Dwangmatige dingen.

Over dwang gesproken...
Ik heb dus bij winkel een plantje gekocht maar ze hadden er maar 1. Wel nog een andere maar die had een andere kleur pot. Ik erger me er echt groen geel aan dat ik dus nu 1 plant heb en niet 2.

Ik probeer mezelf soms uit te dagen om tegen mijn dwang in te gaan. Vroeger was het vele malen erger. Niet op lijntjes lopen enz.


O en ik erger me helemaal kapot aan dat hubby zn m&m's verkeerd eet!! Gok dat de meeste hier wel snappen wat ik bedoel

 

Oja ik eet niks dat oranje is op manderijnen en wortels na m&m en skittles gaan de oranje eruit in apart potje. Die mogen hubby of de kids hebben

 

Ik heb autisme en alles moet op z'n eigen plek liggen anders word ik geïrriteerd. Ja stom ik weet het

 

Een greep uit het assortiment :

Verpakkingen in de koelkast/keukenkastjes moeten allemaal met dezelfde kant naar voren liggen (ivm tweetaligheid, 1 pak melk in het Frans en de ander in het Arabisch vind ik storend staan)
Geluid van TV niet op een even nr (ben daarin blijkbaar een van de weinigen )
Alles moet recht staan/op mijn manier.
Afwas moet op een bepaalde manier gesorteerd in het rek staan.
Bij borden/glazen/schaaltjes etc moeten de langst niet gebruikte altijd boven staan, zodat alles steeds wordt afgewisseld.
Sokken hang ik per paar op te drogen
Ik kan absoluut niet tegen nattigheid, op de vloer etc. Zowel in de keuken als badkamer liggen doekjes om evt druppels direct op te vegen. Ik veeg de gootsteen vaak ook droog (met doekjes die dan direct in de was gaan... )
Als er iets nieuws is gekocht wil ik het eerst altijd ruiken omdat ik bang ben dat het stinkt.
Oneindig controleren of het gas uit is als ik naar bed ga.

Veeeeel meer nog maar hier kom ik nu even op. Het meeste is logisch voor mij en voelt niet als dwanghandeling, maar ik word er dan op gewezen door anderen. Het komt ook niet voort uit een dwangstoornis oid maar waarschijnlijk door autisme.

Mijn jongste (óók ASS) heeft het ook erg, en met stip op 1 dat schoenen altijd recht in lijn moeten staan, van groot naar klein. Zelfs als ze ergens op bezoek ofzo is en er staan schoenen dan zet ze die direct recht. Ze is altijd maar de schoenenkast aan het ordenen, want mijn man + oudste kunnen nogal slordig zijn daarmee . Ook heel obsessief met haar kleding opvouwen voordat ze naar bed gaat.

 

Mijn man laat het inmiddels gewoon staan, omdat ie weet dat ik het anders toch weer rechtzet

 

Ik heb best veel van wat ik hier lees maar ik zie dat totaal niet als een dwanghandeling. Het is gewoon routine voor mij. Als ik er zelf geen punt van maak is het volgens mij geen dwang toch?
Mijn moede zegt altijd dat ze wilde dat ze wat meer routine had zoals ik. De kinderen varen er ook goed op.
Bovendien is het niet zo dat als ik het niet doe, ik er onrustig van word. Lijkt me heel vervelend!

 

Ik heb een routine vanaf het moment dat ik opsta. Als ik dat niet doe dan kan ik van slag raken en prikkelbaar worden.

 

Ik heb vroeger als kind heel veel dwang gehad. Ik denk dat ik zeker wel een diagnose had gekregen als iemand het had opgemerkt of als ik het geuit had. Over het algemeen was veel onzichtbaar voor de buitenwereld dus dit is niet gebeurd. Het beheerste echter wel degelijk mijn leven, vooral psychisch. Ik herken dus veel in alle reacties.
In mijn twintigerjaren ben ik er zelf tegenin gegaan, ik was er helemaal klaar mee. Dat was een proces van jaren hoor, steeds een beetje meer controle, maar het is me gelukt.
Ik merk er nu alleen nog iets van bij stress. Dan ga ik inderdaad blijkbaar controle en veiligheid zoeken (daarin denk ik wel dat t klopt wat de therapeut zegt) en zet dingen weer rechter neer, ruim pluisjes op, en moet soms dingen meermaals aanraken tot t goed voelt. Ik ben me er gelukkig wel heel bewust van en kan daar ook wel weer doorheen breken als ik voel dat t weer te dwangmatig wordt . Dan moet ik mezelf echt weer even aanspreken om niet zo gek te doen en dat t niet nodig is.
Maar die valkuil blijft er dus ergens toch, het zit nog steeds in me.

 

Heb ik ook gedaan en doe dat soms nog steeds. Er tegenin gaan en jezelf uitdagen. Op die manier is het bij mij nu ook een heel stuk minder. En idd wat je zegt, buitenwereld merkt er eigenlijk niks van. Zo weten mijn ouders dus niks van dit alles. Soms benoemd mijn man iets en dan herkend mn moeder daar dus niks van en benoemd het onzin

 

Ik snap het hoor. Zelf heb ik soms last van irreële angsten en dat is ook zoiets..
Maar op het moment dat ik daar teveel tijd in mijn hoofd mee bezig ben, trek ik wel aan de bel bij een psycholoog bijvoorbeeld..

 

Hier heel dwangmatig wbt de vloer. Die moet schoon zijn en zonder vlekken. Dan gaat direct de dweil eroverheen. Krijg al de zenuwen als alles netjes is en er komt visite met natte schoenen binnen. Ik zeg niks hoor, maar weet niet hoe snel ik de dweil weer moet pakken als ze de deur uit zijn. Ik word dan echt niet goed van mezelf.
Ook heb ik geen rust voordat alles opgeruimd en schoongemaakt is.
Ik dacht trouwens dat ik best heftig was, maar het kan dus nog veel erger.

 

Yes!!! Ik ben dus niet de enige rare

 

Ontspannen niet. Maar als je bewust voor kiest om tegen die dwang in te gaan, dan is het op een gegeven moment wel iets makkelijker om het te accepteren dat het 'niet klopt'. Vroeger zou ik die plant niet eens hebben gekocht haha. Zelfs mijn man was verbaasd dat ik er maar 1 mee nam. Die zei al in de winkel 'jou kennende ga je je irriteren dus neem hem maar niet mee' maar hij is wel trots en vooral verbaasd dat ik toch die ene plant heb meegenomen nu hij hier paar dagen staat kan ik het wel accepteren, maar toch had ik er liever 2 willen hebben zal waarschijnlijk ook wel echt nog ff langs de winkel gaan om te kijken of de schappen al bijgevuld zijn en ik de 2e kan halen

 

Oh jeetje dat klinkt allemaal heel heftig! Ik heb echt nergens “last” van. Ik kan midden in de bende totaal ontspannen tv gaan kijken.

 

Ja dat is denk ik iets wat lukt als je de knop om kan zetten dat je het echt niet meer wil. En dan in eerste instantie echt denken aan seconden lang er tegenin gaan en later in minuten etc.
Ik kon dat ook pas op momenten dat ik geen stress ervaarde.
Dus stel ik merk dat ik weer dwangmatig kopjes recht ga zetten met t oortje één kant op, de conclusie trekken 'ho stop', een diepe zucht nemen, alles scheef zetten en direct iets anders gaan doen. Of als ik het volume met de afstandbediening op een even getal zet, dat op oneven doen en mezelf gaan afleiden. Al is t dan iets ter plekke gaan doen, buiten gaan lopen of fanatiek de badkamer gaan soppen, weet ik veel. En elke keer als ik dan toch aan die kopjes denk, of aan die afstandsbediening, direct mezelf toespreken 'niet nodig, het slaat nergens op, dit wil ik niet'. Dat onrustige gevoel gaat namelijk écht weg. Soms komt het ook weer terug maar dan kan t daarna toch ook weer weg gaan. Of je geeft later toe maar dan rek je elke keer de tijd om in ieder geval 'te winnen' van dat onrustige gevoel op dát moment.
En je hoeft ook echt niet alles tegelijk aan te pakken. Denk echt in kleine stapjes.
Ik had bijvoorbeeld vroeger ook dwanggedachten. Dan moest ik steeds, tijdens het nadenken, als laatste aan iets denken bijvoorbeeld aan mijn moeder. Een soort afsluiten van de denksituatie. Heel maf om dit uit te leggen. Of ik moest iets aanraken in even aantallen. Dus raakte ik iets aan, dan moest t nog een keer. Ging dat gevoelsmatig niet goed, dan nog twee keer erbij.
Op een gegeven moment, toen ik er dus echt onwijs klaar mee was. Deed ik het expres fout en ging toen heel gauw iets anders doen. Zie t soms als iets simpels als vingers in je oren en heel hard 'lalalalalala' roepen. Gewoon er dwars doorheen gaan en dat gevoel weg laten ebben.
In eerste instantie lukte dat misschien maar 1 keer per dag. Later wel 10 keer per dag. Ik werd er langzaam ook steeds fanatieker in.
Ik heb t zelfstandig gedaan, had er geen hulp bij, wie weet dat t anders wel sneller kan. Bij mij is t echt een proces van jaren geweest.
In principe ben ik er vanaf maar ik merk t nog heel af en toe hoor. Als ik wat meer stress ervaar. Gelukkig kan ik mezelf nu weer halt toeroepen en het weer doorbreken. Ik heb inmiddels ook gemerkt dat ik 'het ervaren van stress' soms ook zelf creëer of in stand hou juist doordát ik me toch weer lichtelijk in dwang verlies.
Dwang is echt een manier van controle zoeken en kunnen houden.
Het is een vreselijk lastig iets. Maar wel iets wat ik/we zelf doe(n). En dus moet het ook weer de andere kant op kunnen. Dat is steeds mijn insteek geweest.

 

Ik denk dat dan maar één plant kopen ook niet een handig ding is om te proberen dwang te doorbreken. Je kijkt er immers tegenaan en je ziet t continue.
Dat kunnen zelfs mensen zonder dwang een doorn in t oog vinden .

 

Dit had ik kunnen schrijven. Precies dit. Vooral dat 'lalalalala' he lb je humoristisch omschreven en zo spot on