Je hebt gelijk hoor. En mijn man is best slim. HBO werk-denk niveau zeker wel. En goed wat ie doet. Creatief in oplossingen bedenken. En ik vind hem zeker nog steeds hardstikke leuk.
Ik snap ook dat het complex is hoor. Alleen het verschil is: aan een volwassene kun je het later nog uitleggen. Die kan proberen de situatie te begrijpen (of juist niet). Maar een volwassene is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk. Een kind niet. Die is afhankelijk van zijn ouders. Als een situatie door oneerlijkheid alleen maar complexer wordt / uit de hand gaat lopen, dan is dit voor een kind niet te plaatsen. Dat bedoel ik ook met eerlijkheid: hoe complex ook, hoeveel mensen er ook gekwetst worden, met eerlijkheid bereik je uiteindelijk toch het meest. Ik weet nog dat ik ook erg kwaad was. Ik bedoel hallo, vanuit mijn eigen perspectief dacht ik: "Fuck die vent, laat die verantwoordelijk zijn voor zijn eigen gezin." Over mijn moeder dacht ik: "Waarom zou je zo lang zoveel dingen stiekem doen en er over liegen Wat voor walgelijk voorbeeld was je eigenlijk?" Ik was 13/14, dus wel oud genoeg om te begrijpen wat goed/fout is. Het ging mij ook om het geheel. Leugens en bedrog, waarom? Maargoed, dat is natuurlijk geheel persoonlijk en vanuit mijn eigen perspectief geschreven. Ik snap heus dat dingen echt complex zijn en dat er ook zaken meespelen wanneer het sowieso al niet zo goed gaat tussen een getrouwd stel. Feit blijft dat er uiteindelijk toch bewust keuzes zijn gemaakt, wat de reden ook is. Helaas hebben die consequenties. In het geval van TS denk ik: heb eerst voor jezelf duidelijk wat je wil en laat je niet misleiden door zo'n geval. Voor je het weet zit je er middenin. Het is gewoon zo gemakkelijk om je grens steeds te verleggen. En eenmaal ongedaan maken lukt niet. Als TS zoals ze zegt gelukkig is en het idd stukken beter gaat na de coaching, waarom dan dingen op het spel zetten? Voel je gevleid door een compliment, laat het een lach op je gezicht toveren en ezt het van je af !
TS, Waarom reageer je niet op mijn opmerking? Ergens spreek jij je echt tegen. Ken je hem nu wel of niet goed?
Hoi, sorry, het was niet mijn bedoeling om ergens niet op te reageren. Mezelf tegenspreken: dat gebeurt vast, ben niet zo rechtlijnig in mn denken. Tis maar net vanuit welk perspectief ik op dat moment denk. Dat is dus het lastige: 1+1= bij mij niet altijd logischerwijs 2... Precies hetzelfde met je vraag of ik hem goed ken. Subjectieve vraag. Dus ja en nee... In tijd hebben we weinig met elkaar doorgebracht. Een aantal korte gesprekken gehad en 1x een hele middag. Gevoelsmatig denk ik ik hem wel vrij goed ken in de zin dat ik zijn manier van communiceren herken bij mezelf. Is dat een goed antwoord voor je?
Nog 1 tip en dan heb ik alles gezegd: stop met proberen jezelf naar ons toe te verantwoorden. Degene naar wie je dit moet doen is jezelf (en je gezin).
Ik vraag me af wat het precies is wat je bij je man mist en wat je bij iemand anders zoekt. Een onderwerp om het over te hebben of de communicatie in het algemeen?
Ok ondanks 5 pagina's aan reacties toch even die van mij... Ik ben ook 32 en een vlotte denker en wist je dat als je een gelijkwaardige relatie hebt, die vrijwel altijd gebaseerd is op basis van een gelijkaardig iq? Dus vlak je man niet zo uit omdat hij "maar" hbo heeft gedaan. De meest succesvolle mensen op aarde hebben de middelbare school niet eens afgemaakt. Dus. Dat terzijde, niemand is perfect en je vage kennis goede vriend ook niet. En als laatste, mijn man en ik zijn goed bevriend met een stel die blijkbaar een open relatie hebben. Weten we pas sinds die man aangaf wat verder met mij te willen. Ik vind het een compliment dat hij me zo ziet en mn man vindt het een compliment dat een ander mij zo ziet. Maar ik heb vriendelijk bedankt geen interesse en we zijn nog altijd vrienden. Dus als het echt klopt wat je zegt en je hebt geen gevoelens en jouw man weet dat: dan is er helemaal niks aan de hand. Dan vertel je die vage kennis goede vriend dat je die gevoelens niet hebt en klaar. Daarvoor hoef je geen beginnende vage kennis vriendschappen te verbreken lijkt me. Tenzij je niet helemaal eerlijk bent over je gevoelens natuurlijk...
Ik vlak mijn man helemaal niet uit. Lees maar eens. En inderdaad wat jij zegt: voor mij hoeft het ook niet verbroken te worden, fijn dat jij dat stuk wel begrijpt. maar mijn man kennende heb ik dat meteen maar gedaan en maar goed ook want hij staat erop dat ik er geen contact meer mee heb.
Voor jou is het dus niet vlijend dat hij gevoelens heeft? Maar vooral balen dat je een connectie gaat missen waar je vriendschappelijk erg aan toe was?
@Iertje81 ja, het is lekker makkelijk oordelen vanaf de zijlijn en er mist heel wat info nog. Maar ik hoop gewoon dat TS haar hoofd erbij houdt en het vanuit meerdere perspectieven kan bekijken!
Lastig uit te leggen, denk ik het begrepen worden in mijn 'zijn'. Niet steeds uit te hoeven leggen/verdedigen hoe ik denk of voel.
Mijn eerste reactie was schuldgevoel. En tis natuurlijk leuk om te merken dat iemand blijkbaar interesse in je heeft maar meestal overheerst het ongemak dat ik erbij voel. Denk inderdaad dat ik er het meest van baal dat de vriendschap verkeken is. Heb sinds kort ook een vriendin waarmee zo'n zelfde klik is van elkaar begrijpen en die zich niet inhoudt of aanpast maar alles eruit dendert waar ze mee bezig is in haar hoofd en dat voelt echt als
(Was nog niet klaar) thuiskomen... Ik zie dan één voor één anderen afhaken wanneer dat gebeurt of steeds om uitleg vragen terwijl dat niet nodig is als je t maar gewoon volgt... Lastig uit te leggen. Zelfde als wanneer je the big bang theorie kijkt. (Wat hou ik van die serie trouwens!)
Ik begrijp je denk ik wel. Iemand die je niet mee hoeft te nemen in je gedachtengang, iemand die uit zichzelf snapt hoe jij iets ziet en dat begrijpt. Een verademing is dat. Jammer dat hij meer voor je voelt dan een kennis/gewone vriendin. Geen contact meer is het beste, voor alle partijen. Al begrijp ik dat het voor jou als een teleurstelling voelt, een potentiële vriendschap met iemand die net dat ding ene extra heeft, is verkeken.
Dan zou ik wat dat betreft mijn zegeningen tellen en kijken of er meer mensen aan kunnen sluiten die binnen die manier van denken vallen. Misschien kent diegene ook wel meer mensen waarmee jij de klik kan vinden die jij zoekt.
Precies dat ja, dank je. Dat mijn man niet mijn soulmate is, soit. Daarom dus op zoek naar anderen die dat kunnen aanvullen. Was ook een tip van de coach die we samen hebben gehad. Eentje gevonden gelukkig. De ander moet ik dus helaas laten gaan.
Ik denk niet dat het uitmaakt of het gaat om een collega, vriend of kennis. Ik denk dat het uitmaakt of je zelf écht blij bent met de relatie waar je zelf in zit en of je niet stiekem toch zelf ook gevoel heb voor de ander. En wat je zegt dat als je in zo’n situatie komt dat je eerlijk moet zijn naar jezelf (en je eigen gezin) daar ben ik het 100% mee eens. Ik herken mezelf van een aantal jaar geleden wel een beetje in berichten van TS. Ik werd ook “de andere vrouw” en mijn vriend van nu “de andere man”. Als je écht tevreden bent met je relatie, dan denk ik in eerste instantie niet dat de behoefte er was zou zijn om het contact te behouden en denk ik dat het echt heel verstandig is om geen contact te hebben met die man die gevoelens voor je heeft. Want als je écht gelukkig bent met je relatie, dan is het als het goed is veel belangrijker voor je om je fijne relatie te behouden, dan de gesprekken die je met die ander kan hebben. En dan is het laatste wat je wil dat je man zich ongemakkelijk voelt bij het contact met die ander. Maar als je (al dan niet onbewust) eigenlijk toch net niet helemaal blij bent met je relatie. Je misschien meer samen bent, gewoon omdat dat zo is, omdat je een gezin heb. Maar dat de diepe liefde misschien eigenlijk er niet meer is. Dat je je niet voldoende gezien en gehoord voelt en wel het gevoel heb dat je gezien en gehoord wordt door die ander. Dan kan je relatie echt niet overeind blijven als je contact zou houden met die ander. Dus dan moet je jezelf afvragen wat je belangrijker vindt en daarin is echt geen goed of fout. Ik weet hoe moeilijk het kan zijn, ik weet wat de oordelen kunnen zijn. Ik maakte mezelf wijs dat ik gelukkig was in mijn relatie, ik hield wel contact met het stel waar we kennissen mee waren en een vriendschap mee opbouwden. Ik werd tot over m’n oren verliefd. En heel eerlijk: ik kon er niks meer aan doen, ik zat er al te diep in. En er komt zoals @Iertje81 zegt écht een hoop verdriet bij kijken inderdaad, van alle kanten. Ik denk dat ik nergens meer om heb gehuild dan het getrouwd zijn en verliefd zijn op een getrouwde man. Dit verdriet kan alleen bespaard blijven als je écht eerlijk bent naar jezelf. Sterkte want het is niet niks.
Wat uk enkel nog niet begrijp, is waarom je je man steeds zo naar beneden haalt. Ik krijg toch het gevoel alsof je ons (of misschien jezelf?) wil overtuigen dat jullie toch niet zo goed (meer) bij elkaar passen. Hij denkt anders, je kan niet lekker communiceren met hem, hij is je soulmate niet... nouja ik lees eigenlijk dus enkel dingen die hij vooral niet is voor je. Waarom probeer je ons (en jezelf) niet te overtuigen dat je man juist heel leuk is, je een goede partnerkeuze hebt gemaakt en dat je absoluut bij hem wil blijven? Door de pagina's reacties van je lezend geeft dit topic mij het gevoel dat het niet zozeer gaat om 'die andere man', maar dat je worstelt met de keuze of jij en je man nog wel bij elkaar passen. Ik denk dat je de komende periode wellicht die vraag voor jezelf zou kunnen behandelen en zoals al vaker gezegd bedenken wat jij wil in het leven en wat je belangrijk vindt. Niemand is helemaal perfect, maar vind je de imperfecties van je man voldoende om jullie relatie voort te zetten? Of denk je dat je gelukkiger wordt als jullie uit elkaar gaan? Zou je ook gelukkiger zijn als je single zou zijn? Of ben je op zoek naar een nieuwe partner en denk je dat het gras ergens anders groener is? Of ben je diep van binnen verliefd op deze nieuwe man en zoek je argumenten om jezelf ervan te overtuigen dat je huidige man dus niet echt bij je past? Zoals al gezegd geen goed of fout hierin, volg je eigen geluk