Ja dat snap ik helemaal. Hier ben ik het altijd, dus dan voel ik me wel vaak schuldig, maar idd als jij hem steunt, mag je andersom ook best eens wat verwachten.
Wij gingen wel altijd met dezelfde mensen naar de kerk, maar werden niet continu getest. We zaten zeker twee meter uit elkaar. Nu gaat idd niemand meer
Wat heeft dat met elkaar te maken? Er zijn wel meer verschillen. Een kerkdienst kan online, een voetbalwedstrijd niet. En wie gaat de economische gevolgen betalen? Voetballers worden meerdere keren per week getest. Overigens geldt dit niet alleen voor voetbal, ook andere topsport gaat door. Dus.. Ik snap de vergelijking topsport/kerkdiensten niet eerlijk gezegd..
de economische gevolgen zijn er ook voor anderen nu, waarom hebben zij daar een speciale positie in? Nee, het kan niet online, dus dan gewoon helemaal niet helaas. Zoals er heel veel niet kan nu. Geen zin in discussie verder hoor, maar ik herinnerde me je opmerking nog, dus vandaar dat ik het even aanhaalde waarom ik het niet kon plaatsen.
Maar die economische gevolgen worden vergoed. Hoe meer er dicht moet, hoe meer vergoedingen er gegeven moeten worden. Dat bedoel ik. Dus laat alsjeblieft open, wat open kan blijven. En blijkbaar is dat bij topsport nog verantwoord naar de samenleving.
Ik herken dat wel. Mijn vriend heeft ADD en heeft dus ook veel rust in zijn hoofd nodig. Nu met z’n allen bij elkaar is dat lastig dus gaat hij er regelmatig alleen op uit de natuur in. Ik kom alleen in de supermarkt. Hij ziet ook vaak niet dat het voor mij ook niet makkelijk is.
Maar ja, dat geldt ook voor topsport. Ik denk eerlijk gezegd dat er meer mensen naar voetbal kijken dan in de kerk zitten.. Ik moet eigenlijk zeggen, er plezier aan beleven
Wat verwoord je dit goed Precies zoals ik me voel Elke dag is het weer een kwestie van overleven Ik voel me de meest waardeloze moeder op de hele wereld omdat ik dit zeg. Maar ik vind het oprecht zwaar. Ik doe elke dag mijn stinkende best omdat het moet maar kan soms wel de hele dag huilen.
Dikke knuffel voor jou! Je bent geen waardeloze moeder omdat je deze langdurige crisissituatie lastig vind en het moeilijk vol houdt! Je doet wat je kan!
Dan ben je toch geen waardeloze moeder? Heb vanmorgen ook een potje staan huilen hoor. Denk dat veel mensen zich zo voelen en even niet meer weten wat ze ermee aan moeten. Heel normaal en lekker even aan toegeven. Sterkte!
Je bent juist een hele sterke moeder omdat je kunt toegeven dat je het allemaal heel zwaar vindt. Het is oke om te huilen en soms heb je dat ook gewoon nodig om weer verder te kunnen gaan. Knuffel!
Dank je voor je lieve reactie Klopt ik doe echt mijn best Mijn man herinnert mij daar elke dag aan en sinds kort vraag ik meer hulp aan ouders en schoonouders. De eerste lockdown ging nog wel maar deze vind ik echt verschrikkelijk. Het zou zo fijn zijn als er wat meer duidelijk werd over wanneer het afgelopen is. Ik snap dat dat niet kan maar het word zo uitzichtloos op dit moment
Dit herken ik ook heel erg. Het nooit meer alleen thuis zijn. Vreselijk. Gisteravond ging man op tijd naar bed. Ik ben expres te lang opgeborgen. Gewoon om even de woonkamer voor mezelf te hebben. Wat betreft de knop omzetten en positief denken. Natuurlijk is het veel makkelijker gezegd dan gedaan. Net zoals het veel makkelijker is om te zeggen dat je zou moeten lijnen dan het daadwerkelijk te doen. Maar als je het niet doet raak je zeker niet uit je sombere bui. En ligt een depressie op de loer. Dus als het je lukt, probeer dan toch de kleine lichtpuntjes te blijven zien. En als je ze echt niet meer ziet, zoek dan hulp. Huisarts is je eerste aanspreekpunt. Via hem wellicht de praktijkondersteuner. En nee. Die kost je problemen niet op. Maar kan je misschien wel helpen overeind te blijven en de kleine lichtpuntjes te herontdekken. Wat @tuc bijvoorbeeld zegt: dat ze het vooral zo zwaar vind om te zien hoe moeilijk haar kinderen het hebben. Ik neem aan dat ze haar kinderen wel steeds positief tegemoet blijft treden (zover het nog lukt). En blijft voorhouden dat ze ook nog fijne dingen kunnen doen samen. En dat ze samen proberen de moed erin te houden. Wat de ene dag beter lukt dan de andere. Én als dat dan even slecht lukt dan kan ik mij ook voorstellen dat ze het ook even dlechþ trekt als iemand hier begint over "positief blijven" en "de moed erin houden" Én toch is dat precies wat ze moet blijven doen. Hoe lang nog? En wanneer houd het echt op? Geen idee. Zo lang als nodig. En ik hoop heel hard dat dat niet heel lang meer is. Want de bodem bij mij is ook in zicht.
Voetballers harken miljoenen binnen. Kerkgangers dien hooguit een euro in het zakje. *veel serieuzer wordt mijn bijdrage in deze discussie niet. Sorry. Ik vind het ook stom en krom en raar. Maar het geeft zoon ook wel wat prettige afleiding.
Ik denk dat het ook een beetje een psychische grens is. Maandenlang ging het over hoe k** 2020 wel niet was. Dus 2020 gooiden we eruit. Nieuw jaar nieuwe kansen. En toen werd alles gewoon nog kutter. Alsof je een marathon hebt uitgelopen en dan staat er bij de finish een mannetje die zegt. Mooi. Goed gedaan. Loop nu maar weer terug. En dat je dan tegenwind hebt. Ondertussen probeer ik mezelf te overtuigen dat het echt heel leuk is dat de kinderen zo vrolijk aan het spelen zijn samen. Maar mèèèn, wat een lawaai maken die gasten
Ik ben ‘blij’ te horen -nou niet blij natuurlijk maar de herkenning is fijn- dat ik niet de enige moeder ben die zelf de hele dag tegen de tranen vecht. Ik heb net ontdekt dat als je je vingers in je oren stopt en de douchestraal op je hoofd zet, je je zeurende kind niet meer hoort