Ik wil me hier graag aansluiten. Hier is de wens voor een broertje of zusje voor ons dochtertje ook sterk aanwezig. Maar doordat ik de ziekte van Graves heb gekregen na (of tijdens) de zwangerschap moet ik eerst wachten dat dit "weg" is. Helemaal weg zal het niet meer gaan, maar het kan wel sluimeren. Ik gebruik er nu medicijnen voor die niet goed zijn voor een baby, en de antistoffen die ik tegen mijn schildklier aan maak kunnen miskramen veroorzaken (en die heb ik er nu wel genoeg gehad denk ik zo...) Ik hoop begin volgend jaar februari/maart ofzo, een afspraak te hebben bij mijn endocrinoloog en dat ik dan mag stoppen met mijn medicijnen. dlDan is het daarna nog afwachten wat mijn schildklier doet. Dus dan hopen we, als alles goed gaat, in april te kunnen starten voor een tweede. Maar dat duurt nog zo lang.
Welkom! Wel heel leuk de kids dicht op elkaar denk ik! Groeien ze echt samen op! Hoofd en gevoel werken soms zo tegenstrijdig he vooral als de kriebels er zijn!! Het lijkt me zo lastig voor je vooral omdat het in jullie geval om een 2e kindje gaat meeste zijn toch vaak 3+ kindjes als het een "dilemma" word. Oh zo confronterend is het dan als je dat soort dingen ziet of die vragen krijgt! Ik zie ook overal bolle baby buiken of newborn baby'tjes alsof het ineens allemaal extra opvalt ofzo.. Hier gaat het opzich wel goed.. soms wat gefrustreerd, er was iemand die wellicht overweegt om donor te willen zijn wat me ineens veel hoop gaf terwijl ik ook weet dat het helemaal niet handig is met de persoon in kwestie.. En dan vaak de opmerking dan gebruik je toch de zelfde donor als bij de jongste.. opzich geen gek idee maar voor mijn eigen gevoel doe ik dan de oudste te kort.. dit klinkt vast super stom maar ik ben bang dat zei zich dan buitengesloten gaat voelen als ze zou weten in de toekomst dat beide kindjes van de zelfde donor zijn dus volle broer/zus of zus/zus en zei half zus is.. en weet dat dat vast allemaal tussen me oren zit heb zelf ook half broers en zussen en voelt echt niet anders als mn volle broer.. maar toch knaagt het aan me.. alles in mn leven lijkt ineens op z'n plaats te vallen, dingen die ik als voorwaarde had voor mezelf voor ik aan nog een kindje zou "beginnen" lijkt ineens binnen handbereik.. dus ik ben soms beetje confused
Welkom! Wat is de ziekte van graves? Had er eigenlijk nooit van gehoord nog, als je het graag wilt voelt het ook als enorm ver weg!
Een te snel werkende schildklier. Mijn lichaam valt mijn schildklier aan. En hierdoor gaat hij meer antistoffen aanmaken. Hierdoor kreeg je een hartslag van 180 (ook al tijdens de zwangerschap) en na de zwangerschap viel ik heel snel af. Maar ook veel zweten en trillen. Het afstellen van zo'n te snel werkende schildklier is alleen echt een ellende.
Ik kom hier ook graag mee kletsen. Mijn man weet sinds twee jaar dat hij autisme heeft na talloze depressies. Ik ben na de geboorte van onze dochter depressief geraakt en dat bleek mijn schildklier, ik heb de ziekte van Hashimoto. Dat is het andere uiterste van de ziekte van graves. Mijn lichaam maakt antistoffen waardoor mijn schildklier juist niet meer werkt. We waren compleet en we waren gelukkig na de geboorte van onze dochter (5). Alle spullen zijn dan ook al weg, het was gewoon echt geen issue. Tot dit jaar bij mij ineens de twijfel toesloeg, en sinds twee maanden ervaar ik een intens gevoel van ik wil dit. Terwijl ik daarnaast ook als de dood ben dat er iets mis zou zijn met het kindje, dat overleeft onze relatie niet. (Omdat mijn man niet met prikkels kan omgaan vanwege zijn autisme. Hij is net zelf een klein beetje weer op de rit...) Heel moeilijk allemaal vooral omdat ik een nu of nooit gevoel ervaar, leeftijdsverschil wordt anders ook echt veel te groot...
Ik wil me hier ook graag aansluiten Ik heb een zoontje van 20 maanden en een pluszoontje van 5 jaar Over een jaartje willen we graag van de spiraal vanaf Eerst ons huisje dat we gekocht hebben verbouwen
Jeetje wat heftig!! Hopelijk komt het wel goed! zal wel een spannende tijd geweest zijn voor jullie! Welkom! Wat heftig zeg voor jullie, wat vind je man ervan? Het lijkt me ook enorm lastig als je eerst het gevoel had van het is goed zo en we zijn compleet en ineens slaat je gevoel toch om.. Maar is er een grote kans dat er iets mis zou zijn met een eventueel toekomstig kindje dan of? Spannend een verbouwing eerst!!
Hallo allemaal voor de nieuwe (op 1 na, die ken ik wel) dames! Bijzonder om te lezen hoe ieder zn verhaal weer anders is, maar ons verlangen hetzelfde
Hallo dames! Ik kan mij ook aansluiten. We hebben nogal een lastige periode gehad, ik heb een postnatale depressie gehad bij ons tweede kindje. Hierdoor ben ik opgenomen geweest en kwam alles bij m'n man terecht. Ook de zorg voor onze baby. We zijn er uiteindelijk achter gekomen wat de pnd veroorzaakt heeft, te lang doorgaan met borstvoeding terwijl ik al kapot was. Maar ook mijn moeder d'r overlijden wat ik nog niet verwerkt had. Uiteindelijk bleek het dat ik cptss had en die is inmiddels behandeld. Ik slik nog wel anti depressiva Nu is ze inmiddels bijna 3 jaar, en het begint weer te kriebelen. Ik heb lang het gevoel gehad van 'ooooh Lord nooit weer' maar nu lijkt ik compleet op een roze wolk te zitten met m'n gezinnetje. M'n vriend zei afgelopen week dat het hem ook wel weer in z'n hoofd spookte en zat te dwalen naar nog een kindje. Maar ik denk dat angst nogal een rol speelt. Ga ik weer een pnd krijgen, wat moeten mensen denken enz enz. We hebben het er wel vaak over dat als ik weer zwanger raak, we borstvoeding laten.. dat zou al een stuk kunnen helpen in onze ogen. Het gaat nu zo goed, het is echt genieten nu.
Welkom! Wat heftig wat je hebt mee gemaakt! Ik snap je angst wel heel goed en is denk ik ook wel heel logisch! Zelf heb ik ook door de bevalling en periode erna last gehad van PTSS, hier ondertussen wel voor behandeld en nu geen last meer van.. En hoe graag ik ook nog een kindje zou willen en als de kans er zou zijn zou ik het ook zeker doen.. Toch denk ik dat de angst op het moment zelf wel weer terug komt! Denk dat het ook wel heel normaal is.. Wel zou ik loslaten wat andere mensen er van gaan denken, hun hebben niets met jullie keuzes te maken. Hoe moeilijke tijd het ook geweest is de kans dat het nu allemaal veel beter loopt is natuurlijk net zo groot aanwezig misschien juist omdat je het al eens mee gemaakt hebt..
Pfoe dat is ook wel heftig! Ptss is heel naar, er gebeurd van alles in en met je lichaam. Ik had heel erg last van lichamelijke spanning, kon nooit mijn rust vinden. Denk ook dat op een bepaalde hoogte die angst wel weer komt inderdaad... Maar is natuurlijk ook niet zo gek. M'n vriend werkte destijds ook nog, ik zat van 7u sochtends tot 16u in de middag met een huilbaby .. ze had verborgen reflux. Mijn pnd is ook nooit echt richting m'n kindje geweest, maar het draaide altijd om m'n eigen onzekerheid en de spanning niet los kunnen laten. Inmiddels heb ik goede behandeling gehad, en als we terug kijken zijn er gewoon heel veel trigger punten voor een pnd geweest. Het afwisselen met voeden was niet mogelijk, als we beiden onze slaap krijgen en afwisselen zou het al een stuk schelen. We doordenken wel alle scenario's.. juist daarom zullen we misschien wel 100 keer nadenken of we er nog weer voor gaan. Nee eigenlijk zouden we ons niks aan moeten trekken, maar oma heeft bijvoorbeeld vaak opgepast .. vanuit de gemeente hebben we opvang gekregen. Bij het consultatiebureau zat er eens een Miep 'en nou zorgen dat je niet weer zwanger raakt hé'. Daar zakt je de broek van af. Mensen willen zich er altijd graag mee bemoeien.
Ja klopt het was geen fijne tijd! Vooral omdat ik het eigenlijk zelf allemaal niet door had tot het moment ik echt even ingestort was toen pas kwam de klap van het gaat eigenlijk helemaal niet zo goed.. Het is ook zwaar hoor als je niet kan afwisselen ik ben alleenstaand dus weet er alles van haha! Maar heb wel lieve mensen in mn omgeving die me gigantisch geholpen hebben! Ik denk inderdaad dat juist als je zoiets mee gemaakt hebt je inderdaad altijd wel angst hebt van oh wat als! De opmerking van het cb vind ik echt schandalig en zwaar ongepast wie denkt ze wel niet dat ze is! De situatie zoals die toen was hoeft natuurlijk niet herhaalt te worden dus echt een belachelijke opmerking! Begrijp je gevoel wel hoor want ookal heeft een ander er niets mee te maken of over te zeggen het steekt toch.. Mocht je nog iets kwijt willen ofzo mag je me ook altijd een pb sturen!
Nouuu ik kreeg geen meldingen meer meiden, maar ik heb ook een nieuwtje. Ik moest vandaag mn huisarts bellen omdat ik migraine aanvallen krijg van de pil, en ik dus in overleg wil overstappen op wat anders, ik dacht.. laat ik nog eens pijlen bij mn vriend, en krijg nou! We zijn eruit, vanaf augustus 2021 gaan wij beginnen aan onze 12 eskimootjes voor nog een broertje of zusje voor onze meiden! Eerst wilde hij pas wachten tot de jongste 4 jr is, maar hij is nu overstag! Ik had namelijk het zkh gebelt na de huisarts, om te vragen wat de wachtlijst is, en of t raadzaam was om nu al de doorverwijzing in orde te maken. Zij adviseerde ons om het wel nu al te regelen, en dat de wchtlijst nu 3 maanden is, maar wij vinden over 3 maanden te snel. Toen zei ik zullen we dan augustus 2021 doen? Ze kunnen namelijk rekening houden qua oproepen, wij zullen dan direct aan de beurt zijn. Ik ga dus niet meer aan de anticonceptie, dat laat ik nu voor wat het is, ik ben zoooo blij!!!! De kleine slaapt nu ook beter, en we gaan ook niemand vertellen in onze omgeving dat we dan weer gaan starten, iedereen om ons heen zal t pas te horen krijgen als we zwanger zijn en de 12 weken gepasseerd
Yes, wat onwijs leuk!!! Ik weet even niet meer precies wat jullie situatie is dat jullie hulp krijgen via de MMM, maar ik hoop dat je snel een cyclus krijgt als dat mogelijk is. En nu lekker dromen naar augustus voor jullie, echt zo tof
Dank je wel Wij hebben ivf moeten doen met donorzaad omdat mn vriend onvruchtbaar is, en omdat bij mij mn eileiders niet meer werken door ontstekingen, kans op natuurlijk zwanger raken is dus onmogelijk, voor mn pil had ik wel een stabiele cyclus, ben benieuwd hoe dat nu gaat zijn
Ik heb dat bij mijn beste vriendin gezien, damn... echt zo naar! Hele kale plekken die niet meer te verbergen waren, ondergewicht, zo moe en koud. Schrok er echt van hoe snel ze aftakelde... nare aandoening
Nou heb goed gesprek met man gehad, over zijn angsten om mij te verliezen of weer bijna een kindje of weer een foutlopende zwangerschap. Zijn keiharde nee is iets genuanceerder geworden en als alles met onze jongste in rustiger vaarwater komt (als in langer dan 2 a 3 uur achter elkaar slapen en oplossing vinden voor zijn chronische obstipatie), hij wel weer in gesprek wil erover en erover na wil denken. Maar voor nu handen nog zo vol aan de jongste die slaappatroon heeft van pasgeboren baby pffd
Hier blijft het de ene dag resoluut een nee, de andere een twijfel. Ik sluit een 3e babytje nog niet uit ooit
Hier is het nog steeds een nee, maar af en toe wel een bepaalde opmerking maken in de trant van is het zo dan is het niet anders. Ik begrijp hem niet. Super dames dat een aantal van jullie een stapje verder zijn. Ik hoop zo dat jullie droom nog uitkomt. De nieuwe dames welkom en wat hebben jullie veel meegemaakt.