Ik voel me een klein beetje aangesproken Jeuk van instanties, check Dochter die af en toe kat wil zijn incl drinken uit bakje, op handen en voeten lopen en miaauwt check, ze is gelukkig een lieve poes en krabt niet
Dat laatste deel ben ik wel met je eens. En het doorfokken van bepaalde rassen waardoor ze bijna geen adem kunnen halen, is ook niet goed. Maar het is nou ook weer niet zo dat iedereen een geschikte hond uit het asiel kan vinden. Vooral niet als hij bijv. bij kleine kinderen moet kunnen en vanwege de ruimte en qua bewegingsbehoefte niet heel groot moet zijn. Daarmaast zou die stroom honden uit asiels ook een keer opdrogen als er in het geheel geen nestjes werden gefokt toch? Bovendien heb ik niet het idee dat je nou echt rijk wordt van honden fokken..
Hahaha nee niet doen! Ik denk dat ik mezelf niet goed verwoord heb! Dus poging twee: Het ging hier niet om een kind wat het af en toe deed in een spel maar constant en het "gedrag" werd alleen maar erger. Ik zou daar (zeker als het al jaren zo is) dus hulp voor zoeken omdat er misschien wel een hele andere reden voor is dan simpelweg een spelletje. Ik heb het zelf ook niet op instanties maar in bepaalde situaties kunnen ze je beter helpen dan een Facebook groep zeg maar
Waren de instanties hier maar zoals in NL Eén van de dingen die ik het meest mis! (2 uur in de rij staan -en ondertussen 3554x iemand aanspreken op voordringen- omdat er maar 1 medewerker is, eindelijk aan de beurt zijn om vervolgens te horen dat je morgenmiddag wel kan terugkomen )
Er is wel een ander terug die m.i toch een beetje in de categorie mamalizzy valt. Maar ik kan je geruststellen, tot nu toe houdt ze zich redelijk koest.
Een vriendin haar dochter wordt nu onderzocht. Die is bijna 7 jaar en kan feilloos een poes nadoen. Kan zich daar ook echt best lang in verliezen. Ik zeg al een paar jaar voorzichtig dat haar dochter afwijkend gedrag vertoond, maar ze wil er gewoon niet aan. Het is dat dochter nog steeds bij de kleuters zit en nu school toch echt gezegd heeft dat er meer onderzocht moet worden. Ze is ook niet zindelijk te krijgen en kan niet mee met leeftijdgenootjes. Ze voelt dat allemaal ook, dat ze anders is....ik word daar altijd wat triest van. Ik schaam mezelf nooit voor mijn kinderen, de oudste is geestelijk minder sterk. Het is nooit in mij opgekomen omdat te ontkennen of dood te zwijgen.
Ik vind wel dat er tegenwoordig weer een hoop lelijk gedaan wordt hier op het forum. Sommige zitten echt veilig achter hun nickname vals commentaar te geven.
Dat is wel heel sneu! Wij hebben ook geen standaard kind maar dat hebben we nooit ontkent. We gingen altijd mee in zijn ontwikkeling. Hopelijk krijgt het meisjes straks wel de hulp, vreselijk als een kind zich anders voelt dan de rest.
Ik kan me ook niet voorstellen dat er ouders zijn die zich schamen voor hun kind, of ontkennen dat er problemen zijn. Maar.. ik denk ook niet dat er daar veel van zijn. De meeste ouders willen het beste voor hun kinderen. Zoveel redenen waarom ouders (nog) niet aan de bel trekken. Wij zaten met onze zoon bij de psychiater toen hij net 2 jaar was. Dat vond ik moeilijk om 100 redenen. Het is voor een buitenstaander misschien makkelijker oordelen dat een kind 'afwijkend' gedrag vertoont, maar als ouder zie je dit soort dingen soms heel anders. Je accepteert meer van je kind, het is geen probleem voor je, je twijfelt waar je goed aan doet voor je kind.
Wanneer het je eigen kind is, dan zie je de afwijking ook veel minder omdat je met het gedrag meegroeit als het ware. Ik zag ook nooit autisme in mijn kind, tot we erop gewezen werden dat onderzoek misschien nodig was. Daarvoor was zijn enige "afwijking" in onze ogen zijn zindelijkheid. Nu hij onder,dicht is, en ik er meer over weet en daar ook alerter op ben, zie ik het veel meer. Het poesjes spelen zag ik voorheen als normaal fantasiespel bijvoorbeeld. Net als sommige andere dingen. Én nog is het soms lastig te onderscheiden welk gedrag gewoon bij hem hoort als jong kind en wat er vanuit zijn autisme komt en wat door onze opvoeding/wisselwerking zo is gekomen. Want wij zijn wel al lang op ieys andere wijze gaan opvoeden omdat "standaard methodes" gewoon echt niet werken.
Ik heb me nooit geschaamd voor mijn kinderen, maar wel heel erg het gevoel van falen gehad. Toen mijn oudste helemaal vastliep op school, toen mijn middelste zijn truien kapot beet van de stress heb ik mezelf vooral afgevraagd waarom ik niet een goed genoege moeder was om ze te kunnen helpen. Ik kan me voorstellen dat mensen het wel heel moeilijk vinden om toe te moeten geven dat ze niet zonder hulp kunnen. De oordelen van anderen helpen daar vaak ook niet in.
Ik denk ook dat het maar net is hoe het gegaan is qua ontwikkeling, geboorte etc. Van onze jongste wisten/weten we al vanaf zijn geboorte (geboren met 27wk, hersenbloeding gehad etc) dat er hele grote kans is op achterstanden, ontwikkelingsproblematiek en bepaalde stoornissen. Dan stel je jezelf daar ook op in, niet dat het het makkelijker maakt alles behalve zelfs! Maar op de een of andere manier hou je er meer rekening mee. Als ik nu van m'n oudste twee zou horen dat ze "anders" zijn (even tussen aanhalingstekens want ze blijven zichzelf natuurlijk) is dat denk ik wel slikken en niet omdat ik het erg zou vinden maar je verwacht het denk ik niet.
Ik heb dat als moeder altijd gezien dat er wat was. Eigenlijk had ik al vrij snel door dat er mss wel wat speelde. Ik schrok dus ook nooit al iemand mij aansprak daarrond of als school wou praten of als iemand wat zei. Wat ik wel niet meer zag, is hoe ernstig het was . Maar dat is zoals @Mamafiets zegt, ge zijt het gewoon e
Mijn mond valt open van mijn schoonouders die alvast Kerst wilden plannen... We kregen dus de vraag welke kerstdag we met zn allen zouden gaan vieren. Tja, wat dachten jullie van 2e kerstdag 2021?