Ik heb overigens ook zo"n vriendin die graag kletst en drinkt en de kinderen moeten dan zelf hun weg maar vinden. Maw ik ben de halve dag politieagentje aan het spelen en aan het zorgen dat ze mn huis niet afbreken terwijl zij lekker achterover leunt. Die vriendin zie ik dus alleen nog zonder de kinderen
Als jullie goede vriendinnen zijn, dan kun je dit best bespreekbaar maken. Bij kinderen is het vaak zo dat er aan twee kanten iets moet veranderen om weer door één deur te kunnen. Wellicht 'daagt' de één uit en de ander reageert verkeerd. Ergens in het midden zou de oplossing kunnen liggen. Het is wel belangrijk dat beide ouders eerlijk naar hun eigen kind durven te kijken. Maar ik denk dat wij als ouders soms ook gewoon moeten accepteren dat kinderen niet altijd een klik en dus gewoon liever niet met elkaar omgaan. Dat is in onze grote mensen wereld niet anders. Dus laat je zoon zich lekker vermaken met de twee oudste kinderen. Ik heb al heel lang een goede vriendin. Onze twee oudste jongens zijn vanaf ze kunnen lopen vrienden voor het leven. Toen wij daarna allebei zwanger waren van een jongen, waren we enorm blij. Wij verheugde ons op een nieuwe vriendschap. Helaas bleken onze middelste jongens helemaal geen klik te hebben. Beiden hebben ze karaktereigenschappen die niet met elkaar matchen en reageren ze niet goed op elkaar in bepaalde situaties. We hebben onze kinderen geprobeerd te sturen en we hebben de vriendschap geprobeerd te sturen. Na veel conflictjes tussen onze kinderen en veel met elkaar gesproken te hebben (wederzijds respect!) hebben wij onze verwachtingen bijgesteld. Onze jongens kunnen zich prima in één ruimte vermaken met meerdere kinderen, maar ze zoeken elkaar als individu gewoon niet op. Ze weten ook zelf dat ze niet zo goed matchen.
Ja precies zo doet zij ook. En het is ook wel sneu dat ze op die manier aandacht trekt. Ze wil altijd alles wat een ander heeft dus ook erg onzeker.
Ja zo was/is mijn zusje ook. En mijn moeder ziet het nog steeds niet, gewoon omdat mijn zusje bij haar een totaal ander mens kan zijn. Bijna eng. Het is alleen heel lastig om daar tussen te gaan zitten, dikke kans dat moeder haar kant kiest.
Dat geloof ik direct hoor. Maar ik bedoel dat het volgens mij veelzeggend is hoe je als ouder omgaat met de reacties van je andere kinderen en volwassenen op je andere kind. Als het ene kind iedere keer iets aangeeft over de ander dan zou je daar goed op moeten letten. En juist het "onschuldige kind" extra goed in de gaten houden. En dus echt naar beide kanten kijken. Zeker als er daarnaast ook nog opmerkingen van andere volwassenen komen. Als je als ouder altijd een kant kiest of niets doet met klachten zegt mij dat iets over de ouder.
Dat d Dat denk ik ook wel ja. Ze kiest nu wel haar kant ook altijd. Vind het ook zo zielig voor middelste zus. Zij ergert zich kapot aan haar zusje en heeft toch zoveel geduld met haar. Totdat het soms op is.. Moet voor jou ook altijd lastig zijn geweest zeg! En nog steeds dus. Is jouw zusje ook jonger?
Ja mijn zusje is jonger, maar we schelen maar 15 maanden en zij was al snel een kop groter dan ik. Hier was het wel echt extreem hoor en het is helaas nog steeds drama. Ik heb mijn handen er nu vanaf getrokken voor een tijdje en dan zien we wel weer. Kon het er even niet meer bij hebben.
Wat doet vriendin dan met deze dochter die blijft komen? Bevestigd ze haar verhaal (anderen aanspreken of tegen dochter zeggen dat het ook zo sneu of vervelend is voor haar). Wat je zou kunnen doen is de andere kinderen erbij roepen. En iedereen vragen wat er aan de hand is. Dus een open vraag (niet wat heb je gedaan maar kunnen jullie vertellen wat er is gebeurd?) Ook zou ik duidelijk naar vriendin aangegeven wat je hebt waargenomen (ik zag dat X dit deed waardoor Y zus en zo reageerde). Niet beschuldigd maar open. En dan kijken wat haar reactie is. Als jullie een goede relatie hebben kan je voorzichtig informeren naar het middelste kind en aangegeven wat je opvalt. Of positieve zaken benoemen. Het lijkt mij vreselijk als ouder(s) een kind voortrekken of iedere keer partij kiezen. Je ziet hier in de reacties hoe dat zelfs op volwassen leeftijd kan doorwerken en dat mensen daar blijvend last van kunnen hebben. Dat is heel naar en het lijkt mij iets dat geen enkele ouder zal willen (die willen toch dat ieder kind gelijk is en zich geliefd en gelukkig voelt).
Oh, ik hoop dat als jij mijn vriendin was het met wel zou zeggen... Ik kan niet alles zien, en ook ik ben maar een mens en kan inschattingsfouten maken, ook als mama... Mijn oudste dochter is euhm... Nogal bazig, dus vaak krijgt ze ook van anderen een opmerking en dat vind ik echt oke. Maar ons neefje heeft dat al door en "steekt" dan al eens de schuld op mijn dochter terwijl hij het zelf was. Toen ik dit een eerste keer met mijn eigen ogen zag en hem ook daarop aansprak (hij schrok dat ik het had gezien) probeer ik wel te behoeden op onterecht schuld geven aan oudste dochter... Ja ze zal al eens slaan of duwen of de baas spelen, maar meestal zie ik wel aan haar reactie of dat ook klopt... Maar mijn familie en vrienden heb ik op het hart gedrukt dat als ze haar ZIEN slaan of iets in die aard, er aub iets van te zeggen... Nu ja ze is niet "geniepig" Oh ze kan ook heel lief zijn hoor Mijn jongste dochter daarentegen heeft een ander karakter en daar zit wel meer dat "geniepige" in, dus daar moeten we goed bij opletten want ze weet al goed welke actie reactie bij zus uitlokt en zo ook bij ons... Pfff opvoeden is lastig. It takes a village to raise a kid, dus ja zeggen
Ik zou dit toch echt bespreekbaar maken met je vriendin. Dat is in ieders belang. Van jouw kind, maar ook in het belang van het kind van je vriendin. Als het niks wordt, kun je altijd nog kiezen de banden wat te laten verslappen of voortaan zonder kinderen af te spreken.