Zij hebben dat recht! Om hun eigen situatie te vergelijken met de situatie toen. Zij vergelijken niet de aanpak van de dingen toen met de aanpak van de crisis nu!
Mijn zoon zei onlangs ook tegen mijn moeder: "oma dit is toch wel een beetje onze oorlog". En daarin geef ik hem gelijk. Angst voor je gezondheid en die van de mensen/vrienden die je graag ziet, het wegvallen van veel alledaagse dingen, weinig perspectief, ... De emoties van deze situatie zijn vergelijkbaar met die van een 'oorlogssituatie' voor sommigenen, maar dit is iets anders dan zeggen dat de aanpak van de crisis op een dictatuur lijkt en dat de aanpak lijkt op die van Hitler en de zijnen. Maar TO bedoelde het ook niet zo, dus laten we van hier uit allemaal naar het topic gaan om elkaar te steunen en te motiveren in 'onze oorlog'!
Mijn opa is Belgisch oud-strijder en vind het dan weer niet vergelijkbaar. Ik hoor al heel mijn leven zijn verhalen en ik twijfel er geen seconde aan dat het niet te vergelijken is.
Ik las laatst ook iets over een vrouw die een concentratiekamp heeft overleefd. Ook zij vond het niet te vergelijken met oorlog.
Ja voor oud-strijders of overlevers van een concentratiekamp kan ik mij dit goed voorstellen. Dan is het niet te vergelijken met de ellende die zij hebben meegemaakt. Maar als je denkt aan de 'gewone' jeugd/mensen van toen, dan kan ik me voorstellen dat de jeugd/de mensen van nu zich zo wel eens voelen (al is het dan in het klein misschien).
En ook gewoon te zien waar je woonde zeker en hoe je echt met de oorlog te maken had. Waar mijn grootvader zijn ouderlijk huis stond zijn er massaal veel bombardementen geweest. Er zijn toen heel veel doden gevallen doordat de bom die de brug over het water moest laten ontploffen terecht is gekomen in het dorp waar ze woonden. Verhalen van doden zien, verwoeste huizen, vrienden en familie die op de trein gezet werden en waarmee je op geen enkele manier contact had en ook niet wist of je hen ging terug zien, weken van huis, moeten vluchten met kleine kinderen, niet weten wat je zal aantreffen bij terug komst.
Mijn opa mocht zijn mening die in een krant stond niet verspreiden. Alleen media die de Duitsers toestonden werd geaccepteerd. Sterker nog met zijn krant liep hij ook het risico om opgepakt te worden. Klinkt een beetje zoals de Nederlandse regering nu met social media wil doen, tegen geluiden over het vaccin verwijderen. Even voor de duidelijkheid, mijn opa zat dus in het verzet en dit gaat om Ons Volk en het Oranje-bulletin.
Dit stuit mij ook zeer zeker tegen het borst... zodra er een tegen geluid is worden de monden gelijk gesnoerd en dat vind ik echt niet kunnen. Ook als je geen vaccin wilt nemen... wordt je gelijk aan banden gelegd..
Ik kan me helemaal je gevoel begrijpen. Burn out is a bitch. Het voelt of alles en iedereen tegen je is. En ook de rest. Je mag best klagen van mij hoor. Was het @tuc die zei dat dat niet meer mocht? Velen van ons zitten in lastige situaties of zijn het gewoon moe. Klagen lucht op. En is ook goed. Waar ik alleen slecht tegen kan is de vergelijking met dictaturen en onderdrukking. Want dat is het gewoon niet. Dus daar reageer ik dan weer lekker fel op (lucht mij dan weer op ) Maar voor alle klagers. Gooi je onvrede eruit. Maar kijk daarna ook weer verder naar wat wel kan. En wat wel nog leuk is. Of wie je kan helpen wat vrolijkheid te vinden. Juist dat is nu belangrijker dan ooit.
Het grote verschil is natuurlijk dat voor de gewone man van toen op een gegeven moment het wc papier wel op was
Als het echt vergelijkbaar was dan stond nu de geheime politie bij jou voor de deur om je op te pakken, martelen en vermoorden.
Precies andersom. Als je hem wel neemt krijg je weer meer vrijheid. Net zolang tot voldoende mensen hem hebben en iedereen weer alles kan.
Sorry ik neem hem niet... zo snel een vaccin de grond uit stampen.. en dan mag je ze niet aanklagen mocht je in de toekomst er ziek van worden. Nee ik bedank.
Nou dat ben ik wel met je eens. Mijn oma vertelde ook vaak verhalen en jeetje, dan leef ik echt 100x liever nu hoor.
Maar toen hadden ze wel nog kranten om te gebruiken. Met die digitale media tegenwoordig is dat moeilijker...
Mijn oma was een gewone jonge vrouw, haar woonplaats is gebombardeerd. Ze at bloembollen, fietste 40km op een fiets met houten banden, om haar sieraden te ruilen voor eten voor kinderen. Ze is een van haar kinderen vlak na de oorlog verloren. Geen ernstige ziekte, maar gewoon te verzwakt. Dat kun je toch in de verste verte niet vergelijken met nu? Mijn opa was er niet, die moest in een fabriek werken, hij heeft nooit over willen praten, dus dat zal ook wel niet te aangenaam zijn geweest.
Prima ze doen maar. Ik neem geen vaccinatie en mijn gezin ook niet. Ze testen de rommel maar fijn op andere.
Eens. Mijn opa heeft als krijgsgevangene in een jappenkamp gezeten. Hij heeft er nooit over verteld. Ja 1 keer. We hadden een heel indringende film gezien over zo'n kamp. Opa zei: leuke film. Maar lijkt er niks op. Maar goed. Dat is wel andere koek dan in oorlogstijd thuis zitten met je gezin. Én dat is weer andere koek dan nu thuis zitten met je gezin. Als ik mag kiezen dan weet ik het wel.