Na de geboorte van onze twee kindjes heb ik altijd nog een wens gehad voor een derde kindje. Mijn man twijfelde heel erg en zag het op meerdere vlakken niet zo zitten. In de loop der tijd hadden we het er af en toe over maar ik ging er ondertussen niet meer vanuit. Nu ben ik dus zwanger van de derde. Het was niet gepland en mijn man schrok zich rot maar vond ook dat we er voor moesten gaan. Alleen.. Nu merk ik dat ik niet zo blij ben als ik had gedacht. Mogelijk heb ik de vorige zwangerschappen geromantiseerd maar ik merk dat ik helemaal niet op een roze wolk zit. Ik ben pas 8 weken, ik voel me de hele dag misselijk, moe en emotioneel onstabiel. Misschien had ik dat bij de vorige zwangerschappen ook en heb ik dat verdrongen maar voor mijn gevoel was ik toen veel blijer. Daarnaast slaan de twijfels toe. Kunnen we dit wel? Kan ik dit wel? Mijn man is minder positief dan bij de eerste twee en ik heb een beetje het gevoel dat ik er alleen voor sta (mijn man doet ontzettend zijn best hoor). Bij de vorige twee had ik ook zoveel voorpret om het aan anderen te vertellen, terwijl er en nu een soort zwaarte op rust omdat mijn man het toch pittig vind. Van de week heb ik een mooie echo gehad en er zijn echt wel momenten dat ik heel blij ben. Maar daarnaast ben ik zo aan het twijfelen. Waarna ik me weer schuldig voel tegenover het kindje..
Je twijfels zijn herkenbaar! En ik merk zelf dat mijn gemoedstoestand heeeeel veel meespeelt in het wel/niet gelukkig zijn met een volgend kindje. Wij zijn nu zwanger van nmr 4. En ben enorm misselijk, en kwakkel lichamelijk... dit is voor mij echt een domper!!! Terwijl we echt wel blij zijn met de komst van deze spruit. Probeer er vooral veel met je man het erover te hebben als dat lukt... voor beide kanten fijn
Geef jezelf even de tijd, kan me heel goed voorstellen dat je even moet omschakelen gezien dit helemaal niet gepland was en je zelfs al een beetje afscheid had genomen van het idee. Je hormonen gaan op dit moment ook nog eens alle kanten op, je man die moet wennen aan het idee en daarom nog niet juichend op tafel staat te dansen helpt dan ook niet mee Het komt echt goed! Blijf praten met je man, heb je het verder al aan mensen verteld? Misschien een vriendin of zus in vertrouwen nemen? En gefeliciteerd natuurlijk!
Ik herken veel van wat je zegt! Wij gingen bewust voor een derde maar omdat de 2e best lang op zich had laten wachten wisten we niet of het ook nog zou lukken. Daarom behoedde ik me ook voor telleurstelling: Met onze 2 fijne kids hadden we al een heerlijk gezin. Na 7 maanden was ik zwanger. In eerste instantie heel blij maar ik kreeg 2 keer bloedverlies waardoor ik bang was voor een miskraam. Meteen zei ik weer tegen mezelf: als het toch misgaat, we hebben al 2 fijne kids. Maar het ging niet mis. Ik voelde me compleet heen en weer geslingerd in emoties. Toen kwam een periode van extreme misselijkheid en voelde ik me depri. Toen ik bij 9 weken weer een bloeding kreeg heb ik echt even gedacht: Laat het dan nu maar doorzetten, dan voel ik me misschien morgen weer wat beter. Maar weer bleek er niks aan de hand. Ik heb deze gedachte ook huilend aan mijn verloskundige verteld. Dit luchtte op en ze zei ook: Als je je niet goed voelt, ben je ook niet helemaal jezelf. Als je de griep hebt, kan ook alles gestolen worden. En nu weet je dat de misselijkheid nog weken kan duren. Niet zo gek dat je daar soms wat neerslachtig van wordt. Vanaf die tijd was het de dagen en weken door zien te komen en zo min mogelijk nadenken. Pas toen de misselijkheid rond 14 weken echt een stuk minder werd, verdwenen ook langzaam maar zeker de negatieve gevoelens. Inmiddels ben ik 21 weken. Ik voel me weer mezelf en ben blij met onze 3e op komst. Ik heb echt het gevoel dat de hormonen ook een grote rol hebben gespeeld. Bij de andere kinderen zat ik in het eerste trimester ook niet op een roze wolk, maar zo donker als nu was hij niet. Kortom, ik denk echt dat het wel goed komt. Zie deze eerste tijd zo goed mogelijk door te komen. Het wordt echt weer beter! sterkte meis!!
Ik herken je gevoel zo goed! Wij hebben ook een hele tijd getwijfeld en ik ben nu onverwachts zwanger van ons derde kindje. Het was ook enorm schakelen, we hadden ons al helemaal ingesteld op een leven met 2 kinderen. Het leeftijdsverschil is ook wat groter dan dat we hadden gewild. Aan de andere kant is dit kindje ook wel weer heel erg welkom. Ik heb me ook weken ziek en ellendig gevoeld. Extreem moe, extreem misselijk, last van mijn bekken... Ik lag 20 uur per dag op de bank of in bed, meer lukte niet. Ik voelde me vreselijk en vroeg me echt af of dit het allemaal waard was. Mijn partner probeerde in de tussentijd het huishouden ook nog draaiende te houden en voor onze andere kinderen te zorgen. Het was (en is) echt pittig. Op sommige momenten hoopte ik gewoon bijna dat het mis zou gaan en dat ik me weer mezelf zou voelen en dat het zou zijn alsof er nooit iets gebeurd zou zijn. Wat me dan ook weer verdrietig maakte, omdat ik nog een kindje tegelijkertijd ook heel bijzonder vond. Gelukkig kunnen we wel goed met elkaar praten en hebben we samen besloten dat we er wel echt samen helemaal voor willen gaan. Dat maakt het makkelijker om zorgen en irritaties naar elkaar uit te spreken en eerlijk te zijn als we er een keer helemaal doorheen zitten. Bijkomend was ook nog, dat we een afwijkende echo hadden en nu wachten op de uitslag van het vervolgonderzoek. Er is een kans dat ons kindje een afwijking heeft, wat het nog iets gecompliceerder maakt. We voelen ons op sommige momenten echt overspoeld, kijken echt per dag hoe het gaat en wat haalbaar is.
Lieve meiden bedankt voor jullie reacties! Ik denk dat het allemaal even moest zakken want inmiddels sta ik er een stuk positiever in! Ik verheug me me echt heel erg op de komst van het kindje. Natuurlijk zijn er nog wel onzekerheden maar ik heb in ieder geval weer het gevoel dat we het aankunnen. Wat jullie zeggen over de kwaaltjes is ook zo waar! Je niet goed voelen is niet echt bevorderend voor je gemoedstoestand
Jeetje meid wat schrikken! Ik ga duiken dat het allemaal meevalt met jullie kindje. Wanneer horen jullie meer?
We hebben de eerste uitslagen binnen en die zijn gelukkig goed! We wachten nog op de overige uitslagen, dat is nog even spannend. Dat zijn de meer zeldzame aandoeningen, dus we hebben goede hoop dat ook die uitslagen goed zullen zijn. Het duurt 10 werkdagen voor ze daar iets over kunnen zeggen, die voelen wel heel erg lang We duimen voor begin volgende week!