Hier wel alles weggedaan,behalve het matras van het ledikant, deze zou gebruikt worden voor ons ⭐, kan het nog niet om hem weg te doen. Ook liggen hier nog een paar draagdoeken. Ik heb geen ruimte om alles te bewaren en we waren ook klaar naar ons zesde wondertje. Maar ja de kriebels en het verlangen worden niet minder. Manlief staat er nog steeds niet achter om zich te laten helpen en legt het balletje steeds bij mij. Ook met voorbehoedsmiddelen is hij niet secuur. Heb aangegeven dat ik het gehaald heb, maar pakt ze niet. Nu zelf maar wat gehaald een cavacup en gebruik hem tegen mijn gevoel in maar als ik in mijn vruchtbare periode zit. Voor de rest is het tijdens mijn cyclus zijn verantwoording.
Hier de maat 50 tm 62 weggegeven en nog wat ander spul, nu achteraf spijt van als de volgende weer een meisje word (waar ik al wel vanuit ga)
Hangt het in de lucht of rammelen alleen mijn eierstokken de laatste tijd extra veel? Ik heb ook het idee dat ineens iedereen zwanger wordt (valt reuze mee).
Mijn hoofd rammelt, de eierstokken doen niets haha. Door borstvoeding ligt t nog op zn gat. Nu mijn zwangere vriendin continu spuugt denk ik wel naaaaah dat hoef ik niet, daar gaan mijn eierstokken niet wakker door worden
Daar zat ik vandaag constant aan te denken dat ik bij beide behoorlijk ziek was.. dan denk ik dat wil ik toch niet nogmaals.. maar ja dan zegt mn gevoel weer jawel ook dat zou ik allemaal zoooo weer over doen
Ja en dan heb je er 1 kind extra bij tov vorige keer... dat vind ik wel echt zwaar. Luiers verschonen al kotsend baaaaaaaah, billen afvegen... o vreselijk. Hop weer in de wasbak haha. De oudste zindelijk maken tijdens de zwangerschap, was geen fijn feestje hihi 1 is nu wel zindelijk en zelfredzaam met de wc maar nr 2 nog laaaaang niet.
Hahaha jaaaa! Al denk ik dat ik dat nog wel kan overzien haha. Ik ben vooral bang voor einde zwangerschap en dat is ook wel een groot ding dat me tegen houd denk ik
Ja ik heb t met t begin (als in de hel of t wel goed gaat) en de bevalling: 5 dagen bezig geweest met inleiden en dan bij elke wee zn hartslag zien dalen en veeeel te traag herstellen en hem levenloos zien worden na geboorte en gelijk met een heel team te zien afgevoerd worden... in ons hoofd zit ook: nu hebben we geluk, hij heeft nog steeds problemen daardoor maar hij is gezond en leeft. Wat als we de volgende keer niet meer dat geluk hebben en geen levend kindje meenemen?
Wat heftig wat jullie mee gemaakt hebben zeg gelukkig gaat het nu goed!!! Maar herken het deels wel! De onzekerheid van de eerste weken zijn zwaar maar vond ik zelf in vergelijking mee vallen met het einde.. ik ben alleenstaand ( bij de 2e bewust alleen voor gekozen ) en moest bij haar vanaf 36 weken elke dag naar het zh aan de ctg omdat ze niet meer bewoog.. uiteindelijk ingeleid bevalling ging super goed en snel maar daarna bleef ik bloeden en eindigde ik moet spoed op de OK met veel bloedverlies.. de kleine is naar de kraamweek langere tijd opgenomen geweest dat heeft er allemaal behoorlijk ingehakt
Hoe is het hier? Nog een gelukkig nieuwjaar allemaal Ik ben sinds gister toch maar alvast met foliumzuur gestart. Twijfelde wel heel erg, want ik schat de kans op een spontane zwangerschap heel klein. Het is in al die jaren nooit spontaan gelukt terwijl we toen wel in het traject zaten en heel vaak gemeenschap hadden rond de eisprong. We gebruiken momenteel ook geen anticonceptie maar zijn ook niet doelbewust met de eisprong bezig. Wel het idee dat ik nu rond mijn ei zit. Maargoed, al is de kans klein, stel het gebeurd wel, slik in in ieder geval al foliumzuur. Wil als ik weet wanneer we de cryo terugplaatsing hebben wat duurdere vitamines gaan slikken.
Ik hoop voor je dat het toch maar gebeuren dat er ineens een wonder gebeurt en het toch spontaan mag gaan.. Iedereen de beste wensen! En voor de gene die allemaal graag een kindje willen en de kans dat het gebeurt gewoon vrijwel nihil is ik hoop dat we hier met elkaar wat steun kunnen vinden!
Wat zou het mooi zijn als het toch spontaan gebeurde. Je hoort het vaker dus kan me voorstellen dat er een stiekeme hoop is. Trouwens ook de beste wensen voor het nieuwe jaar
Hoi, Ik en mijn vriend hebben 2 gezonde en lieve, vrolijke kindjes. Een zoon van 3 en een dochter van 17 maanden. Sinds eind 2019 is er toch een wens voor een derde kindje. Maar daar wilden we sowieso mee wachten, omdat het toch wel pittig was in de eerste maanden met 2 kleine kinderen. We wilden in eerste instantie in februari 2021 gaan proberen om zwanger te raken. En de wens is ook bij mij heel groot en ik ben er veel mee bezig. Maar toch slaat nu de twijfel toe, of we niet beter nog even kunnen wachten. Dat we vanaf mei/juni gaan proberen, zodat mijn beide kids al weer iets ouder en zelfstandiger zijn. Maar ik twijfel nu zo, omdat de wens zo groot is. Mijn vriend maakt het niet uit. Wat hem betreft beginnen we wel in februari. Het kan natuurlijk ook zomaar even duren. Bij mijn zoontje heeft het 1 jaar geduurd en ben ik m.b.v. clomid zwanger geraakt. Had toen ook een lange cyclus van soms wel 6 tot 8 weken. Van mijn dochtertje was ik in de 2e ronde zwanger. Heel snel dus. Mijn cyclus is nu ook normaal en regelmatig met gemiddeld 30 dagen. Ik ben gewoon op zoek naar herkenning denk ik, omdat ik soms gek word van mijn getwijfel
Ik snap het wel. Ik twijfel soms ook of we toch niet nog langer moeten wachten, of zelfs t hierbij moeten laten, maar de wens is zo groot bij mij.. Bij mn vriend denk ik iets minder, tenminste zo een gevoel geeft hij mij.. Kan ook zijn omdat onze jongste nog niet goed slaapt snachts. Ik wilde vandaag al de doorverwijzing laten maken, maar heb nog niet gebelt Het heeft ook geen haast want we willen pas in augustus starten, dus als ik dan 3 maanden ervoor bel, is t ook goed.