Ook hier begrip. Q heeft hulp van een kinderpsycholoog gehad (in groep 3 en 4), wat later (groep 6 en de eerste 2weken van groep 7) heeft ze PMT gehad. Naast het hooggevoelige is ook bij haar HB vastgesteld. Bij de jongste vermoeden we ook duidelijk hooggevoeligheid, maar bij haar uit zich dat toch echt anders dan bij haar zus (zoekt prikkels ook erg op, maar kan ze tegelijkertijd slecht verwerken). Als je vragen hebt over de therapieën mag je ook een pb sturen.
Toen mijn hooggevoelige dochter in groep 3 dit gedrag liet zien (overbelast en overprikkeld, zelfs in een klasje van 15 kinderen!), was dat voor ons een reden om onderzoek te laten doen bij specialistische GGZ. Ik wilde weten waarom zij de redelijk normale eisen van school (meedraaien in de groep) niet aan kon. Vanuit screening waren er toen aanwijzingen om gericht verder te kijken naar autisme, maar uiteindelijk had ze niet genoeg kenmerken om een diagnose te kunnen stellen. Wel leverde het uitgebreide psychologisch onderzoek meer inzicht in sterke en zwakke kanten en hebben we dit thuis en op school ook kunnen vertalen naar verandering in aanpak. Samen met begeleiding van kindercoach waarin het voor haar heel helpend was om te weten wat hooggevoeligheid is en dat ze niet de enige was (en ook gerichte tips kreeg om er beter mee om te kunnen gaan). Een tijdje ging het goed, maar in groep 5 kwamen opnieuw klachten. Toen ik voor ogen had wat er in de klas gebeurde en dat dit 'normaal' is, had ik de insteek dat zij zelf vaardigheden moest leren om daar beter mee om te kunnen gaan (vanuit ook idee: ze heeft geen diagnoses dus ook geen reden om niet op een reguliere school gewoon mee te kunnen draaien). Zij heeft toen yogatherapie gehad (yoga + cognitieve gedragstherapie), waarmee ze praktische tools kreeg voor in de klas. Dat heeft haar goed geholpen. Ze heeft ook beter geleerd om onder woorden te brengen waar ze last van heeft en dit bespreekbaar te maken. Ik zou dus eerst zeker willen weten dat er niet 'iets' is wat gerichte aanpak nodig heeft (diagnose, welke dan ook). En daarna bekijken hoe mijn kind de tools kan leren om zich beter staande te houden. (maar wel herkenbaar overigens, de plek in de klas en dan ook naast welk kind, maakt hier altijd veel uit. En ik moet zeggen dat de school van mijn dochters altijd erg meedenkend is geweest, ze heeft altijd ook de optie gehad om op de gang werkjes af te maken als ze teveel last had van drukte)
Bedankt voor al jullie reacties, ik ga alles even laten bezinken. Sowieso deze week even de orthopedagoog vragen over testen, mijn dochter gaat er woensdag weer naartoe. Misschien komt er niets uit, maar misschien ook wel. Ik neem aan dat ik alles via haar kan regelen? Als het van hun uitkomt zit je ook niet met het regelen van een vergoeding denk ik? Vandaag kreeg ze een nieuwe plek, achterin de klas. Maar naast een kind dat echt op haar zenuwen werkt, ze heeft tegen de juf gezegd dat ze dan liever weer in het midden zit (heel knap van haar vind ik). Tja en nu... ik wil heel graag voor haar opkomen en het allemaal regelen, maar ik kan toch moeilijk tegen haar juf zeggen dat ze achterin moet zitten maar dan niet naast bepaalde personen. Want mijn dochter ergert zich al snel aan klasgenoten, zit ze er niet naast, dan zitten ze wel voor haar (en draaien zich om, iets waar mijn dochter ook niet mee om kan gaan). Dus we moeten daar echt mee aan de slag. Verder is ze ons vaak te slim af, het is vaak echt moeilijk om met haar te praten/discussiëren. We hadden het vanavond over haar plek in de klas, toen werd ze boos dat we haar niet een compliment gaven over wat ze had gezegd. Echt dat ik denk, ben jij een kind, of zorgverlener die ons vertelt hoe je met je kind moet praten
Ja ze begrijpt wel wat er aan de hand is, maar vindt het moeilijk erover te praten, het is pas sinds kort dat ze met ons erover kan praten. Koptelefoon heeft ze, ik denk dat ze die vaker moet gebruiken dan ze nu doet. Heb het ook gehad over eventueel op de gang werken, of een scherm om haar bureau, maar dat ziet ze niet zitten. Ze wil niet anders zijn dan anderen, ze voelt zich al anders genoeg heb ik het idee.
Ik lees hier over therapieën en yoga dat bijvoorbeeld zou kunnen helpen, mijn dochter heeft, zeker de laatste tijd, nergens zin in, alles is teveel voor haar, dus ik zit ook even te denken hoe we dit zouden kunnen aanpakken. Ik denk toch eerst beginnen bij de orthopedagoog waar ze al loopt.
Wat vervelend, zijn ze niet vaker op de gang aan het werk? Bij ons op school is het gebruikelijk dat ze vanaf gr 3 ook in de gang zitten. Vanaf gr 4 mogen ze ook in de lerarenkamer zitten.
Ja in groepjes, maar dat ging 1,5 jaar terug niet goed, mijn dochter werd gepest. Tenminste, zo ervaarde ze dat, ik weet niet of je het echt pesten kan noemen. Ze zit nu boven tegen mijn man huilend te praten over school
Ze kan dat zeker wel ervaren als pesten ook al zien de andere dat niet. Wij hebben onze zoon ook regelmatig thuis huilend of boos omdat ze pesten. Zullen de kinderen misschien niet bewust doen maar constant uitdagen en knopjes duwen is toch echt pesten als het stelselmatig is. Als kinderen aan het lachen zijn en je dochter komt langs kan ze het zien als of het over haar gaat. Moeilijk in te schatten of ze dan echt pesten, het gevoel van haar veranderd niet. Ik voelde me ook altijd snel verschut staan, dacht dat mensen het over mij hadden en uit gingen lachen. Positief gezien is dat ik het gevoel van de ander heel goed kon verwoorden en mensen nog steeds naar me toe komen. Nu lijkt het heel negatief en dat is vervelend. (Wel begrijpelijk) Is het mogelijk om in gesprek te gaan met school? Een gesprek met interne begeleider als leerkracht.
Vind ik ook hoor, als iemand het als pesten ervaart is het dus pesten. Gesprek met school... ik weet even niet zo goed wat we moeten bespreken. Beetje een chaos in mijn hoofd en veel dingen kunnen we ook niet veranderen. Net had mijn dochter het er dus over dat ze met buiten spelen afspraken maken onderling, dan 'breekt' iemand die afspraak, mijn dochter zegt daar wat van, vervolgens heeft zij het dan gedaan en krijgt overal de schuld van. Maar ja, dit heb je overal, wat kan school hieraan doen? Dit is echt iets waar dochter mee moeten leren omgaan. Met de ib'er geen goede ervaringen, krijgen nooit terugkoppeling de eerste hulpvraag ging via haar maar ging dus absoluut niet soepel. Ik heb al eens over deze school gezegd, als je gemiddeld bent is het een perfecte school, val je er iets buiten, dan weten ze niet wat ze ermee moeten. Afspraken gaan alleen via Teams, ook niet ideaal nu. Maar ik weet dus ook niet wat we nu moeten bespreken.
Jullie zeggen testen, wat is het voordeel daarvan? Waarom niet los dingen aanpakken met de orthopedagoog?
Wat schrijft is herkenbaar helaas. Ze hebben in de klas ook een afspraak maar ze houden zich er niet aan. Kind over de flos, gaat het zelf " regelen" en hij zit in de problemen. Dingen op papier zetten waar je tegenaan loopt. Alleen andere wetem zich meestal beter te verwoorden en ook meteen terwijl ik altijd nig even tijd nodig heb. Gelukkig is mijn man daar wel beter in. Misschien eens kijken via een gezinscoach? Die is ons nu goed aan het helpen door dingen voor elkaar te krijgen op school.
Ik zou haar ook uitgebreid laten testen. Een kinderpsycholoog is echt wat anders dan een orthopedagoog. En daarnaast heb je centra waar kinderen multidisciplinair worden beoordeeld. Dan kijken er dus meerdere specialisten mee. Maar bedenk dat wat ze ook heeft (als het al een label heeft) ze zal leren hiermee om te gaan. De wereld past zich niet aan haar aan. Door middel van therapie kan ze beter inzicht krijgen in haarzelf en anderen. Ze kan anderen niet veranderen, alleen zichzelf. En op dit moment lijkt ze zich moeilijk in anderen te kunnen verplaatsen, erg rechtlijnig te denken (dat is niet de afspraak). Bij bijvoorbeeld autisme zoeken ze in therapie vaak de grens op om ervan te leren. Nu probeer jij alles aan haar aan te passen. Maar daar leert ze niet van en op andere plekken doen ze dat ook niet.
Aanpakken wordt lastig als je het probleem niet goed geanalyseerd hebt, symptoombestrijding zonder te zoeken naar onderliggend probleem. Dingen staan zelden los. Hier zijn alle 3 de kinderen (uitgebreid) onderzocht toen ze in meer/mindere mate vastliepen cq ongelukkig waren. En voor alle drie heeft het geleid tot meer inzicht, meer begrip, meer kennis en meer handvaten, zowel voor mijn middelste zonder diagnose als voor mijn oudste en jongste die wel diagnoses kregen. Voor de meeste diagnoses geldt vaak ook, hoe eerder je het weet, hoe beter dit voor het kind is omdat je beter snapt waarom je kind doet wat hij doet en je ook de aanpak passender kunt maken, verwachtingen kunt bijstellen. Ik ben zelf ook psychologisch onderzocht toen ik burn-out had, wat leidde tot meer zelfinzicht en meer tools om hier mee om te gaan. Mijn man is ook onderzocht toen hij vastliep, wat uiteindelijk leidde tot een diagnose (autisme), wat ook enorm veel inzicht en handvaten heeft opgeleverd. En ook verdriet. Hoe anders had zijn moeilijke jeugd eruit gezien als het toen al herkent was... Mijn kinderen zijn allemaal in 'teamverband' onderzocht overigens (bij zorginstelling). Dat betekent dat meerdere mensen verschillende delen van onderzoeken hebben gedaan (GZ-psycholoog, orthopedagoog, psychiater) en ook alle resultaten in de groep hebben besproken. Het rust daarbij dus niet op de observaties of conclusies van 1 persoon. Dat vind ik zelf altijd wel een prettig idee.
Wat bedoel je met dat ik alles aan haar probeer aan te passen? De plek in de klas inderdaad, dat heb ik gevraagd. Mijn dochter weigerde dus naast een bepaald kind te zitten. Nu heeft de juf vandaag gezegd dat ze toch wil kijken voor een plek achterin en nog even kijken naast wie dan. Verder probeer ik niets aan haar aan te passen dacht ik. Wij hebben haar ook uitgelegd dat mensen niet veranderen, maar dat zij moet leren omgaan met hoe anderen reageren. Vanochtend heeft mijn man een goed gesprek gehad met haar, en hij vroeg of hij haar op moest halen tussen de middag, ze zei dat ze vandaag juist graag wilde overblijven, zodat ze kon oefenen met zich minder aan te trekken van andere kinderen. Ik vond het zo knap van haar!
Ja dat klinkt wel goed dat testen op die manier. Hoe zijn jullie daar terecht gekomen? Ik vraag me af of ik het via de orthopedagoog kan regelen of zelf. Heb geen idee van de instanties hier. Ik weet wel dat ze bij de praktijk waar we lopen ook kinderpsychologen en GZ-psychologen hebben, dus die zouden dat ook op kunnen pakken?
Ze kan zich prima in anderen verplaatsen, juist heel goed, maar ze kan echt niet tegen onrecht of als mensen zich niet aan de regels houden. Dat frustreert haar dan echt enorm. Ik herken het wel, ik kan daar zelf ook moeilijk tegen. Wil je een leuk spel doen, lopen anderen het te verpesten. En volgens mijn dochter gaat het bijna elke pauze zo. Maar ja, die kinderen verander je niet, dus het is ermee om leren gaan of je eigen plan trekken.
Die insteek lijkt mij heel belangrijk. Dat ze leert zich af te sluiten van het gedrag van anderen en het negatieve effect op haar. Maar dat is natuurlijk erg moeilijk. Voor sommige volwassenen al, laat staan voor een kind. Zoals je zegt ze kan anderen niet veranderen. En onrecht bestaat en zal dat blijven doen (1 blik op het nieuws is genoeg). Als je daar veel last van hebt moet je leren hoe hiermee om te gaan.
Qua testen, het kan best wat van haar gedrag verklaren. Dat je weet waarom ze dingen op een gepaalde manier opvat of zo gevoelig is. Want die gevoeligheid is vaak onderdeel van iets anders.
Bij de ene heb ik verwijzing van schoolarts gevraagd, bij de andere bij huisarts. Ik heb wel specifiek gevraagd naar onderzoek naar autisme, omdat we daar aan dachten. Wij zijn toen bij de specialistische GGZ terecht gekomen, waarbij er dus ook altijd een psychiater meekijkt/meedenkt (noodzakelijk voor diagnoses zoals autisme en ADHD). Maar daar zit ook vaak een (aanzienlijke) wachtlijst aan verbonden. Tijdens intake vond er een screening plaats, daarna in team besproken en toen gericht aanvullend onderzoek. Dat was voor ene kind anders dan voor het andere. Je kunt ook beginnen bij een kinderpsycholoog en als deze aanwijzingen vindt voor een mogelijke psychiatrische stoornis dan zou hij/zij je moeten doorverwijzen om dit door psychiater bevestigd te krijgen.
De orthopedagoog gaf aan dat onderzoek zeker een optie is, kan bij hun, over 2 weken weer oudergesprek, dan gaan we het bespreken. Mijn dochter ging ook naar rots en water training, dat is van de gemeente uit en daar zijn we in het begin ook met gesprekken begonnen en die hebben ons doorverwezen naar de orthopedagoog. Mijn dochter trok het niet meer, orthopedagoog en dag later meteen uit school rots en water, de contactpersoon van rots en water belde mij en zei dat ze er beter mee kan stoppen en dat hij ook een doorverwijzing voor iets anders (bv psycholoog) kon geven als het nodig was, toen ik de praktijk waar we bij lopen noemde had hij wel zoiets van dat zit wel goed, maar we hebben van de week nog contact. Fijn om wat meer ondersteuning te krijgen, deze man ken ik niet heel goed maar hij had mijn dochter al snel door Ben benieuwd hoe het nu met mijn dochter zal gaan komende weken, ik heb het idee dat er een last van haar afgevallen is, ik had zelf niet door dat het teveel van haar vroeg.