@JoyceSt Ik weet van mijn man dat hij het echt heel vervelend vond om seks te hebben, alleen maar voor een kind. Dat was met zijn ex. Verplicht een paar keer per maand tijdens haar eisprong en voor de rest niet. En toen mocht ze een jaar niet zwanger worden vanwege een mola zwangerschap. De keren dat ze het in dat jaar deden waren op 1 hand te tellen. En tijdens de zwangerschap werd er helemaal niet aan seks gedaan. Er was, zegt hij want vaak over gepraat met haar, niets medisch of pijnlijks aan de hand met haar. Ze vond het niet nodig, vond seks zwaar overschat en het voelde vies. Tja, dan vind ik daar wel wat van. Maaaaarrrr.... bij jou heeft het een andere oorzaak en dan kijk ik er toch anders naar. Wat vervelend voor je zeg. En je kunt nou eenmaal geen knop omzetten en zeggen ‘nu heb ik zin’ Zo werkt het niet helaas. Praat je erover met je man? Ben je in therapie geweest? Sterkte.
Ik ben een paar keer wel bijna zover geraakt, maar dat was dan na langdurige opwinding. Niet "zomaar" even van een paar minuten zoenen ofzo. Bij mannen heb ik inderdaad een aantal keer gezien dat ze zo opgewonden waren dat ze al klaarkwamen met al hun kleren nog aan (en dus zonder hun piemel te hebben aangeraakt). Ik denk dat de interne druk daar wel een rol in kan spelen, dat het zaad er zeg maar uit moet en dat als het even geleden is dat gemakkelijker automatisch in gang wordt gezet ofzo. Maar ik weet er het fijne niet van. Ik denk dat heel wat dames die al lang proberen zwanger te worden, op deze manier seks hebben. Ik begrijp de vergelijking met een verkrachting, maar dat kan het volgens mij nooit zijn als je het zelf hebt toegestaan. Het is vrijen zonder emotie of gevoel, dat wel. Maar daar ben je zeker de enige niet in.
Ik vind dat onderwerp verkrachting heel erg lastig. Ook discussie oplaaiend. Want wat is het nou? Is het alleen maar zo als je het tegen je wil doet? Voelt het zo als je je man zijn gang laat gaan? Ik heb laatst een stukje gelezen van een vrouw die echt niet wilde maar tijdens haar verkrachting gewoon klaarkwam. En daar zat volgens haar nog de meeste schaamte. Ook omdat iemand haar hier op veroordeelde uit haar netwerk. Maar ze was toch echt verkracht. Dus ik ben een beetje voorzichtig met oordelen daarover want je weet nooit hoe een ander het kan ervaren.
Precies, maar @JoyceSt geeft toch aan dat ze het wel wil doen om zwanger te worden? Lijkt me toch een keuze dan. Maar ik begrijp dat het niet zo eenvoudig ligt altijd. Je kunt seks wel toestaan maar gewoon door het feit dat je er als een dooie mus bij ligt, kan het als een verkrachting aanvoelen. Daarom IS het ook nog niet zo.
Dit vind ik een interessante discussie! Ik geef namelijk eerlijk toe dat ik - als het weer een paar weken is geleden - soms seks heb met mijn man enkel om hem te plezieren. Dan heb ik er zelf niks aan en is het inderdaad gewoon zoals Joyce schreef "benen open en wachten". Maar toch is dat geen verkrachting. Dat zou het pas zijn als ik neen zeg en hij het toch doet. In mijn geval geef ik toe omwille van de lieve vrede. Misschien is dat ook niet helemaal ok, maar ik laat het wel toe. Ik denk dat je dat zo ook moet zien bij Joyce.
Ik begrijp wat je bedoelde hoor. Ik denk er ook iets van maar voordat ik de verkeerde woorden kies, zeg ik dat ik er voorzichtig mee ben
@JoyceSt wat een lastige situatie voor jullie beide. Wellicht een te intieme vraag, maar hoe lossen jullie het dan voor je man op? In zo een situatie zou ik voor mezelf dan in kunnen denken dat ik mn man toestemming geef om met een ander seks te hebben, maar ik kan me ook voorstellen dat er vrouwen zijn die daar niet aan moeten denken. Erg moeilijk om een goede oplossing te vinden hiervoor lijkt me.
@JoyceSt Wat een verdrietige situatie voor jullie beiden... Weet je man dat dit in jouw ogen een 'zakelijke' overeenkomst is om tot een zwangerschap te komen? En misschien een hele domme vraag; zorgt de medicatie voor je lage libido? Of de ziekte zelf?
Vind het zo pijnlijk en verdrietig om dit te lezen.. Ik gun iedereen zo'n ander seksleven dan wat je nu beschrijft. Zou je dat zelf ook willen? Is dat bespreekbaar met je man?
Ik heb een keer gelezen/gehoord dat het lichaam zo kan reageren om (extra) schade te beperken. Al zou op zo'n moment de mogelijkheid tot weerhaken van binnen of gif ofzo beter zijn
Benen open en wachten verkrachting of niet... Ligt denk ik aan de context. Is het noodzakelijk om zwanger te worden maar fysiek actief meedoen moeilijk is het zo anders dan "het moet maar anders slaat hij de boel klein". Waar de grens ligt bij om overspel tegen te gaan vind ik lastig. Behoorlijk grijs gebied zit erin vind ik
Persoonlijk vind ik als de ander, anders de boel kort en klein slaat het wel onder verkrachting valt.
Oh maar nu lijkt het alsof ons hele seksleven er zo uitziet, en dat is zeker niet het geval. Het gebeurt gewoon af en toe eens, als ik merk dat mijn man al dagen na elkaar zin heeft en ik niet, dat ik dan gewoon eens toegeef. Het duurt ook niet lang dan Ik doe overigens wel meer dingen tegen mijn zin in ons huwelijk, en mijn man ook. Wie strijkt er graag? Wie doet er graag de afwas? Ik zou het niet gezond vinden als ELKE vrijbeurt zo zou zijn, maar af en toe gebeurt het wel eens dat ik ondanks geen zin toch toegeef. Sommige dames huiveren misschien bij dat idee maar ik heb daar zelf geen moeite mee omdat ik weet dat ik mijn man daar een groot plezier mee doe. En soms wordt het dan alsnog gezellig.
Volgens mij is de grens heel duidelijk toch? Namelijk als jij geen seks wil maar hij wel en het dus gebeurd tegen jouw wil in. Dat is verkrachting. Als je samen een baby wil maken dan is dat geen verkrachting. Je wil immers seks, het is een vrije keuze. Dat het het niet om plezier draait maakt het nog geen verkrachting.
Dat is wel wat intiem en ik weet ook niet of m'n man graag heeft dat ik hierover praat, maar als hij echt lichamelijk last heeft van het lange wachten dan proberen we het onderling op te lossen, dan doe ik een stukje met de hand bij hem en als het niet meer verder lukt neemt hij over. Toestemming geven om met een ander naar bed te gaan is eerlijk gezegd nog nooit in me opgekomen. Ik denk (hoop?) trouwens ook niet dat hij daarmee akkoord zou gaan. Ja, zo zie ik het ook. Ik geef uiteindelijk mijn toestemming. Maar het voelt voor een buitenstaander soms wel als verkrachting aan denk ik, als ze ons bezig zouden zien.
Hoe anderen het zien, is denk ik ondergeschikt aan hoe het voor jou voelt. Voelt het als verkrachting? Als het niet als verkrachting voelt, is het dat, vind ik, ook niet. Bestaat er voor jou een mogelijkheid om de verplichte vrijpartijen toch fijn te maken? Meer knuffelen? Kan je lichamelijk gezien nog klaarkomen? Misschien dat orgasmes het voor jou ook fijner kunnen maken en je je minder vervelend voelt bij de situatie?
Ik mis eigenlijk een beetje het verhaal van je man hierin. Wat vindt hij? Voelt het voor hem zo dat hij zich ‘gebruikt’ voelt en dat je zijn zaad nodig hebt voor een kind? Dat je daarom seks wil en niet voor het plezier? Ik bedoel het niet bot maar wist niet hoe ik het beter kon tikken
Dat is allemaal doorgesproken. Wij zijn over seks net heel open tegenover elkaar, want die openheid is denk ik wat ook maakt dat hij het makkelijker vindt om te dragen. Als hij zin heeft vraagt hij het gewoon of het kan, en dan antwoord ik bijvoorbeeld of het nog een dagje kan wachten, en als het dan ja is dan doen we niks en bij neen probeer ik hem toch wat te helpen voor het gaan slapen. Daar komt weinig romantiek bij kijken, maar dat is sowieso het geval als je ziek bent vrees ik. We zijn dus heel open daarover. Ik weet bijvoorbeeld (om even bij een vorig topic aan te sluiten) zo goed als zeker dat hij nooit masturbeert zonder dat ik er bij ben, gewoon omdat dat op zich al 1 van de weinige intieme dingen is die we samen kunnen doen. Dus dan wacht hij wel op mij om dat te doen.
Ik vind dat jullie dat schitterend aanpakken. Het reduceert het klaarkomen wel een beetje tot een behoefte, maar ik denk dat het dat uiteindelijk ook voor veel mannen is. Als jullie elkaar op deze manier tegemoet kunnen komen is dat toch prima?