@Stokstaartje86 ik heb je verhaal gelezen maar het is zoveel dat ik niet op alles kan reageren.. ik vind het een hele lastige situatie en het is ook niet eerlijk van je partner je eerst iets toe te zeggen en vervolgens heel iets anders willen. Hij had beter vanaf het begin af aan dan eerlijk kunnen zijn dat hij liever nog even had willen wachten. Wel vraag ik me af of dit wel echt het moment is voor jullie, en even voor de duidelijkheid dit is natuurlijk absoluut aan jullie en heeft een ander niets over te zeggen.. maar persoonlijk zou ik denk ik eerst werken aan het op orde krijgen van jullie relatie voordat er überhaupt sprake is van nog een kindje ipv dit door elkaar te doen..
dat is ook hoe we het doen, maar het wachten valt me zo enorm zwaar. We zijn ook echt niet bezig. Ik heb het er gewoon heel moeilijk mee, wel zonder bescherming seksen, want anders heeft hij geen zin meer als dat ding er omheen moet. En mijn gevoelens dan? tellen die dan niet? Hij is 1 van de weinigen die ook seks heeft in zijn slaap, je merkt maar zelden het verschil of die wakker is of niet. Dus ik moet dan ook nog eens opletten dat hij niet iets doet wat niet de bedoeling is. Dus dan voelt het extra rot omdat het ook nog eens allemaal mijn verantwoordelijkheid lijkt te zijn. Ik heb ook de condooms gekocht. Ik heb respect voor zijn gevoelens in alles, maar soms voelt het alsof hij dat niet voor mijn gevoelens heeft
Ik denk dat deze bovenstaande dingen wel heel belangrijk zijn om met hem te gaan bespreken want jouw gevoel doet er net zo veel toe. En het is absoluut niet alleen jouw verantwoordelijkheid maar als het voor jou voelt alsof het allemaal op jou afkomt zou ik dat echt wel goed bespreekbaar maken want zo werkt het natuurlijk niet en dat gaat een x opbreken
Ook dat heb ik hem al meerdere malen verteld. En daar krijg ik dan verschillende reacties op. Een paar maanden geleden zei hij dat ik dan maar weer aan de pil moest gaan. Daar werd ik wel boos om want stel hij wil een maand later ineens wel dan is mijn lijf helemaal in de war qua hormonen. Een andere reactie is dat hij elke keer toch het condoom gaat gebruiken. Dat gaat dan weer een tijdje goed en dan verslapt het weer. En eigenlijk wil ik dat ook helemaal niet gebruiken want uiteraard hoop ik dat het wel een keer misgaat en ik dan gewoon wel zwanger raak Ik klink heel obsessief en wanhopig, en soms ben ik dat ook wel want ik wil het zo graag. Maar ik zal nooit expres iets uitvoeren, want ik heb respect voor hem en zijn gevoelens
Wat ik nu zeg bedoel ik echt niet gemeen of rot.. sorry als dat wel zo overkomt.. Maar ik denk dat jij/jullie echt heel veel overwerkte issues hebben die nog allemaal mee spelen en persoonlijk zou ik je willen adviseren om echt eerst daar met elkaar goed over te praten en aan te werken voor je een kindje erbij in brengt.. juist omdat je aangeeft toch wel gevoelig te zijn voor pnd als dan de basis al zo slecht is als het nu overkomt denk ik dat je al start met grote triggers als de basis al niet goed is.. En nogmaals niet gemeen bedoelt
Ik snap wel dat het heel rot is dat het heel naar is dat hij het telkens verder doorschuift en dat hij eigenlijk zeer matig tot niet moeite doet voor anticonceptie maar wel verwacht dat jij maar de pil moet nemen omdat hij nu nog geen kindje wil. Hij is oud en wijs genoeg om zelf zn verantwoordelijkheid te nemen.
Oke ik denk dat ik alles ga weghalen. Ik hoopte hier herkenning te vinden. Maar voel alleen maar veroordeling. Ik had gisteren een hele slechte dag. Dus heb heel emotioneel geschreven. Ik voel me niet gehoord. Ik schrijf dat we bezig zijn met onze relatie voordat we aan een kindje beginnen en toch wordt alleen maar dat gezegd. Dat snap ik zelf ook wel dat de basis goed moet zijn. Maar dat betekent niet dat mijn gevoel voor een kindje dan maar weg is. Ik hoopte juist te kunnen praten over de struggle van de dubbele gevoelens. Maar helaas. Jammer het topic sprak me juist zo aan dat je er om wat voor reden ook er niet voor kunt gaan. Ik ben lichamelijk en psychisch weer oke maar mijn man niet. Die krijgt nu de klap van mijn psychische escapade en dat is de reden waarom we er nog niet voor kunnen gaan. Ik snap hem (al denkt hij van niet) maar mondjesmaat komt hij er achter dat ik gelijk heb en gaat het beter met hem.
@Stokstaartje86 ik weet niet zo goed hoe te reageren, maar ik hoop dat jullie er (net zoals iedereen hier ) samen uitkomen en een beslissing kunnen maken waar jullie allebei achter staan
Ik denk niet dat het zo bedoeld is. Het is niet veroordelend bedoeld,maar als tip en advies. Begrijp jou gevoel wel daarin,maar geef het de tijd. Ik begrijp echt jou gevoel heb dat precies zo,die er vandaag dan morgen, maar mijn man wil niet dus ik moet mijn gevoel aan de kant zetten.. Het enige wat je kan doen op Dit moment is stel desnoods 1 dag in de maand waarover jullie over jou wens praten en over zijn gevoel daarin. Hopelijk geeft dit een beetje rust voor beide en kan je daar naar toe leven. Wat ik zo begrijo wil hij wel maar nu nog niet, geef hem de tijd om alles weer op een rijtje te krijgen.. Maar geef ook aan dat je Het gevoel hebt dat er doordat hij de anti conceptie links laat liggen hij onduidelijke signalen geeft. Geef ook aan waarom je niet aan de pil wil. Communiceren is zo belangrijk. Daar schort het hier aan en communiceren gaat moeizaam en dat vreet ook aan je. En als je het niet kan zeggen, schrijf het dan op. Dan kan hij het ook nog eens teruglezen.
Enige wat ik wou was praten over de dubbele situatie met mensen die het snapten. Gevoel zegt een kindje, maar verstand weet dat het nog niet kan. Alleen voelt het alsof ik me hier ook nog eens moet verdedigen waarom ik zo graag nu voor een kindje zou willen. Ik weet dat zijn gevoelens nu minder voelen of aanvoelen alsof het weg is terwijl dat diep van binnen niet zo is door dat hij psychisch niet lekker zit. Been there done that. Maar hij heeft dat nog nooit eerder gehad dus dacht hij dat het echt was. Hij ziet nu ook dat ik daar gelijk in heb.
Ik heb de verkeerde keuze gemaakt door het hele verhaal op te schrijven en niet alleen hoe het nu is. Zoals ik ook al schreef gaat het nu weer wat beter en praten we weer met elkaar. Hij weet alles al wat ik hier gezegd heb. Ook mijn angst en gevoelens. Daarom begrijp de tips niet van bespreek het met elkaar. Want dat doen we, we werken al aan onze relatie. Gevoelsmatig wilde ik een jaar geleden al direct. Verstandelijk weet ik ook dat we hier eerst doorheen moeten. Maar dat wachten breekt me vreselijk op
Ik denk dat je mijn bericht geheel verkeerd opvat, jammer. We weten juist hier het gevoel van wel willen maar niet kunnen enzo. Dus dat snapt iedereen, maar bij jou zit er veel meer achter, het aan het lijntje worden gehouden de struggels erbij en daar reageerde ik vooral op en niet als oordeel maar juist goed bedoelt.. maarja als je dat niet kan hebben had je misschien moeten nadenken over wat wel en niet te delen want eerlijk is eerlijk met zo'n verhaal kan je natuurlijk verwachten dat er juist ook op die dingen gereageerd worden want daar leg je zelf namelijk ook behoorlijk de focus op. Toen ik je verhaal las had ik juist enorm met je te doen en vind ik het enorm vervelend voor je dat je al zolang ermee loopt en dus eigenlijk steeds valse hoop en dergelijke gehad hebt. Maar dat je mijn vorige berichten gelijk als oordeel ziet vind ik jammer want zo is het niet bedoelt.
ik snap dat er gezegd wordt praat met elkaar. En dat er gewerkt moet worden aan de relatie voor een kindje er is. Daar ben ik het volledig mee eens. Ik snap ook dat er gereageerd word op het hele verhaal. Alleen de antwoorden die er komen (niet alleen van jou natuurlijk) is dat we met elkaar moeten praten en we aan de relatie moeten werken. Dan antwoord ik dat we dat ook al doen en dan wordt het nog een keer gezegd. En dat dit misschien niet het moment is en waarom ik nu een kind wil want dit is toch geen goede basis. Dat voelt als een veroordeling. En dat ik het tijd moet geven snap mijn hoofd. Maar mijn gevoel niet. Gaan voor een kindje is besproken toen we ons allebei goed voelden en daarna ging het ineens mis bij mijn man. Hij kwam er zelf mee. En omdat het soms zo vaag en onduidelijk is van zijn kant, krijg ik elke maand weer hoop en weer verdriet dat het toch niet gaat gebeuren. Zijn acties qua anticonceptie laat zien dat hij het wel wil nu, maar zegt van niet. Hij zegt dat hij wel een kind wil in de toekomst, maar er zijn dus dingen voor gevallen dat het voor mij voelt alsof hij er onderuit probeert te komen. Ook van al deze dingen en gevoelens is hij op de hoogte En dan hou ik mezelf maar weer voor dat we niet eerder gaan starten dan halverwege dit jaar zodat ik er rust van heb en dan vertelt hij me ineens dat hij laatst een week lang het gevoel had van ja ik wil. Dan word ik weer helemaal wild van binnen want dat geeft weer hoop op de kortere termijn. Ik ben nu ongesteld en dan ben ik altijd verdrietig, want de komende maand wordt ook weer niks. Ik heb een korte cyclus dus we "moeten" dan meteen na de menstruatie aan de slag zeg maar. En als ik niks hoor weet ik dat het hem niet wordt. Zo hebben we het afgesproken
Ik snap best dat het kan overkomen als oordeel het gaat over jouw situatie natuurlijk dus het raakt jou persoonlijk maar ik denk echt dat het een stukje verkeerd begrepen bij zit.. ja je hebt gezegd dat jullie er over praten en het beter gaat maar het zit bij jou ( logisch ) nog heel hoog en zijn er dus nog wel veel meer gesprekken nodig en ja tuurlijk snap je dat zelf ook wel maar ik denk dat dat wel is wat er door iedereen bedoelt werd.. en ik zal wel de laatste zijn die iets zegt over een relatie en starten met een kindje ( ja in dit geval alleen dat het met jouw verleden wel belangrijk is als de basis goed begint want ook niet als oordeel bedoelt was maar juist omdat ik je niet gun om het zelfde door te maken ) ik heb helemaal geen relatie en toch de jongste gekregen dmv een donor dus nee daar hoor je mij niet over.. Ik vind het vooral heel erg voor jou dat je man gewoon zo ontzettend wisseld en waardoor jij keer op keer hoop krijgt en daarbij en teleurstelling en daarvan vind ik dus wel dat je dit mag en kan bespreken zoals ik gisteravond al zei jou gevoelens hierin doen er net zo toe.. Persoonlijk denk ik dat alles je enorm hoog zit en nogmaals dat begrijp ik echt wel het speelt al immers een jaar voor je! Maar dat ik en de andere dames hier het echt niet slecht bedoelen met onze reacties! Het is juist fijn als je hier gewoon je verhaal kan doen als uitlaat klep...
Ja het zit heel hoog, misschien dat ik het daarom ook negatiever oppakte dan dat ik anders zou doen. Maar ik zeg al zo vaak tegen hem hoe ik me voel. We hebben het er bijna elke week wel over. Soms in een gesprek en soms tussendoor omdat ik iets moet doen en dat daaraan gerelateerd is. We zijn de zolder aan het isoleren, en dan hebben we het over welke kleur daar op de balken moet komen. Confrontatie want bij een derde zal dat de kamer voor de oudste worden. En dan denk ik ja dat moet de oudste zelf kiezen want het wordt dan haar kamer, maar ik kan daar niet op wachten want de verdere afwerking kan pas na het verven. Dan word ik stil en vraagt hij wat er is. En dan vertel ik hem dat. We hebben muizen (gehad) dus ik moet ALLE dozen bekijken op schade, dus ook de dozen met babyspullen, confrontatie moment! En dan ziet hij dat ook weer aan mij dat er wat is en vraagt er naar en dan vertel ik dat. Zo is er soms elke dag wel wat. Ik heb het er zo vaak wat over dat ik soms al niet eens meer durf te praten uit angst dat hij daardoor juist weer verder van me af gaat staan. Dan zeg ik maar, wat moet ik er over zeggen dan? Je weet alles al en het veranderd er niks aan voor mij. Ik heb hem gisteren wel gevraagd wat hij dan reeël vind om er wel voor te gaan. Zijn antwoord was dat hij minstens 2 weken een goed gevoel er over wilde hebben. Klinkt heel reeël als ik er verstandelijk over na denk. Maar gevoelsmatig niet. En dan gaan mijn gevoelens al weer all over the place. Zal het dan snel zijn, omdat hij het laatst al een week lang had. En dan geeft het me weer hoop. En daarna denk ik weer van je wacht op iets wat onmogelijk is. Want ik heb ook elke week weleens een keer dat ik denk waarom wil ik een kind als ik de drukte van deze 2 draken al niet aan kan. Maar dat zijn maar hele korte momenten. Alleen ben ik bang dat hij die dan opvat als dat het nog niet goed zit en het dus toch nog heeeeel lang gaat duren
Zo'n antwoord vind ik dus echt heel gemeen van je vriend.. want nu zit jij met okee misschien is t over 2 weken wel ja of misschien wel pas over een jaar.. je kan hier gewoon helemaal niets mee alleen maar super onzeker worden en elke keer in emoties met ups en downs gaan.. en daarmee kom je denk ik niet los uit deze spiraal waarin je zit
Zo gaat het nu dus al een jaar. In de zomervakantie had ik dit ook (augustus) en toen heb ik dus een datum afgedwongen in de vorm van een compromis. Hij wilde toen eind december en ik direct. En uiteindelijk is het toen november geworden als compromis. En dan nog meer in zijn richting dan de mijne. En daarna gebeurde dus wat ik heb beschreven aan drama en is de compromis datum dus niet door gegaan. En omdat er elke keer wat anders was van zijn kant voelde het voor mij alsof hij expres er onder dat compromis uit probeerde te komen. En sindsdien gaan we dus weer vrolijk verder in het slopende onbekende. En de tijd met goede dagen wordt nu weer steeds korter omdat het weer mijn leven begint te beheersen net zoals in september. Het verschil is alleen dat we er nu wel wat beter over kunnen praten dan toen.
Daar kan ik me best iets bij voorstellen ik denk dat iedereen hier echt wel gek van zou worden.. en uiteindelijk gaat het gewoon je leven beheersen want je wilt het zo graag en zit constant met word het nu toch een ja of toch een nee.. ik vind het knap dat je dit al zolang volhoudt op de manier dat je doet.. het klinkt inderdaad wel een beetje alsof je vriend alle touwtjes in handen heeft en er soort van onderuit probeert te komen ofzo..
Ik vraag mezelf ook af hoe ik het vol houdt. Hij zegt dat het nu wel weer sowieso een ja is alleen weet hij niet wanneer. Het is een tijdje een nee geweest omdat hij dacht dat hij niet meer van me hield zoals het hoorde. Maar dat is al wel weer veranderd zegt hij of in elk geval beter geworden. Dus het lijkt alsof er een stijgende lijn in zit al is het een hele langzame. Want zijn gevoel wordt weer wat beter, het is weer een ja geworden, we kunnen weer beter praten enz. Maar soms dan voelt het alsof hij dit allemaal bedacht heeft zodat hij het toch kan rekken tot zijn eerste gedachte, namelijk dat hij pas over 1 of 2 jaar wilde. Want daar zitten we nu inmiddels al op. En dat het nu dus beter gaat, omdat we in zijn planning op de juiste plaats zitten ofzo. Ik weet dat het stom klinkt en als ik het opschrijf al helemaal. Maar als je zo lang moet wachten en er elke keer weer wat anders als het ene opgelost is ga je wel zo denken. Hoeveel dingen kunnen je er 'ineens' in de weg staan denk ik dan. Dan voelt het gewoon niet meer als toeval. En ik heb er gewoon heel veel moeite mee dat zijn 'nee' of 'nog niet' zwaarder weegt dan dat van mij. Maar diep van binnen wil ik natuurlijk ook helemaal geen kind van hem zonder zijn toestemming. Maar ik snap wel echt supergoed dat er vrouwen zijn die stiekem toch 'per ongeluk' zwanger raken in zo'n situatie. Heb er op boze momenten ook zo vaak aan gedacht om te doen, maar ik kan dan gewoon niet meer met mezelf leven. En dat houd me gelukkig tegen haha
T is ook de ellende dat er geen middenweg is: als de 1 een zwarte auto wil, de ander lichtblauw dan kun je nog zeggen: oke... donkerblauw dus. Wil je graag een nieuwe iPhone maar je partner vindt het absurd, dan spaar je ervoor en tadaa. En nu? Nu heeft het nee kamp de 'macht' in handen