Ja daar ben ik ook verontwaardigd over. En ook bij hoog en laag volhouden dat ik het verkeerd begrepen had. Aan heel zijn gedrag merkte ik op een gegeven moment dat mijn vermoedens klopte. Ik kan het zo toch ook niet vertrouwen als hij met de kinderen naar hun gaat? Of stel ik mij nu aan?
Absoluut niet. Om zo’n zelfde situatie heb ik weinig tot geen contact meer met de mijne. Inmiddels -lees twee jaar later- kan ik mijn man en kinderen zelf weer wat losser laten en gaan zij zelf heel soms erheen. Maar heeft heel wat praten gekost met mijn man want dat vertrouwen was volledig weg (na ook dit soort acties). Mijn schoonouders vertrouw ik niet meer. Onze afspraak is ook; kinderen gaan daar niet alleen heen, geen logeren, geen uitstapjes oid. Het staat er zo misschien hard en noem me gemeen maar geloof me. Ik heb die keuze niet zomaar gemaakt.
Nou nee, ik vind niet dat je je aansteld. Uiteindelijk kunnen je schoonouders de meest dwarse en lastigste mensen op de aardbol zijn, het is aan jullie als ouders (ook je vriend dus) om ervoor te zorgen dat jullie kinderen hier niet de dupe van worden. Echt raar dat je vriend zijn kinderen (en ook zijn relalatie, want vertrouwen is beschaamd) in het geding stelt, omdat hij schijnbaar niet tegen zijn ouders op kan?
Dit is niet de eerste keer. Eerder ging het om een hond die vals was geworden door hersenbloedingen. Ik had gezegd dat ze de honden (beide omdat ze die ene al zo fout inschatte) buiten moesten houden als mijn newborn er was. Mijn vriend laat zich compleet beheersen door zijn ouders die er lak aan hadden. Korte tijd daarna is de hond afgemaakt omdat zij schoonvader naar de keel vloog. Als mijn vriend zich niet zo makkelijk liet beïnvloeden door mijn schoonouders zou bezoek zonder mij wel mogelijk zijn. Maar dat ingrediënt ontbreekt ook... Jammer hè als het zo loopt. Voor de kinderen maar ook voor onszelf. Met zijn tweeën op pad gaan word er ook niet makkelijker op zo.
Hier is de regel dat d jongens om 7 uur uit bed mogen. Zaterdagochtend stond jongste zoon (4jr) om 6.45 uur aan ons bed: mogen we naar beneden? Vooruit maar. (Hebben wij nog even rust) Zaterdagavond nog een rondje gelopen met ze, daarna lekker gedoucht en naar bed. Een half uur later dan normaal. Zondagochtend sliepen ze allebei tot 7 uur!! Wintertijd! jippie! Maar helaas, vanmorgen stond jongste om 6 uur aan ons bed: mogen we naar beneden? Ik heb er in de vakantie helemaal niet bij stil gestaan dat de klok verzet zou worden, want anders had ik het uur tijdsverschil over de week uitgesmeerd. Heb ik vaker gedaan. Dan begin in dus een week van tevoren. En verzet ik in 6 dagen tijd hun wekker iedere dag 10 minuten. Ze gaan dan iedere dag tien minuten later/eerder naar bed. Werkt best goed.
Ik vind het ook raar dat hij niet tegen ze op kan. Hij is beschadigd door de streken van zijn ouders. Hij heeft jaren op zijn tenen gelopen uit angst dat zijn moeder weer een episode zou krijgen. Hij heeft er zelf nooit hulp voor gewild.
Bij de eerste zwangerschap testte ik heel veel omdat ik vanaf mijn eerste positieve test bloedverlies had en de huisarts ook zei dat ik maar moest rekenen op een miskraam. Mijn klachten bleven echter bestaan en toen mocht ik wel bloedprikken en was mijn HCG ook niet al te hoog dus nog meer onzekerheid, toen nog een keer laten prikken en toen ging die stijgen en kon er een echo worden gemaakt maar toen was er nog geen hartactie omdat het te vroeg was maar de gyn was wel enthousiast en toen durfde ik het testen los te laten en een week later een positieve hartactie en het bloeden hield op. Bij de tweede had ik ook wel bloedverlies maar durfde ik het wat meer op zijn beloop te laten maar heb ik ook wel 3 testen gedaan en bij de jongste ook een aantal want die was niet gepland en stond ik enkel met een rood aangelopen hoofd naar die test te staren Achteraf hebben al die testen wel veel geld gekost hihi
Wat naar, heel triest eigenlijk Het beste wat je kunt doen is er in ieder geval voor zorgen dat jullie kinderen daar niet meer zijn zonder 1 van jullie zijn. Sowieso niet logeren, maar ook niet een paar uurtjes. Lijkt me dat ze die kans genoeg hebben gehad. Niet leuk, maar zo te lezen wel noodzakelijk. Als jij zelfs al de deur uit wordt gezet omdat je (in dit geval zéker terecht) opkomt voor de veiligheid van je kinderen, gaan ze simpelweg over al jullie grenzen als ouders zijnde..
Maar bij de GGD vragen ze toch naar je klachten? Dat loopt die dan zeker ook te verzinnen. Mijn man heeft ook een collega die nu om iedere scheet thuis blijft omdat die dan zogenaamd weer klachten heeft en zich gaat laten testen, die vind het wel makkelijk want hoeft die ook niet te werken. Er zijn inmiddels grote vraagtekens of die zich ubethaupt wel laat testen omdat de geloofwaardigheid inmiddels ver te zoeken is maar helaas mogen we nog steeds niet vragen naar een geldige testuitslag.
Als iemand 5 verschillende winkels zou aflopen voor enkel 1 bepaalde fles wijn zou ik daar net zo goed iets van vinden.
Zo heb ik iemand in de familie. Ze laten zich testen en hebben ook al altijd super snel resultaat. Ik ben in hetzelfde ziekenhuis al 3 keer getest en ben 100% zeker dat je zo snel geen resultaat hebt.
Wat is snel? Man, moeder en ik hadden op dezelfde dag getest, zelfde testlocatie vrij kort na elkaar. Ik kreeg minder dan 5 uur later uitslag, moeder de volgende dag (zat meer dan 24 uur tussen) man zelfs 30 uur
Wat moet ik me daarbij voorstellen? Want dat klinkt ook niet lekker. Ze gooien toch zo hun eigen glazen in, want ik zou ze niet meer laten oppassen.
Hier net zo en zo'n beslissing neem je niet zomaar hoor, dat komt ergens vandaan (helaas). Hier was het wel gelukkig zo dat man er precies zo over dacht.
Ik snap dat wel. Heb het bij mijn man ook gezien. Zijn hele jeugd is hem voorgehouden dat hij niks kon, was nooit goed genoeg. Dan kan het heel lang duren voor je zeker genoeg bent van jezelf om er wel tegenin te gaan. Vergeet ook niet dat hij zo is opgevoed, heel lang niet beter heeft geweten. Nu zit hij ertussen in, want hoe je het ook wend of keert, het zijn wel zijn ouders.
Ik snap het eerlijk gezegd ook wel. Al zou het natuurlijk veel fijner zijn geweest als vriend wel gezegd had: autostoeltjes of niets. De band tussen ouder en kind is zo complex. Kinderen willen - op denk ik elke leeftijd wel - goedkeuring van hun ouders, vast ook heel afhankelijk van hoe je bent opgevoed. In die zin hadden schoonouders hier toch wel een machtspositie en is het jammer dat ze hierin zo koppig zijn geweest.
Niet fysiek hoor. Ze werd boos en zei dat we moesten gaan voordat ze dingen ging zeggen waarvan ze spijt zou krijgen. Ik ben gelijk vertrokken. Ze kan nogal uit haar stekker gaan met haar stemgeluid.
Wat rot voor hem. Ik snap het niet en ik snap de verklaring wel. Ik zal het wat nuanceren. Ik snap dat zijn opvoeding het heel lastig voor hem heeft gemaakt. Maar ik snap het niet dat hij er echt niet mee aan de slag wil. Omdat er wel een hoop is wat hij uit het contact wil halen. En dat kan niet op deze manier. Door dit niet aan te willen pakken zet hij zichzelf op een plaats waar zijn ouders harder aan hem trekken.