Liefste mama's Ik heb 2 prachtige kinderen en ben 12w zwanger van de 3de. Mijn kinderen zijn mijn ALLES en zijn mijn ultieme geluk!! Nu ben ik zwanger van ons 3de kindje en ik voel niks..... Ik vind het vreselijk. Voel me erg schuldig en in de war. Die zwangerschap staat me tegen, ik voel me ook niet zwanger (buiten het ziek zijn dan) en kijk helaas ook nergens naar uit. Het interesseert me precies allemaal niet Wat moet ik toch doen? Ik vind dit zo akelig! Zijn er nog mama's die dit zo ervaren?
Ja hier helaas ook. Ik heb zelfs een paar keer aan abortus gedacht. Alles om dit gevoel van ziek zijn en ellendig voelen te stoppen. Terwijl dit kindje zo enorm gewenst is/was. Dus ik probeer mezelf voor te houden dat ik het kindje wel wil maar het ellendige gevoel (de HG) niet meer. Dat maakt dat ik de dagen doorkom. Maar een rotgevoel is het wel. Ik voel me tekortschieten als moeder en partner.
Hormonen inderdaad... heel rot, maar het komt echt vaker voor. Je mag er op vertrouwen dat het gevoel echt wel komt. Praat er vooral over... je hoeft je er niet voor te schamen en je schiet echt niet tekort. Je kunt er niets aan doen namelijk. Ik was de eerste weken ook behoorlijk ziek en herken dat dat een enorme stempel heeft. Echt overleven... en nu in het einde vd zwangerschap ervaar ik het soms weer; fysieke ongemak neemt de overhand tov liefde voelen voor het mannetje. Ik voel me er wel oké bij omdat ik begrijp wat er gaande is. Knuffel!
Heel herkenbaar. Ik heb dit tijdens mijn vorige 2 zwangerschappen heel sterk gehad, terwijl ik wel heel graag kinderen wilde. Het was zo sterk aanwezig, dat ik bij elke echo hoopte dat er iets met het kindje zou zijn, zodat ik niet meer zwanger hoefde te zijn en geen kind meer zou krijgen. Ik had een hekel aan mijn lijf dat veranderde, aan het beroerd voelen, de pijn in mijn bekken, slecht slapen... En ik vond iedereen om me heen die zo blij deed over mijn zwangerschap echt enorm vervelend omdat ik er zelf echt geen reet aan vond. Bij mijn oudste is het ook een postpartum depressie geworden, omdat ik na de bevalling helemaal niets voelde en ook helemaal niet voor een kind wilde zorgen. Daar voelde ik me toen zo schuldig over.. Uiteindelijk na een jaar begon ik op te krabbelen. Tijdens mijn tweede zwangerschap voelde ik me helaas hetzelfde, maar wist ik dat dat kon gebeuren en heb ik gelijk aan de bel getrokken. In de kraamtijd is er toen heel veel aandacht aan geschonken en toen heb ik een PPD weten te voorkomen en had ik wel snel fijne moedergevoelens bij mijn kindje. Nu ben ik zwanger van de derde en tot nu toe gaat het best redelijk. Af en toe voel ik wel wat van dezelfde gevoelens opkomen, maar ik laat ze er zijn. Mijn verstand weet dat ik geen slechte moeder ben, dat het puur de hormonen en de zwangerschap zijn die me deze gevoelens geven en dat ik écht wel van mijn kindje ga houden. Ik heb ook een ontzettend lieve verloskundige die ik 24/7 mag bellen als ik merk dat het minder goed gaat en die het ook heel serieus neemt en veel ruimte geeft om erover te praten. Helaas had ik, zeker bij de eerste, het idee dat ik de enige was. In mijn omgeving kende ik alleen maar blije zwangeren en bij de verloskundige zag ik ook alleen maar blije zwangeren. Hierdoor had ik het gevoel als ik er helemaal alleen voor stond en er was ook vaak weinig begrip voor hoe ik me voelde. Ik ben vrij open en eerlijk en dat schrok mensen af en toe ook wel af. Ondertussen weet ik dat ik niet de enige ben en heb ik mensen om me heen die me steunen en serieus nemen. Daardoor heb ik ook meer het vertrouwen dat het goed komt.
Ja ik ook als ik eerlijk moet zijn. Heb al 2 keer uitgeroepen dat ik hoopte dat het fout zou gaan. Ook al weet ik diep vanbinnen dat ik dat niet zou willen. Maar op dat moment is het gevoel sterker dan mijn verstand. Aanstaande maandag heb ik mijn echo en NIPT test en weten we als het een jongen of meisje is. Geen zin in de echo en het resultaat interesseert me niet. Als ze me vragen naar de baby heb ik er niks op te zeggen eig.... soms een stomme opmerking misschien. Zo raar allemaal want er is niets in de wereld dat me gelukkiger maakt dan mijn kindjes !!!
Daar heb ik wel een beetje schrik voor ja. Ik heb al verschillende keren een oproep naar het ziekenhuis gedaan om eens met de psychiater te mogen praten maar ze hebben geen tijd psychiaters hun agenda's zitten vol...
Oh wat jammer! Ja die ongemakken kunnen je erg naar beneden halen .... Mijn man begrijpt niet goed dat ik elke dag mij door de dag heen sleur en dat ik er niet van kan genieten tot nu toe.. maar dat maakt het idd moeilijk om met een fijn gevoel naar die zwangerschap te kijken natuurlijk... wanneer is je uitgerekende datum?
Wat aangrijpend zeg! En heel moeilijk lijkt me ook! Ja dan mag ik eigenlijk niet klagen als ik jouw verhaal lees. Ik moet zeggen dat het wel het geluk heb gehad dat de vorige 2 zwangerschappen wel relatief fijn waren en dat ik daar wel aangename gevoelens ervaren heb. En een PND lijkt me erg beangstigend. En inderdaad, ik ken veel dames op dit moment die in verwachting zijn en ik ken een dame die droomt van een zwangerschap, haar kindje op 20w heeft moeten afgeven en nooit natuurlijk een gezond kindje op de wereld kan zetten en dat breekt echt waar mijn hart. En dan voel ik me zo een lelijk mens dat ik dat wel kan en er dan ook nog eens niet blij mee ben. Als mijn moeder vraagt hoe het gaat met het kindje antwoord ik altijd dat het me niks uitmaakt en dat we wel zullen zien en als we voorbij het ziekenhuis rijden baal ik al als een stekker dat het over een half jaartje al zover is... Wil geen babyspulletjes kopen, echo's interesseren me niet en toen ik het hartje voor het eerst hoorde kloppen begon ik te janken maar niet omdat ik het mooi vond, maar omdat ik besefte dat het levend was ik weet het dit klinkt afschuwelijk. Ik vind het wel enorm fijn om jullie reacties te lezen!! Je voelt je idd behoorlijk alleen.... En mijn kindje verdient ook een goede moeder en niet eentje die niet eens blij is met zijn/haar komst... Heel moeilijk allemaal.....
Lotgenoot hier. Tot 24 weken spugen. Veel stress mee gemaakt met de hele zwangerschap (termijn echo niet goed 20.weken echo niet goed ) Ik was in het begin echt mezelf niet en heb er ook echt een paar keer bij nagedacht dat als ik het weg zou laten halen dat ik me beter zou voelen. Rationeel wist ik dat t geen oplossing zou zijn en daardoor toch "doorgezet". Heb laat pas aan andere verteld dat ik zwanger was omdat ik ook geen zin had in de vragen of gesprekken erover. Uiteindelijk aan de bel getrokken en bij de pop poli terecht gekomen. Dat heeft me enorm geholpen er beter over na te denken ipv hormonen/angst de overhand te laten nemen. Pas vanaf week 30 kon ik er een beetje van "genieten" (wat ik overigens het ergste vind wat mensen kunnen zeggen over een zwangerschap) Ik voelde de baby ook pas echt regelmatig vanaf week 24 , vanaf dat moment had ik vrede met de situatie. Nee ik stond nog steeds niet te springen en de moodswings waren er nog steeds maar ik kon het beter relativeren. Nu krijg ik soms weer rare moeilijke gedachten (bang dood te gaan bij de bevalling , bang dat ik niks voel bij de baby als hij er is ) In mijn bevallingsgroepje hebben ze me altijd gesteund en opbeurend weten te zijn naar me als ik weer wat te mopperen had. Ik raad je dan ook met klem aan een doorverwijzing te vragen van de pop poli. En zoek een plek/persoon waar je je gedachte kwijt kan. Ik heb veel baat bij t zwangere groepje van mijn uitgerekende datum.hier. Deze meiden hebben me echt wel geholpen wanneer ik weer eens wat te zeuren had. Ik snap dat je niet tegen iedereen kan zeggen dat je liever wil dat de zwangerschap vanzelf afbreekt ipv doorzet. (dat heb ik vaak genoeg gehoopt namelijk) Maar ben heel selectief geweest met wie ik dit kon vertellen want onbegrip is t laatste waar je op zit te wachten. Wat 1 van de meiden uit mijn groepje zei heeft me de zwangerschap wel door geholpen : denk niet ik moet nog zo lang hoe hou ik dit vol maar denk na elke dag weer een dag voorbij die niet meer terug komt. Heel simpel zinnetje maar zo ben ik mijn zwangerschap door gegaan en t heeft me wel geholpen. Dikke knuffel en hoop dat je wat aan mijn advies hebt.
Ja ik begrijp dat het voor je man ook lastig is, hij is niet zwanger en voel niet wat jij voelt. Moeilijk om je daarin te verplaatsen denk ik. Wellicht helpt het om het er toch veel met hem over te hebben, zodat hij zich beter realiseert wat er allemaal in je om gaat en bij je gebeurt. Je kan het ook zeker met je verloskundige bespreken, met je man er bij bijvoorbeeld, zodat zij hem ook meer toelichting kan geven. Ze zijn er ongetwijfeld bekend mee. Ik ben over 2 weken uitgerekend Ik heb het niet zo intens nu hoor, de eerste maanden had ik het een stuk sterker. Al kon ik het toen wel al sterk relateren aan het ziek voelen, en wist ik verstandelijk dat ik dat te overleven had en het daarna echt beter zou worden. Maar ik heb ook iemand in mijn directe omgeving die een postnatale depressie had, soms kan het echt lang in je greep houden. Zij wordt bij de tweede zwangerschap ook intensief begeleid in het ziekenhuis, waardoor ze zich wel gesterkt voelt.