Nee, ik snap je reactie heel erg goed en dat is ook prima. Zijn probleem ligt hem niet in het bed of in het kussen of iets. Zijn probleem ligt in 2 dingen. 1 is dat we samen in 1 bed liggen, wij zijn allebei erg gevoelig en zijn lijf neemt dus continu waar dat er nog iemand is. Waardoor het continu prikkels ontvangt. En 2 is dat bij mij veel meer lawaai is. Hij woont buitenaf, stilte. Ik woon vlakbij de stad aan een grote straat. Begrijp me niet verkeerd. Er is heel erg veel wat ik van hem kan hebben en waar ik overheen kan stappen of mee kan werken. Dit gaat van bepaalde beperkingen binnen ons seksuele leven tot sociale interacties tot afspraken waarvan ik nooit vooraf weet of ze echt doorgaan of niet. En hoewel dit niet is zoals ik een relatie graag zou zien, voor hem heb ik dat allemaal over. Maar ook met het oog op de waarschijnlijk aankomende avondklok, het feit dat ik gewoon nog werk, hem ook graag weleens zie zonder continu mijn kleine man erbij, en dus het eerder beschreven dat ik niet weet of samenwonen uberhaupt wel een optie is, waar werk je dan naartoe? Wat voor toekomst is er dan als die zou blijven bestaan uit losse afspraken 1 of 2 keer in de week. In aparte bedden slapen... mja.. dat zou kunnen maar dan kan ie net zo goed thuis slapen vind ik. Voor mij ligt de meerwaarde in het samen slapen gewoon in het samen knuffelen, kletsen, moe worden en dan gaan slapen. Ja dat kan ook als ie daarna naar een ander bed vertrekt. Maar goed, of dat bed dan in mijn of zijn huis staat maakt dan niet meer uit. Gezien mijn huis nog steeds meer herrie heeft 's nachts. Ik neem hem niks kwalijk, ik vind het ook niet erg dat hij ziek is. Maar is het zo gek dat ik me afvraag of dit een toekomst heeft? Ik ben 32, geen 20 meer. Zou indien mogelijk graag nog een huisje boompje beestje opbouwen. Voor hem zou ik daar consessies in willen doen. Maar samen in 1 bed kunnen liggen vind ik 1 van de allerfijnste dingen in een relatie.. en kennelijk kan dat dus niet zonder dat hij daar negatieve gevolgen van ondervind. En dat maakt me heel verdrietig. Ik vraag me niet alleen af in hoeverre dit goed is voor mezelf, maar ook voor hem..
Mmm, ja, dat maakt het wel erg lastig inderdaad. Er is nog wel een oplossing die ik kan bedenken en dat is een kangaroewoning of iets soortgelijks. Dat hij zeg maar een eigen stekje heeft binnen hetzelfde huis. Maar goed, het blijft best wel je aanpassen aan een toekomstbeeld wat dan toch anders is dan je eigenlijk zou willen. En dat moet je ook maar willen en kunnen, ik ben zelf ook wel overgevoelig en moeilijk, ik weet niet of dat dan zou gaan werken als mijn partner dat ook zou hebben, dat klinkt misschien egoistisch, maar dat is het niet, eerder realistisch, ik denk dat als mijn man hetzelfde karakter als mij zou hebben, we dan nu niet meer bij elkaar zouden zijn met alles wat we op ons bordje hebben met de kinderen (beiden een beperking). Ik denk trouwens dat het juist wel goed is om vooruit te kijken, want als jij of hij of jullie samen tot de conclusie komen dat er toch geen toekomst inzit, dan wil je dat misschien ook wel liever nu weten en niet pas over 5 jaar? Ik denk dat ik ook een keer had gelezen dat je eigenlijk nog wel de wens hebt voor een tweede kindje, maar misschien vergis ik me daarin.
Ja. Daar heb ik ook wel over nagedacht en met hem over gepraat toen hij zijn twijfel uitte of hij wel 24/7 onderdeel zou kunnen zijn van een gezin. We zijn idd allebei niet de makkelijkste, op zich wel qua omgang, maar we zijn allebei heel prikkelgevoelig. Niet per se simpel. Voordeel is dat we elkaar daarin vinden en heel erg goed aanvoelen en soms geen woorden nodig hebben. Nadeel is dus dit soort dingen. Ik vind mn me-time en ruimte ook heel erg prettig. Dus kan heel goed snappen dat hij dat ook nodig heeft. En idd een 2e kindje is/was wel een wens van mij ja. Was bezig met de opties verkennen voor hij met zn liefdesverklaring kwam en we hebben het daar ook wel samen over gehad. Het leek hem heel mooi, maar zoals het momenteel met hem gaat voelt het voor mij niet als een optie. Zoals het nu gaat met hem zou ik dat niet eens willen want die belasting zou dsn te zwaar zijn.
Poeh jeetje.. ja.. het aller belangrijkste is toch wel; waar voel jij je prettig bij? Wat maakt een relatie voor jou een relatie. Ik ben zelf eh.. vrij gevoelig (HSP) en hoewel ik echt wel veel kan hebben, zijn de avonden voor mij wel de momenten om gas terug te nemen bijvoorbeeld. Over het algemeen heb ik het geheel echt wel goed onder controle, maar zodra er druk op mij wordt gelegd, kan ik in de overprikkeling schieten en afhaken. Dat kan bijvoorbeeld al gebeuren wanneer ik op een datingsite in gesprek raak met iemand die het maar raar zou vinden wanneer iemand graag op tijd naar bed gaat. Ik noem maar wat. Het samen in één bed slapen is voor mij een dingetje. Ik ben iemand die de intimiteit graag opzoekt; knuffelen, samen zijn, vrijen etc. maar slapen dat kan mij echt opbreken wanneer dat te vaak samen gebeurd of moet gebeuren. Maar maakt samen slapen je relatie tot een relatie? Waar zit de diepgang? Dat is een zoektocht waar jij alleen antwoord op kunt vinden.
Haha de dingen die zegt herken ik heel erg. Ik lig er ook altijd op tijd in en ben vaak in de avonden afgedraaid. Maar omdat ik overdag regelmatig werk en ook weleens alleen wil zijn met hem zijn we een beetje aan de avonden gebonden wat dat aan gaat. En het gaat me niet alleen om het samen slapen, het gaat hem denk ik meer om het gevoel erbij. Lekker samen op de bank hangen en iets kijken, zonder op de klok te moeten kijken wanneer het tijd is om weg te gaan. Als we elkaar savonds zien is dat vaak vanaf 7u/half 8. Nou ja als ik dan om half 10 weer wegga omdat ik de volgende dag moet werken, of hij gaat om 9u/half 10 weg omdat ie nog een half uur naar huis moet fietsen en daar nog energie voor moet hebben is dat toch een ander gevoel dan wanneer we lekker even samen in bed kunnen liggen nog. Het is denk ik vooral een gevoelsding. Alsof er een soort tijdslimiet op je avond komt, in plaats van te zien hoe het loopt en hoe laat je naar bed gaat. Misschien moet ik er ook even bij vermelden dat hij niet zo is van het mobiele contact/appen. Dus het is ook niet zo dat we elkaar veel appen of bellen op de dagen dat we elkaar niet zien. Soms gaan er ook dagen voorbij dat we elkaar helemaal niet spreken. Ik heb denk ik met het inleveren van het samen slapen het gevoel dat we alleen nog maar achteruit gaan en verder van elkaar verwijderd raken. Maar wat ik al zei eerder, misschien maak ik het gewoon te zwaar.
Misschien een raar idee maar als je dan bij hem gaat slapen kan hij dan wel die ene extra prikkel goed weg zetten zonder teveel last? En wat jij zegt hij merkt constant dat er iemand anders ook is, dat snap ik maar ook dat zal op den duur wennen als alles wat vertrouwder is, denk ik. Zoals ik het lees zijn voor mij de meeste momenten herkenbaar als in teveel en te lang door gaan, niet op tijd even je rust pakken en daardoor worden kleine dingen te veel, misschien dat hij hier zelf nog niet voldoende zijn weg in heeft gevonden of nog teveel denkt maar ik kan het niet maken om.... Ik zou zeggen doseer meer, dus kijk eens hoe het gaat met slapen als het daar gebeurt, laat hij eerder een keer een uur rust pakken zodat hij daarna weer meer energie heeft en prikkels beter weg kan zetten, misschien kan slapen met oordoppen of een drukmasker nog verlichting geven, er zijn in mijn ogen nog best veel opties, maar zoals ik het lees denk ik inderdaad dat een tweede kindjes niet heel haalbaar gaat zijn als hij niet beter wordt dan dit. En dat is een beslissing die jij alleen kan maken, denk dat als jou kleine man straks naar school gaat eventueel samenwonen echt wel een optie zou zijn, dan kan hij overdag wat extra rust pakken en kinderen zijn dan nog wel eens uitspelen of hij kan in de middag gewoon even gaan liggen, dat stukje zie ik echt wel mogelijkheden in maar sommige punten denk ik hmm mijn gezonde verstand denkt dat dat niet haalbaar is. Top om te lezen hoe je toch probeert er je weg in te vinden, een chronisch zieke partner is niet altijd makkelijk en vraagt soms best aanpassingen maar ook van jezelf om goed je grenzen aan te geven van wat vind ik acceptabel. En niet in 1 bed slapen is niet per definitie niet in 1 kamer, misschien geeft 2 matrassen en 2 losse dekbedden al wel voldoende het gevoel van eigen plekje, er is zoveel uit te proberen en te bedenken maar dan zouden jullie echt samen moeten kijken wat is haalbaar en bij hoeveel enwelke prikkels wordt het teveel.
Het zou kunnen werken als jullie er beiden voor open staan om in oplossingen te denken. Hier ook zeer gevoelig (HSP) echt slapen is hier vaak een ramp. Nachten genoeg gehad dat mijn man beneden lag te slapen zodat ik een 'rustige' nacht had. Hij vind dit helemaal niet erg. Ik vind dit ook niet altijd leuk. Er zijn genoeg koppels die apart slapen voor de nachtrust. Samen zijn kun je op zoveel manieren ervaren. Voor toekomst mocht het tot samenwonen komen zorg er dan voor dat ieder van jullie een eigen ruimte heeft om terug te trekken. Om tot jezelf te komen (ontprikkelen). Geef elkaar die ruimte ook. In elke relatie is er wel wat waaraan je samen moet gaan werken. Dat hij nu de nachten bij jou het zo heftig voelt is omdat hij dit niet gewend is, al zeer drukke dag heeft gehad en misschien geen moment heeft gehad om te ontprikkelen. Wanneer je dan moe bent komt dit het meeste tot uiting (overgevoeligheid). Daarnaast zouden oordoppen voor te slapen bij jou al een oplossing voor geluid kunnen zijn (nadeel is wel dat als hij zeer gevoelig is qua geluid hij de trillingen door zijn lichaam kan voelen ook al is geluid gedempt) Wat je keuze ook is kijk vooral naar wat jij belangrijk vindt en of je hem ook de moeite waard vindt om samen tot oplossingen te komen zodat je samen oud kunt worden.
Dankje ik had het idee dat jij misschien dacht dat ik er niet serieus in ben met hem. Maar zo is het echt niet. Wanneer ik bij hem slaap heeft hij een uitschuifbaar bed en dus 2 losse matrassen, dat gaat wel wat beter. In zijn eigen huis slaapt hij sowieso beter dan hier, maar nog merkt hij erg groot verschil tussen of ik er ben of niet. Oordoppen opperde hij zelf ook al. 2 losse matrassen zou ik ook nog wel voor open staan mits dat kan in mijn huidige bed. Weet zo de breedte even niet. Hij is van nature dus al erg gevoelig, maar het feit dat hij dus nu Lyme erbij heeft versterkt die gevoeligheid. En daarin komen we dus nu de problemen tegen. Het lastige is dat hij alleen ontprikkelt als hij helemaal alleen is, en soms heeft hij daar echt een hele tijd voor nodig. Lyme maakt zijn energie erg onvoorspelbaar, hij kan het ene moment oke zijn en 2 minuten later is het ineens helemaal op. Dat maakt doseren of eerder op de rem trappen zo moeilijk. Hij weet dat hij hier altijd even op bed kan gaan liggen of zich terugtrekken.
Als we samen in 1 huis zouden wonen zou ik wellicht ook minder hangen aan dat samen slapen. Maar zoals ik eerder ook al schreef is het vooral de tijdslimiet die het op zo'n avond zet. Ik ben gewoon heel erg graag bij hem. Dat wil ik al niet te veel doen zodat we allebei ook nog die ruimte hebben voor ons eigen leven en ontspanning en ontprikkeling. Maar met het idee erbij dat samenwonen in de toekomst wellicht geen optie is, en samen slapen dus ook niet. Dan vraag ik me dus af wat er nog overblijft. En ja, misschien is dat dan egoistisch, maar net als dat hij bepaalde behoeftes wel of niet heeft heb ik die net zo goed. Ik wil me absoluut aanpassen en naar oplossingen zoeken, maar heb hiervoor 7 jaar in een relatie gezeten waarin ik mezelf compleet wegcijferde. En dat wil ik niet meer. 1 van die behoeftes is om uiteindelijk wel te kunnen toewerken naar meer contact dan 1x een middag/avond van 5 uur en 1x een avond van 2/2,5 uur per week. Oordoppen had hij het over. Ik zelf vind dat vreselijk omdat ik dan dus idd mn eigen ademhaling hoor suizen. Vaak zorgt hij al dat hij op dagen dat ie mij/ons ziet minder doet. Anders is het helemaal niet te doen. Vooral mijn zoontje is altijd erg blij om hem te zien. En hoe vaak ik ook zeg dat hij ook tegen hem best nee mag zeggen blijft dat lastif hahaha
In elk geval bedank voor jullie eerlijke reacties dames. Waardeer ik enorm. Ik was vanmiddag gewoon heel verdrietig toen we samen tot het besluit kwamen om voorlopig niet meer samen te slapen.
Ik denk dat wel veel van deze problemen op te lossen zijn door juist wel te gaan samenwonen (of vlakbij elkaar te gaan wonen, of iets daar tussenin, zoals een kangaroewoning dus), juist doordat je dan niet met die tijdslimiet zit. En ik hoop wel dat je een beetje in je achterhoofd houdt dat dit ook een lastige tijd is voor iedereen en dat de beste relaties daar ook wel onder lijden. Wat dat betreft zou ik ook niet de handdoek te snel in de ring gooien en het zeker bespreekbaar maken. Ik denk als jullie wel samen een toekomst kunnen zien, dat je ook beter kunt accepteren dat het momenteel allemaal wat beperkter is.
Zeker, ben me ook zeer bewust van de omstandigheden die het niet makkelijker maken nu. Niet alleen voor ons maar voor heel veel mensen. En wellicht heb je daar een punt. Dat samenwonen dingen op zou lossen, maar feit blijft dat dat in ieder geval het komende jaar nog niet aan de orde is. Ik ben ook (nog) niet van plan de handdoek erbij neer te gooien, het gevoel tussen ons is gewoon heel sterk. Maar hij heeft eerder wel gezegd dat we ook moeten kijken of onze levens bij elkaar passen en in elkaar passen. En daar krijg ik de laatste tijd meer twijfels over.
Iemand al eens een man met heimwee meegemaakt? Mijn schatje heeft moeite met blijven slapen omdat hij dus heimwee heeft. Dacht eerst een geintje maar hij is bloed serieus
Ja zoiets. Hij is gewend aan zijn eigen bed en huis. Nou ja het zal tijd nodig hebben. Zo lang zij we ook nog niet samen. Ik slaap ook slecht in een " vreemd" bed. Verder is hij heel " normaal" hoor
Nee dat dacht ik niet maar ik merk wel dat jij het moeilijk vindt en bij jezelf worstelt met waar ligt mijn grens en wat vind ik wel of niet acceptabel en waar kan ik mee leven en dat juist doordat je dat voor jezelf niet helder hebt je telkens dingen als verdorie nu dit weer ervaart en dat is zo jammer. Ik denk dat het goed is als jij aangeeft wat is voor jou absoluut belangrijk en is een basisvoorwaarde waar niet aan te tornen valt en dat hij dat ook vanuit hem aangeeft, wat is voor hem absoluut iets wat hij wil en als noodzakelijk ziet en dan van daaruit kun je kijken of jullie samen daar oplossingen in kunnen vinden. Er zijn altijd hobbels, en obstakels, maar je zult zien als je samen voor ogen kunt houden wat absoluut noodzakelijk is voor de ander en voor jezelf dat het veel makkelijker is enwordt om de andere dingen een plek te geven en daar een oplossing voor te vinden. Want ipv van denken dit kan niet kun je dan samen focussen op wat wel kan en dat dat voor jullie belangrijk is en daar tussenin dan samen bekijken welke omstandigheden er nodig zijn om aan in ieder geval die basis te voldoen. Als jij zegt op de lange termijn is samen wonen of samen slapen echt een basisvoorwaarde dan kun je samen denken zou dat haalbaar zijn en hoe, en denk daarbij in oplossingen als lossen matrassen, losse bedden op 1 kamer die je uit elkaar kunt schuiven, een extra slaapkamer om soms op apart te slapen of of of... maar daarvoor moet helder zijn wat is jullie grens wat is jullie basisvoorwaarde voor nu en de toekomst en dan kun je samen oplossingen vinden en desnoods daar hulp bij vragen, want je hoeft niet alleen het wiel uit te vinden er zijn zoveel wegen te bewandelen waarbij je hulp kunt vragen van hoe zouden we dit haalbaar kunnen maken. En realiseer je ook je kindje is nu nog erg jong en heeft een erg intensieve leeftijd, als die wat ouder wordt zal ook dat minder vermoeiend zijn. Maar zet echt voor je zelf oo de rij wat wil ik, wat verwacht ik en wat heb ik absoluut nodig om het als relatie haalbaar en gelijkwaardig te houden en van daaruit kun je dan verder kijken. Er is zoveel mogelijk qua oplossingen als je maar creatief denkt. Ik denk dat het wel positief is dat hij thuis beter slaapt en tuurlijk merkt hij het nu nog dat je er bent en verschil, dat is een proces van wennen, maar het lijkt mij dat het wel op te lossen is als ik dan lees dat andere voorwaarden zijn reactie anders maakt. Succes met je beslissing
Dankje je hebt ook wel gelijk. Maar ik merk dat ik het heel moeilijk vind om concreet over toekomst na te denken en dat eventueel te bespreken, hij is heel erg van het hier en nu. En om verder niet te veel verwachtingen of iets te hebben probeer ik er ook niet te veel bij stil te staan. Maar dat maakt dus wel dat als de mogelijkheden voor het hier en nu steeds minder worden, ik me afvraag wat er over blijft behalve het gevoel dat er tussen ons is. En of dat dan genoeg is. Ik besef me namelijk ook hierdoor dat wij heel belastend zijn voor hem soms. Net wat je zegt, 2,5 is een intensieve leeftijd. Ik heb zelf soms de puf ook niet of ben overprikkelt. Je hebt me in elk geval ook weer inzichten gegeven, net als een paar andere dames. En ik denk dat het niet gek is om me nu hier even verdrietig over te voelen. Als je iets op moet geven wat je graag doet en wat belangrijk voor je is. Maar zijn welzijn is belangrijker. Het zal zn plekje wel gewoon even moeten vinden binnen mezelf.
Aah wat naar @Lill ! Ik kan me goed voorstellen dat je daar verdriet van hebt en twijfels van krijgt. Helemaal niet gek hoor. Ik hoop dat je voor jezelf antwoorden kunt vinden. Knuffel.