6 weken dansje Maargoed ik blijf tot die echo zenuwachtig. Vorige keer zonder enige bloedverlies of kramp geconfronteerd met geen kloppend hartje dus tot ik dat hartje zie kloppen geloof ik er nog niet in.
Hier gaat alles ook goed, verder geen kwaaltjes. Gisteren flink de badkamer geschrobd zelfs dat ging allemaal goed. Wel erg zenuwachtig voor de echo.. ik zou dan 6w1d zijn.. de kans zit er in dat het hartje nog niet klopt? Wie had er voor 6w al een kloppend hartje? Blijft spannend voor iedereen...
Inderdaad, ik voer mijn job uit met een doelgroep die risico's inhoudt, dus voor mijn eigen veiligheid mag ik dan niet meer werken.. Ik zit dan alles bij elkaar zo'n jaar thuis (zwangerschap + borstvoedingsverlof).. In vele opzichten fijn en rustig, maar natuurlijk wel met een serieuze impact op loon
Wat ik me afvraag... Hoe doen andere moeders, die al meerdere kindjes hebben, het als je je zo beroerd voelt? Dit is de eerste dag dat met de kindjes alleen ben en dat ik echt alleen maar in bed wil liggen maar ik heb er 2 thuis zitten. Hoe overleef ik dit?
Dat is wel pittig alleen je eigen veiligheid natuurlijk voorop! Kun je dan geen ander werk achter de schermen uitvoeren?
Geen probleem om te vertellen hoor, het is alleen nogal lang. Ik stopte in 2009 met de pil en kreeg toen een erg onregelmatige cyclus tussen de 3-6 maanden. Na 9 maanden proberen mochten we naar de gynaecoloog, daar kregen we een zaadonderzoek en gingen ze m’n cyclus volgen, samenlevingstest, etc. Op de dag van de eisprong moesten we seks hebben en na een aantal weken zouden we de uitslagen van de onderzoeken krijgen. Op dat moment raakte ik zwanger en toen we de uitslag zouden krijgen van de onderzoeken (alles in orde) kreeg ik gelijk een echo. Helaas bleek de embryo wel in de baarmoeder te zitten, maar echt op het randje van de eierstok, dat was gevaarlijk als het ging groeien dus de zwangerschap moest afgebroken worden. Geen hele prettige ervaring qua meeleven/hoe ze met je omgingen, maar wist ik veel. Door de medicijnen van het afbreken moesten we 3 maanden stoppen en konden daarna weer verder proberen. In 2012 waren we weer even bezig toen mijn ovulatietesten maar positief bleven. Ik was ongesteld geweest, maar had na de positieve ovulatietesten toch een positieve zwangerschapstest. Waarschijnlijk is dit gelijk al mis gegaan, maar had ik nog wat hcg. Dit gebeurde een paar maanden later weer. In 2013 had ik ineens een positieve test, geen rare dingen, geen bloedingen (1x een beetje roze slijm), met 6 weken kreeg ik een echo, die was goed. Een kloppend hartje en op de goede plek. Na 2 weken weer een goede echo en de gynaecoloog zei dat het nu nog maar bij 3% mis ging. Toen ik 10 weken was kreeg ik ineens een bloeding, die bleef aanhouden en ik mocht ‘s avonds naar het ziekenhuis komen. Helaas is het met 9.2 weken gestopt en ook dat werd een miskraam. Eindelijk hadden we hoop en een goed gevoel, maar liep het alsnog fout af. Mijn miskramen liepen opzich best soepel, dus daar had ik gelukkig geen hulp bij nodig qua medicijnen/curretage. Er werd een chromosoomonderzoek gedaan, daar waren geen afwijkingen. Uit bloedonderzoek kwam naar voren dat ik Factor V Leiden had, maar wel de milde vorm. Daar konden ze niks tegen doen, er was geen bewijs voor dat er iets tegen gedaan kon worden. Ik kon wel meedoen in een studie, maar dan moest ik weer zwanger worden. Ik zou dan eventueel bloedverdunners kunnen krijgen als ik in de juiste groep kwam. In 2014 had ik weer een positieve test na mijn menstruatie, omdat ik mee wilde doen aan de studie werd mijn hcg gecontroleerd, maar dit was weer aflopend. Het ziekenhuis kon niks voor ons doen, we konden geen hulp krijgen qua zwanger worden, want ik moest eerst een jaar niet zwanger zijn voor ik hulp kreeg. Aspirine slikken vonden ze niet nodig, ook al doen ze het in andere landen wel bij bloedstollingsproblemen. Het was geen protocol, dus kregen we het niet, elke vraag die we hadden werd hiermee beantwoord. We gingen trouwen en stopten met alle behandelingen, genoten van ons leven en hebben er zo’n 3 jaar niks mee gedaan. We ontdekten hoe leuk we het samen hadden en hebben enorm getwijfeld of we weer het hele circus in wilden. Niet zwanger zijn was beter dan de onzekerheid van het wel zijn, maar we wilden het uiteindelijk toch nog proberen. In 2018 gingen we weer naar het ziekenhuis, omdat er zolang geen zwangerschap was kon ik nu wel een behandeling krijgen. We mochten starten met IUI. De eerste was niet gelukt, de tweede werd afgebroken door teveel eitjes, maar bij de derde was het raak. Helaas liepen de testen niet echt op en was ook dit een miskraam. We konden nog een IUI doen, maar ik wilde toch IVF. Inmiddels kwam ik via dit forum de naam Cuypers & Cuypers tegen die een eigen kliniek gingen starten en ook dat dit vergoed werd vanuit bepaalde verzekeringen. We wilden eventueel hier naar overstappen, maar hadden eerst nog een gesprek in NL voor de IVF. Dit voelde wel beter qua hoe ze meeleefden, maar meer dan wat er in het protocol stond konden ze niet doen. Ik wilde in NL starten, maar was nieuwsgierig naar de wachttijden bij C&C. Ik deed kort mijn verhaal in de mail en vroeg hoe lang de wachttijden waren. Binnen een uur werd ik gebeld, ik kon me aanmelden met een formulier, dan kregen we een intake. Naar de miskramen konden ze verschillende onderzoeken doen en als daar wat uit kwam konden ze kijken hoe ze dat aan gingen pakken. Voor het eerst in 10 jaar hoorde ik dat er mogelijkheden waren, dat er toch echt wel een kans was ipv oplopen tegen protocollen. We hebben onderzoeken gehad, mijn Vitamine D was te laag, dat werd opgelost en mijn NK-cellen waren te hoog. Dat betekent dat mijn immuunsysteem zo hard werkt dat alles dat niet van mij is afgestoten wordt. Hiervoor kon ik infusen krijgen. Na de onderzoeken kregen we eerst een IVF, helaas maar één bevruchte eicel die terug geplaatst kon worden. De zwangerschapstest was negatief en ik stopte met de medicijnen. Twee weken erna had ik ineens toch een positieve test, dit ging precies zoals in 2012, dus ik mocht voor een echo komen en hier was niks op te zien. Ook mijn HCG zakte. De tweede keer deden we ICSI en hadden we 3 mooie embryo’s, één ervan werd terug geplaatst en daar ben ik nu zwanger van. De rest zit in de vriezer. Deze zwangerschap lijkt goed te gaan, maar soms overheerst de angst gewoon heel erg. Aan de andere kant ben ik wel ontzettend blij dat we nu bij C&C lopen, ook al gaat het mis, dan zullen ze de behandeling aanpassen en ons helpen. We doen er nu alles aan om dit te laten slagen en als het uiteindelijk niet lukt weet ik ook dat we daar weer samen uit komen. Maar nu hopen we gewoon heel hard dat dit een goede blijvende zwangerschap is. Het is echt een heel lang verhaal trouwens, maar ik ben niet zo goed in korte samenvattingen
Jemig meid hier ben ik even voor gaan zitten om alles te lezen. Respect voor je doorzettingsvermogen en wat goed dat jullie relatie er zo sterk door is geworden. Ik hoop dat je vele mag inspireren
Jeetje wat hebben jullie al een lange weg afgelegd. Wat hoop ik voor je dat dit een mooi plakkertje blijft! Er komt ook nog zoveel extra spanningen bij dat je in deze tijd zit met Lockdowns en naar Duitsland toe reizen. pff.
Herkenbaar! Mijn oudste twee zitten op school en de jongste is thuis. Ik voel me ook enorm beroerd en wil alleen maar liggen. Ik heb een bed op de bank beneden gemaakt zodat ik daar kan liggen en toch in de buurt ben en met hem kan praten en een beetje spelen. En hij mag in deze situatie iets langer een filmpje kijken op de laptop dan normaal gesproken. Zo probeer ik de dag door de komen. Pittig is het wel. Sterkte @Amelie . We zitten in hetzelfde schuitje...
Wat een lange weg zijn jullie gegaan. Ik hoop op een prachtig babywonder als resultaat. Bedankt voor het delen van je verhaal!
jeeetje wat heftig zeg, wat een verhaal. Logisch dat je zo onzeker bent, het is een hele rit waarvan je komt tot waar je nu bent! Het is jullie echt gegund en dat alles goed mag verlopen!
Less net het bericht op NOS over de persconferentie van vanavond. Ik ben bang dat we alleen naar onze echo's zullen moeten.