Dat had ik een paar weken terug ook. Van het weekend, na het rijden schoot daarna dus mn hele onderrug vast, incl mn bil. Volgens de fysio is het meestal je SI wat opspeelt als je zwanger bent. Probeer je bilspier voldoende te blijven rekken zodat ie soepel blijft.
Rustig aan he... Blijf om jezelf denken. Wel balen dat je voorlopig niet kunt werken. Ja, de helft komt lekker dichterbij al!
hihi ja helaas heb je daar geen gelijk in we zijn een ICT bedrijf.. Alles moet sowieso genoteerd worden wat er besproken word, maar we moeten ook alles opzoeken op de computer en tussendoor mailtjes behandelen...
@Heidezicht heb je het eerste pakje shoppen al gepland? @Sooffffff bij mij hielp drop destijds. Ik nam ze overal mee naartoe en toen bleef ik op de been! @Nina2011 zulk werk heb ik ook gedaan (bij spaarbeleg ooit) en dat gaat achter elkaar door. Misschien kan een bureaufiets (under desk, dus alleen je benen) helpen. En je kunt altijd een preventiegesprek aanvragen bij de Arboarts. Pijn in 1 bil, dat is ischias, @Mallejan. Even naar de fysio, want het wordt anders steeds erger. Ik probeer met mijn man te praten over mijn werk. Maar die is nogal van; lukt het niet, dan stoot je maar dit of dat af. Liever zou ik een constructieve oplossing vinden. Maar daar is hij nooit zo goed in. Hij is ook nog deels mijn werkgever en ik mis mijn werk maar merk ook dat fulltime niet meer gaat -zit niet voor niks ziek thuis- maar stoppen wil ik ook niet. En ik wil echt 4 maanden verlof. Maar het werk gaat hier altijd maar door en door en door. Ik weet gewoon even niet wat ik moet.
Ja een fiets hier neerzetten is ook geen optie haha ik zit momenteel bij mijn ouders op het zoldertje... verre van ideaal haha maar thuis heb ik al helemaal geen plek! Achja als het niet meer gaat gaat het niet meer Hoe is het met de misselijk van iedereen? Ik spuug me wat weg
Het is eigenlijk geen fiets, maar meer alleen de trappers, zeg maar. Is een heel klein ding. Hij past ook onder mijn minibureau boven. Ik ben niet meer misselijk gelukkig. Heb je al antagel geprobeerd? Straks komt er een lactatiekundige langs. Ze gaat me alles uitleggen en ik hoop dat het me helpt! Daarna bellen ze tijdens de kraamweek nog een paar keer voor support. Heel fijn. Ben benieuwd wat voor type het is.
Ja antagel nam ik tegen het zuur tijdens mn andere zwangerschappen, heb ik nu nog geen last van gelukkig! Maar ik hoorde dat ze nu leveringsproblemen hebben? Ooooo wat spannend!! ik ben aan t twijfelen of ik dat ook moet gaan doen, of dat ik het bewaar voor als ik bevallen ben.... Laat je me weten hoe het was, en wat je er aan hebt??
Dat klopt, maar het is nu weer leverbaar. Het heeft mij echt door de misselijkheid heen geholpen. Ik krijg €200 per jaar van mijn zorgverzekering voor ondersteuning bij borstvoeding. Dat geldt voor ondersteuning door mensen, maar ook voor een kolf bijvoorbeeld. Dusdit jaar gebruik ik het voor dit consult en na de bevalling (1 factuur). En volgend jaar evt voor een kolf. Zal straks even verslag doen.
Ben benieuwd @Maan84 naar jouw ervaringen met de lactatiedeskundige straks! Pakje shoppen heb ik nog niet gepland. Omdat haar moeder het contact niet stimuleert kunnen we mn stiefdochter alleen appen als ze op stage of bij haar vriendje is. En dat is beperkt nu nog. Ik hoop in de kerstvakantie, moeders is dan als het goed is een paar dagen weg met haar nieuwe partner. @Nina2011, misselijk ben ik gelukkig amper meer. Wel weeig als ik te weinig gegeten heb, maar niet meer kokhalzen en beroerd zijn gelukkig. Stom gevoel heb ik momenteel, ondanks dat de plaatjes best heel duidelijk zijn heb ik nog moeite om te schakelen naar een jongen. Denk dat ik de bevestiging straks met de 20 weken echo nodig heb ofzo. Ben er gewoon een soort van verdrietig van, weet niet zo goed hoe ik het gevoel moet omschrijven.
Ahh super dat je die ook voor een kolf kunt besteden! Ik heb volgend jaar ook 200 euro.. alleen is die niet voor een kolf beschikbaar.. dit jaar heb ik dus nog geen budget
Ah meid, wat rot dat je er verdrietig van bent. Is het een soort teleurstelling die je niet wilt (want wie wil er nou teleurgesteld zijn om een gezond kind, riep je ratio hard)? Ik had heel graag een jongen gewild, echt uit de grond van mijn hart en voelde soort de teleurstelling. Ik vond onze jongensnaam leuker, ik heb al 2 meiden, jongens zijn makkelijker (zeggen ze) en in mijn hoofd had ik al een hele stoere jungle-kamer ingericht. Ik vond het rot, want mijn man had duidelijk gezegd; Ik zit niet te wachten op nog een meid. Ik vond dat ik niet moest zeuren, ze is gezond en daarmee basta. En nu denk ik; o heerlijk, nog zo'n tuttebel erbij. Maar ik heb er echt heel veel moeite mee gehad! Dus laat het even toe, het hoort allemaal bij de emoties van het zwanger zijn. Ik zou me er zeker niet schuldig over voelen als ik jou was.
Het lijkt me echt heel lastig hoor als zelfstandige... poeh... Tis wat ik zeg als het niet gaat dan gaat het niet en meld ik me ziek, er is geen werk dat opstapeld etc... Maar goed je gezondheid gaat voor he! maar ook dat is weer makkelijk lullen... want je ervaart dan toch weer stress natuurlijk als je de boel de boel laat... Hoop dat je een oplossing vind!!
Dat zeg je echt heel goed. Mijn man wil echt maar 1 kindje en ik had een meisje zo leuk gevonden. Heb meestal meer met het vrouwelijk geslacht, mijn dieren zijn ook allemaal dames. Ik denk toch een onbewust herkennen ofzo. Weten dat dit een jongetje wordt en ik dus niet een prinsesje in schattige jurkjes ga hebben rondlopen voelt gewoon even (onterecht) zuur. Helemaal omdat bij ons beiden het gevoel zo ontzettend sterk was. En het is letterlijk de enige jongen in de familie van mijn man. Hij heeft zelf alleen maar broers, 1 nichtje en verder allemaal neven. Deze generatie zijn juist weer allemaal meiden, ons kindje krijgt 2 zusjes en de rest nichtjes. Alle bakerpraatjes wezen op een meid... En dan is de boodschap, al bij al, dat het een jongen is even gek, wennen en ergens een teleurstelling. Idd wat je zegt, het voelt niet oké om teleurstelling te voelen over een gezond kindje, maar het is er wel. Wat ik hierbij heel lastig vind is dat de biologische moeder van mijn man een grote wens voor meisjes had, dusdanig dat ze haar zoons eigenlijk afstootte en die jongens dus niet zo'n hele leuke jeugd hadden (emotionele mishandeling). De angst dat ik net zoiets heb naar mijn kind is groot bij mij en de moeite om het met mijn man te bespreken dus ook, want ik wil hem er niet mee kwetsen.
Er heerst een taboe op he... Geef t een plaatsje... niemand kan voor jou bepalen waar jij wel of niet verdrietig om mag wezen! Ennnn eenmaal een plekje gegeven... : Een jongetje is ook zooooooo leuk! Bij ons klopt het helemaaaaal, ons jongetje is echt een mamas kindje hihi
Wat een een lieve woorden van jullie. Dat doet me goed. Ik geef mezelf iig tot de 20 weken echo om er aan te wennen. Dat is nog 2,5 week. Daarna moet t wel een beetje over zijn. Gelukkig maken we het kamertje in neutrale kleuren... Muur wordt een soort naturel grijs/bruin (waarschijnlijk de kleur "Kangaroe") met witte wolkenstickers, de rest van de muren wit. De meubeltjes zijn wit met grijs/bruine accenten. En ik zie ook echt de voordelen van jongens hoor! Het zoontje van mijn broer is ook echt leuk! Het is dus niet zo dat ik jongens stom vind ofzo, maar moet gewoon even wennen.
Ik herken je gevoel hoor! Misschien nog wel een stap erger.... mijn eerste zwangerschap werd een ma met een lange nasleep helaas Tweede zwangerschap werd er weer een ma vastgesteld , een maal in ziekenhuis om weer afspraak voor curretage te maken bleek dat er “gewoon” een mega goed/gezond en fucking levendig hartslag in mn buik zat. Geloof me, ik/wij hadden de knoop al doorgehakt, een kind was ons niet gegunt en we zouden met zijn twee een super mooi leven gaan beleven. Dat er ineens een hartslag was kon ik niet verkroppen, ik wilde het niet meer, had me er al helemaal vanaf gesloten etc. Toen bleek (met 20 weken) dat het óók nog een jongen was , was de wereld te klein! Sterker nog, tijdens bevalling moesten ze me 3 x vragen of ik m wel aan wilde pakken, en pas na 3 weken kreeg ik echt gevoel voor dat ontzettend lieve kindje! Hij was echt een droomkindje en heeft alles goed gemaakt en was súper makkelijk!! Toen de tweede ook weer een jongen bleek was ik t wel even beu!! Slaat uiteraard helemaal nergens op maar soms voel je dingen gewoon zo... Uiteraard de derde is weer een zoon geworden .. en ja ik heb gebaald, niet om het jongetje, maar wel om maar enkele leuke kleertjes. Hoe achterlijk wil je t hebben... Nu...... wij denken, gaan er vanuit, en hopen misschien dat de vierde ook een jongen zal wezen haha! Zou zo sneu zijn als t een meisje is tussen al die mega fysieke jongens! Wel heb ik poos terug dat ene super leuke meisjes jurkje gekocht! Gewoon... om het te kunnen/mogen kopen. En niet eens speciaal voor een kindje. mik las ergens dat gedacht werd dat jongens makkelijker zouden zijn... hier ben ik niet helemaal mee eens... Denk dat dit echt per individu scheelt, en hoe ze groot gebracht worden? Hier leven ze veel buiten, mogen veel en zijn echt een stel apen waar je U tegen zegt. Maar een neefje van ons, is juist echt een “stille Willie” , saai in onze ogen hihi Terwijl een ander nichtje perfect weer tussen onze jongens zou passen, MITS ze dat zou mogen van d’r ouders..., ofwel, gevoel mag er zijn, en spreek ze vooral uit. Ook gewoon naar de buitenwereld! Wel stevig in je schoenen blijven staan, want kritiek zul je krijgen. Maar, voor jezelf is t fijn het uit te kunnen en mogen spreken, en dat is het belangrijkst!
Ik denk dat we ook allemaal wel eens bang zijn om in onze (schoon)moeder te veranderen. Ik voelde me bij de oudste ook niet eens meteen moeder. Ik ben zelfs in therapie geweest om van dat gevoel af te komen. En ben soms nog steeds bang dat ik net zo'n emotioneel, vol zelfmedelijden, labiel wrak ben als mijn moeder. Mijn man is juist bang dat ie net zo'n koelkast wordt als zijn moeder. Daar praten we nu over en ik spreek die angst ook hardop uit. Ik herken dingen van mijn moeder in mijzelf en dat haat ik. En dan haat ik mezelf. En mijn kinderen en man zijn gewend aan mijn openheid en we praten daar dan over. Zo zeggen ze ook; Mama, jij bent de liefste, maar je bent soms ook wel streng. En dan vraag ik wat ze daar van vinden. En soms vinden ze dat fijn (anders had ik nooit mijn toets geleerd) en soms iets minder fijn. En dan kunnen we kijken of we er iets aan moet doen. Dat helpt mij om niet te veranderen in mijn moeder. Die zo lief lijkt, maar onderhuids zo intens gemeen kan doen. En mij nooit heeft gesteund, maar altijd de schuld gaf van alles. Ik denk dat je dus niet bang moet zijn dat je wordt zoals je schoonmoeder. Het is een emotionele angst, maar als je rationeel naar jezelf, je huwelijk, je man en je demografische en sociale omgeving kijkt, zul je de verschillen snel genoeg ontdekken. Je kunt ook ergens bang voor zijn en beslissen: zo zal het nooit worden! Heeft echt heeeeeel lang geduurd, terwijl ik graag een meid wilde. Ik wilde vooral geen piemels waar poep tussen velletjes kwam enzo. Hoe raar kun je het hebben. Ik dacht; ooo wat moet ik met zo'n piemel, en wat als die piemel ineens omhoog komt? Nachtmerries heb ik ervan gehad. En mijn man heeft juist zoiets van; wat moet ik met zo'n klein kruisje, hoe maak ik dat schoon en wat nou als de boel daar ontstoken raakt, moet ik dan kijken? Je ziet het, allemaal koudwatervrees, want het komt allemaal goed. En zo logisch, bij je eerste. Meid, ik heb het nu bij de derde nog steeds! De lactatiekundige is net geweest, ruim een uur. Alles wat er mis kon gaan bij mijn eerste is misgegaan. Ze heeft me aangehoord en me alles uitgelegd; van natuurlijke houdingen bij voeden (de baby dus rechtop, niet liggend), tot het goed leren aanhappen. Ze pakte haar eigen borst en een nepborst om dingen te visualiseren, want ik begreep er weinig van ('maak van je borst een hamburger en flip je tepel).. Ze was heel aardig, geen geitenwollensokkentype en ik ben overladen met info. Omdat ik al een cupmaat of 4 ben gegroeid denkt ze dat ik genoeg productie heb, en zelfs wel weer overproductie. Dus niet meer 1 borst 20 minuten geven en dan het zogenaamde toetje aan de andere, maar 1 borst helemaal leeg laten drinken, eventueel kolven en dan minder aanleggen afgewisseld met de fles. Ik heb ook een speciale fles gekregen (gekocht). Een lansinoh fles. Die zijn fijner en beter bij borstvoeding. Ze zei zelfs; probeer maar niet alleen huid op huid contact te doen, want dat stimuleert je productie ook en overproductie is niet fijn voor jezelf, maar ook niet voor de baby. Geef papa ook maar de huid op huid momenten. Ze belt/ komt nog 2x na de bevalling en ik mag altijd bellen bij vragen. Krijg nog een verslag per mail en ben al met al een stuk wijzer en rustiger. Het is zooooo anders dan 12 jaar geleden. En ik denk dat het heel fijn is om het nu opnieuw te gaan proberen.
Dat is ook zo @Maan84, mijn man en ik hebben beide niet zo leuke biologische moeders, maar wel hele leuke stiefmoeders... We weten van onszelf dat we idd bepaalde dingen echt niet willen. En dat is 1 van de voordelen die ik zie bij een zoontje. Mijn moeder is enorm manipulatief en ik heb daar een flinke hekel aan. Dat manipulatieve zit van nature wel meer in meisjes dan in jongens. Ikzelf ben heel erg van open alles bespreken, what you see is what you get zeg maar. Mijn stiefdochters (de jongste vooral) hebben daar wel aan moeten wennen. Hun moeder is ook heel manipulatief (zoals je uit mijn berichten wel hebt begrepen denk ik), dus dat rechtstreeks uitspreken wat ik doe was voor hun heel eng en confronterend. Wat fijn dat je zo'n goed gesprek hebt gehad met de lactatiedeskundige! Klinkt heel fijn en interessant iig! Bij die hamburger en dan flippen zie ik ook ff niks voor me....
@Heidezicht wat vervelend dat je je zo voelt. Maar voel je niet bezwaard hoor ik denk dat er heel veel vrouwen zijn die meemaken wat jij voelt. Geef jezelf gewoon rustig de tijd en accepteer wat je voelt dan loopt het echt wel los. Je gevoel onderdrukken maakt het 'probleem' onnodig groot. Je hebt wel prachtige kleuren uitgekozen voor de babykamer. Ben heel benieuwd hoe het uiteindelijk gaat worden!