Maar wat ik me afvraag. Waarom maak je het zo groot. Hij heeft gezegd dat hij jou wel ziet zitten. Verder is er niks gebeurd. Je geeft gewoon aan dat het niet wederzijds is en je ervan uit gaat dat hij zijn best doet om hier zo snel mogelijk overheen te komen en klaar. Zo communiceer je het ook naar je man en klaar. Geen woorden meer aan vuil maken en niet groter maken dan het is.
Sterker nog, als ik de openingspost goed heb gelezen, dan heeft die man haar dat niet zelf verteld maar hoorde ze het via iemand anders, dus niet uit eerste hand. misschien heeft die tussenpersoon het verhaal wel groter gemaakt dan het is.
Ik heb even terug gelezen en inderdaad verkeerd geïnterpreteerd, hij heeft het zelf opgebiecht. Ik heb vroeger ook eens zoiets meegemaakt, maar ik was toen nog erg jong (17 of 18) ik wist totaal niet hoe ik daar op moest reageren en heb er eigenlijk niets met die kennis gedaan. Contact is daardoor gelijk verwaterd en hij is nog steeds met zijn vrouw.
Ja, dit komt niet voor niks op je pad, het laat je nu flink nadenken hoe jij nu in je huwelijk staat. Geen leuke situatie, maar wel nodig misschien. Dus opmerkingen als: je bent getrouwd, doe normaal, je verwoest gezinnen blabla. Ja, dat kan, maar ben jij daar mee geholpen? Jouw gevoelens in deze situatie mogen er zijn, en ik zou dat naar je man toe ook opengooien. Goh, deze man heeft dit uitgesproken, en ik merk wel dat het wat met mij doet. Wat maakt dan dat hij iets bij jou losmaakt? Hoe kan je dat in je huidige relatie zonder bedrog in elkaar vinden? Zo niet in elkaar, hoe dan wel? Hoe denk jij daarover, hoe denkt je man daarover? Dat zijn wel lastige gesprekken.. dus neem jezelf niet kwalijk dat je misschien niet direct het juiste doet, of volgens de boekjes. Deze dingen gebeuren.. Ga je eraan werken met je man, of ga je piekeren en de situatie verder romantiseren in je hoofd?
Dank je, Daar kan ik zeker wat mee. Laat ik voorop stellen dat we een mooi gezin hebben en dat ik dat echt niet op ga geven. Ons huwelijk is op de meeste momenten echt wel goed en ik denk dat we ook echt nog wel gek op elkaar zijn. Zie me ook echt wel oud worden met deze man. Maar er is inderdaad werk aan de winkel, ook niet gek na 14 jaar bij elkaar. Maar dat zal altijd blijven. Ik denk dat ik altjjd graag wil dat álles aanwezig is in een huwelijk, het moet het liefst altijd een 10 zijn zeg maar. Maar dat is niet realistisch natuurlijk.
Waarom ik dat zei over die collega, was omdat dat voor mij zo was op dat moment. Daarom zei ik ook ‘kan’. Wat betreft de rest van je bericht ben ik het zo eens met je dat ik er eigenlijk geen woorden meer vuil aan wil maken. Je beschrijft precies hoe ik het ook heb gevoeld en ervaren. Soms is het best fijn om herkenning hierover te lezen, want je hebt al zoveel te maken gehad met vooroordelen, meningen en boosheid.
Mee eens. Mensen vergeten dat verliefd worden iets is wat je overkomt. Je hebt geen knop waarmee je het uit zet en daarna klaar. Ik lees ook vaak: wat je met die verliefdheid doet is jouw keuze. Maar als je gevoel voor iemand zo sterk is en je bent écht verliefd dan is het haast onmogelijk om niet bij/met diegene te willen zijn. En daarbij horen ook een heleboel tranen wanneer je nog in een relatie zit.
Mooi gezegd. Als verliefde ben je ook net een kleuter zeg ik weleens. Dan maak je geen beslissingen met je hoofd maar met je hart. Er zijn al genoeg vooroordelen en stigmatiseringen. En nogmaals: nooit een soortement vrijbrief is het, maar je blijft ook mens inderdaad en je zet jezelf niet met een knopje uit (als een ander dat graag wil of verwacht).
Ook eens @Iertje81 en @Emma86 Ik zou ook niet per se meteen iets met zo’n verliefdheid doen maar we zijn mensen en geen robots. Als het je nog nooit is overkomen (kan natuurlijk) dan lijkt het misschien alsof je ‘openstaat’ voor een ander, of ‘je huwelijk niet goed is’. Maar hoeft echt niet zo te zijn, ben ik van overtuigd. Zelf heb ik gewoon soms echt een klik met iemand of flirt ik met mannen (al eens een topic over geopend), tja gewoon accepteren dat je zo bent. Als je jezelf goed kent, scheelt een hoop. Ik ben daar blijkbaar gevoelig voor en weet ook hoe ik dan weer uit de situatie moet komen.
Das toch alleen maar mooi dat dat zo kon met die collega? Ik begrijp dat goed hoor. Helaas in mijn geval zal ik dus afstand moeten nemen en zit vriendschap er niet in. Overigens heb ik dit vaker meegemaakt maar ik ben een koele kikker en 'hard to get' zegt mijn man altijd. Dus meestal schrikt dat mannen af. Alleen deze zette door... Had t liever niet geweten denk ik. Als ie niets had laten weten was er wel kans geweest op vriendschap en de verliefdheid vanzelf ook wel over gewaaid. Ik ben echt geen flirt, word er alleen maar verlegen en ongemakkelijk van. Dus zou er toch nooit op ingaan en vind dat ook vals om daarmee te spelen als een ander het wel echt meent.
Das zeker mooi. Hij is de vader van Ies en Luc en niet meer m’n collega maar wel nog m’n man Ik begrijp best dat je het liever niet geweten had. Zou ik misschien ook hebben. Je blijft trouwens netjes. Dit soort topics zijn vrij gevoelig en mensen hebben er nogal snel een mening of oordeel over
Als je hier iets post wat een beetje controversieel is dan weet je dat je dat kunt verwachten. Ik kan me vaak goed in anderen verplaatsen en vind t interessant wat zij voor mening hebben want wie weet zie ik het gewoon verkeerd. Dat is ook de reden waarom ik dit onderwerp ben begonnen. Als iemand me 'uitkaffert' of zegt dat t gevaarlijk is dan denk ik: je hebt vast goede redenen, wie weet heb je ergens gelijk. De kunst is om je niet aangevallen te voelen maar ieders mening zonder oordeel te wegen. Lukt niet altijd hoor maar t scheelt veel energie om zo in het leven te staan. De keerzijde is dat je veel te vaak begrip voor van alles en iedereen op kunt brengen waardoor je erg open-minded wordt en denkt: waarom moet ik een keuze maken? Waarom kunnen dingen niet naast elkaar bestaan? Stel dat mijn man ooit een vriendin krijgt naast mij, dan kan ik dat waarschijnlijk gewoon verdragen en het hem gunnen ook.
Ik vind ook dat je je moedig staande houdt en het aan durft je kwetsbaar open te stellen hier. En inderdaad iedereen reageert vanuit zijn eigen kaders.. vind het knap van je dat je bij jezelf kan blijven. Soms is het ook niet in woorden uit te drukken hoe je je voelt, hoe jullie relatie is, en die kennis, etc etc. Wat je zegt je bent al lang samen, maar ik kom in mijn huwelijk ook al de nodige uitdagingen tegen.. misschien zijn wij uitzonderlijk maar hebben ook zeker al wat doorstaan (en nog) en zijn slechts 3 jaar samen. En wat ik nog wilde zeggen.. als iemand je raakt, kan een blik en een paar woorden genoeg zijn.
Is dat niet oa de kern van jouw ‘probleem’? Waarom beweeg jij zoveel met de ander mee, waarom denk jij dat kunnen/willen verdragen? In een relatie hoor je gelijkwaardig te zijn, ik heb het idee dat jij je man boven jezelf plaatst omdat dat veilig voor je voelt. Wat ik van jou lees in dit topic is dat je heel veel goed vind, dat bijna alles bespreekbaar is en in het beginsel dacht ik nou dat is wel fijn dat je dat kan het is namelijk ook een mooie, krachtige eigenschap. Ik denkt allee dat het je kan nekken. En ik kan niet goed uitleggen waarom. Misschien is mijn gevoel hierin ook wel helemaal fout.
Hoi, Tja, is het een probleem? Ik weet het niet. Weet ook niet of het persé meebewegen is. Heb duidelijk wel een eigen mening hoor maar kan me om bepaalde dingen gewoon niet druk maken. Maar aan de andere kant heel moralistisch zijn. En ik kan wel begrijpen dat iemand oprecht van 2 mensen tegelijk kan houden (ken je de serie 'de pier'?). Ik houd toch ook van mijn twee kinderen allebei even veel? Maar van allebei wel anders want ze zijn anders. Grappig dat jij zegt dat ik mijn man boven mezelf plaats terwijl anderen me verwijten dat ik hem omlaag haal. Omhoog, omlaag? Dan komen we mooi in het midden uit...
Je weet alles wel op een hele mooie manier te weerleggen. Over de liefde van je kinderen gesproken. Dat is toch hele andere liefde dan dat van een partner? De liefde die je voor je kinderen voelt is onvoorwaardelijk, ondefinieerbaar. De liefde van een partner kan dat niet evenaren omdat het een totaal ander soort liefde is. Ik vind je vergelijking daarin dan ook niet kloppen.
Wat ik hier uithaal is dat jij het prima zou vinden dat je man een vriendin naast jou zou krijgen, dat je dus open staat voor een open huwelijk en eigenlijk van je man zou verwachten dat hij dat ook jou graag zou gunnen?
Klopt hoor. Doordat je destijds collega weet wat jij meemaakt op werk en het niet voldoende kwijt kon bij je partner voelde je je beter gehoord en gezien door je collega. heb jij in die tijd ook de gedachte gehad dat jouw huwelijk en het contact met je collega naast elkaar kon bestaan? Maakte jij jezelf ook wijs dat je gelukkig was in je relatie en dat je band met C enkel platonisch was? Ik deed dat wel. En toen ik voelde dat ik naar meer verlangde, heb ook bedacht dat een open relatie wellicht uitkomst zou bieden. (Volgens mij wilde ik heel hard naar mezelf ontkennen dat mijn relatie niet goed was en ik een hoop liefde, erkenning en waardering miste. Wat ik wel ervaarde in het contact met de “kennis”. Nu zijn we 5 jaar verder. Ik heb van de buitenwereld en van mezelf een hoop oordelen en boosheid ervaren, maar ik ben inmiddels gelukkiger dan ooit. Inmiddels ook zijn de exen ook gelukkig en zegt zelfs mijn dochter: ‘je kan er toch niks aan doen dat je verliefd wordt op iemand, zoiets gebeurt gewoon!’ En dat klopt. Niemand staat ‘s ochtends op met de gedachte: Laat ik vandaag eens even verliefd worden op iemand anders.