Vind dit zo erg voor je. Ik snap hoe je je voelt. Of het alleen zijn, niemand hebben om mee te praten. Dikke knuffel voor jou.
Bedankt voor de lieve berichtjes.. ik ga deze terugplaatsing trouwens vol aan de hormonen. 4 Ovitrelle injecties en progesteron gel, dat wordt wat...
Het is ook zo klote he, dat achterblijven. Ik had vandaag een afspraak met mn twee beste vriendinnen. Zij zijn nu allebei zwanger en de laatste vriendinnen die ik heb zonder kinderen. Terwijl het langste samen met mijn partner, het eerste alles voor elkaar en de eerste met een kinderwens. Dan als laatste achterblijven en dan ook 'ingehaald' zijn door je jongere familie en gezinsleden is het echt zo zuur soms. Ik ben soms zo bang om kinderloos te blijven. Idd heb je dan een heel ander leven, maar ook mis de het leuke van kinderen en sinterklaas, eerste keer naar school, schoolkamp/musical, om nog maar niet te spreken dat je ook nooit opa en oma wordt. Het lijkt me zo'n eenzaam leven (ondanks vrienden). Ik hoop toch zo dat het ons niet gebeurd
Ik hoop ook voor jullie mee meiden. Dat gevoel is verschrikkelijk. Misschien geeft het wat hoop dat er echt maar een heeeeeeel klein percentage echt kinderloos blijft. ik brand dozijnen kaarsjes voor jullie allemaal! Ik hoor veel goede verhalen over UZ Gent, van vrouwen die in Nederland uitbehandeld waren. Meer onderzoeken en andere mogelijkheden.
@Gliss : heel herkenbaar. Dat gevoel heb ik nu ook heel erg. Ik probeerde vandaag even met een vriendin te praten over mijn verdriet : en dan krijg je te horen.. “ wat erg lieverd, maar je hebt volgende week alweer echo toch? Dan lukt het vast! Gewoon positief blijven! .. “ om vervolgens te praten over “ ik moet nog zoveeeeel doen.. we vieren Sinterklaas dit keer 2 keer met mijn ouders en apart met mijn schoonouders en de kindjes zijn zo gespannen en het is zo leuk om te zien.. weet jij nog een leuk recept voor een lekker toetje” etc. En na zo’n gesprek voel ik me alleen maar meer k*t en denk ik, ik deel het gewoon niet eens meer.
Ik had de angst ook om kinderloos te blijven maar dat heb ik niet meer. Mijn vriend is ook super nuchter. Die zegt ook, niemand geeft je de garantie dat jij bezocht word in het bejaardenhuis door je kinderen en kleinkinderen. Er zijn genoeg mensen eenzaam omdat zij ze niet meer zien. Als je het nooit gehad hebt kun je het ook misschien niet op die manier missen. In die zin. Het lijkt mij erger een sloot kinderen te hebben die je nooit bezoeken. Ook geeft niemand garantie dat je kinderen gezond blijven.. je kunt ze ook voor hun tijd verliezen ook al moet je daar niet aandenken. Aan alles zit een keerzijde...
Ja dit heb ik ook een beetje,of tenminste, dat vertel ik mezelf. Ik heb inderdaad angst voor later niemand 'jong' meer kennen. Maar we hebben een goede band met onze vele neefjes en nichtjes, dus daar moeten er toch een paar van blijven komen zou je zeggen En ik heb het geluk een aantal vrienden en familieleden te hebben die vrijwillig kinderloos zijn. En eentje die nu ook ongewenst kinderloos is; dat zou nog kunnen veranderen later natuurlijk afhankelijk van wat er aan de hand blijkt, maar ook wel fijn dat er een in hetzelfde schuitje zit. Ook een schoonzus die geen kinderen kan krijgen. Dat betekent dat we wel oud worden met mensen in dezelfde situatie, en dat is wel heel fijn vind ik. En maakt dit ook makkelijker natuurlijk. En idd, je kunt ook een kind krijgen en het later verliezen... wat echt extreem afschuwelijk is. Niet dat ongewenste kinderloosheid niet vreselijk is, maar voor mij is een kind hebben en verliezen nog wel erger denk ik. Of een ernstig (mentaal) gehandicapt kind krijgen... ik weet dat het echt niet het einde van je leven betekent, maar heel eerlijk heb ik liever geen kind dan dat. Niet omdat ik niet van hem/haar zou houden, maar het lijkt me afschuwelijk dat je kind nooit zelfstandig kan worden, en dat jij er op een gegeven moment niet meer voor kunt zorgen. Een vriendin van mij heeft een gezin met een kind met verstandelijke beperking én een kind met een aantal ontwikkelingsstoornissen (die op zichzelf trouwens geen probleem hoeven te zijn in de zin dat ze ongetwijfeld later zelfstandig zal zijn, maar hun nu wel heel veel tijd en energie kosten). En heel eerlijk? Ik zou voor geen goud met haar willen ruilen. Ze zal het niet toegeven, maar het kost haar zo verschrikkelijk veel energie en ze moet er zo veel voor opgeven, dat ze haar leven eigenlijk meestal echt niet zo leuk vindt. Ik vind mijn leven op dit moment meestal wél heel leuk, ondanks dat ene gemis. Dan reken ik mezelf toch rijk in vergelijking, hoor. Maar goed, dat wil niet zeggen dat ik het niet echt als een gemis ervaar. Ik hoop nog steeds zo dat het per ongeluk eens gebeurt. Onzin natuurlijk, we moeten echt eens knopen doorhakken over behandelingen. Maar pffffffff.
O maar dat is helemaal naar, als daar zo over heen gepraat wordt Dat heb ik gelukkig niet, heb echt gouden vriendinnen wat dat betreft.
Precies dat, in het geval van je vriendin ben je alleen met zorgen bezig en waar ben jij dan in dat alles. Bewust of niet, het overkomt je, wel of geen kinderen of het krijgen van een hulpbehoevend kind en een ieder zal om moeten gaan met wat het leven geeft of ontneemt. Leven ansich is al een uitdaging. Wat betreft het verlies, heb mijn beste vriend verloren op 23 jarige leeftijd, wat zijn ouders hebben meegemaakt gun ik niemand evenals het litteken in mijn hart. Daarnaast nog meer jongeren. De stad waar ik vandaan kom kent iedereen als een stad waar je doorheen gaat om naar een eiland te gaan niemand kent het om het geweld, of andere dingen.
Uiteraard zijn er ook kansen dat je ooit je kind verliest of dat je kind ziek is / wordt. Maar die kans weegt voor mij nu nog niet echt mee in de verdrietige gedachte van kinderloos blijven . Rationeel weet ik dat je dan ook gewoon een leven hebt/krijgt. Maar voor nu is dat echt m'n zwartste scenario
Oh lieverds... Ik herken dit gevoel zo erg. Ik had het vaak heel moeilijk met de gedachten aan al die ‘gezellige’ gezinnetjes en wij waren ook de laatsten zonder kinderen. Vooral deze periode. Hou hoop lieve dames❤️ En wanneer het dan jouw moment is, heb je allemaal mensen om je heen die advies kunnen geven wat betreft je eventuele kwalen en het verzorgen van een kindje. En qua omgang met anderen... Wij hebben wel echt geleerd dat je mensen om je heen moet ‘leren’ om te gaan met jouw verdriet. Veel mensen hebben geen idee hoe het voelt. Zeggen goedbedoelde dingen maar komen rot over. Probeer uit te leggen hoe je je voelt! Echt, als ze je vriendschap waard zijn luisteren ze naar je. En als ze je verdriet niet willen horen, zijn ze je vriendschap niet waard. Makkelijker gezegd dan gedaan, i know. Maar het geeft uiteindelijk wel rust. Omring je met de mensen waar je echt iets aan hebt. Leg die mensen uit hoe je je voelt. Neem ze mee op je reis. Kennis maakt begrepen, onwetendheid maakt onbegrepen. ❤️
Oef ik heb alles meegelezen en het is allemaal niet niets, ieder staat er op haar manier in, door wat je allemaal al getekend heeft. Al weet ik dat wij het met zijn tweetjes ook heel fijn hebben, kinderloos is wel echt iets waar ik nog niet aan wil... Voor iedereen hier een hele dikke knuffel. Waar je nu ook staat en voor alles wat je al gezien en meegemaakt hebt! ❤️ En @Wondertje2020 een extra knuffel want jij verdiend ook de mensen die je begrijpen en luisteren en lief voor je zijn als het moeilijk is!
Het was zo fijn in mijn hoofd maar de rest deed niet mee....Omo wit... again! Alle embryo’s op, dit kost even tijd om te verwerken!
@Betsies : Fuck, echt klote dit. Aan je instelling heeft het niet gelegen. Je was zo positief en daar had ik enorm veel bewondering voor. Liefs voor jou. Ik weet hoe het voelt. Deze week is voor de meeste dames hier een rot week. Laten we hopen dat de volgende keer beter gaat.