En je hebt 2 kinderen die je nodig hebben? Wat doe je dan en wat kun je dan nog? Als je niet meer weet waar je wilskracht vandaan moet halen?
Geen zin meer door lichamelijke ziekte en niet te winnen strijd? Of geestelijke strijd? Bij dat tweede zou ik er alles aan doen om terug er voor hun te kunnen zijn. Opgeven is dan voor mij geen optie. Als je verteerd word door kanker en behandeling is onmogelijk dan zou ik er alles aan doen om ze goed achter te kunnen laten, afhankelijk van leeftijd ook eerlijk de uitleg geven en de laatste tijd zo intens mogelijk doorbrengen met pijnbestrijding en ZONDER experiment behandeling.
Mijn moeder leeft nog dankzij een experimentele behandeling, bijna 30 jaar later. Ze had een 20% kans. En het andere stukje over geestelijk en niet willen opgeven vind ik ook wat kort door de bocht.
Doorgaan.. probeer hulp te vinden. Van dag tot dag leven, ook al weet je niet meer hoe. Ik heb destijds geen hulp gezocht en had dat wel moeten doen. Maar nu jaren later heb ik nog wel eens dagen dat ik het echt niet meer zie zitten.
Dat het leven geen zin meer heeft is denk ik een gevoel dat je hebt? Juist het feit dat je twee kinderen hebt, maakt jou leven heel zinvol. Zij hebben jou nodig. En er zullen vast meer redenen zijn.
Dit klinkt ontzettend heftig en alarmerend. Ik zou heel snel hulp zoeken. Huisarts bellen! Heel veel sterkte. Je kids hebben je nog heel lang nodig!
Professionele hulpverlening zoeken, deze ook met beide handen aanpakken en alles maar dan ook alles doen om op te krabbelen voor mijn kind. Vallen, opstaan maar altijd doorgaan, desnoods nemen ze mij op maar ik heb hem op de wereld gezet,hij heeft mij nodig en ik hem. Neem iemand in vertrouwen, bel je huisarts en laat het balletje voor hulp rollen.
Hulp heb ik inmiddels gezocht. Verder kan ik niemand in vertrouwen nemen helaas. Vechten doe ik al lang maar weet even niet meer waar ik het vandaan moet halen en waar te beginnen. De kinderen zijn de reden dat ik opsta 's morgens, maar dit gevoel is hel.
Dat klinkt ernstig. Zo denk ik ook als ik een depressie heb. De kinderen zijn dan de belangrijkste motivatie om door te gaan want een depressie is een behoorlijke lijdensweg. Gelukkig hebben de hulpverleners altijd op tijd ingeschat als het echt niet ging en te gevaarlijk was en een opname de enige oplossing. ( Zo denken is geen geen keuze!!! en zet je niet zomaar uit je hoofd) Ik voel me altijd ook heel schuldig erover . Heb je al hulp. Zo niet bel je huisarts en geef aan wat je denkt. Sterkte.
Dat gevoel is verschrikkelijk! En als je dat niet zelf hebt ervaren is dat moeilijk voor te stellen. Weet niet zo goed wat te zeggen, probeer nog vol te houden tot je hulp hebt. Hoe zinloos/donker het ook voelt en ook al voel je het nu heel anders, voor je kinderen moet je volhouden.
Belangrijkste tip is om dan niet verder dan vandaag te kijken. Dat je wel opstaat voor de kinderen is al iets positiefs.
Precies! Je stelt hier deze vraag, je maakt je druk om je kinderen én je hebt hulp gevraagd, kijk eens wat je al hebt gedaan.
Ik zou Snel aan de bel trekken bij de HA en hulp zoeken. Je kinderen hebben wel hun mama nodig. Schrijf elke dag minimaal 1 ding op wat positief was en focus daarop. Een hele dikke knuffel voor jou.
Heb je ook contact met je huisarts? Hoe oud zijn je kinderen? Ik heb van dichtbij gezien hoeveel kracht kinderen kunnen geven om door te gaan en vooruit te komen, hou je hieraan vast. Je bent al heel goed bezig door hulp te zoeken en voor hun de dag te beginnen.
Wat goed dat je hulp hebt gezocht/gevraagd. Het moet een heel naar gevoel zijn om je zo rot te voelen. Het is voor mij gelukkig al lang geleden dat ik me zo ongelukkig heb gevoeld. Maar probeer me altijd vast te houden aan de gedachten dat er veel meer is om voor te leven dan voor te sterven. Probeer het mooie te zien in de kleine dingen en vooral in je kinderen Misschien dat kan je (als je dat wil) wat meer schrijven. Er zijn hier altijd genoeg mensen die willen helpen of meedenken. Ben je nog samen met je partner? Weet hij hoe je je voelt? Of is hij onderdeel van de oorzaak dat je je zo rot voelt?
Mijn moeder is dood omdat ze die 1% kans met experiment behandeling niet meer heeft gedaan? Nee zij koos na 6 jaar strijd, operatie, pijn en nog een schim van zichzelf om de laatste maanden niet kotsend door te brengen maar met zuurstof in een rolstoel er nog wat van te maken met het gezin. Trots op haar keuze kan ik nu zeggen toen (ik was 15) vond ik dat heel moeilijk maar doordat ze open eerlijk waren mijn beide ouders konden mijn zusje en ik er wel mee verder. Voor 20% had ze het wie weet nog wel gedaan.
Ik herken je gevoel helaas. Het is een eenzame strijd. Hier zak ik ook met professionele hulp steeds iets verder weg, tot het moment het niet meer verder gaat en het leven echt niets meer waard is en dan is het weer tijd voor opname. Sterkte! Blijf erover praten, dat is namelijk mijn valkuil.