ik heb een discussie in mijn omgeving omtrent het laten huilen van je baby. Ons kleintje deed het de eerste 2 weken voorbeeldig met naar bed gaan. Nu echter zet hij het op een huilen als hij erin ligt. Ik kan daar niet tegen, mijn gevoel zegt dat ik hem meteen moet helpen/troosten en zonder huilen in bed moet kunnen leggen. Nu beginnen mensen om mij heen te zeggen dat ik hem toch echt even moet laten huilen. Ik vind het moeilijk want aan de ene kant ben ik bang dat ik hem oververmoeid maak aan de andere kant voelt het niet goed hem te laten huilen in bed. Vind hem daar gewoon nog te jong voor. Wat is jullie mening/ ervaring ?
Ik vind het ook altijd een dilemma waar je tussen zit. De ene kant is: je wil ze niet te lang laten huilen. En je moet ze ook niet helemaal overstuur laten huilen.. De andere kant is: een kindje moet ook leren wennen aan het alleen zijn. En even huilen kan op zich geen kwaad. Ze moeten ook de kans krijgen om zelf in slaap te leren vallen. En als je er dan gelijk bij elke kik naast staat onderbreek je dat proces. Het huilen van een baby is ook het verwerken van alle prikkels en indrukken.. Ik weet niet of het je eerste baby is... Ik werd zelf bij de eerste vreselijk onzeker als hij huilde. Terwijl hij helemaal niet veel huilde. Toen zei de kraamverzorgster nog tegen me dat het eigenlijk heel normaal is als een baby even huilt. Wij ervaren dat vaak als 'ongewenst' gedrag en vinden het niet prettig. Maar voor een baby is het het enigste wat hij kan. Met de 2e en later de 3e baby was ik veel relaxter wat het huilen betreft. Ze huilden allemaal wel even bij het naar bed gaan..
Ik denk dat je daar voor jezelf een balans in moet vinden die prettig voelt. En als dat is dat je meteen gaat kijken en troosten, is daar niks mis mee. Als je het een paar minuutjes wil aankijken, is dat ook ok. Hier ging ik zsm troosten wel, maar dat betekende niet altijd direct - zeker bij de jongste was ik soms net bezig met de oudste en dan moest ze toch echt even wachten... Mijn oudste huilde zo 15 uur per dag (met uitschieters naar 4 uurtjes slaap ‘s nachts en de rest huilen, huilen, huilen) de eerste weken. Haar huil was hard en heel intens, geen ‘jammerend huiltje’ ofzo, echt volledig overstuur. In het begin dus uren en uren aan het troosten geweest, maar ik was zelf ernstig ziek en het brak me op - ik heb haar wel eens brullend in haar bed gelegd en ben dan bv snel gaan douchen. Het ging anders niet, ik hield het huilen niet vol continu. (We liepen ook bij de kinderarts en het werd wel minder na wat voedingsaanpassingen, maar grofweg de eerste 10 maanden heeft ze heel heel veel gehuild.) Mijn jongste heeft nooit zo hard gebruld, wel gehuild, maar veel minder paniekerig. Daarom voelde het ook ok om haar soms even te laten mopperen als ze bv wakker werd, en vaak viel ze binnen 5 minuten weer in slaap. Bij beiden mijn gevoel gevolgd, en met allebei gaat het nu prima - heeeel verschillende karakters wel
Ik zou mijn kind nooit (zo jong) laten huilen. Hier zelfde verhaal met mensen die zeggen dat het beter is maar mijn gevoel zei van niet. Heb het dan ook niet gedaan. Zeker als ze zo jong zijn is het lastig voor een ouder om te plaatsen wat er aan de hand is (denk aan angst of gewoonweg behoefte aan geborgenheid). Mijn kindje is dan ook een súper tevreden babytje en ik heb zelf het idee, kan natuurlijk helemaal niet kloppen, dat dat komt doordat wij altijd direct hebben gereageerd op haar behoefte. Bedenk ook.. meeste vervelende dingen zijn ook maar een fase. Als je kind straks 2 is kan je prima uitleggen dat in bed slapen belangrijk is etc. Maar voor nu zou ik zelf lekker doen wat goed voelt voor jou en je kindje!
Ben je mal. Zo'n baby hoef je echt niet te laten huilen hoor Ik heb al drie babys gehad en vierde onderweg en heb ze nooit op die leeftijd laten huilen. gewoon lekker vastpakken en even in slaap wiegen of troosten. Later kun je ze goede slaapmanieren aanleren
Och nee joh, natuurlijk niet. Vooral niet zo'n kleintje. Een baby van een paar weken oud leeft nog puur op instinct. Hij weet nog niet eens dat hij een individu is. Laat staan dat jij hem iets wil duidelijk maken/leren.
Een kleintje van 2 weken hou je gewoon bij je als hij niet alleen in bed wil. Natuurlijk laat je die niet huilen.
Je moet doen waar jij je goed bij voelt. Ik heb mn kindjes nooit laten huilen. Zorgde ook wel voor wat opgetrokken wenkbrauwen in mn omgeving, maar mijn kindjes dus mijn opvoeding. Soms vinden mensen het lastig om mee om te gaan, omdat het niet is hoe zij het deden en daardoor als een soort kritiek op hun manier van opvoeden kan voelen. Maar voor mij voelt het gewoon heel onnatuurlijk om mn huilende baby niet te troosten. 9 maanden is hij/zij constant bij je geweest en dan moet ie het zo opeens alleen gaan doen terwijl ze niets kunnen. Ze zijn nog zo klein en kwetsbaar. Ik moet wel zeggen dat ik wel een klein beetje alternatief in de opvoeding ben. Zo slapen we ook samen (de oudste van 6 wil niet meer perse, die van bijna 4 kruipt nog wel geregeld bij ons in bed. En vaak kruipen ze bij elkaar), krijgen mn kindertjes best lang borstvoeding (>jaar), draag ik ze veel enz. Ik geloof gewoon niet dat je een kindje op die leeftijd kan verwennen en dat baby’s manipulatief kunnen zijn. En zeg nou zelf, wij slapen toch ook veel fijner met iemand waar we van houden dicht naast ons dan alleen in je bed... Maar doe wat voor jou goed voelt en waar jij achter kunt staan.
Het is niet mijn eerste maar wel weer even geleden. Wat is dan de oorzaak van het huilen vraag ik me af.... Prikkels schrijf jij.. dan kun je niet veel meer voor m doen als een keer troosten ? Gisteren bleef hij huilen ook als ik het even aan keek, uiteindelijk heeft hij dus niet genoeg geslapen. Als ik hem bij mij in bed neem dan is hij wel stil
Soms hebben die kleintjes aan het eind van de dag een huiluurtje. Dit is gewoon het verwerken van prikkels, hier is weinig tegen te doen. Soms helpt afleiding om even naar buiten te gaan of heerlijk te knuffelen. Zo klein hebben ze nog zo veel behoefte aan mama, dat is ook helemaal niet erg. Hier mag je best aan toegeven.
Ik zag laatst een filmpje en dat was mooi. Dat ging over baby’s en hun need om vastgehouden te worden, zich geborgen te voelen. De enige manier hoe zij die need kunnen uiten is te huilen als ze alleen worden neergelegd. Met deze jonge leeftijd heb ik ze nooit laten huilen, maar heerlijk vastgehouden. Maar ieder heeft zijn eigen aanpak. Overigens heeft mijn jongste veeeeeeel gehuild, maar ik heb hem nooit laten huilen zonder hem vast te houden.
De eerste 6 maanden heb ik S steeds bij mij genomen als hij huilde. Daarna pas ben ik pas begonnen met hem even te laten huilen. Nu weent hij soms nog als ik hem in bed leg, maar na 5 min is het voorbij. Als het langer duurt dan weet ik dat er iets is en ga ik hem nog even vasthouden. Maar ik ga zijn kamer niet weer uit met hem. Er staat een fauteuil zodat ik me daar met hem kan neerzetten.
Je baby is 2 weken oud? Dan zeker niet laten huilen! Dat is imo gewoon zielig. Ga er vanuit dat je baby de eerste 6 maanden slecht zal slapen en 'veel' zal huilen (veel is relatief natuurlijk; ik vind een uur huilen op een dag al veel, anderen vinden 4 uur pas veel). Het huilen ligt niet aan het feit dat je hem niet laat huilen, maar omdat het een klein babytje is die niet ons ritme volgt en huilen het enige is wat hij kan. Dat is heel normaal en heel gezond. Hij gaat vanzelf langer slapen, makkelijker slapen, zichzelf kunnen troosten, zichzelf kunnen bezighouden. Nu moet jij dat allemaal voor hem doen. Je hoeft hem niet te leren slapen of zichzelf leren bezig te houden, dat gaat allemaal vanzelf Je maakt hem niet oververmoeid. Veel babytjes doen hazenslaapjes. Dat betekent dat hij slaapjes doet van een half uur, 3 kwartier, of een uur. De eerste periode kunnen ze dat ook 's nachts doen. Dat is echt heel vermoeiend, maar het hoort erbij. Daarom is rust belangrijk voor een klein babytje. Dat het kan slapen wanneer hij het nodig heeft want zijn slaapjes zijn kort en vaak. Mijn advies is om je baby daarin te volgen. Volg je instinct
Ik ben in principe van troosten en niet op zo'n jonge leeftijd "hard" laten worden, want zoals gezegd doen jonge baby's alles op instinct en heeft het niks met "te veel aandacht vragen" te maken. Maar. Ons zoontje huilde vaak bij het naar bed brengen en wij hebben álles geprobeerd - wiegen, kinderwagen, voeden, praten, stil bij hem blijven etc etc en hij werd er alleen maar onrustiger van! Dan ging zijn huiltje over op paniekhuil en waren we nog veeeel verder van huis. Oftewel: niets hielp. Dus we lieten hem altijd max 10 minuten huilen (en dat is moeilijk hoor...) en dan was hij altijd ingeslapen. Verder superblije en uitgeruste baby! Nu een blije, nooit huilende peuter. Ik weet het niet meer precies, maar volgens mij was dit huilen wel toen hij ietsje ouder was. Maar goed, als niks werkt of het juist erger maakt, dan maar ("even") huilen... (Ik hoop dat baby 2 zich gewoon laat troosten, lijkt me zoooo veel fijner!!)
Nee nooit! En vooral niet zo klein. Ze zijn net op deze grote wereld. Ze hebben nog geborgenheid nodig, lekker bij mama in de buurt in slaap vallen of met hulp van mama in slaap vallen. De jongste heeft tot een week of 10/12 voornamelijk alleen op de arm/borst geslapen of in de box. Vanaf 3 maanden begonnen op eigen kamer en dan bleef ik bij hem tot hij zelf in slaap viel of wiegde hem in slaap en legde hem dan in bedje, vervolgens bleef ik nog even een min of 10 bij hem in de kamer. Vanaf een maand of 5/6 kon ik hem zo naar bed brengen en viel hij zelfstandig in slaap. Soms jengelde hij nog wel eens, maar bij echt huilen liep ik direct naar boven. Ik bleef wel op zijn kamertje of onze kamer om hem rustig in slaap te krijgen.
Misschien wordt ik nu door iedereen uitgescholden, maar wij hebben het wel gedaan... niet met twee weken, maar wel rond de 11 weken. We waren helemaal uitgeput, ons mannetje huilde op een gegeven moment 16 uur per dag. Hij was net een week opgenomen geweest in het ziekenhuis om zoveel mogelijk lichamelijke ongemakken weg te nemen. En daarna zijn we op advies van het ziekenhuis begonnen met slaaptraining. Ons zoontje werd namelijk ook helemaal niet drastisch als we hem ging troosten, hij werd eigenlijk nooit rustig.hij had duidelijk behoefte aan structuur en rust. En dat kreeg hij niet als wij hem steeds aan het wiegen waren, hij sliep dan hij 2 weken was sliep hij dan overigens wel). Uiteindelijk hebben we hem steeds 10 min ‘moeten’ laten huilen en daarna hem proberen te troosten. Dit dan max 3 keer, als het dan nog niet lukte dan een flesje. Maar gelukkig sliep hij altijd na Max 3 keer. Het was super zwaar en ik voelde mij heel schuldig. Maar ons zoontje werd ook extra geprikkeld doordat we steeds wat anders probeerden met troosten. Hij had duidelijkheid nodig, slapen=slapen. En uiteindelijk sliep hij daardoor vrij snel heel goed en kan hij zichzelf troosten en weet hij dat zijn bed slapen betekend. Ik kan wel zeggen dat hij nu de beste slaper is. En ook altijd erg vrolijk in zijn bedje. Hij huilt nooit meer in zijn bedje. Hij is nu bijna 14 maanden en is sinds februari niet meer wakker geworden snachts. Nou kan ik natuurlijk nooit bewijzen dat het door de slaaptraining komt. Maar ik denk wel dat je moet doen waar je je goed bij voelt. Wij merkten dat ons zoontje even alle prikkels kwijt moest als hij naar bed ging, en dat deed hij door te huilen, hij kan er nog niet over praten. Daarna was hij opgelucht en ging hij slapen. Maar ik heb wel gemerkt dat elk kind een andere behoefte heeft. Die van mijn zus had juist behoefte aan geborgenheid. Die kon/kan zo in slaap gewiegd worden en die werd ook echt niet stil als je hem even niet huilen. dus volg vooral je gevoel en bedenk wat jouw kindje nodig heeft. En op dit moment is dat misschien telkens troosten, 2 weken is wel echt nog heel jong. Maar misschien heeft hij over een paar weken wat anders nodig. Volg je gevoel. Er is geen goed of fout.
Volgens wat ik ooit heb gelezen kan je het eerst half jaar niks aanwennen/verwennen. Ik liet mijn dochter vaak naast mij of in de box slapen of bij mij. Aankleedkussenhoes over het voedingskussen als ze in de box of bank sliep. Ze zijn maar 1 klein. Ik mis dat kleine baby lijfje dat zo lekker bij je kan liggen slapen.
Wij hebben hem op een geven momend wel laten huilen. Hij had verborgen reflux en hij huilde of hij sliep, liep uren met hem rond. Als ik naar de wc ging, aankleden etc kon ik hem echt niet dragen en lag hij in zijn bed. Omdat we hem maanden omhoog moesten houden na de fles kon hij niet zonder ons in slaap vallen omdat hij na 30 min pas in bed gelegd kon worden. We legde hem neer en lieten hem kort huilen en dat voerde we langzaam op. Was niet leuk maar hielp wel. Kreeg langzaam mijn slaap weer terug. (Sliep de eerste weken 4 uur per nacht verdeeld over de nacht)