Ja dat wel natuurlijk, kinderen zijn ook erg blij en ik ben blij dat ie niet meer in de wind en kou zit. Maar ik herken hem bijna niet meer, hij is vel over been, ik durf hem niet aan te raken hoe stom en gek dat ook klinkt morgenvroeg gaan we naar de dierenarts hem na laten kijken maar ik vraag me af of en wat zijn overlevingskansen zijn, armbeest. En dan moeten de kinderen misschien wel definitief afscheid nemen. Gewoon het stukje dat ze het hadden 'afgesloten' en dat dat nu dan weer dan weer open is en misschien opnieuw moet worden afgesloten.. Nouja kan het niet zo goed verwoorden merk ik De kinderen vertroetelen hem nu iniedergeval enorm, dus dat is voor hem wel erg fijn.
Sterkte, ik ken deze strijd helaas. Zoon heeft 15 maanden thuis gezeten. Nu sinds vorig schooljaar andere school maar dat gaat ook niet goed nu dreigt hij weer thuis te komen zitten. Gaat nu nig maar 2 uur per dag naar school en is de rest thuis. Een hele zware, uitzichtloze, eenzame zoektocht
Één van de ergste dingen die gebeuren als je iemand bent verloren van wie je zielsveel houdt, is dat je niet weet wanneer het verdriet van het gemis van die persoon toeslaat. Je denkt dat het komt op de dagen wanneer het 'hoort'. Kerst, oud en nieuw, je verjaardag: maar niets is minder waar. Het gebeurt vaak opeens. Pats Boem en het is er. Plotseling. Onaangekondigd. Bij mij gebeurde het gisteren in de auto toen ik een liedje hoorde. Ik heb de auto aan de kant van de weg gezet en ik kon alleen maar huilen. Want ik realiseerde me dat DIE dagen er weer aankomen. De dagen waarop ik m’n vader zo mis en die zo anders zijn de afgelopen jaren. De dagen waarop m’n moeder, zus en ik om het minste geringste huilen en waar we het liefst met z'n drieën in één cocon zitten en er pas weer uitkomen als het 2 januari is. Ik wil die dagen niet maar vandaag had ik het er met C over en die zei: 'ik snap je en ik zou hetzelfde willen maar die dagen zijn er wél. En misschien is dat ook goed. Je moet er mee leren omgaan. En dat gaat in hele kleine stapjes. Maar bij elk klein stapje help ik je. Want dit kun je niet alleen.’ Je hebt gelijk C, maar op dit moment vind ik dat allemaal verdomde moeilijk.......
Dat m'n ex binnen rookt waar de kinderen bij zijn en ze daardoor altijd dagen naar de rook meuren en hun longen uit hun lijf hoesten
Nou als er geen kinderen in het spel zijn moeten ze het helemaal zelf weten Maar met kinderen is het gewoon goor en extra slecht
Knuffel voor jou @Iertje81 Het is heel normaal dat die gevoelens opeens komen. Bij een geur/liedje iets wat iemand zegt komen er herinneringen boven. Dat kan je intens verdrietig maken maar ook enorm blij of soms een combinatie van beide. Laat het toe en blijf het toe laten.
@Iertje81 ik herken wat je schrijft. De dagen zijn soms net wat donkerder, het weer soms net wat grauwer. En soms vliegt een mooie herinnering naar boven of komt een associatie ineens binnen. Rouwen doe je niet eventjes. Daar zit geen einddatum op dat het klaar is. Hier komt het hortend en stotend en toch merk ik soms dat ik die doffe pijn vanbinnen ook ben gaan waarderen. Alsof het symbool staat voor de band die ik nog voel met de overledene waarover ik het heb. Wellicht totaal onherkenbaar voor je hoor! Maar ik vind het iig niet raar, wat je schrijft.
Verschrikkelijk zo lang thuis hebben. Wij hebben 2 jaar terug al gedonder gehad. Halve dagen school maar omdat wij merkte dat ze graag onder leeftijd genoten wilde zijn, zijn wij ook gestart met de zorgboerderij. Nu dus elke dag een uur school en dan 4 uur zorgb. Maar het vreet. Ook omdat je merkt dat ze nu zoveel mist. Zelf Sint opdrachten mist ze juist de leukste dingen. Is de zorgboerderij nier ook iets voor hem lekker tussen de diertje of gewoon binnen dingen doen