttend lastige situatie. Sterkte.. ♡
Was meer als aanvulling op je post die ik quotte bedoelt Maar idd.: ik zou 'm gewoon moeten krijgen. Begreep wel via andere kanalen dat het w.s. door corona uitgesteld is en dat ik aan de bel moet trekken als ik eind dit jaar nog geen oproep binnen heb. Ik wacht nog een maandje af en anders ga ik erachteraan.
Dan wel ff een update geven he aan het einde van de dag Of lig je nu heerlijk -al dan niet met of zonder je nieuwe setje aan- tussen de schone lakens te rollebollen? Ik ben een paar jaar geleden voor Esprit gevallen. Gezien we toch nooit weten wat we elkaar voor kado's moeten geven, vraag ik nu zo ieder jaar- 1,5 jaar een nieuw setje aan m'n man. Zoek ik het uit, mag hij het betalen
Wat een moeilijke situatie... ik herken je gevoelens, hier was twijfel over voor een derde gaan en dat vond ik ook erg moeilijk (uiteindelijk wel op één lijn gekomen). Het is ook zo'n moeilijk onderwerp, je kunt geen compromis sluiten. Ik kan alleen maar zeggen, probeer hem de tijd te geven en niet teveel te pushen, hoe moeilijk dat ook is! En lucht je hart hier of bij een goede vriendin/familielid, want jij kunt je gevoelens niet zomaar op pauze zetten. Dikke knuffel!
Zo verdrietig dat Kan ook zijn dat hij te bang is om zich te laten zien. Katten die ziek of gewond zijn verstoppen zich ook. Heel lastig om nog terug te vinden dan. He bah. Ik wil je moed in praten. Maar dat lukt op deze manier niet echt.
Knuffel ❤ Wat een rot situatie zeg. Kan je geen advies geven. Alleen een beetje meeleven op afstand. Wel goed dat jullie er nu over gepraat hebben.
Ahh... ik wil toch even reageren... onze oudste is geboren een jaar na de burn-out van mijn man en het was een heel pittige periode. Uiteindelijk hebben we echt een paar jaar nodig gehad om echt allebei achter een tweede te staan. Maar het is wel gelukt en we zijn beiden heel gelukkig nu, hoewel we ooit echt de wens hadden voor een groter gezin. Blijf praten metelkaar en je best doen voor elkaar en momenten zoeken samen! ❤️
Bedankt voor je lieve reactie. Zo'n burnout gooit je leven behoorlijk op zn kop he....Fijn om te horen dat jullie na een tijd toch voor een tweede zijn gegaan, ik hoop dat dat bij ons ook gebeurd!
Pff lastig!! Ik roep al eventjes na de geboorte van de tweede dat ik geen derde wil... (twee zware periodes - ik vind die babyperiode echt maar niets). We zijn erover blijven praten, man wilde graag een zoon, stel dat nr. 2 een jongen was geweest dan hoefde een derde dus ook niet... Dat vond ik zelf totaal geen reden om toch voor een derde te gaan... Zo om de zoveel tijd praten we nogmaals hierover, maar we neigen nu allebei steeds meer naar: "we zijn compleet". Ik ben blij dat dit inderdaad niet tussen ons in is komen staan. Heel in het begin gaf ik duidelijk aan dat als er bv. een mogelijkheid zou bestaan dat hij thuis bleef na de bevalling voor de zorg van de kinderen, dat ik dan open zou staan voor een derde. Ik bedoel maar: misschien is er een specifiekere reden waarom hij nu geen tweede wil. Probeer daar achter te komen. Door dit heel specifiek uit te spreken was het voor mijn man duidelijk dat die zorg voor mij teveel zou zijn, ik vond mijn bevallingsverlof echt verschrikkelijk,... door zo specifiek te zijn kreeg hij meer begrip...
Dus jullie hebben t andersom, dat kan natuurlijk ook. Zijn jullie er nu uit dat er geen derde komt of...? Mijn man geeft aan een tweede teveel is voor hem, dat hij dat niet trekt. Werk, vaderschap etc red hij nu net, anders komen zn burnout klachten terug. Hij vind zn papa dag bijvoorbeeld heel leuk, maar ook zwaar. Even naar de speeltuin of met ons naar het bos kost hem energie, terwijl ik daar juist energie van krijg. Als ik het zo typ realiseer ik me dat hij eigenlijk nog steeds veel last heeft van zn burnout, maar ik wil ondertussen (3 jaar later) verder... Ik hoop soms dat hij hints snapt of ziet hoe ik me voel en wat dat voor mij in de praktijk tetekend, maar dat is niet zo. Jou tip om specefiekerer te zijn neem ik dus zeker mee, bedankt!
Ja wij hebben het inderdaad andersom . (6 jaar geleden trouwens wel zoals bij jullie: ik was klaar voor nr 1 maar man toen nog niet, dus toen 'geduldig' gewacht tot hij er ook helemaal klaar voor was, ik herinner me die frustratie en het verdriet dus ook nog...) Maar nu was het dus andersom... Laatste keer dat we het erover hadden gaf man aan steeds vaker het gevoel te hebben compleet te zijn. Dus voor nu lijkt het wel dat we eruit zijn en dat het bij twee blijft. Al wil ik die deur nog niet volledig dicht doen, je weet maar nooit. Ik herken ook heel erg wat je man zegt, een dag met de kinderen vind ik ook enorm lastig, pittiger dan een dag gaan werken. Ik heb vorig jaar ook een burnout gehad (of nou ja op het randje, want ben maar maand thuis geweest van werk). Ik ga nog steeds naar de psycholoog hiervoor. Ik ben dus ook angstig om 'alleen' thuis te zijn met de meiden... Ik kan me voorstellen dat je man dus bv. ook angstig wordt bij het idee dat hij straks op papadag niet één maar twee kinderen onder zijn hoede heeft (dit is een enorme aanname, maar zo is het wel bij mij) én dan is het misschien een idee om op papadag een halve dag opvang te regelen (klinkt gek he, maar dat zou voor mij bv. een geruststelling zijn). Ik probeer gewoon met je mee te denken, omdat het zo herkenbaar klinkt wat je schrijft, maar dan vanuit je man...
Jullie zoontje is ook nog wel erg jong. Eerlijk zou ik, net als @juf1987 het heel eng vinden 2 jonge kinderen tegelijk te moeten doen in mijn eentje. Ik wil zeg maar ze meteen aandacht kunnen geven als ze huilen, etc, en als ik dan bijvoorbeeld de ene aan het verschonen ben en de andere begint te huilen, dan vind ik dat heel stressvol. Dat is een stukje karakter en een stukje overspannenheid bij mij. Als je zoontje wat zelfstandiger wordt, dan wordt dat gevoel daarover bij je man misschien ook anders? Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar ik vind oudere kinderen ook wel heel vermoeiend, maar wel minder stressvol.
2 jonge kinderen is ook best zwaar. Ik weet niet hoe oud je bent en of je kan wachten? Man heeft er hier ook even over gedaan om achter een 2e te kunnen staan. Ik heb wel een wens voor een 3e en hij weet het niet zo goed maar ik wil sws niet nu dus dat scheelt en ben pas 30 dus heb ook nog wel een paar jaar speling. Dus ik benoem het af en toe maar voor nu is het geen issue. Die 2e vond ik een veel groter ding die wens was zo enorm en was echt verdrietig dat hij het niet zag zitten.
Mannen snappen geen hints, dat is typisch iets voor vrouwen Inderdaad, concreet/specifiek zijn helpt. Ik herken wel veel van je man, burn-out en alles kost energie. Wij hebben daarom een andere verdeling gemaakt. Ipv beide parttime werken zijn we naar de traditionele rolverdeling te gaan. Zo hoeven we ons maar op 1 hoofdtaak te focussen. Ik snap dat het niet voor iedereen is weggelegd, maar voor ons werkt het. Heb je qua leeftijd nog de tijd om te wachten? Zo ja, misschien gaat het straks een stuk beter voor je man als ie naar school gaat en komt er weer ruimte in zijn hoofd? Maar het is lastig hoor, als je niet op 1 lijn zit.
Herkenbaar. Bij ons was dat ook de ommekeer waardoor mijn man uiteindelijk instemde met een derde. Ik ben gestopt met werken (werkte onregelmatige diensten) en doe nu een opleiding om in de toekomst binnen kantoortijden te kunnen werken. Onze verdeling is nu ook heel traditioneel: hij werkt meer dan fulltime en ik doe alles qua huishouden en kinderen. Als ik straks in mijn nieuwe werkveld ga werken is dat ook vooral voor mijn eigen plezier en zal het zo blijven dat ik alles omtrent de kinderen regel. Voor ons werkt het ook.