Je bent geen slecht mens. Het is niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt. Jij hebt hier niet voor gekozen, je vriend wel (wat erg hard overkomt, sorry daarvoor). Dat je hiermee zit blijkt juist hoeveel je van hem houdt. Maar jij verdient ook je geluk ❤
Nee je bent geen slecht mens. Jouw vriend heeft de egoïstische keuze gemaakt om uit te leven te willen stappen en jou daar mee achter te laten. Dat het het niet geluk is is niet jouw probleem. Laat je leven niet verpesten door iemand die niet meer wil leven.
Ja want als je zelfmoord pleegt omdat je depressief bent en het allemaal niet meer weet maak je die keuze natuurlijk ook met je volle verstand.
Wat fijn om nog eens iets van jou te horen! Ik ben het met iedereen eens, jij bent absoluut geen slecht mens. Zoals eerder al genoemd kan jouw vriend geen partner meer voor jou zijn, en natuurlijk heb jij ook recht op liefdesgeluk.
Nee, je bent geen slecht mens. Ik vind je liefdevol en empathisch dat je aan je partner denkt en voorzichtig bent met je gevoel. Ook jij (juist jij) hebt recht op geluk en misschien tref je een leuke man die jouw situatie begrijpt en accepteert. Succes en veel liefde toegewenst!
Een groot rechtvaardigheidsgevoel, je schuldig voelen, de weegschaal tussen aan de ene kant het geluk weer ervaren (en merken hoe erg je daar weer aan toe was!) en aan de andere kant de gevoelens richting je vriend. Dit is ontzettend moeilijk allemaal, ik heb van dichtbij iets soortgelijks meegemaakt. Misschien is het nu nog te vroeg. Misschien komt het net op het juiste moment. Bedenk voor jezelf wat de toekomst jou en je vriend samen nog kan bieden. En zet de volgende stap als je daar aan toe bent. Het zal tijd nodig hebben om te ervaren dat het echt oké is als jij doorgaat met je leven. Wat er ooit was, zal er altijd blijven. Dat neem je mee in je hart en zal altijd voor een band zorgen. De strijd tussen hoofd en hart kan heel lastig zijn. Maar je komt er wel en je zult er sterker van worden. En vergeet dit niet: je laat hem echt niet vallen als je verder gaat.
O wauw wat een lieve reacties....❤️ Ik lig hier met tranen in mijn ogen in bed. Ik reageer morgen even uitgebreider.
Ik zei in een eerder bericht dat als de poging van je vriend gelukt was dan was je nu ook alleen. En ik vind echt dat jij ook geluk verdient omdat je nu geen normale relatie meer met hem kunt hebben. Maar een persoon die zelfmoord pleegt die doet dat omdat hij of zij het niet meer ziet zitten en daar kun je ook niet over oordelen. Hoe “zwart” moet het in je hoofd zijn om zoiets te doen? Dat overheerst dan alles,zelfs de mensen waar je van houdt. Hij zag op dat moment geen andere uitweg meer.
Je bent geen slecht mens! Veel is al gezegd, maar misschien zijn er lotgenoten online te vinden, waarschijnlijk zullen er maar bitter weinig mensen in jouw situatie zitten maar er zullen wel ook mensen zijn die nog een partner hebben maar dat die door ziekte oid niet meer de partner zijn die zij hadden en dat zij ook door gaan met het leven. Het is maar een tip, lijkt mij waardevol als je herkenning ziet bij andere en dat je daardoor acceptatie krijgt van de gevoelens die je hebt voor iemand. Hoop dat je snapt wat ik ermee bedoel. Ik gun je al het geluk van de wereld met een hele hoop liefde!
Oh wauw. Wat een reactie, @mirrte. Ik hoop echt werkelijk dat je nooit in dezelfde situatie terecht komt. Je zult het waarschijnlijk niet zo bedoelen, maar dit is een erg botte, respectloze reactie naar @Kameleonn, die een afschuwelijke tijd heeft meegemaakt en naar de vriend van haar. Die de keuze heeft gemaakt omdat hij geen andere uitweg zag. Ik vind een excuus op zijn plek, eerlijk gezegd naar haar. On topic. Nee, je bent verre van een slecht persoon. Integendeel. Je spreekt zo liefdevol over je vriend, maar beseft ook dat jullie geen toekomst samen meer hebben. Je komt erg liefdevol en warm over. Heb je, voor je gevoel, de tijd gehad om de dingen op een rijtje te zetten? Heb je hulp? Het enige wat je kunt doen, is trots op jezelf zijn, want wat ben jij sterk.
Nee tuurlijk ben je geen slecht mens! Maar ik herken jouw gevoel heel goed, wil daar in pb best meer over toelichten. Sterkte
Ik neem het even op voor @Miirte, want die reacties op haar vind ik ook niet echt respectvol. Ze heeft het lomp/ onhandig verwoord, maar kijk daar eens doorheen. De strekking van haar bericht is goed bedoeld. Ze bedoeld alleen te zeggen dat ts ook weer recht heeft op haar eigen geluk. @Zeebra jouw reactie op miirte zegt net zoveel over jou als de reactie van miirte over haar. On topic: Jemig is dit al weer zolang geleden? Ik heb erg met je te doen gehad destijds. Ik kan me je worsteling met je gevoelens goed voorstellen. Zoals eerder gezegd is, dit maakt je geen slecht mens. Ik denk dat dit een traject is waar iedereen in dezelfde situatie als jou doorheen gaat. Je staat op het punt verder te gaan met je leven, maar hebt schuldgevoelens jegens je vriend en dat is heel begrijpelijk. Het heeft tijd nodig om hier een voor jou prettige balans in te vinden. Neem die tijd en neem jezelf niets kwalijk. Dat je gevoel krijgt voor een ander wil niet zeggen dat je geen gevoel meer kunt hebben voor je vriend.
@Miirte ik herken het, een van de kanten in de verwerking die wij ook hebben gekend. @Kameleonn "levend rouwen" hebben we hier ook gekend. Mijn vader kwam 7 jaar geleden terug van vakantie. De verpakking althans, de inhoud was anders en niet een klein beetje. Herseninfarct kies je niet voor, maar hoe je er mee omgaat is wel een keuze. Laten we het er op houden dat zorg mijden preveleerde boven alles, beetje de rode draad in zijn leven helaas. Er is geen pasklaar antwoord op je vraag, de enige die daar een antwoord op heeft is jijzelf. Dat je hier mee worsteld is al een antwoord op je vraag, nee je bent geen slecht mens en ja je hebt zeker ook recht op geluk.. Ik denk dat je wel op veel punten aansluiting kunt vinden bij partners van mensen met niet aangeboren hersenletsel, of dat nu na een infarct of bloeding is. Bij de ene is het wel invaliderend, bij de ander nauwelijks restschade. Wanneer het taal en emotiecentrum flink geraakt is, wat mijn vader had, denk ik dat je veel aansluiting vindt. Veel partners worstelen met de vraag namelijk wat ze nog kunnen dragen, en wat niet meer. De persoon die hun partner was, is veranderd in meer of mindere mate. Bepaalde eigenschappen waar je voor hem viel zijn weg. Vaak ook echt karakter dingen, heel soms herken je een glimp en hoop je dat t een blijvertje is, maar dan is t ineens weer weg. Ik als dochter zijnde had moeite met uitleggen wat levend rouwen inhield, beste uitleg voor mij was: " hij is overleden op vakantie, dat wat mijn vader HEM maakte, waar hij zijn geluk en plezier uithaalde, wat hem trots maakte en deed lachen in het leven is nooit teruggekomen, alleen een schim van de man van welleer in dezelfde verpakking". Jouw situatie is totaal anders dan die van mijn moeder, maar allicht herken je het beeld van "gevangenis van geluk/leven". Dat was voor haar de beste beschrijving hoe zij zich voelde. Zonder een heel boekwerk te schrijven (wat het toch wel wordt): Je bent enorm toe aan geluksbeleving, maar moreel vastgeketend aan de situatie. Je hebt de sleutel van de boeien, maar vreest voor de impact die t maakt op hetgeen waar je in zit. Vaak niet zo zeer voor jezelf maar die ander. Maar je kan je wel afvragen, onder welke condities vind je dat wel dat het tijd is om voor JOU te kiezen? Zij vond zich te oud om nog een nieuw leven op te starten, ook bang voor de reacties van de andere kinderen en dat de zorg van hem op mijn schouders zou komen, wetende dat hij zorg aan huis al de nodige keren buiten had laten staan. Een nieuwe relatie (met intentie blijvend) is altijd een risico. Je hebt de kans op geluk, met het risico van hartepijn. Dat risico is er nu, over 10-20 jaar is dat er ook nog, dat is inherent aan het openen van je hart. Mijn zorg voornamelijk, gezien wat je allemaal op je bord hebt gehad (wat echt allemachtig veel is), ben jij moreel al zo ver dat je zo'n eventuele tegenslag aan zou kunnen? Geluk in het leven kan iedereen gebruiken, daar heb je nooit genoeg van. Maar soms ben je nog niet in staat om een tegenslag op te kunnen vangen omdat je die kracht nog niet voldoende terug hebt. Met mn burnout destijds had ik t bijv. niet hoeven te proberen, moest echt eerst mezelf weer op de rails hebben. Als wandelvriend, geen probleem. Die vraag had je niet gesteld denk ik als het een vrouw was geweest. Iedereen kan een arm en een schouder gebruiken. Als relatie, als hij je op waarde schat en het verhaal kent, zal hij je de tijd en ruimte gunnen totdat je hart en hoofd op dezelfde lijn zijn. Dat er altijd een zwakke plek voor je vriend zal blijven en contact/zorg ook daar valt wel over te praten. Het is niet mis wat je achter de rug hebt, er staat ook geen tijd voor wanneer je aan jezelf mag gaan denken. Tijd is relatief, jij bepaald de tijd niemand anders. Langdurig blijven hangen in deze situatie, ik zag het wat het met mijn moeder deed. Ik weet wat het met mij deed. Het dooft je uit op den duur. Je verzand in een leven die je niet het geluk gaat brengen die je elkaar destijds zo gunde. Jij hebt de sleutel voor jouw leven, en je kan hem daar nog altijd best een plek in geven. Maar je mag voor jezelf kiezen en jouw geluk. Pas als jij gelukkig bent, kan je iemand anders gelukkig maken. Het is alleen aan jou wanneer je die sleutel omdraait. *dikke knuffel, boven alles is het gewoon k.u.t *