Verbaal geweld of niet?

@Kakkerlak ben je hier al eerder lid geweest?

 

Wat een nare situatie en jij zit er tussenin.

Om voor je kinderen op te komen zou ik op het moment zelf er op in springen, als in "zo kan je wel weer, dit is niet leuk, klaar" of "kun je nu even normaal tegen ze doen". Dan merken de kinderen ook dat jij het niet oké vindt.
Want achteraf als hij er niet bij is zeggen dat het papa's dag niet is, en dat hij wel veel van de houdt maar het niet zo meent. Dat is eigenlijk zijn gedrag bagatelliseren en dat lijkt me ook niet gezond.

Is er ook iemand in jullie familie of vriendenkring die hij respecteert en die jij in vertrouwen kunt nemen?
Want kan me voorstellen dat hij van jou ook niets aan neemt, wellicht op zo'n manier wel.
Gezinstherapie zal hij waarschijnlijk ook niet in staan te springen.

Pfff, lastige situatie ... Dikke knuffel!
Al heel goed van je dat je er over nadenkt en het er hier over hebt. Het begin is er!

Edit: zie nu net dat je dat al doet

 

dat klinkt niet fijn. En dan is het inderdaad niet iets wat uit frustratie of vermoeidheid lijkt te komen, maar in zijn aard zit. Zijn kinderen kleineren, en onzeker maken. hoe is hij naar jouw toe, moet jij hem ook gehoorzamen?!

 

heel vreemd. Ik zou er achter willen komen waarom hij zo tegen zijn kinderen doet. Heeft hij zelf een rare band met zijn vader of ouders.

wat hierboven iemand al schrijft ik zou ook mijn kinderen in bescherming nemen en hem aanspreken op zijn taal, opmerkingen en gedrag. Zodat je kinderen door krijgen dat jij er wel bent voor ze!

 

Tja, het ligt eraan hoe vaak zoiets gezegd wordt en of het ook echt met mimiek er bij wordt gezegd.
Mijn moeder was verbaal heel erg.
Ik deed alles fout, moest bv tig keer iets afwassen. Ik was waardeloos. Als ze dit had geweten blabla dan had ze mij laten aborteren. Toen ik voor blinde darm naar t zkh moest was ze alleen maar aan t klagen dat t haar nachtrust kostte. Ik moest maar vertrekken, kleren en koffer werden uit t raam gegooid etc.
Ik herken wat dingen die je man doet, als dit wekelijkse kost is dan zou ik echt even met hem aan de tafel gaan zitten.
Want dit hoort niet en dit kan een kind veel kwaad doen.

 

Ik vind dit toch best heftig hoor. Ik kan als ik moe of gespannen ben ook best uitvallen en onredelijk zijn tegen de kinderen. Zoals iedere ouder. Maar dat gaat zeker niet zo heftig en vaak als bij jou hoor. Persoonlijk valt dit voor mij toch wel onder emotionele mishandeling, sorry. Als ik zoiets van mijn beste vriendin of buren zou horen zou ik gaan overleggen met Veilig Thuis. Je kinderen verdienen een andere emotionele behandeling. Sterkte ermee, lijkt me heel lastig voor je!

 

dit versterkt voor mij wel de mening dat het hem misschien allemaal teveel wordt. Als hij niet altijd zo is geweest en het erger wordt.
Waarmee ik absoluut niet goed wil praten wat hij doet en zegt hoor. Ik ben het eens dat dit soort dingen vaak en langdurig horen zeker schadelijk is voor kinderen. Maar het klinkt wel alsof er meer aan de hand is...

(en ja, ik herken wel een aantal puntjes van mezelf helaas. Gelukkig lukt het mij nog om dingen niet uit te spreken maar tot 10 te tellen of weg te lopen)

 

Is het alleen negatief of kan hij achteraf ook zeggen dat hij iets niet slim had aangepakt of zegt hij iets anders positiefs tegen de kinderen?

Mijn ouders waren ook vaak erg verbaal. Als kind denk je dat dit normaal is. Ik had het achteraf fijn gevonden als een van mijn ouders had laten merken dat het niet normaal was wat de ander zei (klein voorbeeld ‘door jou moesten wij trouwen, dit heeft mijn jeugd verpest. Als jullie uit huis zijn kunnen wij eindelijk uit elkaar.’)

 

@Kakkerlak ga je na bovenstaande reacties nog serieus aan de slag hiermee? Dit valt officieel onder psychische mishandeling, en dat al 4 jaar lang. Hier moet je wel wat mee hè? Misschien kun je vandaag je huisarts bellen en via de praktijkondersteuner hulp krijgen. Ik wens je veel succes!

https://www.augeo.nl/kindermishandeling/psychische-mishandeling

 

Ik vind het wel klinken alsof er meer speelt bij hem, zeker als dat nu zo’n 4 jaar speelt en steeds wat erger lijkt te zijn geworden. Staat hij open voor een gesprek hierover? En misschien ook hulp bij iemand die samen met hem de oorzaak wil zoeken en aanpakken? Kan bv ook goed door jarenlange sluimerende stress zijn. Misschien helpt het ook al dat hij zich bewust is van deze houding tegenover de kinderen, dat hij dat al kan doorbreken door bewust dingen anders aan te pakken. Soms kom je daarin ook in een cirkeltje terecht, je weet even niet hoe je iets moet aanpakken (je bent moe, hebt stress etc) en vervolgens blijft die reactie (van bv snauwen of echt uit je slof schieten) hangen - de keer erna ligt die reactie meer aan de oppervlakte dan een reactie met meer geduld, begrip etc.

Maar omdat het iets is dat al enkele jaren speelt, zou ik wel kijken of er hulp voor te vinden is, zodat hij het echt goed kan doorbreken en er zelf ook sterker uit komt.

 

Doet hij ook leuke dingen met de kinderen
En werkt hij ook

Ik zou op een rustig moment duidelijk maken dat ze hierdoor beschadigd raken
En kijken hoe hij hierop reageert


Ze durven straks niet meer eerlijk te zijn bang voor zijn reactie

 

Sorry dat ik het zeg maar ik schrik enorm van jouw verhaal. Dit is geen normaal taalgebruik voor een volwassene! Hij gaat ver over de grenzen heen(tot huilens aan toe), uit bedreiging en heeft zichzelf niet in de hand. Zelfs naar jou luisterd hij niet.

Een normale volwassene en goede ouder weet zichzelf in de hand te houden. En als het een keer misgaat zorgt hij voor verontschuldigingen. Jouw man heeft geen enkel zelfinzicht en staat ziet niet hoe verkeerd hij bezig is. Een goede volwassene kan zichzelf uit de situatie halen als het echt niet gaat (weglopen bijvoorbeeld, jou om hulp vragen, tot tien tellen etc). Vermoeidheid is geen excuus.

Dit is emotioneel geweld en daarmee kindermishandeling! En jij werkt hier aan mee door dit toe te staan en de kinderen in deze situatie te houden. Je man moet aan zichzelf werken en anders zou jij je conclusies moeten trekken en hem verlaten. Wat hij nu doet kan zeer beschadigend zijn voor kinderen en is daarbij ook nog eens een voorbeeld wat ze over kunnen nemen voor nu en de toekomst. Jullie zijn het voorbeeld.

 

Oh en de hersenen van kinderen zijn pas met 21 uit ontwikkeld. Ze hebben nog niet eens het vermogen om bepaalde zaken te kunnen inzien of keuzes te maken in gedrag zoals een volwassene. Een kind handelt voornamelijk uit instinct en eigenbelang. En moet nog leren rekening te houden met anderen en de wereld om hem heen. Dat is een proces van jaren waarbij ze zich spiegelen aan hun ouders.

Nu laat vader zien dat het blijkbaar normaal is om geweldigdadig te zijn, moeder praat alles goed en niemand doet iets om dit te veranderen. Geeft ook een verkeerd beeld over hoe relaties tussen partners zou moeten zijn (hij heeft immers geen respect voor jou).

 

Hoe is de relatie tussen hem en zijn ouders? Is hij misschien heel autoritair opgevoed, waardoor hij zijn gedrag normaal vindt? Dan zou ik me kunnen voorstellen dat hij vindt dat hij duidelijke antwoorden heeft gegeven, terwijl anderen dat compleet anders zien. Ik sla vooral aan op het feit dat hij blijkbaar vindt dat hij als ouder respect verdient, erg herkenbaar van vroeger.

Ik kan er ivm hevige emoties momenteel niet teveel over vertellen, maar kortgezegd, mijn vader was ook altijd van mening dat hij te weinig respect kreeg ed. Mijn moeder liet het jarenlang gaan. Het ging natuurlijk van kwaad tot erger, hoe ouder mensen worden hoe sterker hun karaktereigenschappen vaak. Op een gegeven moment is mijn moeder toch maar gescheiden, waarna mijn broertje automatisch de rol van 'de man des huizes' op zich nam.Heb je ook zoons? En moeten die, net als je dochter, ook klusjes in huis doen? Of ziet hij die als minder lui?

Ik heb geen tips voor je helaas, maar wil je iig wel heel veel sterkte wensen!