Dat gaat helaas ook niet ik ben niet stabiel op de fiets Ik kiep om in de bochten Heb dit eerst geprobeerd vandaar dat we een fietskar hebben
Zou in jouw geval als je nog jong bent wachten tot de oudste goed genoeg zelf kan fietsen dan is er weer plek in de fietskar. Je kan misschien ook gaan verhuizen dat een school op loopafstand zit maar of verhuizen een optie is. Misschien is er een goede school dichterbij? Hier compleet, m'n hart heeft plek voor nog zoveel kindjes maar het is goed zo. Heb 2 mooie zoons mogen krijgen heb niks meer te wensen.
Dat is helaas ook geen optie Net gewisseld van school en net verhuist Denk dat we nog maar even wachten
Hoe oud is de oudste? Mijn oudste en middelste fietsen beide zelf. ik heb alleen de jongste voorop. Hier was het heel simpel, wij zijn gewoon ontzettend veel gaan oefenen met de oudste zodat zij zelf kon fietsen naar de opvang/school. Ik zag het niet zitten om met +30 kilo op de fiets te zitten. Ze fietste met 3 jaar zelf overal naar toe. De middelste fietst nu ook sinds een paar maanden zelf naar de opvang. Dus als dat het enige is dat je tegenhoud zou ik zorgen dat de oudste sowieso zelf kan fietsen.
5 maar kan nog niet helemaal los fietsen Wel druk aan het oefenen Maar schoon is zeker een kwartier fietsen
Wij zijn compleet ookal voelt t voor mij niet zo. Zwanger zijn is een hel voor mij en dus ook voor mijn gezin. Mijn lijf heeft te veel moeten doorstaan de afgelopen jaren en dus ‘mag’ ik niet meer. Hoe dankbaar en blij ik ook ben het is niet compleet en dat doet veel verdriet. Laatste zwangerschap in Coronatijd maakt t extra moeilijk aangezien dit veel extra stress opleverde. Overal is een oplossing op te vinden. Waarom ga je je rijbewijs bijv niet halen? Ook op de fiets zijn er mogelijkheden. Ik zou me hierdoor niet tegen laten houden
Het is niet zo dat je nu moet beslissen toch? Als fietsen het grootste euvel is denk ik dat er wel een mouw aan te passen is, jouw oudste is 5...tegen de tijd dat er een nieuwe baby zou komen kan hij/zij vast zelf los fietsen, anders is een bakfiets ook ideaal. Wat betreft compleet voelen, ik had verwacht na een 3e wel dat gevoel te hebben maar een 4e lijkt mij ook leuk. Met 3 voel ik mij wel completer dan met 2, maar ergens blijft het kriebelen.
Precies, voor nu lijkt het me in jullie geval uitkomen op een ‘nee’, maar misschien over een paar jaar als deze wat groter zijn? Of je denkt dan: nee, het is goed zo. Ook prima. De tijd gaat je het antwoord geven Hier kan ik nu wel zeggen: we zijn compleet. In mijn hart kunnen er nog veel meer bij, maar ik vind dat je moet kijken naar wat je ze kunt bieden/wat je eigen belastbaarheid is (financieel, maar zeker ook emotioneel/aandacht) en voor ons is 4 daarin een mooi aantal.
Wat voor bakfiets heb je geprobeerd? Een driewieler of een tweewieler? Ik reed toen de tweede kwam ook geen auto en ik ben motorisch echt vreselijk onhandig... maar ik ben bij een fietsenwinkel gaan proef-fietsen en het klikte meteen met onze 2-wieler-bakfiets. Ik hoor van veel mensen dat 3-wielers lastiger te besturen zijn. En kan je oudste niet zelf fietsen tegen de tijd dat je met een nieuw kindje erbij kan gaan fietsen?
Een bakfiets is echt even wennen. Daar kan je na 1x op fietsen echt niet beslissen of je het wel of niet kan ! Wij hebben een 3wiel bakfiets en dat was echt even wennen, maar na wat rondjes rijden en elke dag oefenen is het zo gewend. Lukt een 3wiel niet kan je ook altijd nog een 2wiel proberen
@ bakfiets: ik heb zeker een week moeten oefenen voordat ik er een beetje mee overweg kon. En voordat ik me er helemaal comfortabel bij voelde was ik wel een maand verder. Ik ben motorisch ook niet heel erg goed zeg maar Het is gewoon heel anders rijden dan een gewone fiets. Natuurlijk kan het alsnog zijn dat het niks voor je is, maar als je het na 1 ritje hebt afgeschreven is het natuurlijk zonde.
Wij hebben hem een jaar gehad en toen verkocht dus dit was niet rven 1x proberen mij heb een 3 woeker geprobeerd
Dat compleet voelen had ik alleen de eerste week na de geboorte van onze dochter. Nu... nu smacht ik naar een 3e. Ik ben al super blij en dankbaar met 2 maar toch blijft een 3e zo aan me trekken. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed, zo graag zou ik het willen. Mijn man twijfelt nog. We zullen zien wat 2021 ons brengt. Misschien gaan we er wel voor en mocht het lukken dan zou dat super zijn. Lukt dat niet door mijn PCO dan ben ik nog steeds super gelukkig met deze 2.
Ik voel me na 5 kinderen echt helemaal compleet. De eerste 3 kwamen in 2 jaar en 4 maanden. Daarna hadden we ook compleet gevoel en besloten om mijn lichaam weer te laten opknappen (bewust tussendoor niet gedaan omdat dat een lang proces is ivm chronische ziektes). Maar al snel begon het toch te kriebelen voor een 4e. Het afgewacht of dat gevoel bleef. Uiteindelijk kwam na ruim 3 jaar de 4e. Wat waren we gelukkig met hem maar al snel ervaarden we het 'grote' leeftijdsverschil tov de oudste 3 en zodoende was 14 maanden later nummer 5 er. Ik was toen 33 En toen was het goed. Mijn man onderging een vasectomie en ik ging me irriteren aan mijn zware menstruaties. Werd er ziek van. Onderging een novasure die helaas niet heeft gewerkt en nu gaat mijn baarmoeder er uit. En allemaal zonder enig gevoel van spijt of verdriet. Kortom het is goed en we zijn compleet!
Ik denk dat ik me nooit helemaal compleet ga voelen. Wij hebben twee kinderen. Allebei gezond, een dochter en een zoon. Count your blessings zeg maar. Vooral nu met veel vrije tijd en dus veel denktijd mis ik wel iets in huis. Had er achteraf nog graag 1 of 2 bij gehad. Maar in de eerste jaren na de jongste had ik dat gevoel dus niet en vond ik het druk zat met twee. Nu is de jongste 6 dus zou er toch gauw 7 jaar tussen zitten en dat vind ik teveel. Een 3e had er prima bij gepast, maar als die er nu al was geweest zeg maar. Om nu nog weer helemaal opnieuw te beginnen zou ons gezin teveel beperken zoals we nu draaien. Nou ja en klein detail, mijn vriend wil het sowieso bij 2 houden.. altijd al zo geweest dus heb ik er misschien ook minder intensief over nagedacht. Ik heb wel altijd gezegd, als hij nou perse meer kinderen had gewild dan waren die er vast gekomen (oftewel hadden we een poging gedaan). En ik denk dat je misschien ook vooral de voordelen en de mooie dingen voor je ziet en de nadelen (slechte nachten, meer was en troep en werk en gedoe) een beetje vergeet.
Wij voelen ons nog niet compleet, hebben nu 2 prachtige lieve kindjes, maar twijfel vooral vanwege onze leeftijden. Ik word komend jaar 40 en mijn man is de 45 al gepasseerd. ondanks dat ik het dolgraag wil, denk ik dan moeten we gewoon niet ontzettend dankbaar en gelukkig zijn met wat we hebben?! Maar ja die eierstokken hè, die blijven maar rammelen
Wanneer jullie allebei dat gevoel hebben, zou ik me niet tegen laten houden door praktische zaken waar wel een oplossing voor te vinden is. Wij wilden allebei altijd drie kinderen en dan het liefst kort op elkaar. Maar sinds de tweede er is, heb ik dat gevoel niet meer. Tenminste, ik zou wel een derde willen, maar niet meer een zwangerschap en niet meer dat eerste jaar. Mijn man wil heel graag een derde. Lastig, de tijd zal het leren.