vermoeden ass bij partner

Ik dank god op mijn blote knieen dat de (vermoedens van) diagnoses niet eerder kwamen want dan was mijn tweede er absoluut niet geweest

En ik had hem niet willen missen <3

Wetende wat ik nu weet had ik mijn jongste graag nog een keer gekregen hoor, ik kan het me niet voorstellen hem niet te hebben. Maar als we het eerder wisten was het bij 1 gebleven.

De keuze dat er wel of niet nóg 1 kind komt na 2 kids heeft een hele andere afweging dan ASS

 

Ik weet niet genoeg over ass, is het niet lastig dat jij zelf die stappen moet maken of zou hij er wel aan mee willen werken?
Als jij verdrietig bent en steun zoekt en jij geeft dat aan; neemt hij dit dan aan of besluit hij dat jij ook boos bent?
Die dynamiek moet je samen wel creeren, een relatie heb je samen.
Vooral veel succes!

 

Bij ons is zeggen hoe ik mij voel belangrijk. Niemand kan ruiken hoe jij je voelt. Natuurlijk kun je uit houding wat dingen aflezen maar mensen in het spectrum kunnen dat doorgaans niet.
Ik zou zeggen communicatie, is key. Als jij boos bent zeg dat dan, net al dat je verdriet hebt. Of wanneer je gekwetst word. Ik zeg met regelmaat "lieverd wat je nu zegt doet mij pijn, of daar word ik boos van of verdrietig. Als ik dan ook benoem waar ik die emotie van krijg dan gaat het belletje wel rinkelen. Enige is dat het vaak later komt, wanneer hij de situatie nog eens doorneemt in zijn hoofd met het commentaar van mij en vaak zegt hij dat dan ook. Of dat hij het begrijpt en dat zegt hij sorry, of we kunnen dan normaal praten waarom hij het toch anders ziet. Maar de eerste emotie is het heftigst maar dat is ook de ADHD.

 

Communicatie is key inderdaad. Ik vroeg het aan mijn oudste net (hij heeft ass, maar is daarnaast hb en kan daardoor relatief goed beschouwen en uitleggen) en hij bevestigde dat ook. Hij zegt dat hij onze emoties niet kan zien tenzij ze heel extreem zijn, en dat hij het benoemen van onze emoties echt nodig heeft. Hij kan ze wel op zijn manier voelen,maar niet zien en niet plaatsen. Hij bepaalt zijn manier van reageren op emoties op wat wij hem aanleren en nadoen van anderen. Neemt niet weg dat het bijzonder lastig voor hem kan zijn.

 

Hier zoon ook 99% ass.
Hij kan niet goed zien of iemand blij, bezorgd of boos is.
Maar als we bv verdrietig zijn, dat voelt hij direct aan.
En zegt dan ook, lieg niet, ik zie dat je verdrietig bent.
Hij is hooggevoelig naast ADHD en heel hoog vermoeden van ass(bezig met diagnose)

 

Ik heb zelf 5 jaar geleden de diagnose autisme gekregen, en bij mij heeft het veel rust gebracht. Maar goed, ik wilde dan zelf ook weten wat er met me aan de hand was, waarom ik tegen bepaalde zaken aanliep in het contact met de mensen om mij heen.
Ik zou er in ieder geval niet teveel druk op leggen. Dat werkt alleen maar averechts.
De voordelen van een officiële diagnose is dat je dan gespecialiseerde hulp kunt krijgen. Verwacht alleen geen wonderen. Autisme is niet te genezen en mijn ervaring is dat de kenmerken steeds vaker boven komen drijven naarmate je ouder wordt, en ze lastiger te verbloemen zijn dan toen ik nog in de twintig, en een stuk flexibeler was dan nu.

 

Ik denk dat je dat heel goed samenvat.
Bij mijn man kwam het grotendeels aan het licht na de komst van de kinderen. En nu ze ouder worden, lijkt het steeds 'erger' te worden.
Maar dat snap ik ook wel, er zijn met opgroeiende kinderen ook steeds meer prikkels en onverwachte dingen die veel onrust kunnen geven.


Overigens wil ik er nog aan toevoegen dat geen 1 ass'er hetzelfde is. Evenals dat het bij vrouwen vaak heel anders eruit ziet.

 

Bij mijn moeder is ook hoogstwaarschijnlijk sprake van ass. Iets wat met name sinds de geboorte van mijn dochter meer aan de oppervlakte komt. Ik heb ook regelmatig gesmeekt om een diagnose, al is het alleen maar om voor haar meer rust te krijgen in haar hoofd en de meltdowns te verminderen.
Ziekte-inzicht is iets waar veel mensen met ass gebrek aan hebben. Op bepaalde momenten weet mijn moeder ass te herkennen maar meestal liggen de problemen in haar ogen bij een ander.
Wat ik vooral aan het leren ben is acceptatie: ik kan haar niet veranderen en zij gaat ook niet veranderen. Dat neemt niet weg dat ik nog iedere dag moet vechten.
Dat lange boos zijn herken ik heel goed.
Mijn moeder is al sinds afgelopen zondag boos op mij omdat iemand die zij niet kent, zo aardig was mij vanuit werk naar huis te brengen en mijn dochter bij haar op te pikken, omdat ik niet naar huis kon komen met de trein ivm de sneeuw.
Totaal onlogisch maar zij voelt het zo en ik kan daar weinig aan veranderen, enkel accepteren dat dit niet bij mij ligt.

Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen en blijf vooral praten met je therapeut, ik heb daar zelf ontzettend veel aan.

 

Veel dingen hier zijn heel herkenbaar voor mij. Mijn man heeft ook kenmerken van ass maar is nooit getest. Dat hoeft voor ons ook niet, hij ziet zelf wel in dat hij daar kenmerken van heeft dus dat scheelt.

We zijn 12 jaar samen en na de geboorte van de oudste werden alle "aparte trekjes" die hij altijd al had een heel stuk sterker. Het ging tussen ons niet goed en ik wilde in relatietherapie wat hij pertinent weigerde. Ik ben toen zelf met een psycholoog gaan praten (soort van eenzijdige relatietherapie) en nav wat ik vertelde opperde zij ook dat ze dacht aan ass bij mijn man. Ik ging eens googlen en herkende zoveel dingen.

Toen heb ik het voorzichtig uitgesproken naar mijn man en hij zei meteen dat hij dat herkende. We hebben eens samen (op eigen houtje) zo'n vragenlijst ingevuld en daarop scoorde hij inderdaad hoog op ass. Dat was voor ons voldoende bevestiging.

Het is alleen zo dat hij zich er wel in herkent, maar er niets mee wil doen. Iedere vorm van therapie of wat dan ook is hij vreselijk fel op tegen. Ik baal daar soms stevig van, want ik denk dat we zoveel zouden hebben aan samen onder begeleiding beter leren communiceren. Toentertijd heb ik wel van die psycholoog allerlei handvatten gekregen hoe ik mijn deel van de communicatie kon veranderen en dit werkte heel goed, we hadden daardoor een stuk minder ruzie.

Inmiddels zijn we 5 jaar en nog een kind verder en het gaat met ups en downs. Als ik zelf goed in mijn vel zit kan ik beter rekening houden met hem, dan lopen de dingen een stuk soepeler. Maar als ik niet op mn best ben en hij gedraagt zich weer eens als een hork dan hebben we knallende ruzie. Hoe vaak dat gebeurt is per periode afhankelijk (lees: hoe vermoeid/gestresst we zijn), soms gaat het maanden goed en dan weer is het iedere week raak.

Wat mij wel helpt is het inzicht dat hij bepaalde dingen niet expres doet of dat hij mij of de kinderen onbelangrijk vind. Hij vind het moeilijk om uit zichzelf rekening met ons te houden en heeft weinig inlevingsvermogen. Maar hij wíl wel rekening met ons houden, alleen moet ik dus erg duidelijk zijn in wat ik wil/nodig heb.

Als niet naar voren was gekomen dat hij ass heeft dan was dit een reden geweest om uit elkaar te gaan. Nu probeer ik het te accepteren en erop te anticiperen. Maar evengoed baal ik soms en zou ik wensen dat hij zorgzamer was en beter aan kon voelen wat ik nodig heb.

Hoewel hij op zijn manier ook zorgzaam is, vooral wat betreft financiën en dingen regelen. Alleen op het emotionele vlak mis ik soms de steun.

Ts, het lijkt me lastig dat jouw man zichzelf er niet in herkent terwijl jij dat wel doet. Maar het belangrijkste is dat de communicatie tussen jullie verbetert en daar heb jij ook in je eentje al grote invloed op. Zoek tips en/of hulp en probeer het eens uit. Misschien kun je na een poosje aan je man uitleggen wat jij anders doet en ziet hij het verschil en staat hij er dan meer voor open.

 

Heel herkenbaar vooral het stukje het is niet dat hij je onbelangrijk vind maar is moeilijk uit zichzelf rekening te houden maar zelfde als het wel of niet goed in je vel zitten. Wij hebben ook makkelijkere dagen als ik mij goed voel want lachen en gezellig herkend hij wel.

Maar als ik lelijk doe dan is hij in de war en dan is het vaak ikke ikke ikke, ik heb er last van, hoe denk je dat ik mij voel.

Dat ik een zware dag op het werk heb gehad en de nacht ervoor slecht heb geslapen is dan niet zijn probleem. En dat wilt hij niet zeggen en vaak lees ik dan tussen de regels door, ik weet niet wat je voelt en weet mij even geen raad met jouw houding dus ga ik er vel tegenin want dat is bekend voor mij en als jij boos word dan herken ik dat beter...

Soms wel extra vermoeiend.