Ik had niet eens regels voor mij. Ja niet alleen thuiskomen. Voor de rest kon en mocht alles. En inderdaad, niemand hier zegt dat pubers ze zich niet aan de regels hoeven te houden. Zeker niet. Maar dit is gewoon sowieso al een heel moeilijke leeftijd en dan nu in een heel moeilijke periode.
Ik heb nergens gezegd dat iemand zich niet moet aanstellen. De rest van je verhaal ben ik het mee eens.
Wordt er nu echt meer verwacht van een kind of puber? Ja, maar is het heel veel meer dan vroeger? Ik had ook huiswerk, had een bijbaantje, moest op tijd thuis zijn, grote mond werd niet gewaardeerd, ook is er niet veel met mij gepraat (wat ik nu wel doe met mijn kinderen). Ik denk vroeger er veel meer geaccepteerd werd en minder gepraat of minder gekeken werd wat het kind ervan vondt. Zelf vind ik ook de kinderen tegenwoordig minder aan kunnen, en we zijn er zelf schuldig aan (ik ook). We halen en brengen kinderen, terwijl mijn ouders zeiden wil je op paardrijden? Dan zal je zelf naar de manage moeten fietsen (8 km fietsen op 10 jarige leeftijd) en dat deed je gewoon. Maar dan kon ik wel tenminste om 7 uur de deur uit hahaha Dat willen of ergens voor willen werken mis ik in onze samenleving en ook qua medewerkers; iedereen trekt zijn eigen plan en gooit werk over de schutting ipv van hulp vragen omdat je het niet redt. Zo ook met deze regels; het is voor iedereen nieuw en in sommige dingen is er minder goed gehandeld maar er is gehandeld vanuit bepaalde inzichten en sommige inzichten blijken anders te zijn gaandeweg. Dat is het leven gewoon. Regels zijn er, natuurlijk mag je die overtreden maar accepteer dan ook het risico wat eraan zit.
Het grote “probleem” zijn vooral de ouders. Maar dat mag je dan weer niet zeggen. Als een puber een boete krijgt en je als ouder zegt dat hij dan maar lekker thuis de regels moet overtreden, want de regels zijn sneu... jah dan geef je je kind nou niet bepaald het voorbeeld dat regels een bepaald doel hebben.
Vergeet je niet dat dit vroeger in de jaren '90 gemakkelijker kon? Ik kon als kind nog stoepranden zonder druk te hoeven maken om druk verkeer. Tegenwoordig kun je dat bijna nergens meer. Overal racen ze door de straten (en wanneer ze iemand aanrijden rijden ze gewoon door) , letten mensen amper op, zitten ze continu op hun gsm tijdens rijden/fietsen noem maar op. Zou ik mijn kind van 10 jaar dan 8km laten fietsen in de drukke stad? In onze situatie absoluut niet. Aangezien ik zelfstandigheid belangrijk vindt zou ik juist gaan zoeken naar een oplossing voor beide. Dat ergens voor willen werken loont op veel plekken niet meer tegenwoordig. Als je ziet wat het loon is in verhouding met wat je moet doen. Het gaat nergens meer over. En dan te bedenken dat het loon in Limburg veel lager ligt dan in Amsterdam ed. Maar kosten blijven wel grote lijn hetzelfde. Pak bijv. folders rond brengen. Toen ik dat deed als 13 jarige verdiende ik echt een leuk zakcentje en dan maakt het weer niet veel uit. Leuke en vriendelijke mensen die je elke week iets aanbieden van drinken, chocolade etc. Nu is het loon zeer laag in verhouding, druk veel hoger mbt hoeveelheid rondbrengen in bepaalde tijd, mensen reageren veel associaler en noem maar op. Of 40 uur werken waarbij je elke dag verplicht 8,5 uur aanwezig moet zijn omdat je verplicht een uur pauze moet nemen maar wel maar 30 minuten pauze betaald krijgt, hierbij het minimum van iets meer dan €9-, euro bruto krijgt en grotendeels aan de telefoon verrot gescholden wordt omdat mensen geen geduld hebben, hun zin niet krijgen etc.. Zou jij dan nog zo willen werken? Dat motiveert toch totaal niet meer? Je bent dan echt door je energie heen en dan moet je nog thuis alles doen. Hoeveel volwassenen hier op ZP al niet willen switchen van baan wegens werkdruk, laag loon in verhouding, geen energie meer. En dan worden de jongeren al heel vroeg verplicht (vooral op vmbo) een keuze te maken wat ze willen gaan doen terwijl ze nog niet eens duidelijk hebben wie ze zijn en wat ze daadwerkelijk willen worden.
Oh jawel dat mag je zeker zeggen Regels zijn regels. Echter om kort door de bocht te zijn en te zeggen ze zijn er nu eenmaal en je moet het daar mee doen dat werkt toch niet? Beste is altijd met je kind overleggen dat je het gevoel van je kind begrijpt en zo bespreken dat je vanuit beide kanten (in dit geval puber en agent) de situatie belicht. Waarom een agent dit doet en de overheid dit oplegt. Tegelijk ook waarom een puber zich zo voelt. En als een puber vanuit zijn eigen gevoel een bezwaar wilt indienen mag dat ook. Leren ze zelf alleen maar meer van als ze antwoord terug krijgen en tegelijk ook hoe ze het moeten doen. Wanneer je gaat zeggen tegen een puber nee ik ben het ook niet eens met de boete en er dan ophef over gaat maken dan ben ik het volkomen met je eens. Hier leren ze op deze manier niets van. En het bovenste stukje dat het probleem bij de ouders (grotendeels ) ligt daar geef ik je absoluut gelijk in
Wie zegt dat een manage in een drukke stad ligt? Vanuit de stad moest ik naar een buitengebied. Prima te doen, wel wat drukke oversteekplaatsen. Kinderen zijn ook niet meer gewend om hele stukken te fietsen want we pakken altijd de auto. Met folders lopen of kranten verdienen de pubers nog altijd meer dan in de supermarkt. Hoezo loont het niet om hard te werken? Hier gaat het al fout... als je hard werkt met wat je doet, waar je hard ligt, zal dat altijd gezien worden. De instelling dat hard werken niet loont, want het geld is te weinig of je moet 8,5 uur aanwezig zijn; dan kom je er gewoon niet. Je wordt betaald voor je werkzaamheden en dit is 40 uur per week. Als je je werk niet leuk vindt of er geen voldoening uithaalt of je wordt uitgescholden, dan is het tijd voor een andere baan. Je zal dit uit jezelf moeten halen, ervoor werken wat je leuk vindt; doe een cursus, kijk naar je mogelijkheden; het glas is halfvol. Ik moest op de Mavo ook in de tweede kiezen wat ik in de derde moest laten vallen, dat is in 20 jaar niet veranderd.
Tja. Als mijn puber ieys doet wat niet mag en hij krijgt een boete. Dan heeft ie toch echt gewoon vette pech. Ik zal dan heel inlevend naar zijn tirade over hoe oneerlijk en stom het allemaal is. Maar op het eind van het verhaal blijft die vette pech overeind. Die boete zal hij moeten betalen. Dat is met coronaregels niet anders dan met bijvoorbeeld verkeersregels. Wil niet zeggen dat ik ver niet inlevend kan of wil zijn. Of zoeken naar oplossingen waarbij hij wel sociaal kan zijn met vrienden, maar binnen de regels. Maar ik weet gewoon niet hoe ik het anders kan omschrijven voor wie dan ook die last heeft van bepaalde coronaregels. Gewoon pech. Dat heeft dat kleine cafeetje ook. En de Hema ook. En de kledingzaak op de hoek ook. En mijn schoonouders ook. En wijzelf ook. Het enige wat iedereen (puber of niet) moet doen is zich afvragen hoe je omgaat met vette pech. Misschien gaan we wel ontdekken dat dit juist voor pubers een heel goede leerschool is voor omgaan met tegenslag.
Nou ik vind alleen al de hoeveelheid huiswerk bizar veel! Echt veel meer dan ik had in de brugklas (zelfde niveau). Ik vind zeker dat ze heel veel moeten ja. Daarbij ben ik denk ik nog iets ouder dan jij? Maar ik mocht absoluut niet alleen naar de manege fietsen die 1.5 km verderop lag. Ligt geheel aan de omstandigheden.
Ik weet dat mijn moeder spontaan moest lachen als ik riep; zoveel voor frans!!! Dus dit zegt ze regelmatig tegen dochter als die het zwaar heeft... Ik ben 42.. (hmmm het is bijna 30 jaar geleden.. voorgesteld onderwijs)
Ik ben 37 en toen kwam net de 2e fase, weg pretpakket. En ja dat als je puber zelf vindt dat je veel huiswerk hebt is logisch, maar als ouders, wij zien hoeveel tijd hij eraan moet besteden en dat is echt heel veel. Dat hoor ik ook van ouders van klasgenoten. Hij zit rustig in een drukke periode 2-3 uur per dag en op zondag 6-8 uur aan zijn huiswerk. Dat kun je ook niet bepaald weinig noemen.
Ik vind echt niet dat de situatie buiten momenteel gevaarlijker is dan in mijn jeugd of de jaren 90. Ik sprak een paar jaar geleden een juf die hier in de buurt is opgegroeid en die liep langs de junks op weg naar de gymzaal. Mijn kinderen zouden een junk niet herkennen als deze tegen ze aan liep. In de loop der jaren zijn er steeds meer drempels en 30-km zones dan in mijn jeugd. Er zijn absoluut meer auto's, maar ik denk dat het meer ligt aan je woonomgeving op zich dan aan gevaar. Halverwege de jaren 90 waren er 1250 verkeersdoden per jaar, afgelopen jaren rond de 550-650. Het aantal zwaargewonden is wel gestegen, maar vooral onder ouderen. Ook het aantal moord en doodslag is gedaald sinds 2000. Ik denk dat wij veel banger zijn dan eigenlijk reëel is en dat angst vaak een slechte raadgever is.
Er is niks mis met hard werken. Er is wel wat mis met de huidige maatschappij. Ik ben iemand dat altijd onafhankelijk wil zijn. Toen ik 13 was ben ik begonnen met een folderwijk. Op mijn 15e bijbaantje in de buurtwinkel. Daarna door naar de AH en zo steeds verder. Sterker nog toen ik op het MBO zat werkte ik daarnaast in de horeca. Ik ging elke dinsdag eerst naar school, snel thuis wat eten en omkleden en dan door werken tot de dag erna 6.00 uur in de ochtend. Liep dan voor frisse lucht naar huis, snel omkleding verzorgen en ontbijten en dan weer door naar school. En dit zonder te slapen! Ik heb altijd gewerkt mijn hele leven vanaf mijn 13e. Nu wegens ontslag zit ik thuis en ik hoef niet eens te werken (man eigen bedrijf) maar toch wil ik dit. Ik wil iets doen voor de maatschappij, voor mezelf, voor de kinderen te laten zien dat je niet afhankelijk moet zijn. De verhoudingen met loon loont gewoon inderdaad niet nee. Vb: ik heb in jan. een kennismakingsgesprek gesprek voor een bedrijf voordat ik daar begin. Dit bedrijf verhuurt hun werk aan andere bedrijven die daar ook mee verdienen. Ga je bij dat bedrijf werken dan krijg je echt het minimumloon met voorwaardes waarvan je denkt loont dat nog? Bij het hoofdbedrijf krijg je zeer goede voorwaardes en bij 24 uur verdien je meer dan wanneer je 40 uur gaat werken voor exact hetzelfde werk alleen voor een andere baas. Nu is daarnaast niks mis met fulltime werken. Helaas kan ik dat niet meer (bindweefselaandoening) en heb hier echt mee gezeten. Ik moet al accepteren dat ik niet elke baan meer zomaar kan doen en nu ook al dat ik fulltime niet meer kan. Daarnaast hier is het wel een groot probleem geweest met kiezen op school. (en bij heel veel mensen die ik ken) Nu pas laatste paar jaar weet ik wat ik wil en kan doen! Ik heb tich richtingen gedaan qua studie en werk. Nooit heb ik een echte puber kunnen zijn omdat ik al zeer vroeg 'volwassen' moest zijn. Ik heb mij nooit kunnen ontwikkelen zoals een puber dat eigenlijk hoort te doen. Zo gemakkelijk is het allemaal niet. Ook je redenatie je moet maar werken of je gaat maar iets anders doen. Waarom denk je dat ik tich verschillende soorten banen op mijn cv heb staan? Ik wil werk doen waar mijn Hart ligt. Weet je hoe zwaar het is als je elke dag naar je werk gaat waarbij er geen voldoening is en geen waardering krijgt, werkniveau (denkniveau) veel te laag ligt, grote werkdruk is, slecht betaald wordt, je eigenlijk geen kant op kunt omdat ze overal een diploma eisen die je dan niet hebt, je op dat moment niet de mogelijkheid hebt om een studie te volgen en je met je handen in het haar zit? Zodra je op een plek zit waar je het echt naar je zin hebt dan maakt loon en uren ook niets meer uit. Onze oudste weet totaal niet wat hij wilt doen. Ik probeer hem dan te stimuleren om dan een jaar de wereld (werkend) te ontdekken en zijn eigen 'ik' te ontwikkelen tot het moment dat hij weet wat hij wilt. Ipv zomaar een studie te volgen. Mijn middelste weet al jaren wat hij wilt worden en is dit van kleins af aan al duidelijk geweest. Bij hem zal het dan ook anders gaan (vermoed ik). Kortom: werken is zeker zeer belangrijk echter moet het wel lonen zodat je gemotiveerd blijft! Heb je al eens gezien hoe stagaires het nu hebben in de zorg? Ze kunnen door al die regels niet eens meer goed opgeleid worden maar moeten wel onder grote druk presteren!
Ligt er misschien aan waar je woont? Waar ik ben opgegroeid is het echt zeer druk geworden. Waar ik nu woon is niet normaal druk! Overbuurman (woont zijn hele leven in deze straat) zei ook al dit was voorheen niet is echt van de laatste 10 jaar. Er is niks mis met fietsen ergens naar toe. Wel of de mogelijkheid er bestaat om ze alleen te laten gaan of niet en welk vervoersmiddel. Mijn oudste zit nu op de middelbare in NL. Wij gaan verhuizen maar duurt nog even. Toch vind ik het ontzettend belangrijk dat hij zelf gaat fietsen naar school (zelfredzaamheid) alleen vanaf waar wij nu wonen is dat niet te doen. Dus hebben wij als oplossing dat wij hem bij mijn ouders afzetten en dan fietst hij van daaruit naar school en haal ik hem eind van de dag bij mijn ouders op ipv elke dag naar school brengen en halen. Hiermee wil ik zeggen dat er overal wel wat voor mogelijk is. Het is alleen in oplossingen denken wat het beste bij de ontwikkeling van je kind past.
Oh dat is idd echt lang Mijn brugklasser zit per dag gemiddeld een uurtje. Dus totaal zo'n 5/6 uur per week.
O ja? En wie zegt dat je het niet mag zeggen dan? Ik lees dat nergens terug. Misschien kan je met een voorbeeld komen om je stelling te onderbouwen? En je tweede alinea: volgens mij is dat niet precies wat @Anouk2005 zegt hoor. Tenminste: ik neem aan dat je het over haar hebt aangezien zij een soortgelijk, let wel soortgelijk, iets zei???
Ik fietste met mijn broers alleen naar school toen wij in groep 4/5/6 zaten, 4 kilometer verderop. Ik heb het idee dat er veel meer vertrouwen was in je kinderen dan vroeger, nu zit iedereen continu bovenop zijn kind zodat hij/zij nooit een tegenvaller of tegenslag heeft. Ook kinderen mogen fouten maken, daar leren ze alleen maar van.
Vergeet niet dat het verkeer nu veel drukker is dan vroeger. Als ik de schoolroute, die mijn 8-jarige moet afleggen, vergelijk met die van mij vroeger. Hij moet langs veel drukkere weg, om het nog maar niet te hebben over de oversteek naar school waar het mega druk is met autoverkeer