Ik moet het even van me afschrijven en ik ben benieuwd of dit bij meer mensen speelt en hoe jullie er mee om gaan. Mijn partner en ik staan lijnrecht tegenover elkaar wat betreft Corona en de maatregelen. Hij vind dat de overheid de economie en alles kapot maakt. Corona stelt niets voor, alleen de zwakkere komen er aan te overlijden, die toch al vanalles hadden. Waarom zouden we al die maatregelen doen om die paar mensen die er aan komen te overlijden te redden? Laten we de zwakke gewoon opsluiten. We worden erbij genaaid door de overheid. Dit zijn zomaar een paar van zijn opmerkingen. En, hoe kan het ook anders, alle mensen die hij spreekt zijn het met hem eens. Die ene ic arts die hij spreekt houdt zich ook niet aan de maatregelen omdat hij het onzin vindt. Zijn vader, zusje enz hebben het gehad en zijn er amper ziek van geworden. En zelf merkt ie er niets van, van de beperkingen, want zijn werk gaat gewoon door (bouw). Hele schoonfamilie houdt zich niet aan de regels, houden elke week gezellig een borrel met mensen met een gezamenlijke hobby en het eerste familielid had vannacht al de bekeuring binnen voor het niet naleven van de avondklok. ik zit met tussenpozen al thuis vanaf maart (horeca). Heb de kinderen 24/7 om me heen, moet thuis onderwijs geven, alles komt op mijn bordje. Mijn wereldje wordt heel klein, ik zie en spreek bijna niemand. Ik ben van mening dat we het samen moeten doen. Even de schouders eronder en dan hopelijk komen we snel uit deze shit. Mensen die ik spreek die in de gezondheidszorg werken lopen de benen onder hun lijf vandaan, zien wat voor effecten het ook heeft op de gezondheid van mensen op de lange termijn en houden zich aan de maatregelen. Ik zie mensen waarvan contracten niet verlengd worden of die worden ontslagen omdat er geen werk is. Ik heb een collega die al maanden aan het revalideren is (gewoon een jonge meid). meestal hebben we het er gewoon niet over omdat we er echt ruzie om krijgen. Hij probeert zich aan de maatregelen te houden, maar dit gaat niet van harte. Als hij boodschappen doet vergeet hij negen van de 10 keer z’n mondkapje, spreekt nog af met vrienden (meer dan 1 op een avond). Net barste de bom weer even en ik weet het gewoon niet meer. Ik ga al niet meer naar de schoonfamilie omdat ik het er totaal niet mee eens ben. Mijn wereld is al zo klein geworden en als ik het er zelfs met m’n man niet meer normaal over kan hebben met wie moet ik m’n angsten en twijfels en frustraties dan bespreken? M’n ouders is geen optie, m’n moeder is depressies en daar gaat het nu weer heel slecht mee. Vriendinnen werken gewoon en nu met de avondklok is het ook heel lastig om er heen te gaan. Ik hoop gewoon hier wat tips en misschien ook wat herkenning te krijgen.
Wat lastig dat jullie totaal niet op één lijn liggen. Wij denken er wel een beetje hetzelfde over. Houden ons aan de maatregelen, wij kennen mensen die erg ziek zijn geweest en die altijd gezond waren geen andere ziektes hadden dus. Weken op de ic gelegen hebben aan de beademing, voor de dood weggenomen. Erg jammer dat je man en zijn familie/vrienden zo laconiek zijn, ik denk dat je niet tot ze door dringt totdat er iemand om hun heen of zijzelf ernstige corona krijgen. Ik denk dat je het maar moet laten gaan, maar wel de grens aangeven dat er niemand bij jou in huis komt of niet meer dan 1. En ik zou zelf de mensen die zich niet aan de regels houden helemaal niet in huis willen hebben. (uitgezonderd je man of je moet hem bij je schoonfamilie laten slapen)
@Gewooniemand wat betreft het tot em door dringen denk ik dat je helemaal gelijk hebt. Het was bijna een soort van teleurstelling toen de schoonfamilie het kreeg en ze er geen last van hadden. Ik had zo gehoopt dat dat hem tot inkeer zou brengen. Schoonfamilie ed komen ook inderdaad niet meer bij ons thuis. Meestal proberen we het hele Corona onderwerp ook niet aan te snijden omdat we weten dat het voor irritaties over en weer zorgt. Maar toen hij vol trots zat te vertellen over die bekeuring... ik was zo pissig. Ik zei: en dit is dus precies de reden dat onze kinderen niet naar school mogen, omdat mensen zoals zij zich niet aan de maatregelen houden. Maar dat zag ik verkeerd. Ze mogen niet naar school omdat de overheid ons besodemietert waar we bij staan... mn man bij de schoonfamilie laten slapen heb ik ook al een keer min of meer voor de gein voorgesteld. Dan hoeft hij zich niet aan de regels te houden en kan ie doen wat ie wil. Maar hij liet zich niet zn huis uit zetten, dan moest ik maar gaan. Prima, neem ik de kinderen mee! Maar nee, dat mocht ook niet.
Zitten jullie normaal gesproken wel op een lijn? Vind het heel heftig om te lezen. Mij zou dit echt mijn relatie kunnen kosten... heb geen advies, wil je vooral heel veel sterkte wensen.
Ik dacht hetzelfde.... ik sta open voor andere meningen en zienswijzen, maar dit is toch vrij fundamenteel. Het heeft uiteindelijk ook z'n weerslag in de opvoeding van je kinderen: wat geef je ze mee? Dat hij lekker alle regels aan zn laars lapt? Hij heeft een voorbeeldfunctie naar jullie kinderen ook. En prima als zij ook weten dat jullie van mening kunnen verschillen, maar wat ik al zei, dit treft de hele samenleving. Sterkte meid!
@Lm2 en @HappyRabbits met de meeste dingen zitten we gelukkig wel op één lijn. Mn partner kan alleen heel slecht tegen autoriteit. En daar hebben we dus wel meer discussies over, maar zo extreem als hij nu is heb ik hem nog niet eerder mee gemaakt. Wat dit betreft is het verschil in onze mening zo enorm groot en ben ik ook heel bang dat het het onze relatie gaat kosten. Ik ben ook heel blij dat hij gewoon nog kan werken, anders zou het denk ik echt niet goed gaan. Ik vind het zo enorm lastig om hiermee om te gaan. Want inderdaad, wat geef je je kinderen mee? Om geen ruzies te krijgen probeer ik het er gewoon niet over te hebben en houdt ik me zoveel mogelijk aan de regels. Maar van binnen vreet het me langzaam echt op. Misschien moet ik maar eens een afspraak met de huisarts gaan maken ofzo, want ik weet het verder ook niet meer.
O, wat een rotsituatie. M'n man had aan mij een verkeerde gehad. Hij had kunnen vertrekken of ik had gegaan. Dat hij het niet met de regels eens is, dat kan. Maar dat hij dan zo respectloos met jou omgaat en jullie extra in gevaar brengt mbt extra kans op corona.. Dat is niet ok Ik ben net weer aan het werk na m'n verlof. Ik ben verpleegkundige in een ziekenhuis op een gewone afdeling en heb nu de perikelen rondom corona al gezien. Rooster krijgen we pas een week van tevoren definitief. Dus we moeten heel flexibel zijn. Ik ben al in contact geweest met een patiënt die achteraf positief testte. Dus kans is aannemelijk dat ik het de komende maanden via m'n werk ga oplopen. Terwijl wij ons strikt aan de regels houden. En dit zijn nog maar kleine dingen. Want m'n collega's op de covid afdeling hebben het zwaar, heel zwaar. Dus nee het gaat niet alleen om de ouderen die eraan overlijden. Dat is triest, maar hoort bij het leven. Het gaat om de zorg die vastloopt en alle mensen die daardoor komen te overlijden. De mensen in de frontlinie, die traumatische ervaringen hebben. Dat kan niet als iedereen de regels aan zn laars lapt, dan krijgen we code zwart in de ziekenhuizen. Ik wordt hier zo boos van. Het is zo egoïstisch om zo te denken. Als ik m'n ding maar kan doen, boeit me niet wie z'n leven hierdoor negatief wordt beïnvloed. Er vallen doden door. Dus klinkt hard. Maar indirect heb je daar schuld aan als je zoveel contacten hebt. Want de familie is misschien niet ziek geweest. Maar kunnen wel iemand aangestoken hebben die wel ernstig ziek wordt en overlijd. Dit was even tegen je vriend gericht.... Ik hoop dat je hem kan overtuigen en dat hij tot inkeer komt. Sterkte!
Fijn dat jullie normaal gesproken wel op een lijn zitten. Heb je ook al eens geprobeerd om het gesprek met hem aan te gaan zonder hem te proberen tot ander inzicht te “dwingen”? Zo te horen zit dat er namelijk niet zomaar in. Misschien kun je insteken op wederzijds respect en proberen afspraken te maken in het belang van jullie gezin en relatie. Bv. over het afspreken met anderen; dat hij dat toch echt beperkt ondanks dat je weet dat hij er het nu niet van inziet. Dat je heel duidelijk uitlegt wat het met jou allemaal doet zonder hem dus iets te verwijten of te overtuigen ofzo.
Laat Corona niet je huwelijk kapot maken! Corona maakt al zoveel kapot. Nee, ik ben het niet eens met jou man in hoe hij zich gedraagt. Maar om er je relatie op stuk te laten lopen, dat is het toch niet waard. Ooit is Corona weer voorbij en dan...... Het leven (ook nu) bestaat uit meer dan Corona. Probeer gewoon een modus te vinden waarin jullie samen vredig in huis samen kunnen leven. Hou je zelf gewoon aan de regels omdat je daar ook achter staat, maar probeer los te laten dat hij dat minder doet. Het is het gewoon niet waard.
@Nellie4 bedankt voor je reactie! Je hebt ook helemaal gelijk. Daarom proberen we het onderwerp ook zoveel mogelijk te mijden en doen we waar we ons goed bij voelen. Ik baalde vanochtend alleen zo dat hij vol trots (zo leek het) zat te vertellen over die bekeuring. En dan ook nog een foto laat zien van hoe die groep die avond lekker gezellig bij elkaar zat met een biertje ed. En dan word ik dus gewoon pissig, omdat door zulke acties ik thuis zit en onze kinderen niet naar school kunnen. Om nog maar te zwijgen over de impact op de gezondheidszorg (nu, maar ook over een langere tijd)...
Beetje anders maar ik heb een aantal vriendinnen die gewoon nog naar hun werk gaan en die geen jonge kinderen thuis hebben en die nemen alles ook veeeel minder serieus dan ik. Het komt ook omdat mijn wereld zo klein is en ik iedere dag thuis zit met de kinderen, dat ik het zo serieus ben gaan nemen. Ik kan het ze ergens ook niet kwalijk nemen, ze kunnen zich niet voldoende verplaatsen in hoe mijn leven verandert is en hoe vervelend dat is. Voor hen is het grootste probleem dat hun uitgroei niet bijgewerkt kan worden... Maar bij die vriendinnen heb ik er nu maar voor gekozen het contact even een beetje te bekoelen, we pakken het na corona wel weer op. 1 vriendin stuurde een foto in de groepsapp van hoe ze taart trakteerde op haar werk voor haar verjaardag, met een hele groep collegas... en ik kon gewoon niks positiefs terugzeggen, dus heb ik mijn mond maar gehouden. Maar bij je man kan zoiets natuurlijk niet dat lijkt me wel heel moeilijk. Heeft hij er wel begrip voor , hoe jouw leven verandert is door corona en steunt hij jou daar wel voldoende in? Misschien daar meer de nadruk opleggen dan dat hij het perse met je eens moet zijn.
@cowgirl80 gelukkig is daar inderdaad met vriendinnen makkelijker afstand van te nemen. Lijkt me soms weleens heerlijk als mn grootste zorg mn uitgroei zou zijn wat betreft de steun van mijn man, ik denk niet dat hij dat zo doorheeft en ik ben ook niet iemand die daarover klaagt. Als ik er even uit wil ofzo dan kan dat, maar ik moet het dan wel even van te voren zeggen. Ik had al gezegd dat ik anders wel vrijwilligerswerk wil gaan doen, zodat ik er tenminste even uit ben. Maar toen begon hij te mopperen dat ie dan minder kan werken. Maar als ik bijvoorbeeld naar mn beste vriendin wil dan is dat geen probleem. Misschien moet ik ook een keer duidelijk naar hem uitspreken wat het allemaal voor impact op mijn leven heeft.
Mijn man en ik houden ons aan de meeste regels( nou ja op dit moment aan alle regels) maar zijn het er niet altijd eens met de regels. Is het een idee om samen de feiten te onderzoeken? Ik heb het idee dat het nu vooral om ‘gevoel’ gaat wat ieder heeft.
Lastig hoor, mijn vriend is verbaal bijdehand maar in gedrag gelukkig niet met de regels... Zelf ben ik verpleegkundige op een corona afdeling en kap de gesprekken met hem dan ook idd snel af, erg frustrerend! Het blijft helaas lastig uit te leggen aan mensen die niet van dichtbij de échte ziekte gevallen zien... Sterkte, denk aan jezelf, misschien ook tegen je partner zeggen dat je naar de huisarts gaat om dit te bespreken, hopelijk dat hij dáár dan wel van schrikt...
Misschien zouden we dan samen de feiten moeten onderzoeken, maar waar ga je dan beginnen? En hoe de feiten ook zijn, er zijn bepaalde regels waar we ons aan dienen te houden. En ik ben geen expert, maar ik geloof nooit dat die regels er zijn om ons te pesten. En niet dat ik wil wegkijken en dingen niet zo willen zien. En hij komt dan ook met “feiten” aan die gewoon ook niet kloppen. Zoals een aantal maanden geleden: “ja logisch dat de besmettingen zo hard toenemen, ze zijn ook dubbel zoveel testen gaan uitvoeren”. En dan zoek ik de info op en dan blijken er 20% meer testen uitgevoerd te zijn. Maar dat is dan info van het rivm, dus dat klopt volgens hem niet. En natuurlijk zoek ik ook de info op de bij mijn opvattingen past, netzoals hij dat ook doet. Ik vind het gewoon heel lastig. Waar doe je goed aan? En met sommige regels ben ik het ook niet altijd eens, maar ik hou me er wel aan en geloof niet in een groot complot. Ik probeer hem dan uit te leggen dat we het vooral voor de zorg doen, dat mensen daar omkomen in het werk, dat noodzakelijke behandelingen uitgesteld worden, dat onderzoeken uitgesteld worden. En opzich is hij het daar wel mee eens, maar hij vindt dat die ouderen dan maar gewoon moeten sterven, die waren anders ook overleden. Alle zwakkere en oudere opsluiten om ze te beschermen zodat wij gewoon ons leven kunnen leven en de economie gewoon kan doordraaien. En als oma komt te overlijden, dat is heel jammer, maar die heeft haar beste tijd toch al gehad. En ik vind dat gewoon een hele nare gedachte. Ik vind dat iedereen gewoon de kans op herstel geboden moet kunnen worden, jong en oud. En dan bedenk ik me ook weer opeens dat ik onder andere op hem gevallen ben omdat ik dat rebelse zo leuk vond. Ik ben zelf heel erg van je aan de regels houden en hij niet en dat vond ik altijd bewonderenswaardig, wilde dat ik ook wat meer de regels los kan laten. Maar niet ten koste van anderen...
Dat hij anders denkt, soit. Maar dat hij met zijn gedrag jou en jullie gezin in gevaar brengt, zou voor mij wel echt een brug te ver zijn. Dan is het niet meer gewoon een kwestie van uitzitten en dat alles weer goed is "als corona weg is". Mijn man en ik zijn het meestal wel eens. Hij is soms wat star vind ik, regel=regel, terwijl ik de regels wel naleef maar ook mijn vraagtekens zet bij sommige dingen. Maar we praten erover en zijn het eens over hoe we het doen. Als ambtenaren (allebei) hebben we ook n soort morele verplichting ofzo en ik zou persoonlijk echt niet kunnen leven met iemand die zich nergens aan houdt en zich zo gedraagt. Lijkt me erg lastig dit, veel sterkte.
voor ons probeert hij zich wel gedeeltelijk aan de regels te houden, maar dan een beetje met zn eigen invulling. Dus hij gaat wel soms naar vrienden, waar ze dan met 4 man zijn, maar dan probeert ie wel afstand te houden. Wat betreft de avondklok, we hebben een hond en die laat hij ‘s avonds uit. Maar hij zou ook gerust naar een vriend gaan na 9 uur. Hij doet dat nu niet omdat hij weet dat ik er moeite mee heb. Als ik een mondkapje in zn jas/tas/auto leg dan gebruikt ie em wel, maar denkt er niet zelf aan. Hij zou em ook niet zelf weggooien en vervangen, omdat ie het hele gebruik onzin vindt, dus dat doe ik zo nu en dan voor hem. En hij gaat natuurlijk wel gewoon naar zn familie. Maar dan probeert ie wel afstand te houden, zegt ie. eigenlijk is hij overal heel erg op tegen, maar probeert ie sommige dingen voor ons wel. 2 weken terug kwam opa bij ons langs en die is heel erg van de afstand, dus dan let mn man er ook wel op dat iedereen, ook de kinderen afstand houdt.
Lastig als je er allebei zo anders in staat. Hij komt haast een beetje puberaal over. Lachend over een Corona boete en een foto erbij halen, dat zou zomaar mijn 17 jarige zoon kunnen zijn maar dat is nog een kind en geen volwassen vent Lastig hoor maar ik zou niet mijn huwelijk op het spel gaan zetten voor Corona. Hou jezelf aan de regels en laat het wat meer los. Als ik het zo lees maakt die er ook niet helemaal een potje van. Grote bek maar een klein hartje. Laat het een beetje los en ga er geen ruzies over maken. Is het toch allemaal niet waard?
Wat toevallig dat je dat zegt, ik zat te twijfelen of ik moest typen dat het soms een dwarse puber kan zijn want dat is ie ook gewoon soms echt. En zn vader is net zo, ook nooit volwassen geworden. En ik denk ook dat het de strijd niet waard is. Wat net ook al iemand zei, Corona gaat voorbij en dan? Hij doet zn best op zijn manier en over het hoe en waarom moeten we het maar zo min mogelijk hebben denk ik
Hij denkt dan ook wel erg makkelijk, want wie gaat al die ouderen begeleiden en verzorgen op hun sterfbed als ze en masse gaan overlijden (wat bij Corona best een lang, intensief en naar ziekbed kan zijn)? En wie gaat ze allemaal begraven of cremeren? Je creeert dan natuurlijk een zorginfarct op een heel ander terrein, maar ook dat kunnen we niet aan. Het is voor iedereen een moeilijke tijd. Wij zaten voor corona kwam in een relatietherapietraject, omdat het niet heel lekker liep. We hebben dit bewust stopgezet vorig jaar in maart omdat we het geen goede tijd vonden om grote beslissingen te nemen over onze toekomst. De zaak van mijn man is inmiddels failliet, wat veel stress gegeven heeft, ik werk in de 'frontlinie', nu als 'kostwinner'. Op een of andere manier geeft het nu rust om hem thuis te hebben voor het thuisonderwijs (en het huishouden ), maar hij is op financieel vlak hard geraakt door corona, en ik heb er vooral op mentaal vlak last van (meerdere patienten overleden, veel langdurig zieken, de angst dat ik het mee naar huis neem). Ik sta dus vaak helemaal achter de maatregelen omdat ik meemaak wat er in de zorg gebeurr. Hij is het er soms niet mee eens omdat hij vooral de economische gevolgen ziet. Gesprekken hierover blijven hier ook kort, we staan er anders in. Hij houdt zich trouwens wel aan de maatregelen (al vond hij het wel stom dat ik zijn ouders niet bij ons wilde laten eten komende week omdat ze dan met zn 2en komen)