Er is toch geen hun en wij? Er zijn vast 70 plussers die erg onvoorzichtig zijn, en ook 70 plussers die erg voorzichtig zijn. Net zoals in elke leeftijdsgroep. Al dat polariserende denken helpt toch helemaal niks?
Dat inderdaad. Toch wordt het toch vaak omschreven als strijd. "Hij heeft hard gestreden en de ziekte overwonnen" "Hij heeft de strijd tegen zijn ziekte helaas moeten opgeven " Dit soort dingen hoor je vaak als het over ernstige ziektes gaat. En ergens klopt het ook wel dat je lijf als een gek aan het vechten is. Maar het wel of niet beter worden is niet een prestatie. Maar idd een kwestie van geluk en goede behandelingen. Maar ik wil ook best voor je klappen hoor
Wat is daar zuur aan? Een 70 plusser in het ziekenhuis heeft net zoveel zorg nodig als een jongere patiënt. We doen dit alles om de zorg te ontlasten.
Mijn moeder is huisarts en nu met insturen van Corona patiënten kan zij ook gewoon thuiswonende 80+ ers insturen. Er is dan wel een vorm van triage voor de gezondheid en ernst en uiteindelijk besluit het ziekenhuis of ze de patiënt aannemen of niet. Niet mijn moeder maar kansen zijn er zeker omdat je zelfstandig en of met beperkte hulp jezelf kan redden. Overigens is er ook in de eerste golf een relatief jonge Corona patiënt van mijn moeder geweigerd in het zkh omdat deze een lange en recente suïcide geschiedenis had. Heftig voor de familieleden maar ze moesten het ermee doen.... Wanneer ouderen in een zorginstelling wonen beslist de geriatrisch arts. Niet de huisarts. Je woont ook in een zorginstelling omdat je 24/7 afhankelijk bent van zorg, al in ‘gewone’ conditie. De kans dat je vanuit daar kans maakt op ziekenhuis zorg voor Corona is vrijwel 0.
Onder tieners de grootste daling. Misschien toch de middelbare scholen en dat verbaast me niks. Al viel het bij ons echt mee als ik zag hoe die pubers met elkaar omgaan de hele dag . En ja, ik zou een blijf thuis ‘gebod’ voorlopig ook niet erg vinden. Als de basisscholen maar weer open gaan.
Een 70 plusser kan relatief gezien thuis blijven, heeft geen baan meer. Stel dat zij tot 1 april beter thuis kunnen blijven zodat kinderen en jeugd weer naar school kan, ziekenhuizen weer reguliere zorg kunnen verlenen, mensen hun baan of bedrijf weer op kunnen starten.
Serieus? Dat vind ik dus best erg... Dus omdat je geprobeerd hebt zelfmoord gepleegd hebt, heb je geen recht op ziekenhuiszorg? En als je in een verpleeghuis woont hebt je zelf geen recht van spreken meer en beslist een anders of je 'kans' maakt op een ziekenhuisopname? Nu snap ik waar het grote verschil in ziekenhuisopnames VS besmettingen tussen België en Nederland vandaan komt...
Op het moment dat je instemt met een zorginstelling zijn er bepaalde medische zaken die intern worden afgehandeld. Je krijgt wel een nieuwe heup hè, dat soort zaken. Maar er wordt doorgaans niet gereanimeerd en bij een longontsteking ga je niet meer naar een zkh. Woon je thuis is dat allemaal anders. De patiënt van mijn moeder had een laatste suïcide gedaan in januari dit jaar. Ook met een intensieve IC opname en raakte in maart ernstig geveld door Corona en kreeg toen geen IC plek op basis van indicatie 2 maanden eerder. Ik weet dat mijn moeder dit van 4 ziekenhuizen terug kreeg....
Het gaat er niet om dat iemand zegt:" nee hoor, jouw leven heeft te lang geduurd". Op de IC liggen heeft een hele grote impact op mensen. Al op jongere mensen . Laat staan op ouderen.. ALS ze er al goed uitkomen dan heb je vaak daarna nog flinke naweeën ervan. Veel mensen moeten daarna vanwege het vele liggen bijv weer opnieuw leren slikken, eten , lopen enz. Vaak komen ze er niet eens helemaal bovenop en zijn er blijvende complicaties. Vaak moeten ze daarna nog lange tijd revalideren. En dat wordt vaak door de huisarts al sterk afgeraden. De kans dat iemand van die leeftijd er helemaal bovenop komt is klein en het is een lange en zware weg. Voor een jong iemand al, laat staan voor een 80+er. De meeste mensen kiezen er zelf al voor om deze lijdensweg niet te ondergaan. Al helemaal niet als ze nu nog op hun zelf wonen en na de IC het verpleeghuis als vooruitzicht hebben. Of om er nog slechter uit te komen.
Zo'n kaartje is echt veel te simplistisch. Je kunt dit helemaal niet met één kleur weergeven. In Duitsland is het bijvoorbeeld zo: "In der ersten Gruppe (höchste Priorität) befinden sich die über 80-Jährigen, Heimbewohner, sowie alle Personen, die ambulant oder stationär in der Pflege tätig sind. Dazu kommt das Personal aus medizinischen Einrichtungen, das einem erhöhten Risiko ausgesetzt ist, mit dem Virus in Kontakt zu geraten. Das betrifft Mitarbeiter auf Intensivstationen, in Notaufnahmen, in Rettungsdiensten, als Leistungserbringer der spezialisierten ambulanten Palliativversorgung und in den Impfzentren." Dus waarop baseren ze die kleur dan...
Deze toelichting maakt je bericht wel anders vind ik. Eerst leek het erop dat de weigering gebaseerd was op de suïcidepoging. Nu lees ik het meer alsof deze persoon al zo verzwakt was door de eerdere IC-opname dat een nieuwe IC-opname niet zinvol werd geacht. Maar zulke situaties blijven natuurlijk altijd ingrijpend.
Ik schreef er ook al in de eerste post bij dag het veelvuldige én recente suïcide betrof. En inderdaad zowel het doormaken van een nieuwe IC opname alswel dat de patiënt 24/7 afhankelijk was van zorg met geen ander perspectief zorgde voor deze 4 dubbele afwijzing.
Zoals reeds gezegd, dat kan allemaal best wel zijn en die afwegingen mogen best met mensen besproken worden. En zoals je zelf zegt, veel mensen zouden hier zelf niet meer kiezen voor een dergelijke behandeling, maar het feit dat de keuze van mensen en hun familie wordt afgenomen vind ik werkelijk waar vreselijk. Ik snap echt oprecht niet hoe iemand dit als een positief iets kan zien. Wat @Kraanvogel hierboven zegt, dat je een deel van die rechten afstaat als je naar een verpleeghuis gaat. Bah, een beetje misselijk word ik daarvan... Iedere mens zou tot het einde het recht moeten hebben om (indien wilsbekwaam) zelf te beslissen over zijn leven. Dit gaat om mensen die hun hele leven hebben bijgedragen aan het zorgsysteem, en vaak tonnen geld betalen voor een plaats in zo'n verpleeghuis (of je kan het dan beter sterfhuis noemen) en dan wordt hen het recht ontnomen om te beslissen over hun eigen leven? Je kan dat een menselijke beslissing noemen, ik noem het een zuivere besparing.
Ik weet alleen niet hoe de ouderen zorg in BE en NL verder verhoud. Ik vroeg net aan mama maar wilsbekwame ouderen in een verpleeghuis zijn een heel grote minderheid. Dat is echt voor 90+. Er wonen dus vooral ouderen met 24 uurs zorgbehoeften. De Nederlandse wilsbekwame oudere leeft vooral op zichzelf. Daar is dan wel heel veel pakketzorg voor. Van huishoudelijke ondersteuning tot douchehulp en eenvoudige medische ondersteuning als medicatie uitdelen. Vroeger hadden we meer sociale seniorenhuisvesting. Ik herinner mijn overgroot ouders die al op 70 een appartementje hadden in een bejaardenhuis zoals dat heette. En dan kon je kiezen of je maaltijden at van de gemeenschappelijke keuken of lekker in je eigen keukentje stond. En als je jarig was gebruikte je beneden een zaaltje en had je geen rommel in je eigen huisje. Heel sociaal en nostalgisch, maar dat bestaat dus niet meer, een bejaardenhuis.
Beter kan ik het niet zeggen! Tuurlijk moeten die afwegingen gemaakt worden. En ja, waarschijnlijk kiezen veel mensen ervoor om het niet meer te doen op die leeftijd, maar dat iemand dat voor jou beslist? Nee, sorry dat vibd ik mensonwaardig. En dat heeft denk ik niks te maken met krampachtig doen in België. Mijn schoonmoeder koos voor palliatieve sedatie in een woonzorgcentrum. Mijn vader koos er zelf voor om geen behandeling voor uitgezaaide longkanker op te starten en is palliatief heel mooi en sereen begeleid. Dus nee, we durven hier best ook het gesprek aangaan en te handelen, maar zolang iemand wilsbekwaam is, gebeurt dit in samenspraak met de patiënt. Ik ben echt ook geschokkeerd moet ik zeggen.
Er is inderdaad blijkbaar wel een verschil. Maar dan nog, het is toch niet omdat je 24 uurs zorg nodig hebt dat je niet mag zeggen dat je graag nog wat wilt leven? En nogmaals, vaal beseffen mensen zelf dat het te zwaar wordt. Maar het gaat om het principe van zelf over je leven te mogen beslissen.
Hier heb je inderdaad woon- zorgcentra waar veel jongere bejaarden in wonen, meestal vanaf 70 ofzo denk ik? Vaak ook koppels, waar bvb 1 van beide te hulpbehoevend werd om nog alleen thuis te wonen, zelfs met thuiszorg. Of weduwen/weduwnaars die het juist aangenamer vinden om in zo'n instelling te gaan wonen vanwege het sociale contact dat daar is. Maar dus zeker niet alleen wilsonbekwame senioren! Vaak nog erg kwieke mensen, voor wie thuis wonen om wat voor reden niet meer zo vanzelfsprekend is. Wat jij beschrijft bestaat ook, mijn oma (begin 80) woont bvb in zo'n 'service flat'. Dit is een appartement op het terrein van een woon zorgcentrum, en de hoeveelheid zorg bepaalt zij zelf afhankelijk van haar noden. Voorlopig beperkt zich dat tot de zorg die ze thuis ook al kreeg (iemand voor het huishouden, iemand die haar helpt met boodschappen en haar haar wassen en kinesitherapie), maar als ze dat wil kan ze op termijn ook maaltijden laten leveren enzo. Maar zelfs als mensen wilsonbekwaam zijn, dan nog zou de beslissing toch minstens in overleg met de familie genomen moeten worden?