Tsja... Leerkrachten zelf moeten het allemaal maar pikken vrees ik. Je kan wel wat dingen inzetten om jezelf te beschermen maar dat heeft in mijn ogen geen effect. Je zit met zn allen in een kleine ruimte. Sowieso wordt er weinig gesproken over alle volwassenen rondom kinderen. Ja de kinderen hebben weinig last van de ziekte zelf. Maar er staan zoveel volwassenen, direct en indirect, om hen heen! Ook gastouders, opvang, alles. Voor mezelf ben ik niet zo bang. Gek genoeg. Ik zal blij zijn als ik weer de deur uit kan. Meer voor collega’s/ouders in een risicogroep. Een besmetting is op een school/opvang heel snel doorgegeven!
Klopt inderdaad. We kunnen allemaal wel heel leuk progressief denken en zeggen dat er in Nederland gelijkheid is en dat rangen en standen niet meer bestaan. We zitten niet meer in de middeleeuwen, we zijn India toch niet etc. Vergeet het maar, We hebben in Nederland wel degelijk rangen en standen. Maar daar mag je eigenlijk nauwelijks over praten en er bestaan nauwelijks woorden om het te benoemen. Ja, dan hebben we het over gezinnen met 'een lage SES' (Sociaal Economische Status). Er wordt allemaal voorzichtig omheen geluld. Je mag vooral niet generaliseren, want stel je voor dat je iemand voor het hoofd stoot. Want ja: uitoznderingen zijn er altijd. Er zijn gezinnen met een lage SES waar de kinderen goed begeleid worden. En kinderen met een hoge SES waar het thuis niet goed gaat. Ook zijn er gezinnen waarbij het met het ene kind prima gaat en met de andere niet. Dan lit het dus ook niet aan het gezin. En dat klopt allemaal. Maar ik zou het een verademing vinden als ik nu eindelijk eens mag praten in algemeenheden, statistiek en grote lijnen. Want dan kun je een probleem schetsen en oplossingen bedenken. En vervolgens moet je die oplossingen natuurlijk wel als maatwerk uitvoeren, kijkend naar het individuele kind. Het moet niet zo zijn dat kinderen uit bepaalde groepen automatisch meer hulp krijgen en uit andere minder. Dat bepaal je altijd individueel. Maar het probleem in kaart brengen op landelijk niveau, lukt niet als je 2 miljoen (ofzo) gezinnen afzonderlijk in beeld gaat brengen. Dus even in algemeenheden over de invloed van ouders / gezin. - Kinderen waarvan ouders de Nederlandse taal mondeling EN op schrift machtig zijn, hebben een grote voorsprong op kinderen waarvan de ouders de taal minder beheersen. - Kinderen waarvan ouders vanuit hun werk al gewend zijn om met computers te werken, hebben een voorsprong op kinderen waarvan de ouders meer praktische banen hebben en weinig gebruik maken van computers. - Kinderen waarvan ouders een theoretische opleiding hebben genoten, zijn in het voordeel ten opzichte van kinderen waarvan de ouders een praktische opleiding hebben genoten. Met name in de hogere groepen van het PO en in het VO. - Kinderen in een stabiele en veilige thuissituatie, hebben een grote voorsprong op kinderen in een gezin waarbij sprake is van bijvoorbeeld psychische problemen bij de ouders, ouders met veel stress vanwege de financiële situaties, alcoholisme, geweld in het gezin etc. - Kinderen in gezinnen waar ouders de mogelijkheid hebben om in iedere geval een deel van de schooltijd hun kind bij te staan (inhoudelijk, praktisch, emotioneel) hebben meer opbrengst van de thuislessen, dan kinderen die er veel meer uren van de week alleen voor staan. En in algemeenheden over het kind zelf: - Kinderen die zelf geen psychisch lijden / stoornis hebben, hebben het over het algemeen een voorsprong op kinderen waarbij al wel sprake was van een ontwikkelingsproblematiek (hoewel er in deze groep ook kinderen zijn die juist opbloeien nu ze niet meer naar school hoeven!) - Kinderen die dichter bij het gemiddelde leerniveau van hun groep zitten, worden over het algemeen beter op hun eigen niveau bediend, dan de kinderen die daar verder vanaf staan. - Kinderen waarbij de executieve functies gemiddeld of beter ontwikkeld zijn, vergeleken met leeftijdsgenootjes, kunnen beter uit de voeten met thuisonderwijs dan kinderen waarbij dit nog niet het geval is. En in algemeenheden over de school: - Kinderen van scholen waar een deel van het lesaanbod al digitaal was, hebben een voordeel ten opzichte van kinderen op scholen waar dat niet zo was. Simpelweg omdat leerlingen en leerkrachten er al aan gewend zijn om zo te werken en er qua infrastructuur geen grote slag geslagen hoeft te worden. - Kinderen van scholen met een groot lerarentekort, zijn in het nadeel ten opzichte van leerlingen van scholen met een groot lerarentekort. En nogmaals: ja, er zijn uitzonderingen. Ik heb ook leerlingen in de klas waarvan broer of zus het prima doet en het kind zelf niet. Waarbij echt niet een duidelijke oorzaak aan te wijzen is, anders dan motivatieproblemen. Wat maakt dan dat het ene kind de situatie beter handelt dan de ander? Maar in grote lijnen zijn dit wel dingen die een rol spelen. En aangezien je weet in welke wijken bepaalde problematiek meer of juist minder voorkomt, is het gewoon wijs om daar ook meer geld naar toe te sturen en meer mensen te gaan inzetten. Want je weet dat er daar méér kinderen gaan zijn die dit nodig hebben, dan in andere wijken. Daarmee zeg ik niet dat de 'betere wijken' niks moeten krijgen, want ook daar zijn kinderen die achterstanden hebben. Maar die kunnen echt met minder geld en mankracht toe omdat het simpelweg over minder kinderen gaat.
Nou precies dit inderdaad. Zoals velen hier al schrijven valt het mij ook op dat het iedere keer de leerkrachten zijn die roepen dat ze weer proefkonijn mogen zijn. Gek genoeg hoor ik dat nooit bij mensen die in de zorg werken, politie, supermarkt etc. Scholen zijn zelfs voor de tweede keer dicht dus volgens mij wordt er zeker wel aan leerkrachten gedacht. Er wordt toch ook gekeken hoe ze veilig weer open kunnen?
Eens. Met als aanvulling dat kinderen met dyslexie en dyscalculie het vaak nu ook lastiger hebben. En er ook nog meegenomen moet worden hoe de school/leerkracht thuisonderwijs invult. Veel of weinig contact met leerkracht en medeleerlingen, veel of weinig of geen instructie, veel of weinig of niks online les of online lesmethode en zo verder.
Net als kinderen met ADHD, ass en epilepsie. Ja ook deze laatste heeft invloed op verwerking van informatie.
De scholen zijn echt niet dicht vanwege de leerkrachten Plus: je hebt het over hele andere beroepen. Vergeet het effect van thuiszitten niet. Na de eerste sluiting was ik ook echt bang om weer te beginnen. Puur omdat ik weken thuis had gezeten, met zelf alle controle wat betreft contacten. Zodra je dan weer in de gewone wereld moet werken is die controle weg. Je gaat van 0% naar 100%. En ja. Er zullen er genoeg zijn die vinden dat leerkrachten niet moeten zeuren. En nee, we hebben het echt niet zwaarder dan een ander. Dat geloof ik niet. Maar nogmaals: vergeet het effect van thuiszitten niet Plus: onderwijs wordt in de media volledig uitgelicht. Natuurlijk hoor je dan meer docenten aan het woord. en joh. Stop eens met vergelijken met andere beroepen.
Maar dat is toch het risico van deze tijd voor ons allemaal? Of je nu naar de supermarkt gaat, in het ziekenhuis werkt, bij de politie enz. We lopen allemaal het risico op covid, de ene misschien iets meer dan de ander, maar dat ga je toch niet voor iedereen gelijk krijgen. Wij zien bijvoorbeeld veel patienten binnen de de 1,5 meter en vaak met het mondkapje ook nog af, want met een beslagen bril of lens kunnen wij of de patient niets zien. En het is wat het is. Sommige collega s vinden dat wij om deze reden snel na de acute zorg gevaccineerd moeten worden, maar de rest doet gewoon zijn werk.
Zie mijn vorige post. Waarom elke keer maar vergelijken? En ja, de media draagt hier ook wel aan bij he. Onderwijs wordt compleet uitgelicht. Ik hoor amper over supermarktmedewerkers, bijvoorbeeld. Zoals ik al heel vaak heb gezegd: ik zal blij zijn als we weer open kunnen. Ik probeer alleen uit te leggen hoe het is als leerkracht.
Maar daardoor hoeven scholen toch niet dicht te blijven? Ik kan me goed voorstellen dat wanneer je kwetsbaar bent het geen prettig idee vindt. Dat geldt voor veel meer mensen in andere beroepen. Maar dan moet je naar andere oplossingen gaan kijken. Ik heb bv ook een collega die nu niet werkt omdat ze risicopatient is. Dan moet een werkgever mee denken. En de leraren liggen mischien niet voor het oprapen. Maar om iedere keer te roepen: 'En aan leraren wordt nooit gedacht' of ' En leraren mogen weer proefkonijnen zijn' vind ik echt een beetje zielig overkomen sorry.
Ik vind dit eigenlijk best bizar. Kinderen krijgen gedurende een aantal weken (!) kwalitatief en kwantitatief minder onderwijs. Vervolgens hebben ze jaren(!) nodig om dit in te halen? Het is niet zo dat ze 2 jaar lang geen enkele vorm van onderwijs hebben gehad..... Er is echt een grote categorie leerlingen waarbij een zeer negatief effect zichtbaar is door twee lockdowns. Maar dit is de categorie waarbij het het leren uberhaupt al niet soepeltjes verliep. Een deel van deze leerlingen zou anders misschien wel net niet doubleren, nu misschien zeker. Dan doen ze een extra jaar en dat komt vaker voor. Deze generatie wellicht in verhouding vaker. Dat is vooral nadelig voor de staatspot. Onderwijs kost namelijk geld en daarom wil "men" ook dat leerlingen zsm de basisschool doorlopen. Je hebt ook nog een categorie die het best wel prima doet op een paar weken thuiswerken. Die doen netjes hun huiswerk, kijken braaf de instructiefilmpjes en pikken alles straks zo weer op. Hoezo achterstand... Wat ik veel erger vind is de sociaal-emotionele achterstand en er wordt niet eens gesproken over het fysieke/motorische. Een hele generatie kleuters en jongen kinderen die nu wekenlang niet zwemmen en niet gymmen. En er was al een probleem onder kinderen met te weinig bewegen en steeds meer problemen op motorisch vlak.... Joehooooeee kabinet, wat gaan we daar aan doen? Asl de sodemieter zorgen dat de gymzalen, sporthallen en zwembaden weer open gaan voor kinderen!!! Misschien nog wel belangrijker dan dat leren tellen.
Dat zeg ik toch nergens? Ik zal blij zijn als we weer open kunnen. Ik probeer alleen uit te leggen hoe het is. Maar laat ook maar.
Ik ben het met je eens, mar toch een kleine kanttekening. Aangezien hier door veel mensen steeds wordt aangegeven dat er in deze crisis niet alleen aandacht moet worden gegeven aan de ziekte en de fysieke gevolgen daarvan, maar ook aan wat alle maatregelen e.d. psychisch met mensen doen. Als het gaat om gevaar / risico zijn er altijd twee componenten: - het werkelijke risico - de risicobeleving Voorbeeld: volg maar eens de monitor die de veiligheid in Nederland in de gaten houdt (risico op inbraak en geweld op straat e.d.) en het 'veiligheidsgevoel' van de Nederlanders. Die twee grafieken lopen absoluut niet parallel aan elkaar. Zo ook bij corona. Zo lang ik (bijna) dagelijks op school ben en gewoon doorwerk, leef ik de regels na maar sta er verder weinig bij stil. Maar als ik weken thuis zit in mijn eigen veilige bubbel, dan is dat toch even een drempeltje. Ik klaag er niet over, sta te trappelen om weer aan de slag te gaan. Maar ik ervaar wel dat ik het een klein beetje spannend vind. Terwijl als ik al deze weken gewoon had doorgewerkt, ik er nauwelijks extra over zou hebben nagedacht. Mensen in andere beroepen, hebben altijd doorgewerkt. Ja; hun risico ligt in de praktijk hoger. Maar hun risicobeleving ligt daardoor wel anders, denk ik. Ook denk ik dat waar het gaat om politie en brandweer, over de hele groep genomen ook andere karaktereigenschappen naar voren komen dan bij het onderwijs. (Van binnen ook vaak een klein hartje, denk ik. Maar naar buiten toe minder 'soft'). Dus ook dat zal, naast het doorwerken, bij een aantal beroepsgroepen ook bijdragen aan de risicobeleving en de wijze waarop daarover gesproken wordt. Een ziekenhuis kun je niet dicht doen. Maar ik denk dat als je een 4 weken alle ziekenhuizen zou sluiten en in de media steeds zou praten om de reden waarom het gesloten is (is er nou wel of geen extra risico op overdracht, hoeveel risico moeten we accepteren omdat de nadelen van sluiting te groot worden etc.) En je zou dan na een paar weken zeggen: nou mensen, het gevaar is nog niet geweken. Maar jullie kunnen wel weer, want anders zijn de nadelige gevolgen te groot. Dan staan denk ik bijna alle zorgprofessionals te trappelen om weer te mogen beginnen, maar zullen velen ook even wat dieper ademhalen en eens slikken voordat ze weer aan hun eerste werkdag beginnen.
Die vergelijking met andere beroepen maak ik juist omdat dat mijn punt is. Ik hoor nooit iemand klagen die bij de politie werkt of in een supermarkt. Maar wel veel leerkrachten. En nee de scholen zijn inderdaad niet gesloten om de leeekrachten te beschermen. Maar ze hebben in die periode dus wel voor een deel minder risico gelopen.
Maar dat gevoel is er met name, omdat de scholen een poos dicht zijn geweest. Als ze gewoon door waren gegaan, had dit gevoel er toch veel minder geweest?
Ik hoor sowieso nooit iets in de media over supermarktmedewerkers/politie wat dan ook. Wie weet zijn er daar ook een heleboel die bang zijn om corona op te lopen. Dat je iets noet hoort wil niet zeggen dat het er niet is he.
Ja dat denk ik wel. Zoals ik al schreef: je gaat van algehele controle naar geen enkele controle. En nee, we zijn zeker niet zielig. Maar dat is wel wat ik bij een hoop collega’s zie aan beleving. En ik denk dat dat een heel normaal proces is, wanneer je de controle weer los moet laten. Over een paar weken is iedereen weer aan de slag en weer geruster over een goed verloop.
Onze dochter kwam met echt heel matig eind resultaat van de basisschool. ze had vanaf groep 5 angsten en is in groep 6 weinig tot niet naar school geweest. Groep 7 ook af en toe niet op school door intesieve therapie. Rekenen en lezen een drama. Al direct op het voortgezet had ze 10en op wiskunde ( nog steeds) en leest ze op VWO niveau. Ze geeft zelfs kinderen bijles uit haar klas,Engels en wiskunde. Vooral door deze ervaring maak ik me helemaal niet zo druk over mogelijk achterstand. Ik denk dat als er iets al in zit dat een kind dat echt heel goed kan bijsturen.
Ja wat betreft die drempel dat begrijp ik helemaal. Maar dat komt al heel anders over dan: 'Ja hoor en de leraren mogen weer eens proefkonijnen zijn!' Daar ging het mij vooral om. Als ik mezelf probeer te verplaatsen naar een leraar begrijp ik zeker dat het heel spannend is. Op mijn werk draag ik een mondkapje en proberen we zoveel mogelijk fysiek contact te voorkomen. Dus dus dat geeft een veiliger gevoel. In het onderwijs is dat heel anders dus ik begrijp 100% de zorgen. En die mogen zeker uitgesproken worden, het gaat denk ik om de toon.
Wij hebben van het voorjaar inderdaad een poosje alleen spoed patienten gezien en toen was er idd bij een collega wel een drempel om weer spreekuur te gaan draaien, maar de meeste, waaronder ikzelf, waren zo blij dat we weer mochten. En ik ben ook heel blij dat we nu gewoon doordraaien op de poli, omdat dit zoveel meer voldoening geeft en omdat de achterstanden uit de eerste golf bij sommige spreekuren nog geen eens weg waren. Weer stil liggen zou betekenen dat we sommige patienten te laat zouden zien en daardoor schade oplopen en daar voel ik me dan toch schuldig over. Al kan ik daar persoonlijk niets aan doen. Die verantwoordelijkheid mis ik in hoe de media het onderwijs belicht op dit moment.