Ik zou het (voorlopig) lekker zo laten. Je middelste heeft het naar haar zin en de andere twee hebben er geen problemen mee en vinden het goedkope scouting het leukst. Is toch ook een kwestie van gunnen aan elkaar. Niet alles hoeft in de weegschaal. Misschien gaat je jongste wel de duurste studie doen en betaal je de aan de middelste daar weer minder voor. Of ze stopt als ze 12 is en dan gaat net je oudste iets duurders doen ofzo. En mocht het veranderen dan kan je daar best over praten met elkaar. Alleen je jongste van bijna 6 zal het niet begrijpen, hij is nog zo jong.
Maar als je haar niet laten slapen tijdens kamp, dan is het dichtbij genoeg om op en neer te rijden. Is het niet mogelijk om gewoon zeillessen te nemen voor haar ipv meerdere keren per jaar op kamp? Het voelt wel scheef omdat je schrijft dat de andere twee op scouting zitten en je middelste op scouting, zwemclub en nog iets en daar naast meerdere keren op kamp gaat. Hier mogen ze dus beiden op 1 ding, in ons geval gaat de oudste naar de sportschool en de jongste zit op turnen. Voor mijn gevoel wordt het pas " oneerlijk " wanneer je andere kinderen niet op b.v een sport mogen/ kunnen omdat de hobby/ sport van de middelste zoveel kost. Maar heel eerlijk ik had het sowieso bij 1 kamp per jaar gehouden.
Helaas biedt deze zeilschool alleen kampen aan, dus complete weken. Dus losse zeillessen is geen optie. En daar betaal je ook naar hoor. Een week inclusief slapen en eten is bijna 2 keer zo duur. We hebben haar ook laten kiezen dit jaar: of 1 week incl slapen, of 2 weken zeilen zonder slapen. Dit is eigenlijk zo gelopen omdat ze vorig jaar al wilde slapen. Gelukkig koos ze voor optie 2. De herfstvakantie was dit jaar extra. Maar omdat het dus niet mogelijk is het meer te spreiden snap ik haar wens wel om volgend jaar nog een week te willen. Zelf neigen wij het bij 3 te houden.
Dat is jammer dat ze daar geen zeillessen geven. Vanuit je dochter snap ik de wens ook wel, is toch ook geweldig een zeilkamp. Goed dat je er nu al over nadenkt zodat je straks als het seizoen weer begint een duidelijk antwoord ( en uitleg waarom) kunt geven.
Hier zit er wel verschil tussen, maar dat is 300 euro per jaar oid. Ik geloof niet dat het de kinderen boeit (of dat ze het überhaupt weten). Ik kan me wel voorstellen dat mijn jongste dochter tzt een eigen pony heeft. Op dit moment houdt het financiële aspect me nog tegen, maar als ze wat ouder is en nog zo enthousiast en we kunnen het betalen, wie weet welke keuze we dan maken...en dan wordt het verschil natuurlijk een heel stuk groter.
Als je genoeg geld hebt zou ik me er niet druk om maken. Kinderen hoeven toch niet te weten hoe duur alles is. Ik wist vroeger ook niet hoe duur sporten/tekenles was.
Ik wel haha, mijn moeder gebruikte graag 'weet je wel wat het kost? Als je niet gemotiveerd bent stop dan maar want t is wel X gulden en je dwarsfluit was bijna 1000 gulden!' als ik weeeer niet wou oefenen voor dwarsfluitles haha (Wat de dwarsfluit kostte staat mij nog bij haha) Maar onderling was ze duidelijk: het is ONS geld en wij hoeven geen verantwoordelijkheid af te leggen aan jullie kinderen over wat wij ervan kopen: jullie komen niets tekort!
Ik zou er geen problemen mee hebben. Ze kunnen alledrie hun hobby uitoefenen, dus dan maakt het toch niet uit wat het kost? Wordt pas een probleem denk ik als ze het alledrie willen en dat kan niet.
Ik had vroeger ook geen idee wat onze Hobby’s/ sporten kosten, maar we mochten doen wat we leuk vonden. Zo lang dat kan, zou ik er geen problemen mee hebben. Wij hadden overigens wel dure sporten, waarvan 1 topsporter.
Ik heb het haar van de week wel duidelijk gemaakt hoor. Onze oudste was mee naar een boerderij van iemand die ik ken en mocht daar op een paard. Thuis vroeg ik haar: wil je anders niet op paardrijden? Maar dat wilde ze absoluut niet! Waarop mijn middelste begon te zeuren dat zij wel wilde en waarom dat dan niet mocht. Toen heb ik haar wel heel duidelijk uitgelegd wat al die hobby’s kosten en dat er soms keuzes gemaakt moeten worden. Dat je niet alles zomaar kunt doen. Want ook die 4e week kamp, die ze dan wil, dat lijkt ze allemaal nogal vanzelfsprekend te vinden. Ze is natuurlijk nog maar 7, maar soms irriteert haar houding daarin soms wel wat. Want stel mijn oudste zou wél op paardrijden gaan, dan zou zij het gemeen vinden dat zij niet ook mag. Ze ziet soms vaker de dingen die ze niet mag dan al het andere dat ze wel krijgt.
Zou me hier niet druk om maken. Kids hebben geen idee van de kosten. En wil de rest ook? Dan mag middelste gaan minderen.
Onze oudste zit op pianoles, al een aantal jaren. Dat is per jaar denk ik zo'n 700 euro? De jongste wil niet op muziekles, dus dan houdt het op. Onze oudste zit daarnaast op hockey. De jongste wil graag op paardrijden, maar daar is nog geen plek. Hier dus ook scheefgroei, maar ja, het zij zo. Je kunt moeilijk altijd alles op een weegschaal leggen (voor de jongste ben ik bv weer duurder uit met sinterklaas).
Dat doe ik nu ook wel ja. Mijn oudste heeft autisme en kan zich heerlijk terugtrekken met Lego. Dus met verjaardag of Sint dan doe ik echt niet moeilijk over een extra grote doos voor haar. Ik denk er misschien idd te veel over na, maar zou graag investeren in ervaringen ipv materialistische dingen. Maar wie ben ik? Zij is er blij mee.
Onze middelste heeft tot een jaar geleden op paardrijden gezeten en dit is een dure/hobby sport en ik heb daar tov onze oudste toch altijd wel rekening mee gehouden, de jongste heeft/had geen benul Zo kreeg de oudste weleens een mooi prijzig trainingspak wat die graag wilde hebben, hij heeft Apple Ear pads gekregen en dan liep de middelste te klagen maar dan kon ik het prima verklaren waarom we dit zo deden. De oudste zit op voetbal maar wat ik voor een jaar contributie kwijt was dat was ik ook kwijt aan een kwartaal paardrijden voor een uurtje per week. Nu is ze gestopt met paardrijden en hoef ik me er niet meer druk om te maken. Het loopt nu mooi gelijk op aan sporten en uitgaven.
Op dit moment zou ik het nog geen probleem vinden, zolang de andere kinderen kunnen doen wat zij leuk vinden. Ik zou haar daar wel bewust van maken, uitleggen dat dit dus nu kan maar dat het niet vanzelfsprekend is dat het zo blijft. Wat betreft 1 van je laatste posts dat ze dan ontevreden is als zij iets niet mag zou ik ook echt bespreken. Ze heeft al enorme mazzel dat dit nu kan en daar mag ze best dankbaar voor zijn en begrijpen dat dan andere dingen niet kunnen.
Ik zou hier wel moeite mee hebben. Ook omdat je zegt dat je middelste óók op scouting zit én ook nog op 2 andere dingen naast het zeilen. Hebben de anderen echt geen wensen naast de scouting of vragen ze er niet om omdat ze niet weten wat er nog meer is? Ik zou eerlijk gezegd ook zeggen tegen de middelste: leuk dat je nog vaker wilt, maar 3 keer per jaar is meer als genoeg.
Ik zou het niet erg vinden zolang ze allemaal doen wat ze leuk vinden Maaar.... Mocht de andere nu ineens ook een dure hobby/sport willen doen wat dan? Als dat niet zou kunnen dan stopt iedereen Wel zo eerlijk
Zo leren ze wel hoe het werkt in het leven Je kan niet alles hebben en ergens is altijd het gras groener Je hebt altijd wel 1 ertussen die als de dood is om tekort te komen want als zijzelf er beter uitkomen hoor je ze nooit dat het niet eerlijk is voor de andere gezinsleden Mijn zus heeft dat nog steeds... dat ze zelf volwassenen kinderen heeft doet er niet toe. Ook de middelste overigens. De oudste in ons gezin gunt iedereen de wereld en zal nooit iets op de weegschaal leggen (en geeft ook zo grootste stuk taart aan een ander), de middelste is altijd al bang geweest om tekort te komen maar zal niet zeggen dat het niet eerlijk is als zij er gunstiger uitkomt en ik de jongste zit tussen hun in: ik pak wel het grootste stuk taart maar als mijn ouders uit eten gaan met 1 van de andere 2 (en met ons alleen afhaalchinees) maakt mij dat niets uit. Gezinsdynamiek kunnen ze veilig oefenen voor t echie als ze zelf volwassen zijn
Dat noemen ze geloof ik het middelste-kind-syndroom en in mijn omgeving zie ik dat inderdaad ook vaker bij de middelste voorkomen
Dat vind ik dan dus niet eerlijk, zolang je de eerste bent die het wil kan het, maar zodra een ander het wil mag die het niet meer.