Kan het zijn dat ze zich geen houding weten te geven? Overigens vind ik het ook idioot dat ze nog contact hebben met iemand die hun kinderen heeft misbruikt.
Niet het hele topic gelezen maar.. Ik heb al jaren geen contact meer met mijn vader (moeder overleden) er is in het verleden zo veel gebeurd. Niet op te tellen.. Voor mij was de druppel dat toen mijn dochter geboren werd hij in het eerste jaar 2x contact op nam: 1x nadat ik hem bericht had dat ze geborrn was en 1x 3 weken voor haar verjaardag om me te feliciteren. Toen ik zei dat ze niet jarig was zei die snel onee was een andere E..... 3 weken later overigens niks gehoord van hem. Vanaf toen was mijn grootste drijfveer: als mijn kind(eren) voor jou zo weinig betekenen dan ben ik beter af zonder je.. Dus ben ik gestopt met berichten enz. Bij zoontje geboorte nog een berichtje gestuurd maar daar kreeg ik niks op terug Ik vind dat grijze gebied tussen wel en geen contact heel lastig, wanneer verwacht je wat, wanneer niet.. nu helemaal geen contact geeft me veel meer rust en hoef ik er niet zo over na te denken
Ik snap je teleurstelling wel. Ook al kan jij niet goed met je ouders, ze blijven toch opa en oma van jouw kinderen. En als ze zelfs geen moeite doen om dat manneke even te feliciteren, dat steekt toch.
Als je geen contact meer wil, dan zelf ook geen berichten sturen. En niet teleurgesteld zijn als jij of je zoontje niks ontvangen. Want wat brengt het jou en/of je zoon dit halve contact? Waarschijnlijk alleen maar verdriet. Beter sluit je het af en verwacht niks van ze. Heel makkelijk gezegd maar ik ken zo'n beetje dezelfde situatie.
En toch is dit een situatie die helaas heel veel voorkomt, zeker als het misbruik al jaren geleden heeft plaatsgevonden. De wereld, tijdsgeest en manier van denken en handelen waren compleet anders dan nu. Hier speelt een vergelijkbare situatie, ik ben het er niet mee eens, kijk er persoonlijk heel anders tegenaan dan de betreffende ouders, maar it is what it is. En dat is hetgeen dat ik de ts ook mee zou willen geven. Accepteer de situatie zoals deze is, je ouders zijn te oud om nog van gedachte te veranderen. Kan je ermee leven? Doe dat dan en probeer het contact te herstellen zoals voorheen. Kan je dat niet? Accepteer dat ook, maar accepteer ook de beslissing van je ouders en verbreek rustig al het contact. Wat ik je wel nog mee wil geven; je broer is het slachtoffer in deze. Je broer is degene die echt heeft te dealen met de situatie. Kijk uit dat je niet zodanig de aandacht hiermee trekt dat het lijkt of je ook slachtoffer bent, want dat ben je niet. Dat je je kinderen weg wilt houden van de betreffende oom, groot gelijk, maar de rest van de situatie is eigenlijk iets tussen je broer, je ouders en oom.
Helaas is het nu wat het is. M'n zoontje heeft er gelukkig niks over gevraagd. Hij weet dat mama een beetje boos is op opa en oma, maar waarom, daar is ie natuurlijk nog te klein voor (6jaar )
Verschrikkelijk dat je ouders zo kunnen reageren op het misbruik. Vroeger zelf huiselijk geweld meegemaakt en daardoor ook een slechte band met moeder. Heb heel lang geprobeerd toch een soort oppervlakkig contact te houden zoals ik ook bij jou lees..denk dat je ergens toch hoopt 'normale' ouders te hebben maar liep bij mij iig uit op teleurstelling en verwijten vanuit moeders kant. Hierom sinds enkele maanden het contact helemaal verbroken en ook mijn zoontje kreeg geen kaart voor zijn verjaardag terwijl ik wel een verjaardagskaart stuurde. Dit was de druppel. Soms is het moeilijk en krijg je weer hoop maar mijn ervaring is dat geen contact meer rust brengt. Trek je niets aan van verwachtingen van anderen want op "breken" met je ouders rust een groot taboe. Sterkte en veel wijsheid.
Ieder z'n mening maar ik verbaas me over hoeveel mensen deze post liken. Kan me hier helemaal niet in vinden. De gedachtegang van ouders accepteren omdat ze "te oud om te veranderen zijn" lijkt me niet eenvoudig. Daarmee doe je af aan het leed en de pijn van broer mi. En dat ts de aandacht naar zich toe zou trekken terwijl zij geen slachtoffer is vind ik ook een bijzondere uitspraak. Misbruik heeft effect op meer mensen dan enkel het slachtoffer, zeker als er een goede band is tussen ts en haar broer. Dus is zeker niet iets tussen enkel ouders, broer en oom.
Het verbaasd mij ook, je bent nooit te oud om je mening te herzien of om nieuwe dingen te leren. Dat soort uitspraken vind ik dooddoeners en lekker makkelijk.
Zoals ik al schreef, in mijn familie speelt eenzelfde soort situatie, alleen ben ik het slachtoffer in deze. Ik kan je vertellen, na jarenlang therapie, jarenlang hopen, jarenlang strijden, GGZ t/m de 3e lijns aantoe, cursussen vanuit de GGZ, en maar blijven proberen en hopen de mening van mijn ouders en andere familie te veranderen en het gevoel te krijgen dat ik het ook waard ben voor hun, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik mensen niet kan veranderen. Ik kan alleen mezelf veranderen en beslissen hoe ik daar mee om ga. Alle hulpverleners vertellen je dit, keer op keer. Ik heb alle topics van ts meegelezen en op mijn handen gezeten om niet te reageren. Notabene de vrouw van het slachtoffer in deze heeft geprobeerd te bemiddelen. Eerlijk? Ik moet er niet aan denken als mijn broertjes dit soort topics zouden posten, die hebben verdorie niets met de hele situatie van doen en hebben geen enkel recht om zich ook maar een haar slachtoffer te voelen!!! Maar goed, persoonlijk vind ik er niets makkelijks aan om mijn ouders te accepteren zoals ze zijn, want zoals eerder gezegd ik deel hun mening niet. Maar ik heb wel geaccepteerd dat mijn moeder er anders over denkt dan ik en met mijn vader simpelweg gebroken. Zoals ik al zei it is what it is, je kan een ander je mening niet opleggen. Maar als dat allemaal een dooddoener en lekker makkelijk is, so be it, dat is immers ook niet meer dan een mening
Als je het topic van augustus terug leest, staat daar in dat de broer nog gewoon contact heeft met zijn ouders. Zijn vrouw notabene heeft zelfs nog geprobeerd te bemiddelen tussen ts en de ouders. Kortom, het slachtoffer kan leven met de situatie zoals deze is, alleen zijn zusje niet. Ts weet pas sinds kort van het misbruik af. Als het iets zou zijn dat echt nodig voor haar was om te weten, had ze het mi al heel wat jaren geleden geweten. Maar het wel/niet/wel/niet contact schiet helemaal niemand iets mee op en trekt mi toch iedere keer weer de aandacht en stress bij iets dat jaren geleden is gebeurd en waar ts geen direct slachtoffer van is. Aanvulling: Ik zie nu trouwens dat de post ervoor ook van jou is, maar als ik het goed lees zeg je toch eigenlijk hetzelfde als ik in mijn post zeg: je hebt geprobeerd contact te houden met je moeder, maar erkenning/begrip is er niet gekomen (dus geen verandering in haar gedrag/gedachtengang mogelijk), waarna je het contact hebt verbroken. Die hoop op verandering zal er altijd blijven, maar wees eerlijk, hoe groot schat je die kans na 50 (?) jaar denken/handelen op een bepaalde manier. Ik vind het wel een ontzettende rotsituatie voor je en ik hoop dat je snel rust voor jezelf vindt