Hallo dames, Als eerst mijn excuus voor mijn taal/spel fouten. Ik heb er heel lang erover nagedacht of ik het moet delen, advies vragen. Maar dat is zelfs te veel voor mij. Ik heb letterlijk geen zin meer in iets doen. Ik ben geen doener. Ben altijd een denker geweest. Altijd gevoelig. Ik ben geboren en getogen in Rotterdam. Daarna heb ik mijn man leren kenne. nu 9.5 jaar getrouwd en we wonen in Amsterdam. Ik heb me nooit thuis gevoeld hier. Geen vrienden, omgeving of familie. Als snel wilde ik een kind, was net 1 jaar getrouwd nog. Nog in mijn zwangerschap voelde ik mij depressief. Ik voelde me eenzaam hier. Mijn man zei dat het goed zou komen als mijn dochter geboren werd. Ik zou het snel vergeten volgens hem. Ik werk zelf in de kinderopvang dus toen ben ik tijdje gestopt nadat ik zwanger was. Uiteindelijk een snelle bevalling gehad maar daarna ging het een tijdje niet goed (urine in blaas overgebleven, katheters etc) Mijn dochter was mijn alles. Het ging redelijk met mij. Ik wilde toch voor een tweede gaan. Ik was snel weer zwanger. Goede zwangerschap en hele snelle bevalling weer. Mijn dochter was toen 3,5 jaar. Na een half jaar zou ze beginnen met school. Alles ging prima. Daarna begon het heen en weer gaan naar school met een baby. School ligt buiten ons wijk. 15 min lopen. Nu nog steeds loop ik naar school met ze. Dochter bijna 8 jaar en zoontje 4,5 jaar. Hij gaat nu ook naar school. Fiets heb ik een tijdje niet gedaan omdat ik niet durfde om 2 kinderen te dragen. Nadat dochter zelf kon fietsen heb ik een nieuwe fiets gekocht met een stoeltje. Ik kan wel fietsen (jaren niet gefietst maar ja) ik durf geen stap te nemen.. Ik heb al 13 jaar een rijbewijs. Maar letterlijk nooit gereden. Dat durf ik ook niet. Ik haat me zelf. Al jaren vind ik het niet eens zielig voor mijzelf maar voor de kinderen.. maar met dat zit ik er al jaren ook mee. Dit is niet eens de enige probleem voor mij. Na 9,5 jaar voel ik me nog steeds niet thuis hier. Ik zo zogenaamd vrienden maken etc. Heb bijna geen vriendinnen hier. Geen buren die ik elke dag spreek. Mijn ouders wonen dus in Rotterdam. Die hebben nooit kunnen oppassen wat ik jaren nodig had. Schoonouders blijven niet altijd in Nederland. Ik ben vaak begonnen met werken en dan weer stoppen. Na zwangerschap van mijn zoontje had ik me ziekgemeld bij uwv. Ik ben pas begonnen met werken wanneer mijn zoontje 2,5 jaar was. ik had werk gevonden bij een Kdv naast de school van de kinderen. Zoontje is een jaar naar de kdv geweest waar ik ook werkte. Afgelopen augustus is hij ook begonnen met school en bos. Ik werk nu bijna 2 jaar daar. Heb binnen 11 maanden een vast contract gekregen. En het is pal naast school van de kinderen.. wanneer moet ik werken hop kinderen naar school en binnen 1-2 min ben ik op mijn werk.. Het is dus wel een klein afstand van huis.. ik ben er wel aan gewend nu hoor. Ook al ben ik degene die de kinderen naar school moet brengen. Daarom begin ik om 09:00 uur maar dan moet ik wel tot 18:30 werken.. papa haalt ze op van de bso. Ik weet niet waarom ik dit allemaal vertel. Maar wil mijn hart luchten. We wonen nog steeds in hetzelfde huis. Sociale huurwoning. Oud huis. Wel een kindvriendelijke rustige buurt. Maar ik vond het nooit leuk. Beneden buurman heeft last van ons. Tja ik heb kinderen en hij woont alleen. Ik heb nu eindelijk een vast contract en dacht we kunnen een huis kopen. Maar het gaat zo minder met mij. Ik ben zelf het probleem. Ik weet het niet. Nadat zoontje geboren is hebben wij geen gemeenschap gehad. Misschien heel zelden. Reden? Weet ik niet. Ik wil geen pil slikken. Dan maar een spiraal maar elke keer bang om te gaan. Maar niet alleen dat. Al jaren nu heb ik geen libido. Geen behoefte. Mijn man overigens wel, altijd. Ik ben altijd bijna chagrijnig tegenover de kinderen en hem. Ik heb geen geduld meer. Maar kwa opvoeding denk ik ook dat ik het verpest heb. (Mijn collega zegt je bent nooit laat met opvoeden) kinderen al vanaf ze opstaan steeds in discussie over dingen. Echt bekvechten.. tot we op school zijn. Vandaag onderweg ook al, we kwamen bijna te laat. Ze zijn allebei kinderen maar soms zie ik me dochter als een volwassen merk ik. Ik verwacht teveel van haar. Zoontje is ook Een pittige. Ik kan het soms gewoon niet aan. Ik spring van de ene onderwerp naar de andere sorry. Maar ik zit zo vol al jaren. Het zijn grote problemen. Ik heb gelukkig niks heftigs meegemaakt maar ik ben een mens. Ik stress om alles. Ik hoor heel vaak dat ik voor niks stres. Je hebt een goede man, 2 gezonde kinderen, wat wil je nou? Maar nee niemand begrijpt mij dus. Ik ga met stres naar werk. Kinderen dus onderweg bijna altijd geruzie. Ik kom aan en begin weer te lachen. Alsof er helemaal niks is gebeurd. Dat moet ook helaas idd maar dan zit ik daar wel in mijn hoofd te stressen om alles. Het is mijn houding geworden., op werk kinderen, thuis kinderen.. moeilijk.... doordeweeks is er niks aan de hand volgens mijn man ook. Ik probeer mee te leven met het leven. Kinderen naar school, ophalen, koken.. werken etc. Maar weekend.. ik kom mijn bed niet uit. Ik wil niks doen, nergens heen. Niks eten.. ik eet al maanden al onregelmatig. Ontbijt niet maar koffie koek. Avondeten eet ik niet mee. Ongezond onregelmatig dus,, aangekomen.. ik heb een trage schildklier. 2 maanden geleden achter gekomen dat ik weer een vit D tekort had. Ijzer tekort. Bloedarmoede etc.. daarom voelde ik me waarschijnlijk heeeel moe. Ik heb zelfs geen zin meer om mijn medicijnen in te slikken. Doe ik al weken weer niet. Elk weekend geruzie met mijn man. Discussie om alles. Ik wil weg hier. Ik wil verhuizen.. Ik wilde altijd terug naar Rotterdam.. maar hij wilde niet. Na jaren toch een beetje overgehaald. Hij ziet dat het hier niet kan. Nu zegt hij, Corona periode geen tijd om huis te kopen. Altijd een ander reden, ik zeg dat ik klaar mee ben,, hij wordt in mei 35 jaar. Dus ik zei, ik geef je de tijd. Dan hoeven we misschien geen overdrachtsbelasting etc te betalen. Hij doet dingen en denkt gewoon niet na. Achteraf soms spijt maar hij accepteert het niet. Hij wilde een kleine lening aanvragen om een schade auto te kopen, maken en verkopen.. hij heeft er verstand van (werk) Maar ging dus niet door. Hij heeft met een deel van de lening een motor gekocht voor zichzelf. Nu neemt hij ook rijlessen. Door dat lening krijgen we minder hypotheek lening. Ik ben niet van plan om mijn spaargeld aan dat lening te geven,, ik ben zo boos geworden. Ik weet niet eens aan wat ik moet denken.. vorige week toen ik naar huis liep dacht ik: ben ik wel gelukkig. Waarom kan ik niet gelukkig zijn. Heeft het Met mij te maken? Hij is een hele lieve man. Hij deed en doet nog steeds letterlijk alles voor mij en de kinderen.. alleen hij is laks met alles. Met zijn leven.. geen stap nemen om iets. Als ik naar huis kom val ik weer weg. Muren komen op me af. Geen zin in huishouden of koken in dit huis. Vorige week ben ik naar mijn ouders gegaan Met de trein zonder de kinderen. Hadik even rust maar zondag avond weer terug in de trein voelde ik alsof ik geen zij had om naar huis te komen.
dames ik kan nog zo doorgaan, ik weet niet of ik overdrijf. Of ik mij aanstel. Ik heb mijn eigen problemen in mijn hoofd. Ook al denken sommigen wat voor problemen heb jij? ik ben al naar de psycholoog gegaan. Ze vroeg of ik verder wilde gaan na januari. Het voelt alsof ik niks aan haar heb. Sorry maar ik voel me hetzelfde weer nog. Ik dacht aan antidepressiva maar is dat wel ene oplossing? Ik durf niet Eens naar de huisarts te gaan. Ook om andere dingen zoals: mijn darmen werken heeeel goed. Als ik redelijk eet moet ik altijd voor een grote boodschap naar de wc. Ik weet niet wanneer het precies begonnen is maar misschien na bevallingen, als ik naar de wc moet (ontlasting) dan moet ik direct een wc vinden. Ik kan het niet ophouden. Nooit een ongelukje gehad gelukkig elke keer een wc gevonden maar ik kan het gewoon niet ophouden. Als ik ergens heen ga dus kijk ik eerst in mijn omgeving VOOR het geval dat Ik moet. Ik heb geen sociaal leven meer denk ik dan daardoor. Als ik eraan moet denken komt het ook heb ik ook gemerkt. Als we in de auto zijn vooral.. daarvoor ben ik zelfs niet eens naar de huisarts gegaan. het is alsof ik jaren nog depressie heb of burn out (vanwege mijn werk met kinderen) maar ik probeer sterk te blijven. Ik ben bang dat ik op een gegeven moment de fout in ga, alles verkeerd gaat. Dat ik iets mee ga maken, ik heb nooit gedacht aan de dood maar soms denk ik. Ik geef geen leven voor mijn man en de kinderen. Ik geef geen liefde. Wat voor moeder ben ik. Wat voor vrouw ben ik. Ik kan niet weglopen van alles. Ik heb mijn kinderen.. relatie therapie heb ik ook aan gedacht maar niet besproken met hem. Ik zei al jaren terug. (Onderwerp seks gemeenschap) als we geen stappen ondernemen wordt het erger. Nou nu het is erger geworden,, ik kan hem niet gelukkig maken merk ik. Scheiden zal geen oplossing zijn of misschien wel. Probleem is dus dat ik niet weet of ik verder wil met hem. Hou ik nog van hem? Ik hou van hem. Maar toch voel ik me ongelukkig. Ik verwacht teveel van hem? We hebben in 9,5 jaar tijd bijna geen tijd voor ons zelf gehad. Hij zegt dan, we hebben dit gedaan maar alsnog ben jij weer hetzelfde. Hij denkt als ik cadeautjes krijg of uit eten ga of naar het buitenland ga. Dat alles weer goedkomt. Tuurlijk gaat het wel beter misschien maar zo zit het dus niet. Hij zegt, als we een huis gaan kopen samen. Ik vertrouw je op dat gebied niet, je blijft hetzelfde. Ga je veranderen? Hoe je nu bent in weekendden blijft het zo? Ik zeg ik kan je het niet beloven, ik ga niet liegen maar ik ben geen robot. Ik ga proberen te veranderen. Ik kijk al jaren uit naar mijn stad. Ik heb omgeving das vrienden, familie etc. Meer oppas voor de kinderen. Nu zegt hun weer stel dat we een huis gekocht hebben en gaat het weer verkeerd, dan zit ik met de hypotheek en alimentatie etc. Hij wil een slimme stap nemen nu, ik geef hem wel gelijk. Als het over is en niet gaat moeten we dit dus nu al beslissen en zien voordat we een huis kopen denk ik.. Nou dames ik stop even.. als ik reacties krijg, kan ik nog in de onderwerpen in gaan. Anders ga ik een boek schrijven ben ik bang haha Nou topic wilde zelfs niet een lange post dus 2 delen.. advies.? Wat moet ik doen? Stel ik me aan....
Sorry, ben 4 keer opnieuw begonnen met lezen maar ik kom er niet doorheen. Kan er eerlijk gezegd geen touw aan vast knopen. Waar wil je hulp bij?
Ik heb het allemaal gelezen en het is wss precies zoals je u voelt. Warrig, veel en gewoon algemeen het allemaal eventjes negatief zien. Lucht het op, dat je het eens van u af kan schrijven? Mss moet je het dan vaker zo doen? Verder zou ik u ook aanraden om eens bloed te laten controleren. Of alles wel in orde is. Schildklier, vitamines,...
Er speelt duidelijk genoeg maar wat je nu vraagt eigenlijk is me niet duidelijk. Voor je lichamelijke ongemakken; ga naar je huisarts. Verder lucht het misschien eens op om met een onafhankelijk iemand te praten, maatschappelijk werk oid?
Is het geen optie dat jullie eerst huren in rotterdam alvorens te kopen? Kan hij zomaar van werk veranderen? Ben je zeker dat je in Rotterdam vrienden hebt? Na die 9,5 jaar en dat bedoel ik niet verkeerd, maar ik denk dat je Rotterdam nu romantiseert, mooier maakt dan het is... Ik denk dat het 'gemakkelijker' is om echt te proberen een netwerk op te bouwen in Amsterdam. Ik lees door de regels heen dat je je werk nog wel graag doet, dat het in de week beter gaat dan in het weekend... Probeer ook meer structuur te krijgen in je weekends?
Het is inderdaad misschien mijn hart luchten. Alles is zo warrig, heel veel vraagtekens in mijn hoofd. ik weet niet eens wat ik hiermee wil bereiken.. zo te zien ben ik daar ook niet goed in. Ik voel me niet goed. Psychologisch.. advies hoe met me kinderen en mijn man omgaan? Moet ik hem er op aan dringen een huis te kopen want anders ga ik weg voorgoed uit je leven? Ik voel me een nietsnut. Ik geef geen waarde aan mezelf. Sorry...
Wat ik vooral lees is dat je niet gelukkig bent met je huidige situatie. Je denk dat het te maken heeft met je woonplaats maar ik denk eerder dat je met jezelf in de knoop zit. Verhuizen gaat niet alles oplossen. Ik denk dat je in je weekenden een vaste structuur moet aanhouden. Dus WEL uit je bed komen, alle maaltijden eten, etc. nadenken over wat je graag wilt in je leven en welke stappen je kan ondernemen hiervoor. Voorbeeld: je wilt meer vrienden, schrijf je in voor een leuke cursus, dan ontmoet je misschien wel een paar leuke mensen. En voor je medische problemen ga je best naar de huisarts, daar kan je eventueel aankaarten hoe je je voelt. Professionele hulp zoeken gaat je altijd beter helpen dan wij hier kunnen op een forum.
Is het geen idee om met de praktijkondersteuner van je huisarts te praten? Dat is laagdrempelig. Niet direct lichamelijk onderzoek, wat nu misschien een stap te ver is. Gewoon even je verhaal doen (zoals je dat hier ook doet). Gewoon praten kan al fijn zijn. Dan kan zij misschien advies geven, dingen in een ander perspectief zetten, of je toch doorsturen voor lichamelijk onderzoek of doorverwijzen naar een andere arts.
Ik zou beginnen bij het begin en je schildklier en vitamines/mineralen laten prikken, en op orde krijgen. Maak een afspraak met de huisarts, en zet puntsgewijs op papier wat je klachten en vragen zijn. Onderschat niet wat een te langzaam werkende schildklier of een tekort met je lichaam én geest doet.
Volgens mij zie je een hele berg met problemen en ‘gedoe’ voor je, waardoor de moed je al in de schoenen zakt om iets te veranderen of aan te pakken en je situatie te verbeteren. Maar kleine stapjes vooruit is beter dan stilstaan. Ik zou voor jezelf kleine doelen stellen en per dag of zelfs per week maar één ding aanpakken. Bijv. vandaag ga ik een kwartiertje wandelen terwijl man even op de kinderen past. Of vandaag ga ik aan tafel ontbijten. Hou dit bijvoorbeeld bij in een dagboekje, zodat je het echt kunt plannen en afstrepen en wees trots dat je je doel bereikt hebt. Ook iedere dag 2 of 3 dingen opschrijven waar je dankbaar voor bent kan je misschien helpen om uit deze negatieve spiraal te komen. Ik zou denk ik het plan om te verhuizen eerst uit je hoofd zetten. Ik geloof niet dat dat de oplossing voor je problemen zal zijn. Je haalt daarmee ook je kinderen uit hun vertrouwde omgeving en het geeft ook weer veel extra stress.
Begin bij jezelf, want JIJ voelt je niet fijn. Kortom; bezoekje huisarts, alles laten checken qua vitamines en bloedwaardes. Tevens praktijkondersteuner voor psychische hulp, om eens met iemand te praten en alles voor je op een rijtje te zetten. Je kinderen en je man voelen de spanning, stress, ongelukkige gevoel wat je de hele dag met je mee 'zeult' als zware last. Daar reageren ze op. Dus wil je dat er iets verandert? Begin bij hulp te zoeken voor jezelf. De rest komt later. Veel sterkte!
Ze scrijft al dat ze een trage schildklier heeft en dat ze haar medicijnen niet altijd slikt Dus daar zou ik mee beginnen. Je klinkt depressief, maar dat kan heel goed komen door je schildklier.
Ik ben het met de anderen eens dat je echt eerst je lijf op orde moet krijgen. Vitamine tekort, schildklierproblemen, etc., dat geeft ook allemaal psychische klachten. Ondanks dat je verhaal erg warrig is, herken ik best wel dingen. Als ik niet goed in mijn vel zit, dan voel ik ook een enorme drempel voor alles. Autorijd-angst heb ik ook gehad, angst om met jonge kinderen op stap te gaan ook. Je nergens toe kunnen zetten ook. Zodra je beter in je vel zit, worden al die dingen weer wat makkelijker, hoewel je daar dan wel wat voor moet doen (ik heb zelf bijvoorbeeld een paar rijlessen genomen en een automaat gekocht, zodat ik 1 ding minder had om me zorgen over te maken). En autorijden is niet mijn hobby, maar ik rijd inmiddels elke schooldag 80 km zonder angst (school van dochter is 20 km rijden).
Wat vervelend dat je je zo voelt. En dat je Rotterdam zo mist. Denk je dat je je beter gaat voelen als je in Amsterdam toch fijne mensen om je heen krijgt? Ik wil best eens een keer afspreken om een kopje thee te doen en wie weet klikt het? Ik heb hele fijne vriendinnen en bij ons zijn nieuwe vrienden altijd hartelijk welkom. Een soort vangnet om op terug te vallen kan misschien een klein stapje zijn voor jou om je wat beter te gaan voelen?
Ook ik herken die angsten. Het word een cirkel waar je moeilijk uit komt. Een soort draaimolen die niet meer stopt tenzij je zelf aan de noodrem trekt door aan jezelf te gaan werken.
Begin als eerst met het netjes innemen van je medicatie. Trage schildklier zorgt voor warrige en depressieve gevoelens. Die hou je in stand door het niet nemen van je medicatie. Ga dan naar de huisarts, laat prikken op je vitamines en bloedarmoede. Ga met je huisarts praten. Neem geen grote beslissingen nu, zoals verhuizen. Het lost niks op. Zorg dat het eerst weer beter gaat met je. Zorg dat alle lichamelijke dingen zijn uitgesloten en opgelost. Slik je medicijnen en bekijk dan weer, hoe voel je je. Neem actie daarop, zoek psychische hulp, zorg dat je trouw blijft met je medicatie. stap voor stap.
Echt ik voelde me net zo toen mijn schildklier te traag was, wat een bak ellende is dat. Bel anders de ha voor een afspraak met de poh ggz.