Dromen over nog een kindje

Hallo! Sorry dat ik hier zo binnenval, maar je spreekt mij zo uit de ziel! Zat een beetje te struinen hier op het forum en zag dit topic. Wij hebben een vergelijkbare situatie hier. Ik een wens voor een derde, hij niet - zag altijd 2 kindjes voor zich, is bang voor een ziek kind of huilbaby, vindt het onpraktisch en ook te stressig. Kan het niet aan. Maar hij wil ook geen definitieve uitspraak doen. Dat klinkt volgens hem dan ook zo raar en definitief... huh? Wij gebruiken ook alleen condooms, maar ook niet altijd veilig (b.v. niet van begin af aan omdoen of zonder condoom direct na mijn menstruatie).

Omdat mijn dochtertje pas 10 maanden is, heb ik mezelf voor nu gerust moeten stellen - we hebben immers nog tijd om erover na te denken en straks denkt hij er misschien anders over als onze grote zoon in een wat makkelijkere fase zit en de kleine iets ouder is. Maar ik heb eerder het idee dat - door niet echt erover te praten of een beslissing te nemen - hij verder groeit in zijn tevredenheid over 2 kindjes en ik meer groei in mijn wens voor een derde. Ik wil hem ook niet zo vaak met dit thema confronteren, omdat ik dan steeds weer geconfronteerd wordt met zijn onduidelijke en eerder negatieve mening.

Maar ik wil binnenkort wel duidelijkheid. Overal en elke dag wordt ik ermee geconfronteerd: kleding die te klein wordt, de co-sleeper die nog op zolder staat, het nestje - moeten we dit nu allemaal nog bewaren of weggeven? Hij weet het niet, soms zegt hij "nog even houden", dan weer zegt hij alleen maar: "ach poepie..." - lekker vaag.

 

Ja precies. Het is zo herkenbaar! Je wil er niet over beginnen omdat de kans groot is dat je dan een definitieve nee krijgt...

 

Nou het is inderdaad alsof we dezelfde vent hebben haha. Maar inderdaad, precies hetzelfde dus zoals het bij mij voelt/is. Ik vind het maar lastig. Maar ik wil (denk ik) er niet meer aan beginnen als onze dochter een jaar of 4 is. Ik weer het gewoon niet. Wil niet zeg maar iedere maand twijfelen of het misschien toch ‘per ongeluk’ raak is. En anticonceptie wil ik pas als we def besloten hebben.

Én heel belangrijk. Als hij def nee zegt, dan wil ik ook echt geeen ongelukjes. Dan denk ik dat het misschien wel een negatieve uitwerking kan hebben.

Ik vind het lastig dat in dit verhaal een ‘nee’ zwaarder weegt dan een ‘ja’.

 

Soms denk ik zelfs, was mijn man maar nu overtuigd van zijn nee, dan kon ik beginnen met het afsluiten van dit thema en kon ik proberen, niet meer constant eraan te denken. Wel ben ik daarmee al een beetje begonnen, want diep van binnen weet ik dat hij voor een nee gaat uiteindelijk. Maar het is zooo moeilijk om je daarbij neer te leggen.

Onze dochter had een eeneiige tweelingzus, maar haar hartje stopte al vroeg in de zwangerschap bij 8 weken (en het werd een vanishing twin). Zou dit meespelen dat ik daardoor nog een wens heb voor een derde... er hoorde gewoon nog iemand bij die er nu niet is. Maar eigenlijk heb ik ook al langer de wens voor een derde gehad, nog voor we een tweede hadden...

 

Ja precies dit. Nee weegt zwaarder. En anticonceptie pas als er een beslissing is genomen, en dan ook gewoon definitief en veilig. Mijn man wordt dit jaar 39, ik word 34, onze twee kinderen schelen bijna 4 jaar, nog eens 4 jaar tussen - nee, liever niet (als het kan - ik heb pcos, en lange cycli). Ik dacht eerder aan over 2 jaar, maar dan spreken we hier al over eind dit jaar of volgend jaar zwanger worden... Dat wordt hem denk ik echt niet.

 

Ah wat verdrietig zeg. Dat het voor je andere dochtertje niet zo had mogen zijn. Ik denk dat dat zeker wel mee kan spelen. Want als dat wel goed was gegaan, waren er ook 3 kindjes geweest. En het is denk ik goed om het voor jezelf alvast een beetje af te sluiten. Ik wil dat ook gaan proberen maar meer om te kijken wat dat met me doet..

 

Ja dat snap ik inderdaad. Ik ben pas 28 en mijn partner is 32. Zwanger worden ging redelijk snel dus dat speelt allemaal niet mee. Ik zou bij voorkeur ergens deze zomer willen starten voor een derde omdat ik ook aan een studie ben begonnen (naast mijn baan) zodat ik ook binnen een paar jaar eventueel een baanwissel kan doen. Dan wil ik een eventuele zwangerschap natuurlijk nog bij deze baas met een vast contract. Oké zo klink ik best als een controlefreak haha

 

Nee, helemaal begrijpelijk!

Ik zal de spullen die mij elke dag herinneren aan mijn wens even goed opbergen. Anders maak ik mezelf ook veel te gek. Zal het helpen om een ultimatum te stellen, bijvoorbeeld dat ik tegen mijn man zeg: in het najaar gaan we een beslissing nemen? (Waarbij ik mij kan voorstellen dat hij dan nog steeds besluiteloos is...). En ga jij het nog eens aanspreken of neem je zijn laatste nee nu gewoon als definitief antwoord?

 

Ik denk dat ik hem ergens dit voorjaar nog eens wil aanspreken en in de tussentijd mijzelf de tijd geef om te wennen aan het idee van 2 kindjes. Ik moet dat nafuurlijk ook een kans geven, net als hij het een kans moet geven om over een derde na te denken.

Ik vind het niet raar om een ultimatum te stellen hoor. Je kan het toch inkleden als van: je wil ook verder met je jarenplan? En de hele tijd in je gedachten of er wel/geen kindje komt is nogal een groot ding, vind ik!

 

Ja, en in mijn geval ook omdat ik er al te vaak over begonnen ben

 

Die leeftijden.. hier man al 40 en ik 32... dus ook die dingen spelen mee hier.

 

Toch fijn dat ik hele herkenbare dingen lees! Ben dus niet de enige in deze situatie.

 

Mijn man is overtuigd van zijn nee, maar weet dat ik slecht tegen anticonceptie kan en daarom niet gebruik (overigens hier ook een cadeautje met de pil).
Sterilisatie durft hij niet, al roept hij het al 5 jaar dat hij dat zou doen,maar nog steeds niet gebeurd.
Laatst weer een gesprek gehad,maar gaf weer aan dat hij niet durft en ik denk niet dat hij ook gaat.

Condooms haalt hij niet, dat heb ik.gedaan, maar gebruiken doet hij ze niet en gebruikt op bepaalde momenten voor het zingen de kerk uit.

Hij weet van mijn wens, na de miskraam van 3 maanden terug heb ik de wens gekregen voor nog een kindje.

Ik ga hem.niet steeds zeggen dat Hij die dingen moet pakken.
Is het alleen mijn verantwoording, terwijl ik een wens heb.
Ik koop ze voor hem en de rest is zijn verantwoording.

Misschien niet de manier en misschien hard om.het zo te doen,maar heb genoeg gedaan de afgelopen jaren om het te voorkomen.
Heb 3 jaar terug zelfs een verwijzing voor sterilisatie geregeld voor hem, nu is het aan hem.

 

Dit is voor mij ook zo herkenbaar. Laatst ging vriendje van zoon mee met ons naar het bos en had ik 3 kinderen op de achterbank en ik zei ook: zo voelt het voor mij als compleet.
Man vond t ook heerlijk met 3 op pad.... gevolgd door 'maar ik hoef never nooit niet een derde' en dat ik t te vaak zeg.

Ik snap hem daarin wel maar t is zo moeilijk die wens te parkeren en niets te zeggen

 

Hier toch wel een 'bijzondere' en positieve ontwikkeling. Voor het eerst in lange tijd eens echt goed kunnen praten met man, en het komt erop neer dat de deur niet dicht zit en hij er echt nog wel over na wilt denken. En dit geeft zoveel rust in mijn hoofd! Ik heb echt het gevoel dat ik er nu zelf goed over kan nadenken wat ik echt wil en zelf mag meebeslissen, heel stom maarja

 

Sorry voor het hele lange vehaal

Hallo meiden, ik ben stokstaartje, ben 34 jaar en heb 2 prachtige meiden van 4 en 7. Ik zou heel graag met jullie mee schrijven. Ik kan wel een heel boek schrijven over hoe het bij ons is, maar dan wordt het meteen wel een heel lang verhaal. Ik heb heel erg zitten twijfelen of ik wel weer naar deze site toe moest gaan, omdat er eigenlijk alleen maar goepen zijn voor daadwerkelijk bezig zijn maar ik dacht doe het toch en toen zag ik daar ineens dit topic.

Ik moet denk ik toch maar wat vertellen anders snappen jullie er niks van haha. Na de eerste een PTSS door de bevalling en de gebeurtenissen in de eerste 4 maanden na de geboorte een Pnd gehad die ik niet heb erkend en gewoon door ben gelopen. Na een half jaar wel naar de psych geweest voor de PTSS, maar die mw ging weg en had geen zin om alles opnieuw op te bouwen dus de hulpverlening is toen gestopt (achteraf gezien heel dom van me maargoed). Na 1.5 jaar kwam dan daar een burn-out (achteraf gezien eigenlijk dus de pnd die er uit kwam), maar toen geen hulp gezocht.

Na een half jaar ging het beter en gingen we voor nummer 2. Na de bevalling herkende ik weer dat het niet goed en eigenlijk nog slechter dan de eerste keer. Ik was zelfs bang voor een post partum psychose, omdat ik af en toe gewoon mijn eerste kindje zag liggen i.p.v. de tweede. Dit resulteerde in een hele zware pnd, want ik kreeg natuurlijk de onverwerkte eerste pnd er ook nog even bij op het bordje. Toen heb ik na veel vechten hulp gekregen en zijn we bij het begin begonnen, mijn eigen geboorte en zo mijn hele leven door wat trauma's/negatieve ervaringen betreft en waar ik nu nog problemen aan ondervindt. Daarna met veel cognitieve gedragstherapie en medicatie alles aangepakt.

Na 3.5 jaar ging het weer de goede kant op en begon mijn man grapjes te maken over een derde kindje. Ik dacht ik laat me niet gek maken want anders interpreteer ik het straks verkeerd. Bij ons is altijd een wens geweest voor een derde kindje maar door de psychische toestanden van mij was het altijd de vraag wanneer...Na een week of 4 heb ik gevraagd wat hij nou bedoelde met die grapjes. Toen bleek dus dat hij er aan dacht om over een jaar of 2 jaar voor een derde te gaan. Toen dacht ik HELL NO dat ik zo lang nog ga wachten, we hebben al zoveel tijd verspeeld door mijn psychische problemen...en dat heb ik ook gezegd. Voor mijn gevoel hadden we al 'een kind gemist' omdat er tussen de eerste 2 dames 2 jaar en 9 maanden zit. Na veel praten zijn we tot een paar 'voorwaarden' gekomen en ongeveer over 6 maanden. Kan eerder zijn kan ook ietsje later zijn.

Ik was helemaal in de wolken en ging 'aan de slag met de voorwaarden'
- Stoppen met de pil om cyclus op gang te brengen
- medicijnen (antidepressiva) afbouwen en stoppen
- langere tijd stabiel zijn
- gewicht verliezen (ben veeeeeel te zwaar, toen 111 kilo bij 1,63)

Alles ging goed en soms probeerde ik te vissen of 'hij er nog hetzelfde in stond' en elk keer kreeg ik het zelfde antwoord dat dat zo was. Inmiddels was het 4 maanden verder en ben ik begonnen met foliumzuur omdat hij zei, ik weet niet wanneer kan maar zo volgende maand zijn, maar ook pas over 3 maanden. En toen ineens bij de 5 maand zei hij ik denk ergens in oktober/november.....WHAAAAT ik was helemaal van het padje af. Want hoe kun je dat nou zeggen, hij stond er toch hetzelfde in? Dan kun je toch na bijna een half jaar niet ineens nog bijna een half jaar later zeggen....Nou je raad het al toen ging het helemaal fout!

Mijn man en ik kwamen alleen maar verder van elkaar af te staan. Zelfs tegenover elkaar. Hij zakte psychisch in en wilde niks meer, veel ruzie gehad over dat hij me aan het lijntje hield. In 1 van de vele ruzies heb ik een compromis afgedwongen. Ik wou nu (augustus) en hij eind december dus werd het november. Hij had geen zin in sex (dat is voor mijn man heeeel raar, want die heeft altijd zin) en na een paar maanden ontdekte ik dat hij wel porno had gekeken. Toen voelde ik me echt verraden. We hebben in het begin van onze relatie afgesproken dat ik het prima vond als hij het keek, maar dat ik wel wilde dat hij er eerlijk over was. Ik ben vaak bedrogen en voorgelogen dus die leugen woog bij mij heel zwaar. Hij had dus ook gekeken in de periode van de tweede pnd, omdat ik geen sex wou. (echt dikke prima, liever dat dan dat hij naar een ander toegaat), maar ik heb hem al vaker gevraagd omdat ik het idee had dus hij had er al door de jaren heen meerdere keren over gelogen. En dan nu ineens wel de waarheid vertellen vond ik raar. Dat voelde voor mij alsof hij hoopte dat ik daardoor een derde kind zou uitstellen. Maar dat deed ik dus niet.

Nadat ik had aangegeven dat ik bij hem wilde blijven maar ik gewoon even wat tijd nodig had begon hij dingen te zeggen als dat ik misschien wel achter zijn rug om bezig was om alles te regelen en dan ineens bij hem weg te gaan en dan net deed alsof ik dat niet zou doen (zo'n actie heeft mijn moeder geflikt en mijn gedrag lijkt veel op die van haar alleen mijn denken absoluut niet). Dus in plaats van dat hij aan het smeken was of hij mocht blijven, was ik aan het smeken dat hij me moest geloven en ik echt niet weg wilde. Hoezo omgekeerde wereld. Na een tijdje waren we daar doorheen.

Daarna begon hij ineens te twijfelen of hij nog wel van me hield. Ik was gebroken!!! Zag mezelf als alleenstaande moeder en nooit meer gelukkig worden en nooit een derde of zelfs 4de kindje. Want ik ga echt niet weer een man vinden en daar ook nog eens een kind mee krijgen. En dat terwijl ik net weer een beetje helder licht had gevonden aan het begin van het jaar. Ik voelde me zooo genaaid, heeft hij al deze dingen dan gedaan om mij bij hem weg te krijgen? Zodat de schuld niet bij hem licht? Dat hij mij niet heeft verlaten? Doet hij dit allemaal om het ultimatum niet door te laten gaan? Want die stond ook voor de deur. Hij zegt allemaal van niet, maar ergens blijft het gevoel knagen. Eerst geloofde ik niet dat hij psychisch zo in de knel zat, dat geloof ik inmiddels wel. Maar ik blijf het gevoel houden dat hij het gebruikt om een derde kindje uit te stellen tot wanneer hij het in eerste instantie wilde.

Uiteraard is het ultimatum niet doorgegaan, maar net als somita is mijn man niet secuur met voorbehoedsmiddelen en doet hij aan voor het zingen de kerk uit. Dat voelt echt respectloos naar mij toe. Het gaat inmiddels iets beter tussen ons, we kunnen wat beter praten, hij zegt dat zijn gevoel naar mij toe weer wat beter wordt. En dat we bij elkaar blijven en dat er een derde kindje komt. Alleen de vraag is wanneer. We zijn nu al een jaar verder en ik ben zo verdrietig. Ik wil zo graag, het duurt minstens nog 9 maanden voor er een kindje is als het al direct raak is. We zijn al wel bij de POP poli geweest om dingen in gang te zetten om een pnd te voorkomen.

Elke maand mijn lichaam die zich klaar maakt voor een zwangerschap, elke keer de teleurstelling van weer niet. Elke maand een eitje weggooien. Straks zijn ze op, maar ik wil ook geen anticonceptie want dan ben ik bang dat ik straks weer op een cyclus moet gaan wachten ofzo. En dan hoor ik ineens van mijn man dat hij laatst dacht ja we doen het, maar na een week toch weer niet (hoorde ik achteraf) dan voelt het zo dichtbij maar toch ook weer ver weg, want niets lijkt er op dat het binnenkort toch gaat gebeuren.

 

Wauw wat een verhaal. Welkom. Ik vind het verhaal wat lastig lezen als ik eerlijk mag zijn. Ik denk dat het belangrijk is dat jullie eerst voor de volle 100% voor elkaar gaan en dan pas voor een kindje. De gedachtes en verwijten die jullie naar elkaar toe hebben, lijken me niet prettig om te hebben. Waarom heeft een derde kindje zo’n haast als ik vragen mag? Is het niet een idee om eerst een paar maanden vol voor elkaar en het gezin te gaan en concrete afspraken maken. En er dán voor te gaan? Het lijkt me voor beide geen fijne situatie zo. Als jij het idee hebt dat hij smoesjes verzint om het uit te stellen, geef jij hem dan wel genoeg ruimte om zijn wens daarin aan te geven? Ik bedoel mijn bericht echt niet vervelend hoor, maar ik probeer me een beetje in de situatie in te leven.

 

We zaten eerst op 1 lijn. Hij maakte het bij mij los. We hadden al een afspraak, daarna een concrete afspraak en vervolgens niets! Dat maakt de haast dat ik niet meer kan wachten. Eigenlijk wilden we allebei al toen de jongste 2 jaar was maar dat kon niet door mijn psychische situatie. Dus toen hij er over begon heeft hij alles losgemaakt en trekt daarna ineens de stekker er weer uit. Hij heeft van mij alle ruimte gehad maar zei niks en deed niks om de situatie te veranderen. Pas sinds een paar maanden dat hij weer meer open staat voor gesprek en dat het wat beter gaat en we weer wat naar elkaar toe groeien. Dus ik wacht nu een jaar, maar gevoelsmatig eigenlijk al 2 jaar en 3 maanden.

De wens is nu zoo sterk geworden dat ik er gewoon elke dag last van heb. Ik heb hem zelfs gesmeekt om eerlijk te zijn als hij het niet wil. Dat ik dan liever heb dat hij dat gewoon eerlijk toegeeft dan dat hij me steeds lekker maakt met iets dat toch niet gaat gebeuren. Maar hij blijft volhouden dat hij het wel wil, alleen weet nog niet wanneer