Nee maar denk wel dat ze terug is met een andere naam. Nog geen vermoeden wie hoor. Maar snap wel dat ze het niet ziet zitten met een meelezer. Ze deelde best wel persoonlijke dingen.
Oh dat meelees verhaal had ik even gemist. Hopelijk komt ze weer terug, was altijd wel benieuwd hoe het met haar en de relatie ging Net zoals die van jullie allemaal
En zo kom je ineens in zwaar vaarwater met de relatie en is het niet zeker of we het gaan redden. Die eerste lockdown heeft achteraf gezien veel kapot gemaakt.
Thanks voor het medeleven. In de lockdown zijn we blijkbaar toch meer uit elkaar gegroeid dan eerst gedacht. Intimiteit is langzaam verdwenen, terwijl ik dat een heel belangrijk onderdeel van de relatie vind. En er is een soort onverschilligheid voor in de plaats gekomen. Communicatie naar een dieptepunt. Ik wil er nog voor vechten, maar daar heb je er 2 voor nodig. We zijn bijna 2 jaar samen. Maar wel lat relatie en misschien net te veel reis afstand
Dank je. Ja, je kunt natuurlijk weinig echt ondernemen en samen nieuwe herinneringen maken . Heeft ook wel gezorgd voor langs elkaar heen leven. Voelt nog onwerkelijk dit. Het liep niet soepel de laatste tijd. Maar ik was er van overtuigd dat er voldoende was om voor te vechten en het om te buigen.
Wellicht dat wat afstand hem nog tot rede kan brengen, maar wel ontzetten rot zeg. Ja je kunt er niet in je eentje voor vechten. Maar het is ook retemoeilijk om nu een beetje leuke dingen te blijven doen. Dat merken wij ook wel.
@Lill Ik herkende ook best veel in jouw stukjes. De twijfel die je soms kunt hebben. En in deze periode is het ook allemaal net wat lastiger. En het scheelt dat je door de afstand net wat minder snel deel uit gaat maken van elkaars leven. Ik zag ons op termijn wel samenwonen en was zelfs bereid richting Brabant te verhuizen. Maar dat zou pas over een aantal jaar kunnen, als in ieder geval de twee oudste kinderen uit huis zouden zijn. Nu ben ik nog gewoon gebonden aan mijn woonplaats door werk en kinderen. Hij zou daar wat flexibeler in kunnen zijn, maar hij heeft zijn wortels in Brabant en wil daar eigenlijk niet weg. En helaas groei je dan wat makkelijker uit elkaar. En ik weet niet of dat nog om te keren is. Soms is liefde alleen niet voldoende
@cosdy nee dat is ook zo, maar zou ook geen overhaaste beslissingen nemen. Soms heeft het wat tijd nodig
Ik weet wel wat ik wil. Hopelijk wil hij ook nog ervoor gaan. Maar ik bereid me er op voor dat hij niet meer wil.
Ik zal ook weer eens een updateje posten. Na mijn laatste post hier heb ik besloten om zelf mijn mindset om te gooien. In plaats van de focussen op wat er niet kan en niet is focus ik me nu op wat er wel kan en wat er wel is tussen ons. En dat lijkt bij mij zijn vruchten af te werpen. Ik merk dat ik er veel relaxter in sta en veel minder vast houdt aan het 'maatschappelijke plaatje'. So what als we nooit zouden kunnen samenwonen, het is niet het einde van de wereld. Ik heb ook nog wel een goed gesprek met hem gevoerd en momenteel slapen we alleen in zijn huis samen. Wat neerkomt op 1 keer per week. En dat is prima. Hij slaapt behoorlijk goed op deze manier en we vinden onze weg er wel in samen. Gisteravond nog wel weer even een wat dieper gesprek gevoerd. Hij blijft wel met wat negatieve gedachten zitten over dat hij mij en A. Tekort doet door zo weinig te kunnen. En soms kan hij dat goed tegenspreken, maar soms kan dat gevoel hem ook wel meeslepen. Heb gezegd dat ik dat begreep en dat ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik er nooit mee worstel, maar eigenlijk hetzelfde verhaaltje als wat ik hierboven schrijf. Dat ik merk dat ik niet heel strak vastzit aan wat zou 'moeten'. Waarop hij ook nog begon over mn kinderwens en zijn twijfels. We hebben er heel goed over kunnen praten samen en ik heb ook eerlijk gezegd dat ik niet weet hoe het zit met mijn wens voor evt een 2e kindje. Hij wil mij niet tekort doen. Ik heb gezegd dat als deze relatie niet in zijn leven past en niet past bij wat hij wil of nodig heeft nu, dat ie dat moet zeggen en dat we er dan mee stoppen, maar dat dat niet zo zou moeten zijn omdat hij denkt me tekort te doen. Dat ik daarin prima mijn eigen keuzes kan maken. En ook niet meer van plan ben mezelf volledig aan de kant te zetten, maar wel zoek naar waar de ruimte is om dit te kunnen voortzetten. Het was echt een heel fijn gesprek. Maar nu eenmaal thuis merk ik dat ik er toch wat onzeker door ben. En er bij mij wat oude onzekerheden omhoog kruipen. Die zich dan afvragen of hij er niet gewoon mee wil stoppen en een weg zocht om dat te zeggen. En zo nog wat meer. Nou ja, tot zo ver mijn gedachtespinsels. Was fijn om t even van me af te tikken
Goed dat je het gesprek aan bent gegaan. Als je toch onzeker bent, zou je binnenkort kunnen vragen of hij nog heeft nagedacht heeft over wat jullie besproken hebben?